คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
เด็กหนุ่มในชุดเครื่องแบบมอปลายสองคนกำลังเดินวนไปวนมาแถวชั้นวางขนมในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง คนที่ตัวสูงกว่าหยิบขนมห่อหนึ่งขึ้นมาพลางพลิกซองไปมาเพื่ออ่านรายละเอียดของขนมซองนั้น แต่บ่อยครั้งที่ดวงตากลมโตจะเหลือบมองไปยังเคาน์เตอร์คิดเงินแล้วก็หันกลับมามองขนมในมือแล้วซักพักก็เงยไปมองทางทิศเดิมอีก จนเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนบ้านด้วยอย่างโอเซฮุนอดจะรำคาญนิดๆไม่ได้
“นี้ชานยอล!” คนที่เหม่อมองไปทางเคาน์เตอร์คิดเงินสะดุ้งจนทำขนมร่วงลงพื้นก่อนจะหันกลับมามองทางต้นเสียง เซฮุนส่ายหน้านิดๆ กอดอกแล้วปรายตามองเพื่อน
“จะซื้ออะไรก็รีบซื้อสิ” ดวงตาเรียวมองไปทางเคาน์เตอร์แล้วหันกลับมามองเพื่อนตัวสูง “ฉันเห็นแกมองไปทางนั้นตั้งหลายรอบ” หรี่ตามองเพื่อนพลางยกยิ้มมุมปากอย่างจับผิด “แน่ะ! อย่าบอกนะว่าแกแอบปิ๊งพนักงานคิดเงินคนนั้นน่ะ”
“ใช่”
“ว้าย!” เซฮุนรีบยกมือปิดปากตัวเองเมื่อเผลอหลุดอุทานออกไป มองซ้ายมองขวาแล้วรีบลากแขนเพื่อนไปที่มุมหนึ่งของร้าน “แรงนะหล่อน! แหม..มิน่าล่ะตอนที่แบคฮยอนที่อยู่ห้องสองมาบอกชอบแก แกถึงได้ปฏิเสธน่ะ ที่แท้แกพวกเดียวกันกับฉันเหรอ คุณพระ!”
ชานยอลมองเพื่อนที่ทำหน้าตกใจแถมมันยังเอามือทาบอกอย่างกับเจอเรื่องน่าตกใจมากมายอะไรงั้นแหละ ไอ้เซฮุนมันก็สะดิ้งได้ตลอด เสียดายหน้าตาหล่อๆของมันจริงๆ
“จะบ้าเหรอ” เขกหัวเพื่อนสุดแสนสะดิ้งไปหนึ่งที “ฉันไม่ใช่พวกเดียวกับแกเว้ย!” ก็แน่ล่ะสิ..นายปาร์คชานยอลสุดหล่อมาดแมนอย่างเขาจะให้เป็นพวกเดียวกับไอ้เซฮุนได้ไง ไม่มีทาง!
“เอ้า! แล้วที่แกปิ๊งพี่พนักงานคนนั้น” เซฮุนชี้ไปทางพนักงานหนุ่มรูปหล่อตัวสูงที่เพื่อนของเขาหมายปอง “แกจะให้พี่เขาเป็นเคะเหรอ! สูงหล่อมาดแมนซะขนาดนั้น โอ้ย! เมะจะกินกันเองเหรอ ให้ตายเถอะ!”
“เฮ้ยๆ แกดูดีๆดิว่ะ พี่เขาหน้าหวานนะเว้ย แค่สูงเฉยๆแต่พี่เขาหน้าออกจะสวย โฮ่! สเป็คครับ สเป็คปาร์คชานยอลเลย!”
