คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บ้านหลังใหม่
ขอโทดนะคะ ช่วงนี้ไม่ว่างมาอัพเรยอ่ะ ไม่มีเวลาแต่งด้วยค่ะ ยุ่งมากๆ ขอโทดด้วยค่ะ ( เม้นด้วยน้า )
Chapter 7 บ้านหลังใหม่
‘หะ หา ให้ฉันไปนอนที่บ้านของหมอนี่น่ะหรอ โอ้...มาย ก็อด พระเจ้าหมอน มันบ้ามาก แล้วทำไมต้องไปนอนบ้านของหมอนี่ด้วยล่ะ OoO’
“หะ หา ไปนอนบ้านของนายนี่นะ มะ ไม่เอาด้วยหรอก นรกชัดๆเลย - -*”
“ยังไงๆนายก็ต้องไปนอนบ้านของฉัน ไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้น”
‘ง่า... ฉันต้องหาข้ออ้างก่อน ไม่อย่างงั้นฉันต้องบ้าตายแน่ๆ อ้อ... นึกออกแว้ว ฮ่าๆๆๆๆ ^o^’
“แล้วน้องชายฉันล่ะ จะทำยังไง”
“ก็นอนที่เดิมไงล่ะ เดี๋ยวฉันจะหาคนไปดูแลหมอนั้นอีกที”
“แล้วหมอนั้นจะยอมหรอ”
‘อิอิอิ น้องฉันต้องไม่ยอมแน่ๆ ยังไงๆหมอนั้นก็คงไม่อยากอยู่คนเดียวอย่างแน่นอน ^~^’
“ใช่ น้องนายตอบตกแล้ว”
‘ง่า.... OoO ได้ไงกันเนี้ย’ ร่างบางได้แต่อ้าปากค้าง เพราะไม่เชื่อหูตัวเอง จึงทำให้แมลงวันเข้าไปอยู่ในปากร่างบางเป็นฝูงแล้ว
“นี่ หุบปากได้แล้ว เดี๋ยวแมลงวันที่ผ่านไปผ่านมาก็เป็นลมตายกันพอดีหรอก”
ร่างสูงพูดจบก็ตั้งหน้าตั้งตากันข้าวต่อ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งต่างกับร่างบางตอนนี้ที่กินอะไรไม่ลงเสียแล้ว
‘ถ้าฉันเจอน้องชายตัวดีเมื่อไรนะ หึหึ ตายทั้งเป็นแน่ บังอาจเอาฉันมาไว้กับอสูรร้ายอย่างนายทีม’
โรงแรม หรือที่อาศัยขอตัวเอง
และเย็นของวันนี้ ร่างบางก็กลับมาที่โรงแรมของตัวเอง โดยที่ร่างสูงขับรถมาส่ง เพื่อที่จะให้ร่างบางมาเก็บข้าวเก็บของที่จำเป็นไปที่บ้านของเขา
‘เฮ้อ... เซ็งจิตเลยช้านนน ไอ้น้องบ้าก็ไม่ยอมกลับมาพร้อมกัน สงสัยคงจะรู้ว่า ถ้าไปพร้อมกับฉันต้องเดี้ยงแน่ๆ ฉันก็เลยต้องขึ้นมาเก็บของพร้อมนายทีม’
ใช้เวลาไม่นานเขาทั้งคู่ก็เดินมาถึงหน้าห้องของร่างบาง ร่างบางรีบไขกุญแจแล้วเข้าไปทันที และรีบปิดประตูโดยเร็วเพื่อที่จะไม่ให้ร่างสูงเข้ามาภายในห้องของตน แต่... มันก็ไม่ทัน เพราะร่างสูงเร็วกว่าร่างบางเยอะเลย
“นี่นายคิดจะไม่ให้ฉันเข้าไปงั้นหรอ แต่ยังไงนายก็ไม่ทันฉันหรอก เหอๆ”
ร่างสูงหัวเราะเบาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาที่ติดอยู่กับหน้าต่างด้านในสุด
‘ฮึ่ย หมอนี่มันเร็วชะมัดยาดเลย เหอะ~ ชั่งมันเถอะ ไปเก็บของดีกว่า’ ร่างบางคิดได้ดังนั้น ก็เดินไปที่ห้องของตัวเอง เพื่อที่จะไปเก็บของต่างๆที่สำคัญๆ
