คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สัญญา
มาแว้วตอนที่ 4 หลังจากนี้จาน้อยแล้วน้า แร้วที่ตอนที่ 3 ที่บอกว่าตอนที่ 4 จาหวานจนเลี่ยนหยดย้อยเรยอ่ะ มันจาม้ายหวานแร้วน้า ย้อยไปอยู่ตอนไหนแล้วก้อไม่รุลืมแว้ว โทดด้วยน้าคร้า เม้นด้วยน้า แร้วจามาอัพเร็วๆ อิอิ
Chapter 4 สัญญา
[ ฉันเอง ทีมไง ]
‘หะ...หา ทีมหรอ O_O มะ...หมอนี่มีเบอร์โทรศัพท์บ้านฉันด้วยหรอเนี้ยยย ไม่น้าๆๆๆๆ ToT งานนี้ฉันต้องตายแน่ๆเลย แล้วฉันจะตอบว่าอะไรดีล่ะทีเนี้ยยย ToT’
“เอ่อ...”
‘แล้วทีนี้ใบ้กินปากฉันเลยล่ะ จะพูดอะไรดีล่ะ เพื่อไม่ให้หมอนี่มันโกรธเอา’
[ อ้าว...ไปอะไรไปอีกล่ะ เงียบไปเลย ใบ้กินปากแล้วหรอไง ]
ร่างสูงถามร่างบาง เพราะร่างบางเล่นเงียบเหมือนใบ้กินอย่างที่หนุ่มร่างสูงพูดจริงๆ
“ปละ เปล่า มีมีอะไรหรอก ตะ...แต่ว่านายมีธุระอะไรอีกล่ะ”
ร่างบางถามทีมตะกุกตะกัก ‘เพราะตอนนี้ฉันกลัวเขามากจริงๆซะแล้ว จะไม่ให้กลัวได้ยังไงกันล่ะ ก็เล่นรู้ข้อมูลของฉันทุกอย่างเป็นใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น คงไม่มีใครมานั่งยิ้มแย้มแจ่มใสให้กับคู่อริที่โทรมาหรอกนะ’
[ ธุระน่ะมีแน่นอน แต่ว่าทำไมปิดเครื่องล่ะ กลัวฉันโทรมางั้นหรอไง ]
‘ว๊ากกก!!!! งานนี้ต้องตายแน่ๆเลย ถามซะตรงประเด็นเลยแหะ จะตอบว่าไงดีล่ะทีเนี้ย’
“ปละ เปล่านะ ฉันก็กำลังรอนายโทรมาพอดีเลย แต่มือถือฉันมันแบทหมดน่ะ เครื่องก็เลยปิดน่ะ”
ร่างบางตอบตะกุกตะกักออกไป ‘หวังว่าหมอนั่นคงจะเชื่อฉันนะ แต่ถ้าหมอนั่นเชื่อก็คงจะดีมากเลยล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องโดนว่าอีก หมอนี่ปากยิ่งน่ากลัวๆอยู่ด้วย’
[ หรอ... คิดว่าฉันเชื่อนายหรือยังไงกัน มุกตื้นๆอย่างงี้ใครเชื่อก็บ้าแล้ว ]
หนุ่มร่างสูงพูดเสียงดุใส่ร่างบาง ‘มันก็จริงอย่างที่เขาบอกแหะ ใครเชื่อก็บ้าจริงๆนั่นแหละ’
“เอ่อ...”