“เออ..” เซฮุนขมวดคิ้วมองชายหนุ่มที่เพื่อนหมายปอง พยักหน้างึกงักเห็นด้วย “ก็จริงอย่างที่แกว่านะ..แต่ดูท่าทางพี่เขาแมนนะเว้ย ฉันว่าแกแห้วแล้วล่ะ ไปหาจีบเคะตัวเล็กๆน่ารักๆเหอะ”
“ฮึ!” ชานยอลทำเสียงขึ้นจมูก หยิบขนมหอบใส่มือสองสามซอง “เจอปาร์คชานยอลสุดหล่อคนนี้จีบซะอย่างต่อให้แมนขนาดไหนก็ต้องระทวยบ้างละ”
“ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนกันไอ้เอ๋อ!” เซฮุนส่ายหน้าอย่างเอื่อมๆ มองตามหลังชานยอลที่เดินตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน
พนักงานหนุ่มรูปหล่อเงยหน้ามายิ้มให้กับลูกค้าที่เอาของมาคิดเงินตรงหน้า มือเรียวสวยหยิบห่อขนมจ่อกับเครื่องอ่านบาร์โค้ดเพื่อทำการคิดเงิน ในหน้าคมสันเงยหน้ามองลูกค้าตรงหน้าพลางเอียงคออย่างแปลกใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกจ้อง แต่พอสบเข้ากับรอยยิ้มกว้างของลูกค้าเขาก็ต้องยิ้มตอบกลับไปแม้ในใจจะคิดว่าไอ้ลูกค้าหนุ่มคนนี้จะจ้องอะไรเค้านักหนา
“ทั้งหมด 4,843 วอนครับ” จัดของใส่ถุงให้พลางบอกราคาทั้งหมดที่ต้องชำระ
“เอ่อ..คุณครับ” ขมวดคิ้วเพราะลูกค้าเด็กหนุ่มเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ ก็ไอ้ตาโตๆที่มองเค้าซะเยิ้มแถมยังดูเลื่อนลอยนั้นเหมือนไอ้เด็กนี้กำลังอยู่ในฝันงั้นแหละ “คุณ..”
“ไอ้ชานยอล!”
พนักงานหนุ่มกำลังจะเรียกลูกค้าอีกรอบก็มีเสียงขัดขึ้นมาก่อน
“หะ..หา!” ชานยอลที่กำลังจ้องมองคนตรงหน้าจนตกอยู่ในห้วงภวังค์สะดุ้งเมื่อเพื่อนรักอย่างเซฮุนตะโกนเรียกชื่อเขาาซะดัง พนักงานหนุ่มแอบลอบขำกับท่าทางที่ดูเอ๋อๆของลูกค้าตรงหน้าก่อนจะบอกทวนราคาอีกครั้ง
“ทั้งหมด 4,843 วอนครับคุณลูกค้า” แถมส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้ลูกค้าตามแบบฉบับพนักงานที่ดีควรจะทำอีก
แต่หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มเป็นมิตรแบบนั้นของเขากำลังจะทำให้อีกคนแทบละลายกองไปกับพื้น
“อะ..เอ่อ” ชานยอลที่สบกับรอยยิ้มของคนที่แอบชอบก็ลนลานขึ้นมาทันที ร่างสูงเก้งก้างควานหากระเป๋าตังค์ในเป้แต่ก็ซุ่มซ่ามทำหนังสือเรียนหล่นออกมากองเกลื่อนพื้น
“ไอ้เอ๋อเอ้ย” เซฮุนส่ายหน้ามองเพื่อนที่ก้มเก็บข้าวของบนพื้นใส่กระเป๋าอย่างเอือมระอา มาทำเซ่อซ่าต่อหน้าคนที่จะจีบแล้วมันจะติดไหมเนี่ย “นี้ครับ..ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยมันเอ๋อไปหน่อย”
เซฮุนฉีกยิ้มน่ารักแล้วยื่นเงินให้พนักงานหนุ่ม ไม่ได้รู้เลยว่ากำลังถูกเพื่อนรักมองค้อนอย่างอาฆาตอยู่
“พี่..” ดวงตาเรียวจ้องมองป้ายชื่อพนักงานหนุ่ม “พี่อู๋อี้ฟาน..เอ๋ เป็นคนจีนเหรอครับ”
