คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4 : เพี้ยน
หลังจากที่ผมแก้ผ้าให้ไอ้ตังค์ดูต่างคนก็ต่างเงียบครับ ผมรีบกระโดดขึ้นเตียงลงนอน ไอ้ตังค์ก็มุดหน้าหายไปกับหนังสือ ไม่รู้เหมือนกันว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่พอตื่นมาผมก็ไม่เห็นไอ้ตังค์แล้ว กำลังจะคิดว่ามันกลับบ้านแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นกระเป๋านักเรียนมันที่วางอยู่บนเก้าอี้ แล้วคนมันหายไปไหนวะ
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! เสียงอะไรซักอย่างวิ่งชนกับประตูมุ้งลวดที่ระเบียง พอนึกได้ว่ามีตัวอะไรอาศัยอยู่ที่ระเบียงผมก็เลยล้มตัวลงนอนอีกที ไอ้ถ้วยฟูมันก็เป็นแบบนี้ประจำ ไม่มีไรทำก็วิ่งชนประตู มันคงเป็นพวกมาร์โซคิสม์ชอบความรุนแรง ไอ้ตัวมาร์โซคิสม์ที่ผมพูดถึงคือกระต่ายตัวขาวๆน่าเกลียดๆตัวหนึ่ง มรดกตกทอดจากพี่ชายที่ผมรังเกียจและไม่อยากได้ที่สุด เผอิญผมไม่เคยคิดจะเลี้ยงสัตว์ชนิดไหนนอกจาก ปลาคาร์ฟและหอยงวงช้าง พอไอ้พี่ชายไปเรียนมหาวิทยาลัยกระต่ายของมันเลยอพยพย้ายบ้านมาอาศัยระเบียงห้องผมอยู่แทน
“มานี้ๆ กินหญ้าเร็ว” เสียงแว่วมาจากระเบียงห้อง ผมเงี่ยหูฟังดูดีๆ เสียงไอ้ตังค์นั้นเอง ที่แท้มันก็หายไปเล่นกับไอ้กระต่ายชอบความรุนแรง
“อย่าไปชนประตูสิ เสียงดัง เดี๋ยวซึงหงอคงตื่น” ‘ซึงหงอคง’ ผมขมวดคิ้ว ถ้าหมายถึงใครจะตื่นก็มีแต่ผมเท่านั้น เกิดคำถามขึ้นในใจ
ข้อแรก ที่ไอ้ตังค์พูดถึงหมายถึงผมใช่มั้ย
ข้อที่สอง แล้วทำไมถึงเรียกผมว่าซึงหงอคง
และก็ตามมาด้วยข้อสันนิษฐาน
ข้อแรก ซึนหงอคงคือตัวละครที่เป็นลิงจากเรื่องไซอิ๋ว
ข้อสอง ซึนหงอคงคือลิง
ข้อที่สาม ผมหน้าเหมือนซึนหงอคง
ข้อที่สี่ ซึ่งก็หมายถึงผมหน้าเหมือนลิง
และข้อสรุปก็คือ
ติ๊งต่องๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!! ข้อสันนิษฐานทั้งหมด ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบบ
“ไอ้ตังค์!”
“ตื่นแล้วเหรอ” มันเปิดประตูมุ้งลวดเข้ามาจากระเบียง ในมืออุ้มไอ้ถ้วยฟูกระต่ายมาโซคิสม์ ไอ้กระต่ายโรคจิตก็เอียงคอให้ไอ้ตังค์ลูบ ชอบละสิมีหนุ่มหล่อๆมาลูบมาคลำ คงไม่ต้องบอกนะครับว่าไอ้ถ้วยฟูเป็นตัวเมีย
“มึงอุ้มมันมาทำไมนั้น” ไอ้ตังค์ก้มลงมองกระต่ายในมือ เอามือลูบขนนุ่มๆสีขาวเบาๆ
“ก็เห็นมันวิ่งชนประตู กูกลัวหัวมันแตก เลยพาเข้ามา” โห่ มันวิ่งชนประตูมาหลายปีแล้วคงไม่มาตายเอาวันนี้หรอกมั้ง ไอ้ถ้วยฟูมันเรียกร้องความสนใจแน่เลย อยากให้ไอ้ตังค์อุ้มอะดิ ไอ้กระต่ายแรด!