“นายไม่ต้องตามมาหรอก ฉันเก็บคนเดียวได้”
ร่างบางร้องห้ามร่างสูง ที่กำลังจะเดินเข้าห้องไปพร้อมกับตน
“แน่ใจนะ”
“อืมแน่ใจ”
ร่างบางพูดจบแค่นั้นก็รีบเข้าไปเก็บของ
‘เอ... จะเอาอะไรไปดีน้า? คิด คิด อ้อ!! เอาอันนี้ไปดีกว่า อันนี้ด้วย อันนี้อีก’ ร่างบางมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเก็บอย่างเดียวจนกระเป๋าใบโตที่ตนเองเอามาใส่ของต่างๆเต็มจนล้นออกมามาก ‘ทำไมน่ะหรอ ก็ฉันขี้เกียจพับนี่นา เอาไปทั้งอย่างนี้แหละ’
เมื่อร่างบางเก็บกระเป๋าเสร็จก็หิ้วกระเป๋าใบโตนั้นอย่างทุลักทุเลออกนอกห้องทันที เมื่อร่างสูงเห็นร่างบางหิ้วกระเป๋าอย่างยากลำบากก็รีบเข้ามาช่วยร่างบางหิ้วทันที ร่างบางกล่าวคำขอบคุณเบาๆ เมื่อเห็นร่างสูงเข้ามาช่วย
เขาทั้งสองก็เดินมาที่รถของหนุ่มร่างสูง แล้วร่างสูงก็เอากระเป๋าของร่างบางไปไว้ข้างหลังรถ แล้วพาร่างบางขึ้นรถ เพื่อที่จะไปบ้านของร่างสูงโดยทันที
ระหว่างที่กำลังนั่งรถ เพื่อที่ไปบ้านของทีม
ระหว่างที่กำลังนั่งรถของร่างสูง เพื่อที่จะไปบ้านของเขา เขาทั้งสองคนก็เงียบกันมาตลอดทาง มันจึงทำให้ร่างบางนั้นรู้สึกอึดอัดมาก ‘ฉันต้องหาเรื่องคุยแล้ว ไม่งั้นได้อึดอัดเจียนตายแน่ๆ’
“นี่ทีม”
ร่างบางเป็นคนที่ทำลายบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดนี้ลง โดยการเรียกชื่อของร่างสูง
“หืม มีอะไรหรอฝัน”
ร่างสูงทำน้ำเสียกสงสัยที่ร่างบางเรียกชื่อเขา แต่ร่างสูงก็ยังไม่หันมามองร่างบางอยู่ดี คงจะเพราะเขาขับรถอยู่ก็เป็นได้ ‘เอาล่ะถามเรื่องนี้ดีกว่า เรื่องน้องของเขานี่ไงล่ะ ฉันยังสงสัยไม่หายเลย’
“เอ่อ... คือว่า เล่าเรื่องของน้องนายให้ฟังหน่อยซิ”
เอี๊ยดดด!!!!~
ทันใดนั้นเอง สิ้นคำถามที่ร่างบางถามร่างสูง ร่างสูงก็เบรกรถกะทันหัน และเข้าไปจอดรถข้างทางทันที
‘อ๊ากกก!!!~ เป็นอะไรของหมอนี่นะ นึกจะเบรกก็เบรก เล่นเอาหัวใจแทบวายแหนะ’
“นี่นาย เป็นอะไรไปล่ะ อยู่ๆก็เบรกรถขึ้นมาน่ะ”
ร่างบางหันไปตะคอกใส่ร่างสูงทันทีที่ร่างสูงจอดรถสนิทกับพื้น แต่เหมือนว่าร่างสูงจะไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย และหันมาถามร่างบาง
“ฝันอยากรู้เรื่องของน้องฉันอย่างงั้นหรอ”
ร่างสูงหันมาถามร่างบาง ด้วยสายตาที่หื่นๆ พร้อมที่จะเขมือบตัวร่างบางไปได้ทั้งตัว จึงเป็นเรื่องที่ไม่น่าไว้ใจ เพราะตอนนี้ร่างบางนั่งไม่ติดเบาะรถ แล้วรีบห่างจากตัวร่างสูงทันที ก็ไม่รู้ว่าร่างสูงจะมาไม้ไหนอีก
