ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ต้องการใคร ใครต้องการ (16/12/03)
“รู้สึกต้องการ” คือสิ่งที่มนุษย์มีและมีได้ไม่สิ้นสุด ได้รับมาตามต้องการต้องเสียไปตามธรรมดา กลับทนไม่ได้อย่างที่เป็น “รู้สึกทุกข์” เศร้ายอมรับไม่ได้ เวลาก็คอยเตือนใจ เริ่มกันใหม่ ต้องการใหม่อีกครั้ง พร้อมบทเรียนที่ได้มาโดยไม่รู้ตัว ครั้งต่อไปคงจะดีขึ้น ระวังและระแวง ถ่อมตังเองและปิดกั้น ขอให้มีเพียงพอเพราะกลัว กลัวความต้องการ หลีกเลี่ยงและหลบหนี ไม่สนใจไม่ใฝ่หา อยากให้พอดีแค่นี้ OKแล้วตอนนี้ปกติดี…
“เวลา” ทำให้เราพบสิ่งที่เข้ามาใหม่ ลืมความต้องการเก่า แม้บทเรียนนั้นก็จางไปด้วย ตอนนี้ไม่ได้ระวัง ตอนนี้ไม่ได้ระแวง แต่ก็ยังถ่อมตัวเองและปิดกั้น แล้วเธอก็เป็นคนเอามันออกไป คล้ายกับการถอดหน้ากาก เธอยอมรับเรา ใน “นาที” ใหม่ ๆ ให้ความแปลกใจ สุดท้ายยังไม่ได้คิด ยังคิดไม่ออก บทเรียนเก่าก็เริ่มซึมเข้ามาในรู้แบบความคิดแต่… ไม่ได้สน เพราะความต้องการมันกลับมา ไม่ได้แรงกล้าเหมือนครั้งเก่า
“ความรัก” เหตุผลโง่ ๆ เข้าใจง่าย ปฏิเสธไม่ได้และให้กันไม่ยาก มีแล้วเป็นของตนเอง ก็เธอนั้นแหล่ะที่ให้มา และเป็นเรานั้นแหล่ะที่ให้ไป มีให้กันเท่าที่มี อุปสรรคก็มี สิ่งกีดขว้างก็ใช่ เป็นบทเรียนใหม่ที่ยังพอปรับปรุงได้ บางครั้งที่เธอจะถอย เราก็รั้ง บางทีที่เธอจะหนีเราก็ดึง สำเร็จ ยังพออยู่ไว้ได้ ไม่ได้เสียเธอไปอย่างที่มันอาจจะต้องเป็น จนถึงคราวจอง “ความทุกข์” มันจะเกิด โหดร้ายที่เธอทำกันได้ ไว้ใจมันก็แค่ความรู้สึกที่จะกายเป็นมือเป็นเท้า คอยติดตามดูแลเธอห้ามเธอไว้ตลอดไม่ได้ ความจริงต่างหากที่บอกให้เราตื่น ฝันร้ายมันก็แบบนี้ ช่างมัน ปล่อยเธอไป แม้ต้องเจ็บ ทนมันไป ปล่อยมันไปพร้อมกับน้ำตา ยังรับบทเรียนไม่เพียงพอ ความต้องการคงจบแค่นี้
ย้อนดูตัวเอง สมแล้วที่เป็นแบบนั้น จะเอะใจก่อนหน้านี้คงดี สิ่งที่เกิดไปแล้วคงไม่เกิด และคงไม่จบลงทุกครั้งด้วยน้ำตา น้ำตาที่ระบายความทุกข์ ความผิดหวัง ซึ้งสุดใจแล้วได้อะไร สมเพศเหลือทน ไร้ค่าแต่กลับคิดมากใฝ่หาความต้องการ ไม่ได้คิดถึงความเป็นจริง ใครล่ะจะมาต้องการเรา แม้แต่แม่เรายังไล่เราไปตาย เรากลับหน้าด้านอยู่ อยู่เพื่อรอ รอดูต่อไป อีกหน่อยคงจะดี ต่อไปคงจะดี ช่างหัวมันปะไร แค่ไม่มีใครมาสงสาร ตายไปอาจจะดี แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องตาย เราก็แค่ปลงตกกับชีวิต พรุ่งนี้ยังมี พรุ่งนี้ยังไม่สาย เราคนเดียวยังอยู่ได้ จะล้มหรือจะลุก ไม่มีใครมาสนหรือรับรู้อะไรด้วย....