“มันเป็นมาร์โซคิสม์ชอบความรุนแรง มึงเอามันไปไว้ที่เดิม เดี๋ยวขนมันเลอะห้องกู” เห็นมันเอียงคอรับมือไอ้ตังค์แล้วหมั่นไส้ครับ ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึงได้หมั่นไส้ไอ้ถ้วยฟูมากกว่าทุกวัน คงไม่สบายอารมณ์เลยแปรปรวนง่าย
“ไปๆๆๆ เพิ่งรู้ว่าซึงหงอคงไม่ถูกกับกระต่าย ฮ่าๆ” ไอ้ตังค์เอาไอ้ถ้วยฟูไปปล่อยไว้ที่ระเบียงตามเดิม พอมันเดินกลับมาผมก็ถามข้อสงสัยทันที
“ซึงหงอคง” ผมเลิกคิ้วถาม ไอ้ตังค์ส่งเสียง อ้อ ยาวๆเหมือนกับเข้าใจว่าผมกำลังถามอะไร
“ตาโต ลักยิ้มสองข้าง จมูกเชิด ปากเล็ก หน้าขาว ชอบทำหน้าตาทะเล้นบวกกวนตีน รวมๆแล้วออกมาเป็นซึงหงอคง ลิงซนๆตัวหนึ่งนั้นละ”
“ไอ้เชี่ย ด่ากู” ผมชี้หน้ามันอย่างอาฆาตแค้น ไอ้ตังค์ก็หัวเราะไม่ได้จะรู้สึกสำนึกผิดซักนิด หนอยแน่ะ! มาว่ากูเหมือนลิงเดี๋ยวเหอะ ผมมองหน้าไอ้ตังค์ พยายามคิดว่ามันหน้าเหมือนตัวอะไรก็ได้ที่มันบัดซบกว่าลิง
ผิวมันสีแทนๆ ตัวก็สูงโปร่ง แต่ดูจากกล้ามแขนแล้วน่าจะซ่อนรูปพอตัว แบบนี้เหมือน เหมือน..
..เจคอบ แบล็ค.. เฮ้ย!!! มันบัดซบกว่าลิงตรงไหนวะ เจคอบ มันเป็นแวร์วูฟ หรือหมาชั้นสูงนั้นละ ซึ่งมันไม่ได้มีความบัดซบอะไรซักนิด แถมยังดูเท่อีกต่างหาก ไม่เอาๆ คิดใหม่ๆ ไอ้ตังค์มันสูง คิ้วเข้มๆ หน้าคมๆ ดูมีสง่าราศีจับ สมกับที่เป็นประธานนักเรียน แบบนี้มันเหมือน เหมือน..
..เลโกลัส แห่งป่าวู้ดแลนด์.. โว้ย!!! ตกลงผมจะหาคำมาด่ามันหรือว่ามาชมมันกันแน่เนี่ย เลโกลัสแม่งหล่อสัด ความบัดซบติดลบอินฟินิตี้ ฮึ่ยๆๆๆๆ มันต้องมีข้อเสียบ้างดิ
..ไอ้หน้าปลาจวก.. ตืดดดดดด
..ไอ้หน้าเหียก.. ตืดดดดดด
..ไอ้หน้าปลาไหล.. ตืดดดดดด
..ไอ้ปลาคาร์ฟ.. ตืดดดดดด
..ไอ้หอยงวงช้าง.. ตืดดดดดด
..ไอ้แมงมุม.. ตืดดดดดด
..ไอ้หมูหลุม.. ตืดดดดดด
..ไอ้พญาปลวก.. ตืดดดดดด
..ไอ้กระต่ายมาโซคิสค์.. ตืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ งั้น งั้น งั้น! นี้เล้ย!!!!
“ไอ้หล่อกระชากมดลูกกกกกกกกก!!!”
