คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่8 : ไข่ต้ม
“พูดชัดๆนะ” ผมคว่ำหน้าลงกับฟูกบนเตียง เอากล้องวิดีโอตั้งกับขากล้อง ไอ้ตังค์มันกำลังนั่งเก๊กหล่ออยู่หน้ากล้องเตรียมตัวสำหรับการให้สัมภาษณ์
“พร้อมนะ” ผมส่งสัญญาณให้มันแล้วกดปุ่มบันทึก ก้มหน้ามองสคริปที่อยู่ข้างตัว
“แนะนำตัวด้วยครับ” คำถามแรกของการสัมภาษณ์มันก็เปิดตัวด้วยคำถามนี้ตลอดละครับ
“หืม..หึๆ..ฮะ..ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ตังค์มันเอามือปิดปากพยายามกลั้นหัวเราะ แต่สุดท้ายก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ผมเลยรีบกดปุ่มหยุด ก่อนจะหันไปด่ามัน
“จะหัวเราะหาเตี่ยมึงเหรอ ต้องบันทึกใหม่เลยดูดิ๊” ผมลบไฟล์เก่าทิ้ง ถ้าอัดต่อจากที่ค้างไว้คอลัมน์นิสต์ที่ชมรมคงได้เกิดคำถามมากมายแล้วมาเซ้าซี้ถามผมอีกเป็นแน่ว่าไอ้ประธานนักเรียนมันขำอะไร แล้วมันจะหัวเราะทำไมวะผมก็อยากรู้เหมือนกัน
“หึ..ฮ่าๆ..ก็กูเพิ่งเคยได้ยินมึงพูดเพราะๆกับกูครั้งแรก” อ้อ! นี้เหรอเหตุผล ถ้าไม่ติดว่ากล้องมันแพงนะจะจับฟาดเข้าให้ พูดเหมือนกับว่าผมเถื่อนถ่อยไร้สกุลรุนชาติ(ถึงมันจะจริงบ้างก็เหอะ)
“กูเลือกปฏิบัติเว้ย อย่างมึงไม่จำเป็นต้องพูดเพราะด้วย แต่กูต้องเอาเทปไปให้คนที่ชมรมแกะคำพูดเลยต้องพูดให้มันเป็นทางการหน่อย เข้าใจ๊” ผมอธิบายถึงสาเหตุที่ผีผู้ดีเข้าสิงให้ไอ้ตังค์ฟัง
“กูว่ามึงพูดเพราะๆน่ารักดีออก”
“เพิ่งรู้เหรอว่ากูน่ารัก มีตาหามีแววไม่”
“ก็พูดเพราะๆกับกูตลอดดิ ตากูจะได้มีแวว”
“ตามึงแค่คู่เดียวกูไม่สนหรอก มาๆอัดต่อ คราวนี้อย่าทำพังอีกนะมึง” ผมกดบันทึกอีกครั้งแล้วถามคำถามแรกเหมือนเมื่อกี้ออกไป
“แนะนำตัวด้วยครับ”
“น่ารัก” ไอ้ควาย ตอบอะไรของมึงวะ ผมเหลือกตามองหน้ามัน ไอ้ตังค์มันยิ้มก่อนจะพูดต่อ
“เป็นคำถามที่น่ารักดีนะครับ” พ่อมึงดิ! อยากจะด่ามันมากๆครับแต่ติดที่อัดวิดีโออยู่ คำแก้ตัวโคตรอุบาท คำถามมันน่ารักตรงไหนวะ
“สวัสดีครับ ผมนายรัชตะ รัชฎากาญจน์ ชื่อเล่นตังค์ นักเรียนชั้นม.5/1 ประธานนักเรียนคนที่เก้าสิบเอ็ดครับ” มันเริ่มพูดอย่างเป็นการเป็นงาน
“รู้สึกยังไงที่ได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนครับ” ผมอ่านคำถามตามสคริป
“ดีใจมากครับ ตอนที่ลงสมัครก็ไม่คิดว่าจะได้รับคะแนนเสียงมากมายขนาดนี้ ขอบคุณทุกคนที่เลือกผมด้วยนะครับ ผมจะทำหน้าที่ของประธานนักเรียนให้ดีที่สุด ว่าแต่คุณคนสัมภาษณ์ได้เลือกผมรึเปล่าครับ”
