ParT OnE : Only sad private thinkinG

ลำดับตอนที่ #5 : เงียบ (3/1/04)

       จบแล้ว หนังสือสุดโปรดอ่านมันจบไปแล้ว แม้จะรู้สึกดล่งใจที่อ่านจบเพราะมันเล่มหนามาก แต่ก็รู้สึกกังวลมาซ้อนทับ หนังสือเล่มนี้อ่านจบแล้วไม่มีอะไรมาแก้เหงาแล้ว เมื่อถึงตอนนั้น ตอนที่ไม่มีอะไรทำ ตอนนั้นแหล่ะจะแย่เอา คงได้แต่เดินวนไปวนมาในบ้าน เปิดประตูออกไปนอกบ้าน ไม่รู้จะไปไหน ไม่มีเพื่อนคุยก็เดินกลับเข้าบ้านต่อ มานั่งอยู่บนเก้าอี้เฉย ๆ นึกเรื่องเก่า ๆ ที่ผ่านมาไห้ผ่อนคลาย หัวเราะ ยิ้มอยู่คนเดียว รู้สึกตัวอีกที เราทำท่าทางไปด้วยต่างหาก เหมือนคนบ้าเลย ในบ้านบ้านมันเงียบ ได้ยินแต่เสียงคนข้างนอกตะโกนเรียกกัน เสียงเด็ก ๆ วิ่งเล่นที่สนามบาส เสียงมอ’ไซค์วิ่งผ่านหน้าซอยไป แต่ในบ้านเราก็ยังเงียบ เสียงเพลงที่เคยฟังทำให้เราเฉยเมินไปแล้ว ปลาหางนกยูง 2 ตัว ว่ายวนในโหลแก้ว “นี่!หันมาพูดคุยอะไรกับเราบ้างซิ...” คิดแบบนั้นไปกับปลา แล้วจะบ้าหรือเปล่า!  ที่จะให้ปลามาพูดคุยอะไรด้วย อยากให้มีคนมาสนใจ แม้ว่าเราจะเคยมี คนคนนั้นที่เคยมาสนใจกัน อยู่ใกล้ชิดกัน ที่บอกไปนั้นมันเมื่อก่อน แต่เดี๋ยวนี้หรืออาจนานมาแล้วที่เขาเมินใส่เรา เหมือนกันกับปลาหางนกยูงที่ว่ายสะบัดหางไปมาให้มูลหลุดจากตัวมัน เธอเองก็พยายามที่จะสะบัดเราให้หลุดจากชีวิตเขาเต็มที่ โปรดเถิด หันมามองเราหน่อย ได้โปรดอย่าขับใสไล่ส่งกัน อย่าทำเป็นไม่เห็น อย่ามัวแต่สนใจกับคนอื่น มาสนใจคนคนนี้บ้าง จะไม่ลืมพระคุณเลย คำตอบแทนที่ได้มายังเป็นความเงียบ  ตามบทเรียน เสียงเงียบคือเสียงที่มีความถี่(ความเข้มของเสียง)ที่มนุษย์ไม่สามารถได้ยินได้ คือ ต่ำกว่า 20 เฮิรตซ์ หรือมากกว่า 20,000 เฮิรตซ์  แต่ทำไมในบทเรียนไม่ได้บอกว่าคุณสมบัติหรือผลข้างเคียงของความเงียบคือความเหงา ว้าเหว่ ทั้งที่เรารู้สึกเช่นนั้น จะมีที่คนที่จะได้รู้เรื่องนี้ คงจะไม่น้อยล่ะมั่งแล้วคนพวกนั้นจะทำอะไรบ้าง เป็นเหมือนเราหรือเปล่า หาเจอง่ายไหม จะได้ปรึกษาเรื่องนี้ด้วย และอีกครั้งที่คำตอบคือความเงียบ ดี ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ เริ่มแล้ว เริ่มได้ยินอะไรบ้างแล้วในบ้าน มันคือเสียงนาฬิกา เสียงเข็มนาฬิกา เสียงของเข็มวินาทีเลือนไปเป็นจังหวะ  5 โมงกว่าแล้ว ออกไปเล่นบาสได้ในเวลานี้ พอจะมีคนมาเล่นบาสกันบ้าง ที่สนามตอนนี้ต่างจากในบ้านลิบลับ เสียงดัง จนแยกไม่ออก เมื่อปนกับเสียงรถที่วิ่งผ่านไปมา คนเล่นบาสเริ่มทยอยกันมา เรานั่งดูเขาเล่นวอมร่างกายกันอยู่คนเดียว เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงยอกล้อ เสียงที่พวกเขาคุยกัน เสียงที่พูดเรื่องต่างๆ เสียงทักทาย เสียงที่ไม่มีเรา เสียงที่ไม่มีแม้แต่ชื่อของเรา ไม่มีใครมาคุยกับเรา เรายังนั่งมองดูพวกเขาอยู่ปกติ คิดแล้วไม่ต่างอะไรกับเมื่อตอนอยู่ในบ้านเมื่อกี้ แม้ตอนนี้ไม่ได้เงียบแบบในบ้านจะเป็น แต่ความเงียบยังอยู่ในใจของเรา มันไม่ได้รับรู้สึกที่หู แต่เป็นในใจ ความเงียบที่รู้สึกอยู่คนเดียว มันหมายถึงว่า ถ้าเราพูดออกไปตอนนี้ว่า “เงียบจัง”ก็จะมีคนพุดสวนมาว่า “จะบ้าหรือไง” เพราะยังไง ยังไงแล้ว รอบตัวมันไม่ได้เงียบซะหน่อย และถ้าขืนพูดออกไปแบบนั้นจริง ๆ คงจะมีคนหมั่นใส้เราไม่น้อยเลย เพราะฉะนั้น”เงียบ”ไว้ดีกว่า ทั้งหมดปล่อยมันไปอย่างที่มันจะเป็น  มืดแล้วก็เข้าบ้าน ความเวียบเริ่มคลอบงำแม้ว่าแม่ยังอยู่ในบ้ายด้วย นอนเล่นอยู่ในห้อง ตอนนี้แหล่ะที่มันเงียบ ไฟในห้องดูสลัว ๆ ปลาในโหลยังสบัดมูลของมันไม่หลุด ถึงเวลานอน ก็นอนกับความเงียบซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ยังมีเสียงรถยนต์วิ่งไปมาบนถนนที่อยู่ห่างออกไป ได้ยินบางเบา นั้นล่ะเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน…..ก่อนหลับ