คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
“อยากมีรักแบบไม่ต้องแอบรัก อยากมีรักแบบไม่ต้องแอบฝัน..” ผมที่กำลังฟุบหน้างีบหลับกับโต๊ะม้าหินอ่อนที่สวนแถวคณะต้องเงยหน้าตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องเพลงอารมณ์ดีของไอ้แทน ที่เดินหน้าชื่นตาบานมาแต่ไกล
“เมื่อคืนกี่ยกละ ลั้นลามาเชียวนะมึง” ผมเงยหน้าไปยิ้มแซวๆมันพร้อมถามคำถามที่ทำเอาเพื่อนผมเขินจนหน้าแดงแต่ก็ปั้นหน้ากลบเกลื่อนความอาย
“บ้า! ถามอะไรแบบนั้น เค้าก็เขินเป็นไรเป็นนะตัวเอง” มันทำท่าบิดไปบิดมา เอามือมาตีแขนผม แปะๆ พร้อมกับเอนตัวบางๆของมันมาซบที่ไหล่ผม
“อย่ามาสร้างภาพ” ผมผลักหัวมันออก
“จิ๊!” มันทำท่าหงุดหงิดก่อนจะปรับตัวเข้าสู่โหมดความเป็นปกติของตัวมัน
“เมื่อคืนนะ อร๊ายส์! ไม่อยากจะเม้าท์” เริ่มเก็บอาการสาวแตกไม่อยู่แล้วเพื่อนกู
“ไม่อยากเม้าท์ก็ไม่ต้องเม้าท์”
“เมื่อคืนเนี่ยนะ พี่ตั้มแบบว่าสุดๆอะแก..” แน่ะ ไหนบอกไม่อยากเม้าท์ ไอ้แทนเริ่มสาธยายลีลารักของแฟนมันให้ผมฟัง เห็นภาพเป็นฉากๆเลยละครับ ไอ้มันก็เล่าได้ไม่รู้จักอาย ไอ้แทนมันเป็นคนน่ารักมากๆครับ ตัวเล็กๆขาวๆเพราะมันมีเชื้อจีน มีผู้ชายมาจีบมันเยอะเหมือนกัน แต่มันมีเจ้าของหัวใจแล้ว ชื่อพี่ตั้ม พี่ตั้มผมเคยเห็นไม่กี่ครั้งหรอกครับ แต่เป็นผู้ชายที่ดูดีเลยทีเดียว เห็นไอ้แทนเล่าให้ฟังว่าทำงานเกี่ยวกับพวกธนาคารของต่างประเทศงานเยอะเลยไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่ด้วยกัน จะได้เจอกันก็แค่ช่วงเสาร์อาทิตย์
“เออ..ว่าแต่มึงกับผัวมึง..”
“มันไม่ใช่ผัวกู!”
ผมรู้ครับว่ามันกำลังพูดถึงไอ้เพ้ง เรื่องที่ผมถูกจับคลุมถุงชนกับไอ้เพ้งไอ้แทนมันรู้เรื่องหมดละครับ เพราะผมเล่าให้มันฟัง เรื่องนี้เพื่อนสนิทไอ้เพ้งก็รู้ พวกมันเลยไม่ค่อยสงสัยที่เห็นผมสนิทกับไอ้เพ้ง เรียกว่าสนิทก็ไม่ใช่มันดูเป็นความสัมพันธ์ที่ดีเกินไปสำหรับผมและมัน เอาเป็นว่าพวกผมคุยกันหรือด่ากันบ่อยขึ้นอะไรประมาณนั้น
“โอ๊ย! กูน่าจะอัดเสียงมึงตอนที่มึงมาเพ้อถึงไอ้เพ้งให้กูฟังเมื่อปีที่แล้ว..เพ้งน่ารักมากๆ..เพ้งเท่จัง เรียนเก่งด้วย..เพ้ง..”
“พอๆๆ มึงมีไรก็พูดมา” ผมรีบเบรกมันไว้ก่อนที่ผมจะอายไปมากกว่านี้ ตอนที่ผมยังเห็นผิดเป็นชอบ ผมชอบมาเพ้อถึงไอ้เพ้งให้ไอ้แทนมันฟังทุกวันจริงๆนั้นละครับ ก็บอกแล้วไงว่าผมชอบมันมากๆถึงขนาดคลั่งไคล้เคยทำตัวเป็นพวกสโตกเกอร์ตามมันก็มี คิดแล้วก็เครียด เสียดายเวลาที่อุตส่าห์ชอบมัน พอมันเอาน้ำราดหัวผมวันนั้นความรู้สึกดีๆที่สะสมมานานมันหายไปแทบหมดเลยละครับ แต่ไอ้ตัวการทำร้ายความรู้สึกผม ณ ปัจจุบันนี้มันก็ยังไม่ขอโทษผมเรื่องนั้นเลย ก็บอกแล้วอย่างไอ้เพ้งน่ะตัวเงินตัวทองเรียกพี่
“กูแค่อยากรู้ว่ามึงโอเคปะ” ผมหันไปยิ้มให้ไอ้แทน เอามือขยี้ผมมันเบาๆ จนมันทำหน้ามุ่ยปัดมือผมออก บ่นว่าอุตส่าห์นั่งเซ็ทตั้งนาน ที่ผมยิ้มเพราะรู้ครับว่าที่มันถามเพราะเป็นห่วงผม