“ไอ้ตังค์!” ผมรีบเอามืออุดปากเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังอัดวิดีโออยู่ จะอัดใหม่ก็ขี้เกียจ ถามมาได้ถึงขนาดนี้แล้ว
“ว่าไงครับ” ยังจะมาเล่นอีกนะมึง
“เลือกครับ” ผมก็เลยจำใจต้องตอบมันไป ตามจริงอยากจะพ้นสารพัดสัตว์นำโชคใส่มันมากกว่าแต่เดี๋ยวได้โดนพี่กิ๊กบ่นหูชาว่าทำตัวไม่สุภาพ
“ดีใจจัง” มันยิ้มแป้น มีความสุขมากเลยนะมึงแกล้งกูเนี่ย ผมชี้หน้ามันอย่างคาดโทษก่อนจะรีบตัดบทถามคำถามมันรัวหลายข้อไม่เปิดโอกาสให้มันมีช่องว่างได้นอกเรื่อง
“ถามรัวเลยนะครับ ไม่ให้ผมพักหายใจบ้างเลย” มันยักคิ้วกวนๆให้ผม คือตอนนี้ผมพักหายใจน่ะครับมันเลยดอดขึ้นมาได้
“อีกแค่สองข้อนะครับทนหน่อย” สปิริตแรงกล้าไหมละผม ที่พูดออกไปเนี่ยกัดฟันพูดสุดๆ ไว้สัมภาษณ์เสร็จเมื่อไหร่นะจะด่าให้ขี้หูเต้นเลย
“คนสัมภาษณ์ใจดีขนาดนี้อีกกี่ข้อก็ทนได้ครับ”
“ไอ้!..(เชี่ย)” คำหลังนี้ขยับแค่ปากครับเพราะไอ้ตังค์มันเอามือชี้ที่กล้องเตือนผมว่ากำลังอัดวิดีโออยู่
“ฮ่าๆ อารมณ์ดีจังนะครับ” ผมฝืนกัดฟันพูด ถ้าใช้เครื่องอัดแบบเกรดเอคุณภาพเยี่ยมเสียงขบฟันกรอดๆของผมคงจะถูกบันทึกไปด้วย
“ข้อต่อไปเลยนะครับ ตังค์ชอบคนแบบไหนครับ” อันนี้ความหมายตรงๆมันก็หมายถึงผู้หญิงในอุดมคติประมาณนั้นละครับ ถ้าไอ้คนถูกสัมภาษณ์มันจะฉลาดพอที่จะเข้าใจความหมายนะ ไอ้ตังค์มันขมวดคิ้วทำท่าคิด มันจะคิดอะไรมากมายวะก็บอกลักษณะพี่น้ำตาลแฟนมันไปก็หมดเรื่อง
“คนที่ชอบเหรอครับ..อืม..ตามจริงถ้านิสัยดีก็ชอบหมดทุกคนละครับ แต่ถ้าจะให้เจาะจงก็คนน่ารักๆ พูดเก่งนิดหน่อยเพราะผมเป็นคนไม่ค่อยพูด อย่างคุณคนสัมภาษณ์นี้ก็น่ารักนะครับ...” ไอ้! ผมอ้าปากค้างกำลังจะด่ามัน แต่ไอ้ตังค์มันก็รีบพูดต่อประโยคชวนคิดมากนี้ให้จบ
“น่ารัก น่าคบเป็นเพื่อน เพื่อนๆผมแต่ละคนก็น่ารักแบบนี้ทั้งนั้นละครับ” ถ้ามันไม่ต่อประโยคชวนคิดเมื่อกี้ผมจะเริ่มอัดใหม่จริงๆนะครับ พูดแม่งไม่คิดว่าคนที่เขาไม่รู้ไม่เห็นจะคิดไปถึงไหนต่อไหน เหมือนมันจะสนุกและลั้ลลากับการสัมภาษณ์ในครั้งนี้มาก ตั้งแต่อัดมามันหยุดขำได้ไม่เกินสิบวิหรอกครับ
“สุดท้ายอยากให้ตังค์ฝากอะไรกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อ่านคอลัมน์นี้ด้วยครับ” ข้อสุดท้ายซะที ให้ถามมันมากกว่านี้ผมได้ลงมือฆาตกรรมมันแน่ถ้ามันยังไม่หยุดกวนประสาท
“ขอบคุณที่ให้ความสนใจอ่านบทสัมภาษณ์ของผมนะครับ..”