“ใช่ครับ” พนักงานหนุ่มฉีกยิ้ม ไม่ได้ถือสาที่ลูกค้ามาถามเรื่องส่วนตัวเพราะอู๋ฟานเป็นคนที่อัธยาศัยดีอยู่แล้ว “พอดีทางบ้านย้ายมาทำงานที่นี้น่ะพี่เลยต้องย้ายมาด้วย”
“อ่า..หนุ่มจีนซะด้วย” เซฮุนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนกำลังนึกอะไรสนุกๆ ก้มลงมองเพื่อนจอมเอ๋อที่กำลังรูดซิบกระเป๋าหลังจากที่เก็บของเสร็จ “พี่อู๋ฟานครับ”
พนักงานหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเป็นการตอบรับ
“เจ้านี้ชื่อปาร์คชานยอล” กระชากเพื่อนตัวสูงขึ้นมาแล้วดันให้ไปเผชิญหน้ากับอู๋ฟาน “มันแอบชอบพี่น่ะ”
“ไอ้เซฮุน!” ชานยอลทำหน้าตื่น อู๋ฟานเองก็เช่นกัน เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูกรู้แต่พียงว่าตอนนี้หน้าเขาร้อนไปหมดแล้ว เลยตัดสินใจรีบลากแขนเพื่อนวิ่งออกไปนอกร้านให้เร็วที่สุด
“หยอกกันน่ารักดีนิ” อู๋ฟานหัวเราะเบาๆมองตามหลังเด็กหนุ่มสองคนที่วิ่งออกจากร้านไป
“โอ้ย! เดี๋ยวๆๆๆ” เซฮุนยื้อแขนเพื่อนที่ฉุดกระชากลากถูเขาออกจากร้าน แล้วมันก็พาวิ่งอย่างกับวิ่งหนีโจร “แกจะวิ่งไปไหน มันเหนื่อย!”
ชานยอลยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ก่อนจะประเคนฝ่ามือลงบนหัวเพื่อนที่ก้มหอบอยู่
“ยังมีหน้ามาถามอีก! ก็แกเล่นแฉฉันต่อหน้าพี่เขาแบบนั้นฉันก็อายเป็นนะเว้ย!”
“แหม..ก่อนหน้านั้นก็เห็นทำท่าซะมั่นอกมั่นใจ ฉันก็กะจะช่วยสานต่อให้มันเร็วๆไง” เซฮุนเบะปาก จิกตามองเพื่อนและกล่าวข้ออ้างอย่างไม่ได้รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองซักนิด
“ก็เวลาเจอหน้าพี่เขาาแล้วใจฉันมันละลายทุกที” พูดพลางเอามือกุมที่อกซ้ายตัวเอง ดวงตากลมเริ่มล่องลอยอยู่ในห้วงความฝันเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานของคนที่หมายปอง “อู๋ฟาน อ่า.. ขนาดชื่อยังน่ารัก โอ้ย!”
ชานยอลยกมือลูบหัวตัวเอง “แกเขกหัวฉันทำไม
“ให้แกหายเพ้อน่ะสิ! เอาแต่เหม่อมองหน้าพี่เขาเหมือนพวกโรคจิตแบบนี้ชาติไหนจะจีบติด”
“ชาตินี้แหละ! แกคอยดูแล้วกัน พี่อู๋ฟานต้องเป็นเมียฉัน!”
เซฮุนอยากจะขำก๊ากแต่ก็ต้องกลั้นไว้เพราะกลัวเพื่อนโกรธ ไอ้เอ๋อชานยอลเอ้ย! ไม่ได้ดูสรีระร่างกายตัวเองเลยว่ามันนั้นแหละควรจะไปเป็นเมียพี่เขามากกว่า แต่ก็นะ..สมัยนี้จะประเมินอะไรจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้หรอก ไม่แน่พี่อู๋ฟานสุดหล่อนั้นอาจจะได้เป็นเมียไอ้เอ๋อชานยอลก็ได้ นี้ก็แค่เริ่มต้น เรื่องนี้ยังอีกยาวไกล โอ้ยย! เซฮุนผู้น่ารักคนนี้ชักอยากรู้ตอนจบของเรื่องซะแล้ว!
----- JUST LOVE -----
ความคิดเห็น