“ก็ดี กูอยู่ได้” ผมตอบตามความจริง ถึงจะไม่ค่อยชอบไอ้เพ้งเท่าไหร่เพราะมันชอบมากวนประสาท แต่ถามว่าอยู่กับมันได้ไหม..ก็ได้นะ บางครั้งมันก็มีมุมดีๆบ้างเหมือนกันถึงจะน้อยมากๆๆๆๆถึงมากที่สุดก็เถอะ
“มีความสุขเลยน่ะสิมึง มองเขามาเป็นปี ได้อยู่ด้วยกันแล้วนิ”
“สุขบ้านมึงดิ พอเลยถ้าจะพูดเรื่องนั้น” ไอ้แทนมันชอบแซวผมอยู่เรื่อย บอกว่าไม่ชอบไอ้เพ้งแล้วมันก็ยิ้มด่าผมมาอีกว่าปากไม่ตรงกับใจ
“โอ๋ๆ ไม่พูดแล้วๆ” มันกระโดดมาเกาะไหล่ผมเพลางเอาคางมาถูๆกับแขน ทำหน้าตาแบ๊วๆ ไม่สงสัยเลยครับว่าทำไมคนมาจีบมันเยอะ ผมยังรู้สึกว่าไอ้แทนมันน่ารักเลย ไม่ติดว่าเป็นเพื่อนนะ..หึๆ
“ดูสิ คนแถวนี้นะ กลางคืนทำตัวเป็นเมีย กลางวันทำตัวเป็นผัว ทำไมสมัยนี้คนมันเปลี่ยนเพศกลับไปกลับมาได้อย่างกับกับไส้เดือน”
เสียงหัวเราะกระซิกพูดคุยกันของผู้หญิงที่ดังอยู่ข้างๆทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนจะด่าผมยังไงไม่รู้ ไอ้แทนมันสะกิดผมให้หันไปมองกลุ่มผู้หญิงที่ยืนเกาะกลุ่มเม้าท์กันอยู่เยื้องๆโต๊ะที่ผมนั่ง แล้วผมก็รู้คำตอบทันทีว่าใครเป็นคนที่ถูกพาดผิง จะใครซะอีกละผมเองนี้ละ เพราะคนที่กำลังพูดอยู่คือน้องฝ้าย ผมจำได้ ให้มันได้อย่างนี้สิโลกใบนี้! ไอ้คนที่ไม่ค่อยจะเห็นหน้ากันพอมีเรื่องอะไรกันนิดหน่อยทำไมจะต้องมาเจอหน้ากันบ่อยกว่าเดิมด้วย
“นี้มันเล่นน้องคนนี้เลยเหรอ” ไอ้แทนมันคงอ่านสีหน้าผมออก เรื่องที่ผมต้องปลอมไปเป็นแฟนไอ้เพ้งมันก็รู้ครับ พวกผมไม่เคยมีความลับอะไรกันหรอก ดูอย่างเรื่องบนเตียงกับแฟนมันยังกล้าเล่าให้ผมฟังเลย
“อย่าไปสนใจเลยมึง ผู้หญิงก็เงี้ย ไม่ได้ดั่งใจช่วงแรกๆก็หาเรื่องแบบนี้ละ ซักพักก็ลืมเอง” ผมทำใจไว้แล้วละครับว่ายังไงซะไม่วันใดก็วันหนึ่งผมต้อเจอน้องฝ้ายแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าจะเจอเร็วขนาดนี้
“แต่กูได้ข่าวว่าน้องเขาแรง” ไอ้แทนมันกระซิบพลางตวัดตามองไปทางกลุ่มน้องฝ้าย ที่กำลังเดินไปทางอื่น
“ผู้หญิงไอ้เพ้งแต่ละคนใช่ย่อยที่ไหนละ” ผู้หญิงที่ยอมนอนกับผู้ชายง่ายๆก็ต้องแรงทุกคนอยู่แล้วละครับผมว่า
“รู้แล้ว แต่กูหมายถึงแบบว่า น้องเขาเหมือนลูกคุณหนูอะไรประมาณเนี่ย อยากได้อะไรต้องได้ มึงระวังไว้เถอะ” ผมหยุดคิดนิดหน่อย แต่คิดอีกทีก็ไม่น่ามีอะไร
“สวยๆอย่างงั้น หาใหม่ได้เยอะแยะ เขาคงไม่มาจมปลักอยู่กับไอ้เพ้งหรอก แล้วถ้าน้องจะกัดไม่ปล่อยจริงก็ปัญหาของไอ้เพ้งมันแล้วละ กูไม่เกี่ยว”
“มึงนี้อีกละ คิดอะไรตื้นๆอยู่เรื่อย คนเราน่ะนะถ้าไม่ได้ครอบครองคนที่เราชอบก็อย่าหวังว่าใครจะได้ กูจะบอกว่าถ้าน้องจะเล่นงานใคร มึงนั้นละที่จะโดน ไม่ใช่ไอ้เพ้ง”
“พูดซะกูกลัวเลยวะ ไอ้บ้า ผู้ชายอย่างกูน้องเขาจะทำไรได้วะ”
“ถ้าด้านกำลังน่ะกูเชื่อ น้องเขาสู้มึงไม่ได้ แต่เรื่องเล่ห์เหลี่ยมเนี่ยชนะขาด แต่ไม่เป็นไรมีกูซะอย่าง ฮุๆ”
“สนุกมากไหมมึงเนี่ย” ผมเขกหัวไอ้แทนที่มันทำตาลอยเหมือนกำลังนั่งคิดแผนอะไรอยู่
“พี่น้ำตาล สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับน้องสา” ผมหันไปยิ้มรับไหว้จากน้องสา รุ่นน้องปีหนึ่งน้องกลุ่มรับน้องที่ผมรับเองละครับ แต่ว่าอยู่คนละคณะกับผม