“พอ!” ผมบอกมันที่กำลังจะอ้าปากพูดต่อ พอมันพูดจบประโยคที่พอจะจับใจความได้ผมก็กดปุ่มทำการบันทึกไฟล์แล้วปิดกล้องเรียบร้อย ไม่ต้องให้มันพูดแล้วเดี๋ยวได้หลุดประโยคอันไม่พึงประสงค์มาอีก
“จบแล้วเหรอ กำลังมันส์เลย”
“มันส์บ้านมึงดิ! ขอกูด่าหน่อยเหอะทนมาตั้งนาน ไอ้บ้า! ไอ้เชี่ย! ไอ้กวนประสาท! ไอ้...”
“ไอ้หล่อกระชากมดลูก” ประโยคนี้แน่นอนว่าผมไม่ได้พูดครับ ไอ้คนที่พูดชมตัวเองน่ะกำลังนั่งฮาก๊ากอยู่ตรงหน้าผม
“เชี่ยแม่งกวนว่ะ” ผมเดินเอากล้องไปเก็บไว้ในกระเป๋า เบื่อมันแล้วครับ ไม่พูดด้วยแล้วกวนชิบหาย
“นั่งให้รากงอกเหรอไง กลับบ้านมึงไปดิหมดธุระแล้ว” ผมหันไปบอกไอ้คนที่นั่งยิ้มแป้น มึงจะมีความสุขมากไปแล้วนะ
“อารมร์ดีมากใช่มั้ยได้กวนประสาทกูเนี่ย”
“ที่กูกวนมึงเพราะอะไรรู้มั้ย” ผมเดินกลับไปเอนตัวลงนอนที่เตียงตามเดิม มองหน้าไอ้ตังค์ที่กำลังมองผมอยู่เช่นกัน เห็นแล้วหมั่นไส้มันโคตร
“มึงอยากให้กูประสาทแดกเป็นบ้า จะได้ไม่ต้องเสียเงินเลี้ยงข้าวกู”
“ฮ่าๆ ไอ้บ้า กูไม่ได้จะเค็มเรียกพี่แบบมึง”
“นี้มึงว่ากูงกเหรอ!” แบบผมเขาเรียกใช้เงินเป็น
“ที่กูกวนมึงน่ะ..” มันยิ้ม ทำไมจะต้องพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มแบบนั้นด้วยว่ะ พูดเหมือนกับเหตุผลที่มันกวนผมเป็นเรื่องคอขาดบาดตายงั้นละ
“เวลาได้ยินมึงพูดเพราะๆกับกูแล้วกูรู้สึกดี กูเลยกระตุ้นให้มึงพูดกับกูมากขึ้นไงตอนสัมภาษณ์” นี้เหรอเหตุผล! มันเป็นอะไรที่ไม่ได้จะทำให้ผมให้อภัยกับสิ่งที่มันทำได้เลย
“งั้นมึงก็จดจำความทรงจำตอนที่กูสัมภาษณ์มึงไว้ดีๆเลยนะ เพราะกูไม่มีวันมาพูดครับๆอะไรแบบนั้นกับมึงอีกแล้ว”
“งั้นพูดจ๊ะจ๋าแทนได้ปะ”
“ขนลุก! ถ้าพูดกับผู้หญิงยังพอว่าให้พูดกับผู้ชายกูกระดากปาก โดยเฉพาะกับมึง”
“ฮ่าๆ แค่นี้ก็ไม่ได้ รบกวนนานแล้ว มึงนอนพักเหอะกูจะกลับบ้าน” ผมพยักหน้า เอนหัวลงหนุนหมอนนุ่มๆ ได้นอนซะที ตอนสัมภาษณ์มันถ้าไอ้ตังค์ไม่กวนให้อารมณ์ผมเสียผมคงหลับคากล้องไปแล้ว
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าตังค์มารับนะจ๊ะโฟมจ๋า ฮ่าๆ”
“ไอ้ตังค์!”