“อือ”
ร่างบางตอบร่างสูงเบาๆ แล้วร่างสูงก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าที่ดูหล่อเหลาของตนเข้ามาใกล้ๆกับหน้าของร่างบาง แล้วพูดเบาๆว่า
“แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไรนัก พร้อมกับส่งสายตาหื่นมาทางร่างบางอีกตั่งหาก ‘ข้อแลกเปลี่ยนของหมอนี่ ต้องไม่พ้นเรื่องบ้ากามอีกแน่ๆเลย’ แต่ด้วยความที่อยากรู้ของร่างบาง จึงถามร่างสูงไป
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรล่ะ”
“เดี๋ยวนายก็รู้เอง ค่อยไปถึงที่บ้านฉันก่อน”
‘เฮ้อ... โชคดีไป ที่ไม่มาแลกเปลี่ยนตอนนี้ แต่ถึงยังไงก็ต้องไปแลกเปลี่ยนที่บ้านของเขาอยู่ดีนั่นแหละ’
“คือเรื่องมันก็มีอยู่ว่า... น้องของฉันป่วยน่ะ เป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจ ซึ่งเวลาที่ใครก็ตามที่ขัดใจเขา เขาก็จะมีอาการกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็ต้องการที่จะทำให้น้องสาวของฉันมีความสุข สิ่งที่จะทำให้น้องสาวฉันมีความสุขก็คือ การที่นายกับฉันเป็นแฟนกันยังไงล่ะ”
แล้วร่างสูงก็เล่าเรื่องต่างๆภายในครอบครัวเขาอีกเยอะแยะ ถึงบางเรื่องร่างบางจะยังสงสัยอยู่ไม่น้อย แต่ร่างบางก็ไม่กล้าขัดร่างสูง เพราะเวลานี้แหละ คือเวลาที่สำคัญที่สุดสำหรับร่างบาง ที่ร่างบางจะได้รู้เรื่องราวต่างๆภายในตัวร่างสูง ว่าเขาเป็นอะไร ซึ่งร่างบางก็รู้แล้วว่าร่างสูงนั้นเป็นมาเฟีย
แล้วร่างบางกับร่างสูงก็ได้เล่าเรื่องราวต่างๆแลกเปลี่ยนกัน จนถึงบ้านของร่างสูง
ณ บ้านของทีม
ใช้เวลาไม่กี่นาที ร่างสูงก็ขับรถพาร่างบางมาถึงบ้านของตัวเอง ทันใดที่รถของร่างสูงเข้ามาพ้นรั้วนอกบ้านแล้ว
‘โอ้!!~ พระเจ้า OoO นี่มันบ้าน หรือพระราชวังค์กันแน่เนี้ย นี่น่ะหรอ ที่ทีมบอกว่าเป็นบ้านของเขาน่ะ อยู่กันไม่กี่คน แต่ทำไมบ้านมันหลักใหญ่โอเวอร์ขนาดนี้กันล่ะ นี่ก็แค่สวนนอกบ้านเท่านั้นนะ ส่วนในบ้านน่ะไม่ต้องพูดถึงหรอก’
พอร่างสูงจอดรถเข้าที่เข้าทางเสร็จร่างสูงก็เรียกร่างบาง จึงทำให้ร่างบางนั้นหลุดออกจากความคิดทันที
“นี่ฝัน เป็นอะไรไป”
“ทำบ้านนายใหญ่โอเวอร์ขนาดนี้กันล่ะ”
ร่างสูงถามร่างบาง แต่ร่างบางไม่สนหรอก ‘แต่ที่รู้ๆทำไมมันใหญ่อย่างงี้ฟ่ะ แล้วคืนนี้ฉันจะทัวร์รอบบ้านหมดไหมเนี้ย’
