คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : คู่แข่ง
ณ โรงเรียนมัธยมปลายชายล้วนแห่งหนึ่ง
เป็นเวลาเช้าที่อากาศสดชื่นนักเรียนต่างพากันทยอยเดินเข้ามาในโรงเรียน และเป็นปกติทุกวันที่โอเซฮุนและปาร์คชานยอลจะมาโรงเรียนพร้อมกัน
“โอ๊ะ! การบ้านคณิตศาสตร์มีส่งก่อนเที่ยงนิ!” ชานยอลชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันได ทำหน้าตื่นเมื่อนึกถึงการบ้านที่เขาลืมทำไปซะสนิท เอียงหน้าส่งสายตาเว้าวอนให้เพื่อนรักอย่างเซฮุน
เซฮุนถอนหายใจนิดๆก่อนจะหยิบสมุดการบ้านในกระเป๋าส่งให้เพื่อน “ลอกดีๆอย่าให้ยับล่ะ แกขึ้นห้องไปก่อนเลยฉันจะไปเอาของที่ล็อคเกอร์”
“Thaks! เข้าเรียนเจอกันนะเพื่อน”
เซฮุนโบกมือก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่เขาจะต้องไปที่ล็อคเกอร์เก็บของที่อยู่บริเวณโรงยิมและสระว่ายน้ำของโรงเรียน จุดประสงค์น่ะเหรอ...พ่อหนุ่มนักกีฬาว่ายน้ำนามว่าหวงจื่อเทาสุดหล่อน่ะสิ!
ตู้ม! เสียงน้ำกระเซ็นเมื่อชายหนุ่มนักว่ายน้ำกระโดดลงไปในสระก่อนจะตีแขนว่ายน้ำออกไป
เซฮุนแสร้งทำเป็นเปิดล็อคเกอร์แต่สายตาจับจ้องไปทางสระว่ายน้ำ ร่างของรุ่นพี่จื่อเทาที่มีแต่มัดกล้ามในสภาพที่ใส่แต่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวมันทำให้ใจของเขาเต้นตึกตัก หล่อ เท่ ล้ำบึก! แบบนี้แหละสเป็คโอเซฮุน!
“โอ๊ะ! ขึ้นจากสระแล้ว” เซฮุนเบี่ยงตัวหลบอยู่หลังประตูล็อคเกอร์ เพราะไม่อยากให้คนที่เขาแอบมองอยู่ผิดสังเกต เขามาที่นี้ทุกเช้าเพื่อที่จะแอบดูรุ่นพี่จื่อเทาซ้อมว่ายน้ำ เพราะตอนเย็นจะมีนักเรียนหลายคนที่มาใช้สระทำให้มันดูวุ่นวายและส่องไม่สะดวก เพราะฉะนั้นตอนเช้าที่เงียบๆแบบนี้แหละเหมาะสุดแล้ว
“เดินมาแล้ว” เซฮุนรีบทำเป็นนั่งอยู่ตรงหน้าประตูล็อคเกอร์ หยิบแว่นตาขึ้นมาสวมแล้วทำเป็นก้มหน้าอ่านหนังสือ เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆทำให้ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ใกล้แล้วๆ
“อ้าว..อรุณสวัสดิ์ครับน้องเซฮุน” บิงโก! พี่จื่อเทาทักแล้ว!
“อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่” เด็กหนุ่มฉีกยิ้มที่คิดว่าสดใสที่สุดให้หนุ่มนักกีฬาตรงหน้า การที่เขามาที่นี้ทุกวันย่อมเป็นที่สงสัยของหนุ่มนักกีฬาบ้างล่ะ เขาเลยให้เหตุผลว่าอยากหาที่เงียบๆอ่านหนังสือในตอนเช้า อยู่ในห้องเพื่อนก็เสียงดัง ไปที่ห้องสมุดคนก็พลุ่งพล่านเพราะฉะนั้นที่นี้ล่ะเหมาะสุด เขาแถไปแบบนี้แหละแต่รุ่นพี่จื่อเทาดันเชื่อซะสนิท
“ขยันจังนะเรา อ่านหนังสือทุกเช้าเลย”
“แฮะๆ รุ่นพี่ก็ขยันซ้อมทุกเช้าเลยนะครับ” เซฮุนพยายามไม่เบนสายตาไปที่ร่างกายของคนตรงหน้า ก็เล่นมาแต่งตัวล่อแหลมต่อหน้าเขาแบบนี้ เส้นเลือดฝอยในจมูกเขามันไม่ได้แข็งแรงมากหรอกนะ!