“สวัสดีค่ะพี่แทน” แล้วน้องเขาก็หันไปทักไอ้แทน ที่มันมองผมกับน้องสาสลับกันแล้วยิ้ม มันเคยบอกครับว่าน้องสาน่ะชอบผม แต่ผมไม่คิดจะเชื่อมันหรอกครับ เพราะน้องสวยและน่ารักมากๆจะมาชอบผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆอย่างผมทำไม ผู้ชายหน้าตาดีๆตามจีบน้องเขาก็ตั้งเยอะ ผมว่าเขาคงคิดว่าผมน่านับถือน่าคบหาเป็นรุ่นพี่ที่ดีอะไรแบบนี้มากกว่า
“น้องสามาทำอะไรแถวคณะพี่ครับ เหรอว่าอยากมาหาใครรึเปล่า” เจอคำถามไอ้แทนน้องเขาหน้าแดงเลยครับ แต่ก็รีบตอบค้าน
“ไม่ใช่ค่ะ สามีเรียนที่ตึกแถวนี้ เห็นพวกพี่นั่งอยู่เลยเข้ามาทัก”
“เห็นไหมว่าน้องเขามาเรียน มึงก็ชอบคิดแต่เรื่องไร้สาระ” ผมหันไปด่าไอ้แทนที่ตอนนี้เอาไอโฟนมานั่งจิ้มๆเล่นแองกรี้เบิร์ด เสียงดัง ฟิ้ว..ตู้ม.. แล้วก็เอามือตบโต๊ะดังป้าป! เมื่อมันฆ่าไอ้หมูตัวเขียวหน้าตากวนตีนได้ ไม่ได้จะเกรงใจน้องสาที่นั่งอยู่เล้ย น้องสามองไอ้แทนขำๆก่อนจะหันมาคุยกับผม
“พี่น้ำตาลทานข้าวยังคะ”
“พี่ทานแค่ขนมปังกับนมน่ะครับ โรงอาหารคนเยอะขี้เกียจต่อแถวซื้อข้าว” น้องสายิ้มเหมือนดีใจก่อนจะหันไปหยิบกล่องโฟมที่วางอยู่ข้างๆตัวแล้วยื่นให้ผม ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“สาทำซูชิมาฝากค่ะ” น้องเขาบอกพร้อมกับเปิดฝากล่อง ข้างในมีซูชิหลายหน้า น่ากินมากๆครับ แล้วเสียงระเบิดก็เงียบหายไปตามมาด้วยเสียงไอ้แทน
“อะไรเนี่ยๆ มีทำซูชิมาให้กินด้วย” ผมหันไปทำตาเขียวปัดใส่มันป็นเชิงบอกว่า มึงกลับไปยิงนกของมึงต่อเถอะ แต่มันก็ให้ความสนใจกับซูชิตรงหน้ามากกว่าสายตาของผม
“พี่แทนก็ทานด้วยสิคะ” ของสาชวน แต่ผมว่าน้องเขาชวนเป็นมารยาทมากกว่าแต่เพื่อนผมคงไม่รับรู้ หยิบซูชิหน้าปลาแซลมอลเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“โออิชิ!” กระแดะพูดภาษาญี่ปุ่นอีกมัน
“ขอบคุณครับแต่น้องสาไม่น่าลำบากเลยนะครับ” ผมบอกน้องเขาอย่างเกรงใจ
“ไม่ลำบากหรอกค่ะสาตั้งใจทำมาให้พี่น้ำตาล พี่น้ำตาลเคยมีพระคุณกับสา”
“พระคงพระคุณอะไรครับ พี่ทำตามหน้าที่ พี่ที่ดีต้องดูแลน้อง” เรื่องบุญคุณอะไรที่น้องสาพูดถึง มันคือตอนที่น้องเขาเป็นลมตอนรับน้อง ผมเลยอุ้มน้องเขาไปปฐมพยาบาลแล้วคอยอยู่ดูแลตามหน้าที่แค่นั้นเองครับ แต่น้องเขาซาบซึ้งในบุญคุณผมซะเหลือเกิน
“น้องเขาอุตส่าห์ทำมาให้ มึงก็กินๆไปเถอะอย่าเรื่องมาก” ไอ้แทนมันบ่นพร้อมกับหยิบซูชิชิ้นหนึ่งใส่ปากผม ตะเกียบน้องเขาก็เอามาให้เสือกไม่ใช้
“’งั้น..สาขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ” น้องสากล่าวลาแล้วเดินออกไป ทิ้งกล่องซูชิกล่องใหญ่ไว้ให้ผม
“กูของฟันธงอีกครั้ง ว่าแม่งชอบมึงชัวร์” ไอ้แทนมันเอามือตบโต๊ะป้าป! มึงตบไปกี่ทีแล้ววันนี้ กูเจ็บแทน
“ใครชอบภรรยากูวะแทน”
ผมกับไอ้แทนเงยหน้าไปมองหนุ่มหล่อสี่คนตรงหน้า ไอ้เพ้งกับเพื่อนมันครับ เพื่อนไอ้เพ้งคนที่สูงๆผอมๆผิวซีดๆ ใส่แว่นชื่อปลาย มันเป็นคนที่เงียบมากๆ พูดแทบจะนับคำได้ ส่วนคนที่ดูหน้าคมๆแต่ขี้เล่นชื่อ ชัช ไอ้นี้หน้าเข้มแต่นิสัยโคตรจะติ๊งต๊องครับ ส่วนคนสุดท้ายที่สูงมากๆสูงที่สุดในกลุ่ม ชื่อสาม ไอ้แทนมันสนิทกับพวกนี้เร็วเพราะมันเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันตอนอยู่มัธยม