…
“เฮ้ย! ไข่กูหาย” ผมมองชามกวยจั๊บที่อยู่ตรงหน้า กวยจั๊บพิเศษไข่มันต้องมีไข่อยู่สี่ซีกแต่มันเหลืออยู่สาม ผมยังไม่ทันได้แตะอะไรเลยนะแค่หันหลังไปดูทีวีแปปเดียวหันกลับมามันก็หายไปแล้ว
“โถน่าสงสาร ยังไม่ทันได้ใช้งานไข่หายซะแล้ว แบบนี้จะมีอะไรผลิต..”
“ไอ้เชี่ยโม! จ่ายค่าไข่กูมาเลย” มันกำลังเคี้ยวไข่ผมอยู่เต็มปากเลยละครับ อย่างอื่นน่ะผมแบ่งได้นะแต่ไข่นี้ของชอบหวงมากขอบอก
“แค่นี้ให้เพื่อนไม่ได้เหรอมึง” มันทำตาวิ้งๆเหมือนจะสำนึกผิด
“เอาน่องไก่มาแลก” ผมพยักเพยิดไปที่จานข้าวของมัน มันรีบดึงจานข้าวไปกอดทำยังกะผมจะกระโจนไปคาบน่องไก่มันมากิน
“เดี๋ยวตอนมึงไปกินโจ๊กร้านกู ให้ป๊าแถมไข่ให้อีกฟอง” ข้อเสนอนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย
“กินไข่กับไก่พร้อมๆกันโคตรอร่อยเลยว่ะ”
“เชี่ยแก๊บ!!!”
ป้าบ!!! ป้าบ!!! ผมกับไอ้โมพร้อมใจกันเอามือโบกหัวไอ้แก๊บไปคนละที เพราะตอนที่พวกผมกำลังต่อรองมูลค่าการเสียหายของไข่ไก่ครึ่งฟองไอ้แก๊บมันก็ถือโอกาสขโมยทั้งไข่จากชามกวยจั๊บของผมและน่องไก่จากจานข้าวไอ้โม
“สอบสังคมอาทิตย์หน้ากูไม่ส่งโพยให้พวกมึงละ”
“มึงเอาไข่อีกมั้ย” อันนี้เสียงผมครับ
“เอาปีกไก่ปะ” อันนี้ไอ้ตี๋โมครับ
“หึๆ ไม่ค่อยจะเห็นแก่ประโยชน์เลยนะพวกมึง” ไอ้แก๊บมันหัวเราะแบบปลงในพวกผมเต็มทน
ในแก๊งนกเขาจุ๊กกรู้ อันประกอบด้วยสมาชิกสามคน ได้แก่ ผมไอ้โฟมสุดหล่อ ไอ้โมลูกเฮียเหมาร้านโจ๊กหน้าตี๋แต่ไม่อินเทรนด์ และสุดท้ายไอ้แก๊บหัวสมองของกลุ่ม และเนื่องจากมันเป็นหัวสมองของกลุ่มหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายคือส่งโพยให้พวกผมเวลาสอบ
“นั่งด้วยได้มั้ยวะ” ผมเงยหน้าไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไอ้ตังค์กับไอ้เปรมครับ พวกมันถือจานข้าวกับแก้วน้ำมาด้วย ตอนเที่ยงๆถ้ามาช้าโรงอาหารหาที่นั่งแทบไม่ได้เลยละครับ ต้องต่อโต๊ะกันเอา
“มาๆ โต๊ะออกจะใหญ่พวกกูนั่งกันแค่สามคน” ไอ้โมมันบอก ไอ้นี้มันกว้างขวางครับรู้จักคนไปทั่ว ถ้าอยากรู้จักใครแค่บอกลักษณะรูปร่างกับข้อมูลเล็กๆน้อยมันจะบอกได้ทันทีว่าคนนั้นเป็นใคร ด้วยเหตุนี้มันจึงเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆผู้หญิงในห้อง แน่นอนว่าไม่ได้ชื่นชอบในแบบนั้น ที่บอกว่าชื่นชอบก็คือพวกเธอจะมาถามมันว่าหนุ่มหล่อหน้าตาดีที่พวกเธออยากรู้จักนั้นเป็นใคร