“งั้นพี่ไปแต่งตัวก่อนนะ ใกล้จะขึ้นเรียนแล้ว” เซฮุนได้แต่พยักหน้าตอบรับ พอชายหนุ่มรุ่นพี่เดินลับตาไปก็ได้แต่เอาปากกัดขอบหนังสือแก้เขินและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ช่วงเวลาที่ได้อยู่สองต่อสองกับรุ่นพี่แบบนี้มีความสุขชะมัด!
“เทา! จื่อเทา!”
“เอ๋?” เซฮุนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สามดังมาจากทางฝั่งสระว่ายน้ำ แล้วยังเรียกชื่อรุ่นพี่ของเขาอีก ปกติแทบจะไม่มีใครมาที่นี้ในตอนเช้านอกจากเขาและรุ่นพี่นิ แล้วเสียงใครกัน
“อ่าว..มีคนอยู่ด้วยเหรอ” สงสัยได้ไม่นานเจ้าของเสียงก็โผล่มาให้เห็น ผู้ชายในชุดเครื่องแบบนักเรียนของที่นี้เข็มกลัดที่ติดปกเสื้อบ่งบอกว่าอยู่มัธยมปลายปีสาม ใครกันนะ? ทำไมเขาไม่เห็นจะคุ้นหน้า
“นี้นายเห็นจื่อเทาไหม” ชายแปลกหน้าถาม ใบหน้าที่ติดจะหวานเอียงคอมองอย่างรอคำตอบ
“ลู่หาน ตื่นแล้วเหรอ” ยังไม่ทันที่เซฮุนจะได้ตอบ คนที่ถูกถามถึงก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวพลางเอาผ้าขนหนูซับผมที่เปียกชื้น
“ซ้อมเสร็จทำไมไม่ปลุกกันห๊ะ กะจะให้ฉันนอนเพลินเลยเหรอไง”
“ฮ่าๆ ก็เห็นนายหลับสบายนิเลยกะว่าแต่งตัวเสร็จก่อนแล้วจะไปปลุก” ฝ่ามือใหญ่ของนักกีฬาหนุ่มลูบหัวเพื่อนตัวเล็กที่กำลังทำหน้ายู่
เซฮุนเบิกตาจ้องภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่ในใจรู้สึกร้อนเป็นไฟด้วยความอิจฉา ไอ้รุ่นพี่หน้าหวานนั้นเป็นใครกัน! ทำไมถึงได้ดูสนิทกับรุ่นพี่จื่อเทาขนาดนี้! คงไม่ใช่..
“โอ๊ะ!” เหมือนจื่อเทาจะตระหนักได้ว่ามีอีกคนยื่นอยู่ตรงนี้ด้วย “ลู่หานนี้โอเซฮุน รุ่นน้องปีสองน่ะ ”
“อะ..เอ่อ..สวัสดีครับรุ่นพี่” เซฮุนโค้งทักทายและได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้ ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะใช้สายตาจิกกัดแล้วตะโกนออกไปว่า รุ่นพี่จื่อเทาน่ะเขาจองแล้ว!
“สวัสดีครับน้องเซฮุน” ลู่หานทักทายรุ่นน้องตรงหน้า ดวงตาซุกซนไล่มองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้า ริมฝีปากยกยิ้มน้อยๆเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
“ลู่หานกับพี่..”
