ParT ThreE : Live in japaN

ลำดับตอนที่ #7 : แบกรับความหวัง (10/04/04)

       เมื่อวานพี่บอกว่า แวะไปที่ร้านโกะให้แล้ว เจ้าของร้านก็บอกว่าสำหรับเราฟรีไม่ต้องจ่ายตั้ง วันนี้วันหยุด กะไปเล่นอยู่ที่นั้นทั้งวันเลย แต่มีปัญหาอย่างเดียวก็คือ แม่ เมื่อวานเย็นแม่โทรมาบอกเรื่องที่เมืองไทยว่าคนนู้เป็นยังไง คนนั้นเป็นยังไง พวกเพื่อนเราเป็นยังไง แม่พูดเรื่องสอบเอ็น พวกเพื่อนบางคนก็สอบไม่ติดคณะที่ต้องการ แล้วขนาดเราเรียนสาย ศิลป์-คำนวน ดันจะไปสอบคณะของสายวิทย์จะได้หรอ แม่พูดกับเราว่า อย่างให้หน่อยหน้าเค้านะ อย่าเป็นแบบเค้านะ ประมาณว่า เราต้องสอบเค้ามหาลัยที่นี้ให้ได้ จะเอาไงดีล่ะ ขี้หน้าอย่างเราน่ะหรอ ทำไมเราต้องโดนหวังอะไรยากๆ แบบนี้ด้วย ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้หรอก แต่ถ้าเกิดมันสอบเข้าไมได้จริงๆ ขึ้นมาล่ะ ไม่อยากนึกถึงเลย แต่ก็ต้องเอาเรื่องพวกนี้มาคิดคนเดียวตลอด เตือนตัวเองให้อยู่กับหน้าหนังสือตลอด เรื่องภาษาญี่ปุ่น ถ้าไม่ได้ ทุกอย่างก็จบ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เริ่ม

      วันนี้พี่พาไปเล่นเทนนิส มีคนรู้จักสอนให้ อากาศร้อน แต่ไม่ร้อนมากเท่าไร ขณะเล่นเทนนิสคิดในใจว่า กลับไปเล่นบาสเหมือนเดิมดีกว่า ทีนี่หาที่เล่นแบบที่ไทยไม่ได้ก็จริง แต่พี่บอกมาว่าที่คลับมีที่ให้เล่นบาส ถ้าไม่มีคนก็ต้องเล่นคนเดียว ถึงยังงั้นก็เถอะเล่นบาสต่อดีก่า...  เล่นเทนนิสถึงช่วงบ่ายก็กลับ แวะซื้อของ กลับถึงบ้านก็ขี่จักรยานไปเล่นโกะต่อ และวันนี้ก็เหมือนเดิมกับทุกๆ วันที่ผ่านมา แพ้ แพ้ แล้วก็แพ้ อย่างชัดเจน หมากต่อยังไม่ลดลง ทุกวันก่อน เริ่มเล่นตั้งใจว่าต้องชนะซักกระดาน แต่สุดท้ายจบลงเหมือนเดิม มีคติบอกไว้ว่า ชนะได้โดยไม่คิดเอาชนะ เราก็พยายามทำบ้างแล้วแต่ผลก็ยังอยู่ที่เดิม แพ้... พยายามเข้าหน่อยน่า.....

      ความไร้ค่ายังคงแสดงให้เห็น อะไรหลายๆอย่างยังทำไม่ถูกใจคนรอบข้าง หลายครั้งยังนอนคิดมากคนเดียว พูดคนเดียวหัวเราะคนเดียว ยิ้มอยู่คนเดียวและร้องไห้อยู่คนเดียว