“หายยังวะโฟม” ไอ้เปรมมันถามแล้วนั่งลงข้างๆไอ้แก๊บที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมมีไอ้โมนั่งถัดจากไอ้แก๊บอีกที ไอ้ตังค์เลยต้องมานั่งข้างๆผม
“เกือบแล้ว แค่รอให้แผลหาย” ผมตอบ
“เอานี้มาฝาก” ไอ้ตังค์ยื่นไข่ต้มฟองหนึ่งให้ผม
“ที่เคยบอกว่าถ้าให้กินข้าวด้วยจะเลี้ยงขนมไง แต่กินไข่มีประโยชน์กว่ากูเลยซื้อให้แทน” มันขยายความ
“อะ..เอ่อ..ขอบใจ” ผมกำลังจะเอามือไปรับไข่ต้มฟองนั้นแต่ไอ้ตังค์มันดึงกลับไปพร้อมกับแกะเปลือกให้ รู้สึกว่าสายตาอยากรู้อยากเห็นสามคู่จากสามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกำลังจ้องมองมาอยู่ ผมเลยรู้สึกประหม่าแปลกๆ
“มือมึงเจ็บ กูบอกให้ดีกว่า” มันหย่อนไข่สีขาวนวลน่ากินลงในชามก๋วยจั๊บผม
“ฮิ้ววววววววว!!!!!!!” เสียงประสานของไอ้โม ไอ้แก๊บและไอ้เปรม ผมรู้สึกอายจริงๆนะ ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนทำให้ผมขนาดนี้ เหลือบไปมองไอ้ตังค์ก็เห็นมันนั่งหัวเราะ นี้มันไม่รู้สึกอายเลยเหรอไง
“อะไรๆ มากไปมั้ยมึงไอ้ตังค์ กับกูนี้ไม่เคยจะบริการขนาดนี้” ไอ้เปรมมันแซวเพื่อนมัน
“ก็มันเจ็บมือ กูเลยแกะเปลือกให้” ไอ้ตังค์มันแย้ง
“เอ้าๆ เงียบเลยนะมึง เขินอยู่อะดิ๊” ไอ้โมมันเอาเท้าสะกิดขาผมใต้โต๊ะ
“เขินบ้านมึงดิ! กูกำลังรีบแดกเว้ยจะรีบไปปั่นงานเดี๋ยวหมดเวลาพักก่อน พวกมึงสองตัวก็รีบๆแดกจะได้รีบกลับห้อง” เงยหน้าไปด่าพวกมันแวบหนึ่งแล้วรีบก้มหน้าตักเส้นกวยจั๊บจ้วงเข้าปาก ไอ้บ้าตังค์ เล่นไรว่ะแม่งกูอายหมดแล้วเนี่ย
“ตังค์! ทำไมวันนี้มากินข้าวที่โรงอาหารได้ล่ะ” เสียงใสๆน่ารักดังขึ้นทำให้ผมลืมความอายที่กำลังแผ่ซ่านอยู่ในตัว เงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง นางฟ้า! พี่น้ำตาลเองครับ สวยสาดๆ
“เคลียร์งานเสร็จตั้งแต่สองวันก่อนแล้วเลยมีเวลามากินที่นี้” ไอ้ตังค์ตอบ พวกเพื่อนผมสองตัวจ้องพี่น้ำตาลไม่วางตาเลยละครับ ดีนะที่มันไม่ทำน้ำลายหก