ติ๊งต่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮะ! ว่าไรนะ” ชะอุ้ย! เผลอตะโกนซะดัง ไอ้ตังค์มันยิ้มๆมองหน้าผม อยากเอามือตบปากตัวเองแรงๆซักป้าป ว่าจะด่ามันดันไปชมมันซะได้ ถึงจะเป็นคำชมที่ออกจะพิลึกก็เหอะ
“เปล่าๆ” ผมบอกปัด
“ชมกูอะดิ๊เมื่อกี้อะ หล่อกระชากมดลูก ฮ่าๆ กูหล่อขนาดนั้นเชียว”
“มึงมั่วละ กูพูดตอนไหน ไหนละหลักฐาน” รู้ครับแบบนี้เขาเรียกแถ แต่ผมจะทำ
“นะคนเรา แถไปได้” กูรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ!
ครืดๆๆๆ… เสียงโทรศัพท์ไอ้ตังค์สั่น ดีนะที่มันเดินไปคุยโทรศัพท์ ไม่งั้นมันต้องไล่ผมจนมุมแน่
“ตังค์ติดธุระอยู่บ้าน” มันคุยโทรศัพท์ท่าทางกังวล สายตาเหลือบมามองผมก่อนจะหันกลับไปคุยเหมือนเดิม
“ตอนนี้เลยเหรอ ไว้วันหลังได้มั้ย” ผมเงี่ยหูฟัง แต่สายตาทำเป็นหันไปมองทางอื่น
“ก็ยกเลิกไปก่อนได้มั้ย เดี๋ยววันหลังตังค์พาไป” น้ำเสียงมันดูไม่สบายใจแต่ก็ยังคงน้ำเสียงให้นิ่งเรียบไม่ได้โวยวายอะไรออกไป
“เดี๋ยวพี่ตาล ไม่ใช่แบบนั้น..”
“มึงก็ไปซะสิ เดี๋ยวพี่ตาลก็งอนอีกหรอก” ผมส่งเสียงออกไป ไม่รู้หรอกว่าเขาคุยอะไรกัน แต่ท่าทางเหมือนกับว่าพี่น้ำตาลอยากให้มันไปหา แล้วไอ้นี้จะอิดออดทำไมวะ รึมันห่วงผม บ้าละ คิดไปได้ไงวะเรา มันคงขี้เกียจไปมั้ง ไอ้ตังค์หันมามองผม น่ามันดูกังวลๆ แฟนโทรมาจะเครียดอะไรขนาดนั้น ผมเห็นตอนมันนั่งอ่านหนังสือหน้ามันยังดูจะผ่อนคลายกว่าตอนนี้สิบเท่า
“งั้นพี่ตาลรอหน้าโรงเรียนแล้วกัน เดี๋ยวตังค์ไปรับ” มันวางสาย เดินมาหาผมที่เตียง
“มึงอยู่คนเดียวได้นะ” มันถาม
“มึงห่วงกูเหรอ” ไอ้ปากบ้า ไวจังนะมึง ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย มันเหมือนคำพูดของสาวน้อยน่ารักยังไงไม่รู้
“อืม” เอ่อ.. มึงไม่ต้องตอบกูตรงขนาดนี้ก็ได้ตังค์
..มันห่วงผมงั้นเหรอ.. เฮอๆ อย่าคิดอะไรไปไกลดิวะไอ้โฟม มันก็ห่วงตามประสาเพื่อน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆก็ไม่รู้
“มะ..ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพ่อแม่กูก็มา” แล้วทำไมผมต้องพูดติดอ่างด้วยเนี่ย
“ไม่เป็นไรแน่นะ” ผมพยักหน้า ถ้าพูดอะไรออกไปมีหวังติดอ่างอีกแน่ นี้กูเป็นไรวะ! ปกติออกจะพูดเป็นต่อยหอย ทำไมตอนนี้ถึงติดอ่างพูดอะไรไม่ออก
“งั้นกูไปก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าจะแวะมารับไปโรงเรียนถ้าไปไหว” ผมได้แต่ส่งสายตาแทนคำว่าลาก่อนบอกมัน ตอนนี้เหมือนมีอะไรติดคอทำให้พูดไม่ค่อยจะสะดวก เลยไม่อยากพูด พอมันเดินออกจากห้องกล้ามเนื้อที่เกร็งไปทั้งตัวก็คลายลง เฮ้ย! แล้วผมจะเกร็งทำไม ผมว่าป่วยคราวนี้ พิษไข้เล่นเอาซะผมเพี้ยน
~~~~~ Nonsense รักนี้ไม่มีเหตุผล ~~~~~
ความคิดเห็น