“เป็นเพื่อที่สนิทกันมากๆ เนอะ! เทา” รุ่นพี่หน้าหวานเกาะแขนจื่อเทาแน่นพลางเอนหัวซบลงบนไหล่แกร่ง ภาพนั้นทำให้เซฮุนเผลอชักสีหน้าขึ้นมาทันทีอย่างห้ามไม่อยู่
“ใกล้จะขึ้นเรียนแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” เซฮุนบอกขอตัวแล้วรีบเดินออกจากโรงยิมทันที ขืนอยู่ต่อเขากลัวจะเผลอระเบิดอารมณ์ออกมาซะก่อน ลู่หานเหรอ? ฮึ! อย่าคิดนะว่าคนอย่างโอเซฮุนจะยอมแพ้ รุ่นพี่จื่อเทาต้องเป็นของฉัน!
“แกเป็นบ้าอะไรว่ะไอ้ลู่!” เทาผลักหัวเพื่อนที่ซบไหล่เขาอยู่ออก มันนึกเพี้ยนอะไรถึงมาเกาะมาซบเขาแบบนี้ ขนลุก!
“แหมๆ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เหรอจ๊ะน้องเทา” ลู่หานขำก๊าก แกล้งเอามือลูบแก้มเพื่อนเบาๆและแน่นอนว่าต้องถูกปัดออกอย่างแรง
“พอๆ ขนลุกเว้ย!”
“ฮ่าๆ ฉันก็แค่อย่าพิสูจน์อะไรบางอย่าง”
“พิสูจน์อะไรของแก” จื่อเทาขมวดคิ้วอย่างตามไม่ทันความคิดเพื่อน
“ก็รุ่นน้องคนนั้นไง เขาชอบแกนะไม่รู้เหรอ”
“เฮ้ย!” จื่อเทาทำหน้าตื่น “ไม่หรอกมั้ง แก่คิดมากไปเปล่า”
“แกไม่สังเกตสายตาที่เขามองแกกับมองฉันเหรอ เวลาที่มองแกนะสายตาน้องเขาเนี่ยเยิ้มเชียว แต่พอมองฉันสายตาอย่างกับจะไปฆ่าใครแน่ะ คงหึงฉันกับแกแน่ๆ” ลู่หานมองปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กที่ชื่อเซฮุนคนนั้นต้องแอบชอบเพื่อนเขาแน่ ใครมันจะบ้ามานั่งอ่านหนังสือในที่มืดๆอับๆแบบนี้ ไอ้เทาก็ซื่อไม่ทันเด็ก
“เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว ขึ้นห้องได้แล้วเดี๋ยวสาย” จื่อเทาส่ายหน้าน้อยๆโอบไหล่ลากเพื่อนออกจากโรงยิมเพื่อเดินไปที่ตึกเรียน
ลู่หานปรายตามองตู้ล็อคเกอร์ที่มีชื่อเขียนว่า ‘โอเซฮุน’ ริมฝีปากยกยิ้ม แววตาเปล่งประกายซุกซนเหมือนกับกำลังคิดจะก่อเรื่องวุ่นวายอะไรบางอย่าง.. น่ารักจังน๊า โอเซฮุน
“นี้ๆ เห็นรุ่นพี่ปีสามที่เพิ่งย้ายมาจากจีนไหม น่ารักมาก!”
“อ๋อๆ พี่ลู่หานใช่ปะ น่ารักโคตรๆ หน้าแม่งหวานอย่างกับผู้หญิง”
“เฮ้ย! ได้ข่าวว่าสนิทกับรุ่นพี่จื่อเทานิ เขามีซัมติงกันปะวะ”
“อาจจะนะ เพราะปกติพี่จื่อเทาก็ไม่เห็นจะสนิทกับใครขนาดนี้ โหยย แบบนี้แม่งแห้วดิวะ กะจะจีบพี่ลู่”
ปั้ง!!!!