“เหรอ งั้นมากินกับตาลนะ ตอนเย็นก็ไม่ได้เจอกัน นะๆ นะตังค์นะ” พี่น้ำตาลอ้อนโคตรน่ารักเลยครับ
“อะ..เอ่อ..” แล้วมันจะลังเลทำไมวะไอ้บ้านี้ เป็นผมนะไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว
“มึงไปเหอะตังค์ เจอกันที่ห้อง” ไอ้เปรมบอก ไอ้ตังค์เลยพยักหน้าแล้วลุกถือจานข้าวไปกินกับพี่น้ำตาล
“สวยเชี่ยๆ โคตรอิจฉาไอ้ตังค์” ไอ้โมมันบอกเอี้ยวคอมองตามหลังไอ้ตังค์กับพี่น้ำตาลคอแทบหัก
“ทำไมมันลังเลจังวะตอนพี่น้ำตาลชวน” ไอ้แก๊บมันถามไอ้เปรมเพื่อนสนิทไอ้ตังค์ ถามดีมากไอ้แก๊บ กูก็อยากรู้เหมือนกัน
“ไอ้ตังค์มันขี้เกรงใจคนจะตาย อย่างที่มันลังเลเมื่อกี้เพราะมันกลัวว่าจะทิ้งเพื่อนแล้วไปกับแฟนอะไรเทือกนี้ กูก็เลยพูดให้มันไปไง มันจะได้ไม่ลำบากใจ” ไอ้เปรมอธิบาย โห่ อะไรมันจะแคร์คนอื่นขนาดนั้น
“แต่ในกรณีแบบเมื่อกี้” ไอ้เปรมมันพูด เหล่ตามองมาทางผม
“กูว่ามีคนทำมันเขวว่ะ” มันยิ้มมุมปาก ถ้าคิดไม่ผิดมันหมายถึงผมใช่มั้ย
“ใครว่ะ” แกล้งโง่ไว้ก่อนครับ ไอ้เปรมหัวเราะ แต่ไอ้แก๊บเสือกพูดขึ้นมา
“วิญญาณหมูในถ้วยกวยจั๊บมึงมั้ง” ผมแกล้งทำหน้างงสุดตรีน รู้ครับว่ามันหมายถึงผม
“ศึกชิงนายระหว่างสาวงามกับชายเถื่อนเปิดฉาก ณ บัดนี้!!!” ไอ้โมมันทำเสียงเซอราวด์พร้อมกับเอาช้อนส้อมเคาะจานทำเสียงประกอบ ไอ้แก๊บกับไอ้เปรมนั่งฮาก๊าก แต่กูไม่ขำนะเว้ย! กูอายสาดดด
“มึงเล่นอะไรกันว่ะกูไม่เห็นรู้เรื่อง” ยังแอ๊บโง่ครับ
“อ๋อ..เหรอออออออออ” พวกมันสามตัวพร้อมใจกันจีบปากจีบคอลากเสียงด้วยน้ำเสียงที่หาว่าผมดัดจริตแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง รู้ละครับว่าพวกมันหาเรื่องแกล้งผมเล่น แต่ผมไม่ขำว่ะคราวนี้ ในใจกำลังคิดทวนเรื่องต่างๆที่ไอ้ตังค์มันทำให้ผม คิดไปคิดมามันก็ดูแลเอาใจผมเกินปกติจริงนั้นละ หรือมันจะชอบผมจริงๆ เฮ้ย! ไม่มั้ง มันก็แค่รู้สึกผิดที่ทำให้ผมขับรถล้มวันนั้น(ซึ่งผมบังคับให้มันยอมรับว่ามันผิด)เลยดูแลผมอย่างดีเพื่อต้องการจะไถ่โทษแค่นั้นเอง มันไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก
~~~~~ Nonsense รักนี้ไม่มีเหตุผล ~~~~~
ความคิดเห็น