“อ้าวๆ นี่ฉันถามนายนะ ไหนกลับมาได้คำถามเหมือนกันล่ะ”
“แหะๆ โทษทีนะ แต่นายตอบคำถามฉันมาก่อนเถอะ”
ร่างสูงหันมาโวยใส่ร่างบางทันที เมื่อสิ่งที่ร่างสูงถาม แต่กลับไม่ได้คำตอบ แต่ดันได้คำถามคำถามร่างบางไปแทน ร่างบางก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ แล้วขอร้องให้ร่างสูงตอบคำถามตัวเองอีกรอบ
“ใครบอกว่าบ้านของฉันกันล่ะ”
“อ้าว ถ้าไม่ใช่บ้านของนายแล้วเป็นบ้านของใครกันล่ะ
‘แปลกแหะ ถ้าไม่ใช่บ้านของหมอนี่แล้วจะเป็นบ้านของใครกันล่ะ ก็เมื่อเขาบอกว่าจะพาฉันมาที่บ้านของเขานี่นา หรือว่า... O_O หมอนี่จาเอาฉันมาขายน่ะ’
ร่างบางก็ได้แต่คิดในใจเท่านั้น ขืนพูดออกมา ร่างสูงได้ขำเจียนตายแน่ๆ
“ก็เป็นบ้านของเราสองคนที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปไงจ๊ะ ที่รัก...”
“แหวะ!! น่าอ้วกชะมัด แล้วใครเป็นที่รักนายกันล่ะ”
‘ตายล่ะ ตาทีมพูดไม่อายปากเลยแหะ พูดออกมาได้ยังไงกัน’
“ก็นายไง”
“ฉันงั้นหรอ แล้วฉันเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“เดี๋ยวก็จะเป็นคืนนี้ไง”
ร่างสูงพูดกับร่างบางด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วขนลุก แล้วมองมาทางร่างบางอย่างหื่นกาม ‘หมอนี่มันคิดเรื่องบ้าๆอยู่แน่ๆเลย’
“นี่!!~ หยุดคิดบ้าๆเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ฝันรู้หรอฉันคิดอะไร ฉันยังไม่ได้คิดอะไรเลย เอ๊ะ!!~ หรือว่าฝันคิดอย่างงั้นอยู่น่ะ ไม่ต้องคิดหรอกเดี๋ยวคืนนี้เป็นจริง เหมือนที่ฝันคิดแน่ๆ”
“จะบ้าหรอ เชอะ~ ไปดีกว่า”
หลังจากที่ร่างบางกับร่างสูงทะเลาะกันได้สักพัก เขาทั้งสองคนก็ลงมาจากรถ แล้วเดินเข้าสู่ตัวบ้านทันที
‘โอ้โห!!~ น่าตะลึงมาก’ เพราะข้างในนี้มันกว้างขว้างกว่าที่ร่างบางคิดไว้เยอะเลยทีเดียว เขาทั้งคู่ก็เดินไปที่ห้องกว้างๆ ‘ถ้าให้ฉันเดาที่นี่ก็คงเป็นห้องนั่งเล่นอย่างแน่นอน’ ภายในห้องนั้นมีร่างเล็กๆของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู กำลังนั่งชันเข่าดูทีวีอยู่ที่โซฟาตัวยาวสีน้ำเงิน
ทันใดที่ร่างบางและร่างสูงเดินเข้ามา เด็กน้อยคนนั้นก็รีบวิ่งอย่างช้าๆ มาที่ร่างบางและร่างสูงทันที แล้วกอดร่างสูง พร้อมพูดอย่างร่าเริงว่า
“เอ๊ะ!!~ พี่จ๋ามาแล้วหรอ”
“จ้า... พี่มาแล้ว”
‘เอ๋? พะ พี่งั้นหรอแสดงว่า... เด็กคนนี้ก็... เป็นน้องของเขาน่ะซิ O O หน้าตาน่ารักชะมัดเลยแหะ’