‘ง่า...ใบ้กินอีกตามเคย แล้วจะหาข้อแก้ตัวยังไงล่ะทีเนี้ย คิดไม่ออกแล้ววว อย่างนี้ก็มีแต่ตายกับตายอย่างเดียว’
[ กลัวฉันหรอ... แต่...ก็ชั่งมันเถอะนะ พรุ่งนี้ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย แล้วค่อยเจอกันนะ บาย ฝันดีนะ ]
ร่างสูงพูดเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ‘โอ้!!! งงจริงๆเลยแหะ O_O หมอนั่นไม่คิดจะว่าฉันสักคำหรือยังไงกัน’
ร่างบางได้แต่งงกับท่าทางแปลกๆของหนุ่มร่างสูง ซึ่งมันไม่เหมือนกับเมื่อก่อน พลางกดวางเบอร์เขาไป ‘แล้วพรุ่งนี้หมอนั่นมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันน้า ชั่งมันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็รู้เองแหละ’
และหลังจากนั่นร่างบางก็ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนๆเดิม นั่นก็คือ ทำกับข้าว หุงข้าว ล้างจาน อาบน้ำ แปลงฟัน แล้วก็นอน แถมยังไม่ไปทำงานเหมือนเคย
ร่างบางก็มาโรงเรียนเหมือนเดิมทุกๆครั้ง แต่วันนี้ร่างบางตื่นเร็วกว่าเมื่อวาน หรือกว่าปกติ เพราะว่าเมื่อวานหนุ่มหล่อร่างสูง บอกร่างบางว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ร่างบางจึงต้องรีบตื่นเดี๋ยว ถ้ามาช้าเดี๋ยวร่างสูงก็จะโกรธร่างบางเอาได้
“พี่!! ทำไมต้องรีบมาด้วยล่ะ ฉันยังง่วงนอนอยู่เลยนะ ฮ้าววว =o= ”
ฟ้าพูดด้วยเสียงหงุดหงิด แล้วอ้าปากฮาววอดใหญ่ออกมา ‘สงสัยหมอนี่จะง่วงจริงๆแหะ ทำไงได้ล่ะ ก็เมื่อฉันกลัวอีตาทีมนั่นยังไงล่ะ ก็เลยต้องรีบมาหน่อย’
“เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่อยากมาเร็วๆดูสักครั้งก็แค่นั่นเอง”
ร่างบางตอบผู้เป็นน้องไปอีกอย่าง แต่แล้วบทสนทนาระหว่างเขาทั้งสองคนก็จบลง เพราะมีเสียงใครคนนึงแทรกขึ้นมา
“ที่ฝันมาเร็วก็เพราะฉันนี่แหละ ไปฝันฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”
ร่างสูงพูดกับน้องชายของร่างบาง แล้วจับมือจูง ไม่ ไม่ใช่จูงต้องเรียกว่าลากซิถึงจะถูกน่ะ
แล้วหนุ่มร่างสูงก็ลากร่างบางออกห่างจากฟ้าผู้เป็นน้องพอสมควร ‘หมอนี่จะพาฉันไปไหนนะ เจ็บแขนไปหมดแล้วนะ ดูซิแดงหมดเลย T-T’
“นี่นาย นายจะพาฉันไปไหนน่ะ”
ร่างบางถามชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ข้างหน้า เพราะร่างบางไม่รู้ว่าร่างสูงจะพาร่างบางไปไหนกันแน่
“ตามฉันมาเถอะเดี๋ยวก็รู้เอง”
ร่างสูงพูดจบก็ปล่อยมือร่างบาง แล้วเดินนำร่างบางไป แล้วเราสองคนก็เดินไปเรื่อยๆ ‘หมอนี่จะพาฉันไปไหนกันนะ’
ปัง!!!
