มนุษย์ล่องหน, เพราะว่าไม่มีใครมอง(เห็น)เค้า

ลำดับตอนที่ #4 : มนุษย์ล่องหน, อีกหนึ่งคนในครอบครัว(อยากจะล่องหน มากขึ้นอีก)

                  รถเมล์สายนี้ ตอนค่ำ ผู้โดยสารดูบางตาเป็นธรรมดา กว่าจะได้ขึ้นรถก็รอช้าหน่อย แต่ว่าในเวลาแบบนี้ ได้เลือกนั่งที่ตัวเองชอบตรงไหนก็ได้   ถึงจะดูเงียบเหงาหน่อยก็เหอะ แต่ก็ยังดีว่าตอนเช้าที่ต้องเบียดคนไปมา     อ่า.... เหนื่อย  วันนี้จะผ่านไปอีกวัน   หลังจากข้าวเย็น อาบน้ำ และดูข่าวภาคดึก ดีนะที่วันนี้ไม่ได้แบกงานมาทำที่บ้านด้วย ไม่งั้นหามรุ่มหามค่ำกันพอดี

                  กลางคืนดึกดืนไม่ได้เงียบเหงา แสงเสียงยังมี สีสันยังสดใส   ผู้คนมากมายยังเดินอยู่ที่นั้น ตามถนน หน้าพับ ในร้านอาหาร และเราก็ยังอยู่ในส่วนหนึ่งของยามราตรีนี้ บนเส้นทางจากที่ทำงานกลับสู่ที่พักพิงอาศัย  อะ! ผู้โดยสารขึ้นมาอีกกลุ่ม เดินเซมาเชียว พูดอยู่กับคนรอบข้างว่า "ไม่เมา ไม่เมา"   นั้นล่ะคือหลักฐานที่บ่งบอกว่าคุณกำลังเมาเต็มที่  แล้วก็... อย่ามาอ้วกบนรถซะล่ะ คนรอบข้างจะพอกันตั้งคุณเป็น "ขี้เมา"    คราวหลังก็ดื่มแบบพอเหมาะ พอเหมาะด้วยล่ะ

                  มองดูนาฬิกาข้อมือก่อนเข้าบ้าน ดึกๆ แบบนี้คงนอนกับหมดแล้วซิ
                  "ฮะ ฮะ ฮ้า..!!"
                  เสียงดังมาจากด้านบน เจ้าฟ้าลูกสาวตัวดียังตื่นดูรายการทีวีดึกๆ อยู่  อย่าส่งเสียงดังให้มากนักล่ะ จะขอนอนให้สบายๆ ใจอีกสักคืนหนึ่ง   เข้ามาในบ้านแล้ว มึดสนิท มีแสงไฟเล็กน้อยลอดผ่านมากจากชั้น 2     เดินลึกเข้ามาอีกในครัว แล้วก็รู้ทันทีเมื่อกดสวิทไฟ ว่าอาหารเย็นไม่ได้ถูกเตรียมไว้สำหรับตัวเอง  เอื้อมมือไปปิดไฟอย่างผิดหวังเล็กน้อย  เดินวกกลับไปด้านหลัง เพื่อขึ้นบันใดไปห้องนอน และเปลี่ยนเสื้อผ้า
                  "พ่อกลับมาแล้วนะ..! "  ตะโกนขึ้นไปชั้นบนระหว่างเดินขึ้นบันใด ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับลงมา เสียงหัวเราะและเสียงโทรทัศน์จากห้องนอนฟ้าหายไปแล้ว  แสงไฟจากชั้น 2 ก็ดับลงหมด  ดูเหมือนการขับไล่ หากแต่ว่ามันเป็นแค่ความบังเอิญ  เป็นความบังเอิญที่กลับบ้านแล้วไม่ได้มีอาหารเย็นเตรียมไว้   เป็นความบังเอิญ ที่คนในบ้านหลบเข้านอนทันทีเมื่อรู้ว่าตนเองกลับมา     ...มันเป็นแค่ความบังเอิญ
 
                   ลืมตาสะดุ้งขึ้นมา เพราะเสียงของนาฬิกาปลุกตัวเดิม และที่เวลาเดิม   ฟ้ากับภรรยาอยู่หน้าบ้านรอใส่บาตร  ลุกจากเตียงเดินจรงไปที่ห้องน้ำ แปรงฟัน ล้างหน้า อาบน้ำ  แต่งตัว   กิจกรรมซ้ำๆ ประจำวันที่ต้องทำก่อนไปบริษัท  แต่งตัวเสร็จ ลงไปชั้นล่างและเลี้ยวเข้าครัว   ..เช้านี้ก็ไม่ได้ทีอาหารเช้าเตรียมไว้   ภรรยากับลูกสาวกลับเข้ามาในบ้าน
                    "ข้าวเช้า พ่อเอาแต่ปาท่องโก๋กับกาแฟก็พอ วันนี้ต้องรีบไปน่ะ"
                    ไม่มีเสียงตอบรับจากคนใด  ฟ้าเดินขึ้นไปบนห้อง เตรียมตัวไป ร.ร. ส่วนภรรยากำลังจัดเก็บของทีนำออกไปใส่บาตร       นั่งลงที่โต๊ะ อาหาร หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน
                     "คุณ!  หลบหน่อยซิ จะเช็ดโต๊ะ ..."  เธอทำเสียงสูงมาใส่เรา
                     "อ่า... อือ"
                     ภรรยาของผมเป็นคนเจ้าอารมณ์ไปตั้งแต่เมื่อไรกันเนี้ย   ลุกออกจากโต๊ะอาหารตามคำสั่งเธอ และยืนดูเธอปัดมือที่กำผ้าขี้ริ้วไปมาอยู่บนโต๊ะ   ยืนรอคนเธอเช็ดเสร็จ แล้วกลับไปนั่งทีเดิมต่อ...   ฟ้าเดินลงมากจากชั้นบนด้วยชุดนักเรียนเตรียมไป ร.ร. แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม  ภรรยายกถ้วยโจ๊กมาวางลงข้างหน้าฟ้า  แล้วจึงหยิบกาแฟ พร้อมจานที่มีปาท่องโก๋อยู่ 2-3 คู่ มาให้เรา

                     คนที่จะรีบออกจากบ้านแต่เช้า ดูเหมือนจะไม่ใช่เราคนเดียว เต้าลูกสาวคนนี้ซดโจ๊กอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องแว๊บหนึ่ง ก่อนจะย้อนกลับลงมา แล้ว...ตะโกนทิ้งท้ายก่อนวิ่งออกจากบ้าน- -
                      "ไป ร.ร. แล้วนะ แม่! หวัดดี... "
                      สิ้นเสียงไปพร้อมกับเสียงประตูบ้านปิดลง    ไอ้เราเป็นพ่อมันทั้งคนไม่ยอมทักอะไรก่อนไปเลย  ช่างเหอะ ถือซะว่าทำเป็น "มองไม่เห็น" เอาแล้วกัน

                      |
                      |
                      |

                      "ไม่มีใครคุยกับตัวเองซักคน ตั้งแต่เช้า!!? "
                      คิดกังวลกับตัวเองอยู่บนรถประจำทาง