ทันทีที่สิ้นเสียงของร่างสูง เด็กน้อยคนนั้นก็หันหน้ามามองร่างบาง พร้อมกับยิ้มหน้าบานจนแก้มแทบปริ แล้วหันไปถามร่างสูงว่า
“พี่จ๋า นั้นๆ อย่าบอกนะว่าพี่เอาพี่หน้าหวานคนนี้มาเป็นแฟนได้แล้วอ่ะ”
เด็กน้อยคนนั้นเรียกร่างสูง แล้วเอานิ้วชี้ชี้มาทางร่างบาง แล้วถามร่างสูงอย่างรวดเร็ว
“ก็ใช่น่ะซิ”
ร่างสูงตอบอย่างภาคภูมิใจ ‘ไม่รู้ว่ามันน่าภูมิใจตรงในกัน (= = )’
“พี่ใช้วิธีไหนกันล่ะ บังคับ หรือขู่ ห๊า!!~”
หนูน้อยหน้าหันหน้าไปถามร่างสูงผู้เป็นพี่ชาย แล้วปั้นหน้าดุ ขณะที่กำลังยืนกอดอกอยู่
“ทั้งสองนั้นแหละจ๊ะ”
ร่างบางรีบหันไปตอบน้องของร่างสูงทันควันทันที โดยที่ไม่ให้ร่างสูงนั้นได้ตอบก่อน พอร่างบางพูดจบร่างสูงก็รีบเอามือมาอุดปากร่างบางทันที เพื่อที่จะไม่ให้ร่างบางพูดไปมากกว่านี้ ‘ดูซิ ขนาดอยู่ห่างกันหมอนี่ยังวิ่งมาได้เร็วขนาดนี้เลยแหะ แล้วถ้าอยู่ใกล้ๆล่ะ ไม่เร็วเหนือเสียงเลยหรอ’
“เอ๊ะ!!~ นี่นายพูดอะไรกันน่ะ”
“อ่อยอ๊ะ อ้ออั๋นอู้อามอิงอี้อา”
( ปล่อยนะ ก็ฉันพูดความจริงนี่นา )
พอร่างสูงเอามืออุดปากร่างบางได้ ก็รีบแก้ตัวทันที ปล่อยให้ร่างบางพูดอู้อี้ๆอยู่ในลำคอ
“แหะๆ เพราะพวกเรารักกัน ฉันกับฝันเลยเป็นแฟนกันไง”
“จะจริงหร๊อ”
น้องของร่างสูงพูดเสียงสูง แล้วเหล่ตามาทางร่างบางเพื่อที่จะขอให้ร่างบางบอกความจริงแก่เธอ ซึ่งตอนนี้ร่างสูงปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระแล้ว เมื่อร่างสูงเห็นน้องของเขาส่งสายตาวิ้งวับๆมาทางร่างบาง ก็รีบเข้ามาบังหน้าร่างบาง แล้วรีบแก้ตัวทันที แต่ไม่เร็วเท่าร่างบาง ร่างบางแย่งร่างสูงตอบทันที
“จริงซิจ๊ะ หนูน้อย พี่กับพี่ทีมรักกันม๊ากมากเลยจ๊ะ”
คำตอบของร่างบาง ทำเอาคนที่อยู่ข้างหน้าร่างบาง หน้าแดงทันที แล้วรีบหันหน้าไปทางอื่นเพื่อที่จะไม่ให้ร่างบางนั้นสังเกตเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของตนเอง ‘แต่เสียใจฉันเห็นแล้ว หมอนี่คงจะเขินมากซินะ’
“ไปกันเถอะฝัน ไปที่ห้องฉัน”
ร่างสูงรีบพูด แล้วจับมือร่างบางจูงออกจากที่ตรงนั้นทันที โดยที่ปล่อยให้หนูน้อยสงสัย แล้วกลับไปนั่งดูทีวีต่อ
เขาทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆ โดยที่ร่างสูงไม่คิดจะปล่อยมือร่างบางเลยแม้แต่น้อย ‘กลัวฉันหลงหรือไงกันนะ’
ตอนหน้า NC แล้วนะคะ แต่งยากมากเรยอ่ะ รออ่านนะคะ แล้วเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น