ร่างสูงเปิด ( หรือถีบ ) ประตูอย่างแรง จนทำให้ประตูไปชนฝาผนังอีกด้านนึงเสียงดัง จนทำให้ร่างบางตกใจ พอร่างสูงเปิดออก ร่างบางจึงรู้ว่าที่เขาพาร่างบางมานั่นคือที่ไหน ดาดฟ้าของโรงเรียนนั่นเอง ‘หมอนี่จะพาฉันมาเพื่ออะไรกันนะ’
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไมกันล่ะ”
ร่างบางถามชายหนุ่มออกไป ‘แต่รู้สึกว่า สาเหตุที่หมอนี่พามามันต้องไม่เป็นเรื่องดีแน่ๆเลย’
“เข้ามาก่อนเถอะเดี๋ยวฉันจะบอกเองว่าเรื่องอะไร”
แล้วร่างสูงก็หลีกทางให้ร่างบางเข้าไป ซึ่งร่างบางก็เข้าไปตามที่ร่างสูงบอก แล้วร่างบางก็ไปยืนที่ร่มๆที่อยู่แถวๆนั่น ร่างสูงก็ปิดประตูเรียบร้อย แล้วเดินมาที่ที่ร่างบางยืนอยู่
“ตกลงจะบอกได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรกับฉัน”
ร่างบางถามหนุ่มร่างสูงด้วยเสียงเรียบๆ ขณะที่ร่างบางกำลังยืนกอดอกอยู่
“ฉันมีเรื่องจะขอร้องนายหน่อยน่ะ”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ซึ่งมันแตกต่างกว่าเมื่อก่อนนี้เยอะเลย
‘คนอย่างหมอนี่เนี้ยนะ จะมาขอความช่วยเหลือจากฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลยแหะ แต่ก็เอาเถอะ เหมือนว่าหมอนี่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันจริงๆแหะ’
“เรื่องอะไรล่ะ บอกฉันมาซิ เพื่อฉันจะช่วยได้”
“เป็นแฟนกับฉันเถอะนะ”
‘O_O วินาทีนั้นเหมือนโลกจะหยุดหมุนไปเลย เมื่อได้ยินคำขอร้องจากปากของชายที่อยู่ตรงหน้าของฉัน’
‘อะ...อะไรนะ จะ...ให้เป็นแฟนกับนายนี่น่ะหรอ หมอนี่เพี้ยนไปหรือป่าวเนี้ย ถึงได้พูดอะไรบ้าๆออกมาแบบนี้’
“อะ อะไรนะ จะ...ให้เป็นแฟนกับนายน่ะหรอ O_O จะบ้าหรือป่าว ฉันเป็นผู้ชายนะ แล้วจะมารักกับนายได้ยังไงกันล่ะ”
ร่างบางพูดตะกุกตะกัก ซึ่งในขณะนั้นตาของร่างบางโตเท่าไข่ห่านแล้ว
“แค่เป็นแฟนต่อหน้าน้องสาวฉันก็พอ”
‘ต่อหน้าน้องของนายเนี้ยนะ แล้วน้องของหมอนี่มาเกี่ยวอะไรด้วยหว่า น่าสงสัยแหะ - -‘
“แล้วน้องสาวนายมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”
“คือว่า... น้องของฉันน่ะคงอยู่บนโลกใบนี้ได้ไม่นานแล้วน่ะ ฉันก็อยากจะทำให้น้องของฉันมีความสุขสักครั้งก็ยังดีน่ะ”
‘เอ่อ... แสดงว่าน้องของหมอนี่ ใกล้จะเสียชีวิตแล้วซินะ แต่ฉันคงไม่ถามอะไรมากหรอก เดี๋ยวหมอนี่มันจะเศร้ามากกว่าเดิมเสียอีก แต่ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยกับการที่จะทำให้น้องของหมอนั้นมีความสุขด้วยล่ะ’
“แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”
“น้องของฉันเคยเห็นนายแล้ว น้องของฉันก็ชอบนายมาก ก็เลยอยากให้นายมาเป็นแฟนฉันน่ะซิ”
“น้องนายชอบฉันงั้นหรอ ก็เลยอยากให้มาเป็นแฟนเนี้ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก”
“ยังไงนายก็ต้องมาเป็นแฟนฉัน”
หนุ่มร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุขึ้น ‘แต่แบบนี้ไม่เรียกว่าขอร้องแล้วล่ะ เป็นการบังคับฉันซะมากกว่า แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมเป็นแฟนนายเด็ดขาด’