“หน้าแบบนี้มีใครมาชอบด้วยเหรอ” ไอ้แทนมันกระโดดไปนั่งเก้าอี้อีกตัวเพื่อให้ไอ้เพ้งมันมานั่งข้างๆผม
“หน้าอย่างกูแล้วทำไม” ผมหันไปถามไอ้เพ้ง อย่างกูก็มีสาวสวยมาชอบเหมือนกันนะเว้ย เอ๋! นี้ผมคิดเข้าข้างตัวเองรึเปล่าว่าน้องสาชอบผม
“สวยนะมึงคนนี้ ระวังภรรยามึงจะนอกใจไอ้เพ้ง ฮ่าๆ ดูดิมีทำซูชิมาให้ด้วย” ไอ้แทน ไอ้เพื่อนเวร ไปบอกเขาซะหมด
“ใครวะ เล่าๆ” ไอ้ชัชมันกระตือรือร้นอยากรู้สุดๆ คนอื่นๆก็เหมือนกัน ไอ้แทนมันก็คงคันปากเลยเล่าซะหมดเปลือก ไอ้พวกนั้นมันก็นั่งฟังพลางหยิบซูชิเข้าปากไปด้วยจนหมดกล่อง
“อ้อ.. กูนึกออกละ น้องสาที่มึงแอบไปหยอดน้องเขาไงไอ้เพ้ง” ไอ้สามมันหันมาบอกไอ้เพ้ง คำพูดมันเรียกความสนใจจากผมไม่น้อย นี้มันเคยไปม่อน้องเขาด้วยเหรอ
“มิน่าละไม่สนกูเลย มาสนมึงนี้เอง” ไอ้เพ้งมันหันมามองผม
“พวกมึงก็เชื่อไอ้แทนไปได้ น้องเขาแค่มาขอบคุณกูเฉยๆ” ผมบอกปัด แต่พวกมันก็ยังยืนยันว่าแบบนี้น้องสาชอบผมชัวร์
“แล้วมึงชอบน้องเขาปะวะน้ำตาล” ไอ้ชัชมันยื่นหน้ามาถามอย่างอยากรู้
“เฮ้ยๆ ไอ้นี้ เดี๋ยวปัด! มายุให้ภรรยากูสวมเขาให้กูซะงั้น” สิ้นเสียงไอ้เพ้งพวกที่เหลือก็พากันโห่ ผมตวัดตาไปค้อนใส่ มันก็ยักคิ้วกวนๆกลับมาให้ ไอ้เพ้งชอบแกล้งผมแบบนี้ประจำละครับ
“กูชอบ!” ด้วยความหมั่นไส้ผมเลยโพล่งออกมาแบบนั้น
“มึงว่าอะไรนะ!” สายตาที่หยอกล้อของไอ้เพ้งเปลี่ยนเป็นสายตาแข็งกร้าว
“กะ..กูบอกว่ากูชอบน้องสา” ผมบอกไปเสียงเบากว่าเดิม แต่พอเห็นหน้าไอ้เพ้งที่มองผมแล้วผมต้องรีบพูดประโยคต่อไปทันที
“ก็ชอบแบบเป็นน้องไง คิดไรกันวะ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน
“โห่ นึกว่าเพื่อนกูจะเปลี่ยนรสนิยม” ไอ้แทนมันหัวเราะ ก่อนจะพาวงสนทนาเข้าสู่หัวข้ออื่น
ผมได้แต่ถอนหายใจพลางนั่งนึกถามตัวเองว่ากะอีแค่สายตาไอ้เพ้งที่มองมาทำไมผมจะต้องรีบแก้ตัวด้วย หรือผมยังชอบยังแคร์มันอยู่ ก็อาจจะจริง ลองคิดดูนะครับผมชอบมันมาเกือบปีไม่ใช่ชอบธรรมดาชอบมากๆด้วย ถึงจะโดนมันปฏิเสธด้วยวิธีที่ทำร้ายความรู้สึก แต่ถ้าจะให้บอกว่าไม่ได้ชอบมันแล้วก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก ก็แค่ชอบน้อยลงแต่ลึกๆแล้วก็มีบางเวลาที่ผมยังรู้สึกชอบมัน ตกลงผมรู้สึกยังไงกับมันกันแน่ คิดแล้วก็ปวดหัว
“อย่าให้รู้นะว่านอกใจ” ไอ้เพ้งมันก้มลงมากระซิบข้างๆหูผม ทำเป็นขู่ กลัวซะเมื่อไหร่ละ
“กูไม่มีวันนอกใจมึงหรอกเพ้ง” ไอ้เพ้งเบิกตาขึ้นเหมือนแปลกใจ มุมปากมันยกยิ้มเล็กน้อย หึๆ อย่าเพิ่งได้ใจไอ้คนหลงตัวเอง กูยังพูดไม่จบ
“เพราะกูไม่เคยเข้าไปอยู่ในใจมึง”
…
“มึงจะรีบไปไหนวะแทน” ผมมองไอ้แทนที่มันรีบกวาดข้าวของลงกระเป๋าเป้ หลังจากอาจารย์สอนจบในคาบสุดท้ายของวันนี้แล้ว มันหันมาจิ๊ปากใส่ผม ก่อนจะบ่นงึมงำว่าผมไม่เคยจะรู้เรื่องอะไรเลย