เสียงหนังสือกระทบลงบนโต๊ะดังลั่นไปทั่วทั้งโรงอาหาร นักเรียนที่กำลังพูดคุยกันอยู่หยุดชะงักแล้วมองมาที่แหล่งกำเนิดเสียงเป็นตาเดียว
“ไม่มีอะไรหรอก หนังสือมันหนักน่ะเลยเผลอทำหล่น” เซฮุนที่เพิ่งจะกระแทกหนังสือเล่มหนาลงบนโต๊ะแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน เมื่อเห็นว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุนักเรียนคนอื่นเลยหันกลับไปทำธุระของตัวเองต่อ มีแต่ปาร์คชานยอลนี้แหละที่รู้ว่าไอ้เพื่อนรักมันกำลังอารมณ์เสียอยู่แน่ๆ ก็เขาเห็นกับตาว่าเซฮุนจงใจกระแทกหนังสือลงบนโต๊ะ
“เป็นอะไรจ๊ะคนสวย”
“หุบปากห้อยๆของแกไปเลย!” ชานยอลเบะปากแล้วลงมือตักมื้อเที่ยงเข้าปากต่อ ได้แต่เหลือบมองเพื่อนรักที่เอาแต่ทำหน้าตึงตั้งแต่เช้า มันไปกินรังแตนที่ไหนมาว่ะ
“นี้ มีอะไรก็พูดมา เมื่อเช้าแกยังอารมณ์ดีๆอยู่เลย” ถามเพื่อนไปอย่างเป็นห่วง เห็นมันเป็นแบบนี้เขาก็อดห่วงไม่ได้
“เป็นประจำเดือนอยู่เลยเหวี่ยงๆน่ะ แกไม่เข้าใจผู้หญิงหรอก”
“เพี้ยนแล้ว!” ชานยอลโบกมือลงบนหัวเพื่อนจนหน้าเซฮุนแทบทิ่มลงไปซุกกับชามราเม็งตรงหน้า
“โอ้ย! ไอ้บ้า! เกิดหน้าของฉันทิ่มไปในถ้วยจะทำไง เสียโฉมหมด!”
“ฉันอุตส่าห์ช่วยเคาะสมองให้แกหายเพี้ยนไง! ช่วยตระหนักหน่อยว่าตัวเองเป็นผู้ชาย แล้วตกลงเป็นอะไรถึงอารมณ์เสียไหนว่ามาดิ๊ กับเพื่อนหัดมีความลับนะ เดี๊ยะๆ” ง้างมือเตรียมจะโบกหัวเพื่อนสุดสะดิ้งอีกรอบถ้ามันยังอมพะนำไม่พูด
“เอาหูมาใกล้ๆดิ๊” ชานยอลเขยิบเข้าไปใกล้ตามคำสั่ง “คือเรื่องมันเป็นแบบนี้นะ..” เซฮุนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชานยอลฟัง เขากับชานยอลสนิทกันมากจนรู้เรื่องของกันและกันแทบทุกเรื่อง ถ้าจะมีใครให้ได้ระบายก็มีแค่ชานยอลคนเดียวนี้แหละ
“อ่า..หึงโหดนะน้อง” ยักคิ้วแซวเพื่อนไปอย่างนึกขำ และก็โดนฝ่ามือพิฆาตฟาดเข้าที่หลังเต็มแรงจนต้องยู่หน้า เขาจะจำไว้ว่าพวกเคะเวลาอารมณ์เสียนี้ดุแค่ไหน
“เขาอาจไม่ได้มีอะไรกันก็ได้ แกก็คิดมากไป”
“แกต้องเห็นตอนที่มันซบไหล่พี่เทาและมองหน้าฉันแบบเย้ยมาก!” เซฮุนกำหมัดแน่น นึกถึงภาพบาดตาบาดใจเมื่อเช้าทีไรแล้วอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ “ฉันไม่ยอมนะ! รุ่นพี่จื่อเทาฉันจองก่อนอะ!”
