ParT OnE : Only sad private thinkinG

ลำดับตอนที่ #2 : คุยกับดวงจันทร์ (21/12/03)

หนึ่งทุ่มตรง แหงนหน้ามองฟ้า ดำมือสนิท ดวงจันทร์โดนเมฆบัง ใหญ่โตออกขนาดนั้นยังโดนบังสนิท ถ้าเป็นเช่นนั้นคงจะไม่ผิดที่เราเล็กกว่าดวงจันทร์ยังโดนมองข้ามไป ทำเป็นว่าไม่เห็นเรา เราเองคงจะโดนอะไรบังเข้าล่ะมั้ง ดวงจันทร์เอ๋ยอย่าอิจฉาเราเลย เจ้าไม่ได้โดนเมฆบังตลอดไปหรอก ก้อนเมฆยังเคลื่อนที่ได้ แต่เราไม่รู้หรอกนะว่าโลกเราหมุนผ่านก้อนเมฆหรือก้อนเมฆเคลื่อนที่กันแน่ สิ้นปีแล้ว ไม่มีเลย ยังไม่มีอะไรดีขึ้นมา มีแต่สิ่งที่เข้ามาทำให้เรารู้สึกแย่ ช่วยอะไรไม่ได้เลย จะทำไงดี ยังไม่มีสิ่งไหนมากระตุ้นเราได้ กำลังใจ มันหมายถึงอะไร แล้วเราลืมมันไปตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย ยังจำได้คราว ๆ ว่ากำลังใจคืออะไร อยากได้จัง อยากได้ นี่เรามีความต้องการอีกแล้วหรือ ไม่รู้จักจบสิ้นซักที….

      ไม่ต้องไปหาหรอก กำลังใจที่ว่านั้น เราจะไปได้รับมาจากใครกันล่ะ นอกจากตัวเองให้กำลังใจตัวเอง คิดขึ้นเอง มันก็คือการปลอบตัวเองนั้นแหล่ะ พอทนไม่ไหวก็ระบายออกมาเป็นความทุกข์ เหงา เศร้า กังวล ผสมรวมกัน รู้สึกตัวอีกที ที่ปากรสชาติเค็มจากของเหลวที่ไหลผ่านแก้มออกมาจากดวงตา อีกแล้วหรือนี้ ใบหน้าเรานี้จะไม่มีแห้งบ้างเลยหรือไง เมื่อไรเราจะเข็มแข็งซะที ทำไมต้องเป็นแบบนี้ตลอด

       ดวงจันทร์ เจ้าโดนเมฆบังแบบนี้บ่อยหรือเปล่า เจ้าเคยรู้สึกอะไรบ้างไหมเมื่อเป็นแบบนั้น จะรู้สึกเสียใจ เศร้า หรือ เหงา บ้างหรือเปล่า ข้าเข้าใจดี เจ้าไม่ได้โดนเมฆบังอย่างเดียวหรอกใช่ไหม เงาส่วนหนึ่งของโลกที่ข้าอยู่ต้องทำให้เจ้าเหลือเพียงเสี้ยวหนึ่งจากตัวเจ้าเอง แต่ยังไงข้าก็ยังรู้ว่าเจ้าไม่ได้ไปไหนหรอก ข้าชักรู้สึกอิจฉาเจ้าแล้วซิ ดวงจันทร์ เจ้าคงได้เที่ยวไปรอบโลกแล้วซิ เจ้ามีอิสระดีใช่ไหม จะถามถึงตัวข้าหรอ? เหล่าเลย ข้าไม่เหมือนเจ้า ข้ามีหน้าที่ของข้า มีกรอบ มีอาณาเขตที่จำกัดอยู่บ้าง แม่ข้าเอง เป็นผู้สร้างและกำหนดมัน ข้าจะต้องเป็นอย่างนั้น ข้าจะต้องเป็นอย่างนี้ ทำตามที่แม่ข้าต้องการ มันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ นี้คงเป็นเหตุผลหนึ่งก็ได้ที่คนรักของข้าต้องจากข้าไป แต่ข้าก็คิดไว้แล้วว่า ต่อไปคงจะหลุดจากกรอบพวกนี้ได้ ในวันที่แม่เห็นว่าข้าโตพอ ตัวข้าเองก็เข้าใจดีว่าจริงแล้วแม่ข้านั้นต้องการอะไร ท่านต้องการให้ข้ามีสิ่งที่ดี ๆ เจอสิ่งดี ๆ  แต่ท่านไม่ได้นึกถึงจิตใจของข้าหรอกนะ ความรักที่แม่ข้ามอบให้ มันมากเกินไปจนทำร้ายจิตใจข้าไปบ้าง ทำไม เป็นห่วงข้าหรอ? อย่าเลย ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้สบายดี ขอบใจนะที่คอยฟังข้า ดีใจจังที่เจ้าไม่รำคาญ….

       เมื่อถึงเช้าแล้ว จะผ่านไปอีกวัน กำลังใจเรายังจะมีอยู่ ไม่อยากนึกถึงวันที่ขาดมัน เพราะไม่รู้ว่าจะหาจากไหนมาเติมเต็ม ให้เวลามันผ่านไป ผ่านไป ทุกอย่างรอบตัวจะเปลี่ยนไปตามวันเวลา ระหว่างนั้นก็เริ่มต้นไปหลายครั้งกับสิ่งใหม่ ๆ  จะจบลงเมื่อหมดสิ้นลมหายใจ ความตายมันก็ไม่ได้หน้ากลัวอย่างที่ใคร ๆ คิด “อย่ากลัวไปเลย ยังไงเราก็ต้องเจอเป็นธรรมดา ก็เหมือนการพักผ่อน แต่คงไม่มีอะไรจะยากเกินกว่า แค่ยอมรับมัน”