“วันนี้มีแข่งโปโลน้ำ วิดวะเจอถาปัด อิๆ” มันตอบพลางทำหน้าเคลิ้มฝัน ซึ่งผมก็เข้าใจในจุดประสงค์ของมันทันที
“กูจะฟ้องพี่ตั้ม”
“อะไรๆ กูแค่ไปดูกีฬา อย่าทำเป็นท่ามาก มึงไปดูเป็นเพื่อนกูด้วย” ไอ้แทนมันลากแขนผมให้เดินตามมันไปโดยไม่ถามความสมัครใจจากผมซักนิด ผมก็ว่างๆกลับห้องไปก็เบื่อไม่มีไรทำเลยเออออตามใจไอ้เพื่อนเอาแต่ใจ พอไปถึงที่แข่งคนก็เยอะพอสมควรครับโดยเฉพาะผู้หญิงแล้วก็ผู้ชายใจหญิง ก็นะ นักกีฬาโปโลน้ำแต่ละคนนี้เขาคัดหน้าตากันเหรอไง เรื่องหุ่นนี้นักกีฬาก็ต้องหุ่นดีอยู่แล้วละครับ แบบนี้เองไอ้แทนถึงอยากมาดูนักหนา แต่ผมก็นั่งดูเพลินๆนานๆไปก็เริ่มเบื่อ เพราะผมเป็นพวกที่ชอบเล่นกีฬาแต่ไม่ชอบมานั่งดูครับ
“เมื่อไหร่มึงจะกลับแทน” ผมสะกิดไอ้แทนที่มันกำลังจ้องเกมการแข่งขันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ผมว่ามันจ้องผู้แข่งขันมากกว่า
“เอ๊! มึงจะรีบไปไหน เขายังแข่งไม่จบเลย”
“ก็กูเบื่อ”
“งั้นมึงไปเดินเล่นรอก่อนไป” ดูมันตอบสิครับ ไม่ได้จะสนใจผมเลย ผมเลยเดินออกมาจากตรงโดมที่นั่งดู ออกไปหาไรกินแถวนี้รอไอ้แทนมันดีกว่า เพราะปกติเลิกเรียนแล้วผมจะไปยืนรอรถเมล์เป็นเพื่อนแทนมันทุกวัน เพราะมันเคยเกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญ ก็ตอนปลายเทอมสองปีหนึ่งไอ้แทนมันอยู่ติวหนังสือเพราะใกล้จะสอบจนดึก แล้วรูปร่างหน้าตาอย่างมันนะครับโคตรจะล่อตาล่อใจใครหลายๆคน มันเกือบโดนฉุดแน่ะ ดีที่ว่าผมกับเพื่อนคนอื่นๆเดินลงมาเจอพอดี แต่มันยังมีหน้ามาบอกผมเล่นๆอีกว่า มาช่วยทำไมคนที่จะมาฉุดมันหุ่นล่ำได้ใจมาก ดูเพื่อนผมสิครับ ทำปากเก่งแต่ตอนที่มาช่วยมันนะไอ้คนปากเก่งสั่นเป็นเจ้าเข้าน้ำตาแตกไปตั้งหลายถัง ผมนั่งปลอบมันอยู่นานกว่ามันจะหายตกใจ ตั้งแต่นั้นมาผมเลยรอส่งมันขึ้นรถเมล์กลับบ้านทุกวัน
“จะรีบไปไหนละคะพี่น้ำตาล” ระหว่างที่ผมกำลังนั่งเลียไอติมรสผลไม้ที่แสนอร่อยอยู่ สายตาผมก็ดันไปเจอะกับใครบางคนที่ผมอยากเลี่ยงเจอหน้ามากที่สุดในตอนนี้ กำลังจะเดินหลบไปทางอื่นแต่คู่กรณีของผมดันเห็นก่อนซะงั้น
“อ้อ..เพื่อนพี่รออยู่น่ะครับน้องฝ้าย ขอตัวนะ” ผมทำท่าจะเดินเลี่ยงไป น้องฝ้ายก็เขยิบตัวเข้ามาขวาง แบบนี้มันหาเรื่องกันชัดๆ ไอ้เรื่องมีเรื่องกันเนี่ยไม่ใช่ว่าผมจะไม่เคย แต่คู่กรณีครั้งก่อนๆมันเป็นผู้ชาย มาเจอคู่กรณีผู้หญิงแบบนี้ผมจะทำอะไรได้ครับ ขืนทำอะไรลงไปผมมีแต่เสียกับเสีย จะโดนหาว่าเป็นผู้ชายรังแกผู้หญิงซะเปล่าๆ เพราะงั้นกรณีน้องฝ้ายนี้ เลี่ยงได้ก็เลี่ยงครับ
“ฝ้ายขอคุยด้วยแปปเดียวได้ไหมคะ” ผมมองน้องฝ้ายอย่างระแวง แต่แววตาใสซื่อที่มองกลับมาทำให้ผมคิดว่าคงไม่มีอะไร ถ้าไม่ได้มาหาเรื่องอะไรกันก็ไม่มีปัญหา ผมเลยพยักหน้าเป็นเชิงว่าได้ ทิ้งไม้ไอติมลงถังขยะแล้วเดินตามน้องฝ้ายไป
“ทำไมต้องคุยตรงนี้ด้วยครับ” ก็น้องเขาเดินพาผมเข้ามาแถวๆที่แต่งตัวนักกีฬา คนก็ไม่มี
“ฝ้ายอยากคุยที่ที่เป็นส่วนตัวน่ะค่ะ กลัวคนอื่นจะได้ยิน” เรื่องที่จะคุยมันสำคัญขนาดต้องคุยในที่ลับตาคนขนาดนี้เลยเหรอ
..โครม!!!..