ชานยอลอยากจะถามเหลือเกินว่าจองแล้วเขาเอาแกไหม แต่จากที่ดูภาวะอารมณ์ของเพื่อนแล้วเขาเห็นว่าสงบปากสงบคำแล้วนั่งฟังมันบ่นอย่างเดียวดีที่สุด
“ฮึ่ย! คิดแล้วหงุดหงิด!” และหนุ่มน้อยเซฮุนก็ระบายความหงุดหงิดโดยการกระซวกเส้นราเม็งเข้าปากอย่างไม่ยั้ง จนปาร์คชานยอลรู้สึกร้อนเพดานปากแทน
“อะ..เอ่อ ชานยอล” ชานยอลที่นั่งรอเซฮุนทานมื้อเที่ยงหันไปตามเสียงเรียก เขายิ้มให้กับเพื่อนรุ่นเดียวกันตรงหน้าก่อนจะทักทายกลับ
“อ้าว..ว่าไงแบคฮยอน” พยอนแบคฮยอน เพื่อนรุ่นเดียวกันที่เคยเอาช็อคโกแล็ตมาให้เขาในวันวาเลนไทน์เมื่อปีที่แล้ว แน่นอนว่าเขารับมาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ แต่ก็ไม่ได้ให้อะไรตอบกลับไปเพื่อเป็นการแสดงให้เห็นว่าเขารับรักจากเพื่อนคนนี้ไม่ได้ ถ้าเขาไม่บังเอิญได้พบกับอู๋อี้ฟานยอดดวงใจคนนั้นซะก่อนเขาอาจจะหันมามองแบคฮยอนก็ได้ แต่ตอนนี้ในใจเข้ามันมีแต่พี่อู๋ฟานสุดน่ารักเพียงคนเดียว
“คือ.. รับไว้เถอะนะ” แบคฮยอนยื่นกล่องใส่เค้กบราวนี่ให้อีกคน “ฉันลองทำดูน่ะ ทำมาเยอะก็เลยเอามาฝากนายด้วย”
“อะแฮ่ม!” เซฮุนที่นั่งเงียบอยู่แสร้งกระแอมขึ้นมา พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาก็เชียร์อยากให้ชานยอลคบกับแบคฮยอน ดูสิแบคฮยอนออกจะน่ารักซะขนาดนี้
“อ๋อ! ฉันเอามาฝากเซฮุนด้วยนะ” แบคฮยอนยื่นกล่องเค้กอีกกล่องให้กับเซฮุน
“ว้าว! น่าทานมากแบคฮยอน ขอบคุณมากนะ” เซฮุนรับมาพลางกล่าวขอบใจ “ฉันขอตัวก่อนนะ จะไปเข้าห้องน้ำ เจอกันที่ห้องนะชานยอล” เซฮุนรีบปลีกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าการอยู่เป็น กขค ไม่ใช่มารยาทที่ดีเท่าไหร่นักหรอก
“ขอบคุณมากนะแบคฮยอน ต้องอร่อยแน่ๆเลย” ชานยอลฉีกยิ้มกว้างส่งให้ รอยยิ้มนั้นทำเอาแบคฮยอนที่เห็นหน้าแดงขึ้นมานิดๆ เขาแอบชอบชานยอลมาตั้งแต่อยู่มอต้นแล้ว ผู้ชายที่ร่าเริง แม้จะเอ๋อไปนิดแต่ก็ดูน่ารัก ผู้ชายแบบนี้แหละที่แบคฮยอนชอบ แต่ในเมื่อถูกปฏิเสธแล้วเขาจะทำไงได้ แต่แบคฮยอนคนนี้ก็ไม่ละความพยายามหรอกนะ ในเมื่อปาร์คชานยอลยังไม่คบใครนั้นแสดงว่าเขาก็ยังมีสิทธิ
“ถ้าชอบเดี๋ยวฉันทำมาให้บ่อยๆนะ ทานให้อร่อยนะชานยอล ฉันขอตัวก่อนล่ะ” ฉีกยิ้มน่ารักส่งให้เป็นการบอกลา หันกลับไปมองก็เห็นชานยอลแกะเค้กทานแล้ว แค่คนที่แอบชอบไม่เมินเขาแค่นี้แบคฮยอนก็มีความสุขแล้ว
หนุ่มร่างเล็กเดินยิ้มระรื่นออกไปจากโรงอาหารโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา
“น่าจะตระหนักได้แล้วนะว่านายเป็นของฉัน..พยอนแบคฮยอน”
----- JUST LOVE -----
ความคิดเห็น