รักไม่บังคับใจ(yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

               “เฮ้ย!  ไอ้ตุ๊ด  เมื่อวานกูไปฟันน้องดาเด็กอักษร  แม่งโคตรมันส์เลยว่ะ” 

                ไอ้คนที่ผมโคตรๆๆๆๆๆๆ…จะเกลียดที่สุดในสามโลก  กำลังเอาเท้าที่ห่อหุ้มด้วยถุงเท้าสกปรกๆของมันเขี่ยตัวผมที่กำลังนอนแผ่หราบนผ้าที่เอามาปูนอนหน้าทีวี  สายตาผมทำทีสนใจรายการข่าวตรงหน้าแต่หูผมฟังไอ้บ้านั้นตลอดเวลา

                “แล้ววันนี้นะ  พี่ฟ้าหลีดบัญชีก็มาอ่อยกู  เนี่ยกูนัดเดทวันเสาร์นี้แล้ว  เสร็จกูอีกรายแน่  หึๆ” 

                มันยื่นหน้าหล่อๆของมันมาใกล้ๆผมแล้วยิ้มเยาะมุมปาก  ผมก็ทำเป็นไม่สนใจอีกนั้นแหละ  เพราะผมรู้ว่ามันต้องการยั่วโมโหผมครับ  ถ้าผมโกรธมันก็จะได้ใจ  ฉะนั้นอยู่เฉยๆแบบนี้เป็นดีที่สุด

                “จะทำอะไรก็เรื่องของมึง  อย่าบัง!  กูกำลังดูทีวี”  ผมปัดหัวมันออก  ไอ้บ้านั้นก็ทำเสียงหงุดหงิด  มองผมก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า

                “หรือว่ากูจะพาพี่ฟ้ามาที่นี้ดีวะ”

                “มึงหยุดเลย!  จะไปทำแบบนั้นกับใครที่ไหนก็เรื่องของมึง  แต่ไม่ใช่ที่นี้!”  กว่าจะรู้ว่าผมติดกับเผลอไปด่ามันเข้าให้  ไอ้บ้าตัวต้นเหตุก็เอาแต่ยืนหัวเราะ  ตบมือดังแปะๆ  ดีใจที่ทำให้ผมโกรธได้  ไอ้โรคจิต!

                “ฮ่าๆ  สุดท้ายมึงก็หึงกูจนได้ละวะไอ้น้ำตาล  แล้วก็บอกว่าเลิกชอบกูแล้ว  ไอ้ตุ๊ดเอ้ย!”  ด่าผมไม่พอ  ไอ้โรคจิตยังเอามือมันดันหัวผมจนตกหมอน

                “หลงตัวเองเหอะ!  ไอ้เพ้ง!  มึงน่ะสวยแต่รูปจูบไม่หอม  ถ้ารู้ว่านิสัยตัวเงินตัวทองแบบนี้นะ  กูไม่ชายตามองมึงให้เมื่อยลูกตาหรอก  ที่กูบอกมึงไม่ให้มึงเอาผู้หญิงมาที่นี้ไม่ใช่เพราะกูหึงมึง  โปรดอย่าสำคัญตัวเอง  มึงไม่ได้มีความสำคัญกับกูอะไรขนาดนั้น  แต่ที่กูไม่ให้เพราะนี้เป็นคอนโดที่ปู่อุตส่าห์ซื้อให้  ถ้ามึงจะมีหัวคิดซะบ้างก็ควรจะคิดให้เกียรติสถานที่นี้ด้วย” 

                ผมลุกขึ้นจ้องหน้าไอ้เพ้งที่มันก็กำลังจ้องผมอย่างไม่พอใจเหมือนกัน  หึๆ  คงจะโกรธละสิอย่างคุณชายเพ้งคงไม่มีใครเคยด่า

                “ไม่มีใครเคยสอนมึงเหรอไงว่าภรรยาที่ดีต้องไม่ด่าสามีแบบนี้”  มันเอามือบีบคางผมอย่างแรงจนผมต้องสะบัดหน้าออก

                “ก็แค่สามีในนาม  มึงไม่ได้เป็น ‘ผัว’  กูจริงๆซะหน่อย”  ผมเน้นคำว่า ‘ผัว’  ชัดๆ  ยักคิ้วกวนๆให้มัน

                “กูรู้นะว่ามึงยั่วกู  อยากเป็นเมียกูจนตัวสั่นละสิ  หึ!  จะบอกให้เอาบุญนะ  มึงอย่าหวังเลยว่ากูจะหน้ามืดทำมึงลง  อ้อ!  กูก็ไม่ได้อยากใจร้ายมากนักหรอกนะ  กูอนุญาตให้มึงเอาหน้ากูไปจิ้นตอนที่มึงทำร้ายตัวเองแล้วกัน  กลัวมึงอยากได้กูจัดจนอกแตกตายก่อน” 

                พูดจบมันก็เอามือขยี้หัวผม  ก่อนจะหัวเราะร่าเดินเข้าห้องมันไป

                “ไอ้เชี้ย!” 

                 ผมไม่สามารถจะพูดอะไรออกไปได้แล้วครับนอกจากคำๆนี้  ผมล้มตัวลงนอน  เอามือก่ายหน้าผากพลางถอนหายใจ  แล้วกลับมาหายใจฮึดฮัดอย่างเคียดแค้น  คิดย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อนที่ผมได้ตัดสินใจกระทำการผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต

                ..ผมไม่น่าไปบอกชอบไอ้เพ้งมันเล้ย!..

..รักไม่บังคับใจ..