“เฮ้ย! เป็นอะ..”
จู่ๆตัวน้องฝ้ายก็ไปกระแทกกับตู้เหล็กที่ไว้เก็บพวกอุปกรณ์กีฬา ผมกำลังจะเดินเข้าไปถามน้องเขาว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า แต่ก็ต้องก้าวเท้าค้างไว้ เบิกตากว้างอย่างตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า จะไม่ให้ผมตกใจได้ไงละครับก็อยู่ดีๆน้องฝ้ายก็ฉีกเสื้อตัวเล็กรัดติ้วที่ใส่ออก กระดุมร่วงลงพื้นดัง แกร๊ง! เผยให้เห็นเนินอกขาวๆกับหน้าอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักบาร์ลูกไม้ตัวบางสีชมพูอ่อน เอ่อ..ถึงผมจะชอบผู้ชายแต่ผมก็เป็นผู้ชายนะครับ พอเห็นเรือนร่างกึ่งเปลือยของผู้หญิงในระยะประชิดแบบนี้ผมก็อึ้งเหมือนกันนะ
..แคว้ก!!!..
ตาผมที่เปิดกว้างอยู่แล้วยิ่งเบิกกว้างขึ้น กระโปรงที่แสนจะสั้นอยู่แล้วถูกน้องฝ้ายฉีกออกจนเห็นต้นขาอ่อนใต้ร่มผ้า ผมสงสัยว่าทำไมมันฉีกง่ายจังเลยเพ่งมองตรงรอยขาด ก็เห็นว่าเป็นรอยที่ตัดมาก่อนแล้วแค่เดินตะเข็บเย็บไว้ลวกๆเท่านั้นเอง แบบนี้มันต้องมีการวางแผนมาแล้วแน่นอน
..ถ้าด้านกำลังน่ะกูเชื่อ น้องเขาสู้มึงไม่ได้ แต่เรื่องเล่ห์เหลี่ยมเนี่ยชนะขาด..
จู่ๆคำพูดไอ้แทนก็ลอยเข้ามาในหัว สมองผมเริ่มประมวลผลว่าทำไมน้องฝ้ายถึงทำแบบนี้แล้วผลสรุปที่ได้คือผมโดนเล่นงานเข้าให้แล้วไหมละ คิดได้แบบนี้ผมกำลังจะก้าวเท้าหนีแต่ก็ไม่ทันน้องฝ้ายที่กระโจนมาดึงตัวผมให้ไปประชิดตัว ก่อนจะกรีดเสียงร้องดังลั่น
“กรี้ดดดดดดดดดด!!!!!” โอ้ยยยยยย นี้น้องเขาดูละครมากไปรึเปล่า นี้มันแผนที่จะให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าผมกำลังทำมิดีมิร้ายน้องเขาอยู่ ผมพยายามสะบัดตัวหนี ซึ่งแน่นอนทำได้สบายมากเพราะผมแรงเยอะกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างน้องฝ้ายเยอะ แต่..
ผลั๊วะ!!! เชี่ย! เจ็บ! ผมกำลังจะเดินหนีไปที่อื่น แต่ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ครับมากระชากตัวผมแล้วชกท้องผมซะจุก มันชกซะแรงจนผมจุกงอตัวนอนลงไปกองกับพื้น ดีนะที่มันไม่ชกหน้า
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ผมเปิดตามองไอ้สุภาพบุรุษตาบอดที่กำลังไปช่วยน้องฝ้าย ที่ตอนนี้กำลังสวมบทโศก สะอื้นจะเป็นจะตาย เรื่องเล่ห์เหลี่ยมนี้ผมไม่ทันคนอื่นแบบที่ไอ้แทนมันว่าจริงๆ มีผมคนเดียวก็เสร็จน้องฝ้ายสิ ผมเลยรีบกดโทรศัพท์ไปหาตัวช่วยผมอย่างรวดเร็วตอนที่ไอ้สุภาพบุรุษตาบอดมันกำลังสนใจน้องฝ้ายอยู่
“ช่วยด้วยค่ะ..ฮึก..ฮือๆ..ช่วยฝ้ายด้วย มัน..มัน..จะขมขื่นฝ้าย” น้องฝ้ายชี้มาทางผม ไอ้สุภาพบุรุษตาบอดเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเล่นงานผมแทน
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ” ผมรีบยกมือห้ามเพราะไอ้สุภาพบุรุษตาบอดมันกำลังง้างหมัดจะซัดผมอีก ไอ้นี้ก็หัวรุนแรงจริงๆเล้ย ผมมองดูไอ้สุภาพบุรุษตาบอด คงเป็นนักกีฬาเพราะมันใส่ชุดวอร์ม มิน่าละหมัดโคตรหนัก
“มึงจะแก้ตัวใช่ไหม กูไม่โง่เชื่อมึงหรอก” มันกระชากปกคอเสื้อผมจนแทบขาด โหย มึงนะมันฉลาดมากๆ เชื่อคนได้ถูกจริงๆ ผมมองไปทางน้องฝ้ายเจ้าหล่อนก็แสยะยิ้มกลับมา นี้อยากแก้แค้นผมถึงกับลงทุนเปลืองเนื้อเปลืองตัวจนแทบจะเปลื้องผ้าเลยเหรอ
ผลั้วะ!!!
“เวรเอ้ย!” ผมผลักไอ้คนที่ปล่อยหมัดซัดใส่หน้าผมเต็มๆอย่างหัวเสีย ก่อนจะปล่อยหมัดซัดใส่มันกลับคืนบ้าง แต่มันก็จับหมัดผมไว้ได้ กำลังจะโดนมันซัดใส่อีกดอกเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
“หยุดนะ!”