“เวลา” ทำให้เราพบสิ่งที่เข้ามาใหม่ ลืมความต้องการเก่า แม้บทเรียนนั้นก็จางไปด้วย ตอนนี้ไม่ได้ระวัง ตอนนี้ไม่ได้ระแวง แต่ก็ยังถ่อมตัวเองและปิดกั้น แล้วเธอก็เป็นคนเอามันออกไป คล้ายกับการถอดหน้ากาก เธอยอมรับเรา ใน “นาที” ใหม่ ๆ ให้ความแปลกใจ สุดท้ายยังไม่ได้คิด ยังคิดไม่ออก บทเรียนเก่าก็เริ่มซึมเข้ามาในรู้แบบความคิดแต่… ไม่ได้สน เพราะความต้องการมันกลับมา ไม่ได้แรงกล้าเหมือนครั้งเก่า
“ความรัก” เหตุผลโง่ ๆ เข้าใจง่าย ปฏิเสธไม่ได้และให้กันไม่ยาก มีแล้วเป็นของตนเอง ก็เธอนั้นแหล่ะที่ให้มา และเป็นเรานั้นแหล่ะที่ให้ไป มีให้กันเท่าที่มี อุปสรรคก็มี สิ่งกีดขว้างก็ใช่ เป็นบทเรียนใหม่ที่ยังพอปรับปรุงได้ บางครั้งที่เธอจะถอย เราก็รั้ง บางทีที่เธอจะหนีเราก็ดึง สำเร็จ ยังพออยู่ไว้ได้ ไม่ได้เสียเธอไปอย่างที่มันอาจจะต้องเป็น จนถึงคราวจอง “ความทุกข์” มันจะเกิด โหดร้ายที่เธอทำกันได้ ไว้ใจมันก็แค่ความรู้สึกที่จะกายเป็นมือเป็นเท้า คอยติดตามดูแลเธอห้ามเธอไว้ตลอดไม่ได้ ความจริงต่างหากที่บอกให้เราตื่น ฝันร้ายมันก็แบบนี้ ช่างมัน ปล่อยเธอไป แม้ต้องเจ็บ ทนมันไป ปล่อยมันไปพร้อมกับน้ำตา ยังรับบทเรียนไม่เพียงพอ ความต้องการคงจบแค่นี้
ย้อนดูตัวเอง สมแล้วที่เป็นแบบนั้น จะเอะใจก่อนหน้านี้คงดี สิ่งที่เกิดไปแล้วคงไม่เกิด และคงไม่จบลงทุกครั้งด้วยน้ำตา น้ำตาที่ระบายความทุกข์ ความผิดหวัง ซึ้งสุดใจแล้วได้อะไร สมเพศเหลือทน ไร้ค่าแต่กลับคิดมากใฝ่หาความต้องการ ไม่ได้คิดถึงความเป็นจริง ใครล่ะจะมาต้องการเรา แม้แต่แม่เรายังไล่เราไปตาย เรากลับหน้าด้านอยู่ อยู่เพื่อรอ รอดูต่อไป อีกหน่อยคงจะดี ต่อไปคงจะดี ช่างหัวมันปะไร แค่ไม่มีใครมาสงสาร ตายไปอาจจะดี แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องตาย เราก็แค่ปลงตกกับชีวิต พรุ่งนี้ยังมี พรุ่งนี้ยังไม่สาย เราคนเดียวยังอยู่ได้ จะล้มหรือจะลุก ไม่มีใครมาสนหรือรับรู้อะไรด้วย....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น