“ไม่!! ยังไงฉันก็ไม่ยอกเป็นนายเด็ดขาด”
ร่างบางปฏิเสธเสียงแข็ง
“หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ยอมเป็นแฟนนาย”
‘ดูซิหมอนี่จะเอาอะไรมาบังคับฉันอีก’
“แน่ใจหรอ ว่านายจะไม่เป็นแฟนกับฉัน”
ร่างสูงมองมาทางร่างบางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆร่างบาง จึงทำให้ร่างบางเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังติดกำแผง ‘หมอนี่มันจะทำอะไรน่ะ ชังจะไม่ค่อยน่าไว้ใจแล้วแหะ’
“ฉันมีไอ้นี่อยู่ รับรองนายปฏิเสธฉันไม่ได้แน่”
พอร่างสูงพูดจบก็เอามือถือของตัวเองขึ้นมา สิ่งที่ร่างบางเห็นอยู่ในนั้นก็คือ รูปที่ยุน เพื่อนของเขากำลังกอดกับเขาอยู่ นั้นเอง O_O ‘แต่มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันนี่นา’
“แล้วไอ้นี่มันมาเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ”
ร่างบางถามหนุ่มร่างสูงด้วยสายตาที่งุนงง
“ฉันก็จะเอาไอ้ภาพนี้ไปเผยแผ่น่ะซิ”
“แล้วมันยังไงกันล่ะ ก็แค่ชายกับชายกอดกัน คนอื่นก็นึกว่าเพื่อนกันกอดกัน”
‘อ้าว... ทีนี้เขาหน้าเอ๋อ ใบ้กินซะแล้ว ทำไม ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นหรอ - -‘
“เอ่อ... นายไม่รู้หรอว่าคนอื่นเห็นน่ะ เขาไม่คิดอย่างนายหรอก เขาก็จะคิดว่ากอดกันเพราะเป็นแฟนน่ะซิ แล้วอีกอย่างนายนี่ก็มีแฟนคลับเยอะไม่ใช่หรอ”
‘เออใช่ มีเยอะมากๆเลย แต่ว่าเรื่องนี้ฉันรู้ตั้งนานแล้วนี่นา’
“ฉันรู้ตั้งนานแล้วล่ะ แล้วมันยังไงต่อหรอ”
ร่างบางพูดจบ ร่างสูงก็ได้แต่มองร่างบางด้วยสายตาที่แสดงถึงความเซ็ง ‘อ้าว มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่าไงเนี้ย’ [ นี่แหละความซื่อบื้อของฝันล่ะ : ผู้แต่ง ]
“ก็ถ้าฉันเอาไปให้ยัยพวกนั้นดู ยัยบ้าพวกนั้นก็โกรธมาก จนได้มารุมตบนายยังไงล่ะ”
‘เออ นั้นซินะ ถ้ายัยพวกนั้นเห็นล่ะก็ ได้มาฆ่าฉันตายทั้งเป็นแน่ๆเลย’
“แล้วอย่างงี้นายไม่กลัวหรอไง ถ้านายไม่กลัวเดี๋ยวฉันเอาไปพวกนั้นดูก็ได้นะ”
พอหนุ่มร่างสูงพูดจบ ก็เตรียมที่จะไปทันที ‘ดะ เดี๋ยวซิ อย่างงี้ฉันก็ตายน่ะซิ’
ก่อนที่หนุ่มร่างสูงจะไป ร่างบางก็เอื้อมมือไปคว้ามือของร่างสูงมาก่อน ก่อนที่หลุดประโยคโง่ๆออกไป โดยที่ไม่ทันจะระวังปากของตัวเอง
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”
‘นี่ก็คือประโยคโง่ๆที่ฉันเผลอพูดออกไปน่ะซิ ก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าคำตอบมันจะคืออะไร’
“ก็เป็นแฟนกับฉันซิ”
‘ว่าแล้วไง แต่...ก็เอาเถอะ ถ้าไม่ทำตาม มีหวังภาพนั้นได้แผ่กระจายไปอย่างรวดเร็วแน่ๆ’
“โอเคๆ ก็ได้ แต่นายต้องสัญญาก่อนนะว่า ต้องไม่เอาภาพนี้ไปเผยแผ่น่ะ”
ร่างบางพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปข้างหน้าหนุ่มร่างสูง แล้วร่างสูงก็จับมือร่างบาง แล้วพูดว่า
“ฉันสัญญา”
อ่านจบแร้วเม้นๆๆๆด้วยน้า จาด้ายมีกามลางใจมากกว่านี้เฮ้อ...
ความคิดเห็น