ตัวช่วยผมมาแล้วคร้าบบบ แต่มึงจะช่วยมาเร็วกว่านี้จะดีมากไอ้แทน แล้วดูคำอุทานมันสิ อย่างกับสาวน้อยตกใจที่เห็นชายหนุ่มทะเลาะกัน มันควรจะอุทานว่า ‘เฮ้ย! มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ’ เทือกนี้มากกว่า
“พี่จะทำอะไรเพื่อนผม” มันเดินมาดึงผมออกจากไอ้พี่กล้ามโตที่กำลังจะต่อยผม
“ฮึก..ฮือๆๆ.. พี่นุช่วยฝ้ายด้วยนะคะ..ปล่อยไว้มันก็มารังแกฝ้ายอีก” อ้อ.. ไอ้คุณพี่กล้ามโตตัวโคตรสูง หน้าตี๋และหมัดโคตรหนักคนนี้ชื่อนุหรอกเหรอ ทำไมน้องฝ้ายถึงรู้จักวะ น้องฝ้ายเริ่มเล่นละครต่อทันทีเมื่อเห็นว่าผมมีกำลังเสริมมาช่วย แล้วกำลังเสริมผมคนนี้ก็กระดูกคนละเบอร์กับน้องฝ้ายซะด้วยสิ ไอ้แทนน่ะถ้าคิดจะมีเรื่องกับมันอย่าดีกว่าครับ ไอ้นี้มันร้ายโคตรๆถ้ามาร้ายใส่มันก่อนอะนะ
“เพื่อนน้องมาลวนลามผู้หญิงแบบนี้ พี่ปล่อยไว้ไม่ได้” พี่นุหันไปพูดกับไอ้แทน ที่ตอนนี้มันตั้งท่ากอดอก เชิดหน้า ส่งเสียงหึเบาๆในลำคอ แล้วปรายตามองน้องฝ้ายก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเป็นเชิงสมเพช เห็นไหมละครับแค่มาดมันก็กินขาดแล้ว
“พี่มาต่อยเพื่อนผมแบบนี้ผมก็ยอมไม่ได้เหมือนกันแหละ” มันเถียงก่อนจะเดินไปหยิบเศษผ้าที่เขาคงเอาไว้คลุมของกันฝุ่นลงมาโยนใส่น้องฝ้าย
“กรี้ดดดด..สกปรก..แก อีตุ๊ด!” น้องฝ้ายหลุดแอคติ้งบทนางเอกทันทีเมื่อไอ้แทนโยนผ้าไปใส่ ผมแอบเห็นพี่นุทำหน้าแปลกใจมองน้องฝ้ายอย่างงงๆ คงกำลังคิดว่าเด็กสาวที่ดูหวาดกลัวเมื่อกี้ทำไมถึงกลายเป็นนางร้ายปากไวไปได้
“อะๆ..ฉันรุ่นพี่แกนะ มาขึ้นองขึ้นอี” ไอ้แทนมันชี้หน้าน้องฝ้ายอย่างคาดโทษ
“คนเขาหวังดีอุตส่าห์หาผ้ามาคลุมตัวให้ ชอบนักเหรอไงเปลือยให้ผู้ชายเห็นน่ะ หน้าอกก็ยังกะไข่ดาว”
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด..” น้องฝ้ายคงคิดหาคำตอบโต้ไม่ได้ละครับเลยเอาแต่กรี้ด
“มานี้” ไอ้แทนมันเดินมาลากแขนพี่นุให้เดินไปหาน้องฝ้าย
“เห็นกระโปรงตรงนี้ไหม รอยกรรไกรตัดชัดๆ แล้วมาเย็บเอาอีกที คนปกติที่ไหนจะตัดกระโปรงตัวเองเล่น รอยเรียบแบบนี้ไม่ใช่รอยฉีกชัวร์ ดมดูใกล้ๆหน้านังนี้สิ ได้กลิ่นยาหม่องปะ” อ้อ ที่แท้มันพาพี่นุไปพิสูจน์ความจริงนี้เอง
“ที่นี้หายโง่ยัง แล้วพี่ก็ไปขอโทษเพื่อนผมด้วย” พี่นุหน้าเจื่อนไปเลยละครับ คงรู้แล้วว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง
“กรี้ดดด..พี่นุอย่าไปเชื่อมันนะคะ..มันเพื่อนกัน..มันก็ต้องเข้าข้างกัน”
“หยุดนะ! นางชะนีปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” ไอ้แทนมันหันไปตวาดน้องฝ้าย
“กรี้ดดดดดดดดดด..ไม่หยุด..กรี้ดดดดดดดดด..”
แฉะๆๆๆๆ
“จะหยุดไม่หยุด ถ้าไม่หยุดรูปแกสภาพนี้ว่อนเฟสบุ๊คแน่ ฉันจะเอาไปปล่อยให้ทั่วเลย” ถ้าผมมีแรงไม่จุกและเจ็บแผลที่ถูกไอ้พี่นุมันซัด ผมอยากจะยืนขึ้นปรบมือให้ไอ้แทนมันจริงๆ ก็มันควักไอโฟนขึ้นมาถ่ายรูปน้องฝ้าย มีขู่ว่าจะเอาลงเน็ท สภาพแบบนี้มีเหรอครับที่น้องฝ้ายจะไม่อายถ้ารูปหลุดมาจริงๆ
“แก..แก..” น้องฝ้ายจ้องหน้าไอ้แทนอย่างเคียดแค้น
“ทำไม!”
“กรี้ดดดดดด..ฝากไว้ก่อนเถอะ!” แล้วเจ้าหล่อนก็เดินสะบัดหน้าออกไป เฮ้ออออออออ ทำไมเรื่องมันวุ่นวายแบบนี้นะ เพราะไอ้เพ้งคนเดียวแท้ๆ
“มึงเป็นไงบ้างวะ” ไอ้แทนรีบวิ่งมาดูผม พร้อมกับพยุงผมขึ้นไปนั่งตรงเก้าอี้
“อะ..เอ่อ..คือ..” พี่นุเดินมาหาผม พูดติดๆขัด
“ขอโทษเพื่อนผมมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เฮ้ยมึง..ไม่เป็นไรพี่เขาเข้าใจผิด” ผมปรามไอ้แทนที่ตวัดสายตามองพี่นุซะน่ากลัว ไอ้นี้เวลาเข้าโหมดโหดก็โหดจริงๆ
“พี่ขอโทษน้องเอ่อ..”
“น้ำตาลครับ” ผมพยายามฉีกยิ้มให้พี่เขาสบายใจขึ้น พี่เขาแค่ทำหน้าที่สุภาพบุรุษน่ะครับ คงไม่ได้ตั้งใจจะชกผมจริงๆหรอก
“พี่ขอโทษน้องน้ำตาลด้วยนะครับ คือพี่..”
“ไม่เป็นไรครับ พี่แค่เข้าใจผิด ผมไม่โกรธหรอก”
“ทีหน้าทีหลังจะซัดใครก็หัดดูตาม้าตาเรือบ้าง นี้ถ้าผมมาไม่ทันพี่คงซัดเพื่อนผมตายไปแล้วมั้ง” ไอ้แทนมันยังไม่เลิก จนพี่นุทำหน้าหดเหลือสองนิ้ว
“งั้นให้พี่เลี้ยงข้าวน้องไถ่โทษแล้วกันนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ..”
“ดี..เอาโทรศัพท์มา..เร็วๆ” ผมกำลังจะค้านแต่ไอ้แทนก็พูดขัดขึ้นมาก่อน แถมยังแบมือไปขอโทรศัพท์พี่นุ พี่เขาก็บ้าจี้ยืนให้มันซะงั้น มันกดปุ่มยิกๆซักพักเสียงโทรศัพท์มันก็ดัง
“ถ้าไม่เลี้ยงแบบที่พูดผมโทรตามแน่ ปะกลับได้แล้วน้ำตาล” มันพยุงผมเดินออกไปข้างนอก ทิ้งให้พี่นุยืนงงอยู่คนเดียว
“มึงเป็นบ้าอะไรวะแทน หัวเราะอะไรอยู่คนเดียว” ก็พอออกมาข้างนอก ไอ้แทนมันก็เอาแต่หัวเราะอย่างกับคนบ้า
“ฮ่าๆๆ..มึงนี้ไม่รู้เรื่องอะไรอีกละไอ้น้ำตาล คิดถูกแล้วที่คบกูเป็นเพื่อน มึงจะได้ทันคนอื่นเขาบ้าง” มันเป็นประโยคบอกเล่าใช่ไหมครับ แต่ผมรู้สึกเหมือนโดนมันด่า ผมขมวดคิ้วทำหน้างง ไม่เข้าใจที่มันพูด ไอ้แทนเลยหยุดหัวเราะมองหน้าผมอย่างเซ็งๆ
“มึงไม่รู้เหรอว่าคนที่ซัดมึงเป็นใคร” ผมส่ายหน้า
“เห็นไหมบอกแล้วมึงน่ะไม่เคยรู้อะไรหรอก นั้นพี่นุ พี่นุวิดวะปีสาม เดือนวิดวะที่เขาลือกันว่าหล่อที่สุดเท่าที่เคยมีมา” โห่ อะไรจะขนาดนั้น ผมเลยนึกหน้าพี่นุดู สูง สูงมากๆ หุ่นก็ดีโคตรๆ ผิวขาว หน้าตี๋ๆ ผมว่าไอ้เพ้งหล่อกว่าเยอะ เอ้ย! ไม่ใช่ครับอย่างมันเหรอจะสู้พี่นุได้
“แล้วไงวะ” ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ก็เบอร์พี่นุน่ะสิ ของล้ำค่าที่สาวๆต่างหมายปอง แต่กูได้มันมาแล้ว”
“แล้ว..” ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“นี้! มึงจะช่วยเข้าใจอะไรโดยที่กูไม่ต้องอธิบายได้ไหม กูจะบอกว่าพี่นุนะ ไม่เคยแจกเบอร์ใครนอกจากคนสนิทจริงๆเพราะไม่งั้นโทรศัพท์เป็นดังทั้งวัน ถ้าเอาไปขายนะ หึๆ รวยเละ แต่กูมีวิธีที่ได้ผลประโยชน์มากกว่านั้น” มันพูดพลางยิ้มตาลอยๆเหมือนกำลังนึกอะไรอยู่
“วิธีอะไรของมึง”
“ก็เอาพี่นุมาเป็นพวกไง เจ๋งปะละ! ค่าที่พี่เขาทำร้ายร่างกายมึงเวลาเรามีเรื่องอะไรก็จะได้กริ่ง! โทรตามพี่เขามาช่วย ถ้าไม่ช่วยนะเบอร์หลุดแน่ๆ หึๆ”
“เฮ้ย! นี้มันเข้าข่ายข่มขู่ชัดๆ”
.. รักไม่บังคับใจ..
ความคิดเห็น