ผู้หญิง...ก็อย่างนี้แหละ

ลำดับตอนที่ #3 : พรหมลิขิต

    

    \"อยากนี้ก็เข้าทาง\"   นาโกโตะคิดฟุ้ง   พลางมองไปที่เป้าหมาย

สายตาของนาโกโตะตอนนี้มองจับจ้องโฟกัสเพียงสิ่งเดียวคือ   เส้นผมของนวลนางที่กำลังพริ้วไปกับสายลม    ท่อนแขนของเธอกำลังเหวี่ยงกระทบลูกขนไก่ที่ลอยมาตามวิถี

มันจับจ้องมองดูอยู่สักพักก็คิดขึ้นมาเองว่าโฉมงามคนนั้นเล่นไม่ได้เข้าท่าสักเท่าไหร่    

    \"นี่! เค้าเล่นไม่ได้เป็นเลยนี่หว่า\"  

นาโกโตะคล้ายเริ่มมีความสนใจต่ออะไรๆรอบตัวมากขึ้นกว่าเดิม     ความตะลึงลานที่ได้เจอกับเธอคนนั้นคล้ายว่ากำลังจะจางไปทุกทีๆ   และคิดอยู่ในใจว่าท่าตีที่ถูกต้องนั้นควรจะเป็นอย่างไร

เมื่อนาโกโตะเองมีสมาธิขึ้นมาได้บ้าง    ก็สังเกตเห็นบางสิ่ง

    \"เอะ! ว่าแต่  ทำไมผู้ชายคนนั้นไม่มาด้วยล่ะ    ทำไมปล่อยแฟนที่น่ารักขนาดนี้ให้มาคนเดียวได้\"  

ตอนนี้ดูแล้วคล้ายว่า   ความเป็นตัวเองของมันได้กลับคืนมาอย่างเต็มที่   ความที่ตนเองนั้นเป็นคนที่มีความฉลาดขนาดที่ว่าสอบเข้ามาเป็นที่หนึ่งของภาควิชานิวเครียร์ของตนนั้นเริ่มพอจะน่าเชื่อถือขึ้นมาบ้าง

ตอนนี้มันสำนึกได้แล้วว่า    สิ่งที่ควรทำต่อไปคือ   ไปหา พี่ที่อยู่ในชมรมแบตมินตัน    จากนั้นก็ทำการสมัครให้เป็นเรื่องเป็นราว    พูดคุยกับรุ่นพี่ในชมรมพอเป็นที่คุ้นเคยกัน   จากนั้น เรื่องอื่นก็...

    \"เฮ้ย    นาโกโตะ\"  เสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งร้องดังมาทางด้านหลัง

นาโกโตะเอง    ตกใจเล็กก่อนที่จะนึกออกว่านั่นคือ  เสียงของเดงวะ    ลูกของเจ้าของร้านโทรศัพท์มือถือข้างๆมหาลัย     เดงวะที่อยู่  ภาค  ไบโอ   นั่นเอง

    \"ไง   มาเสียงดังเชียวนะ\"   นาโกโตะทักทาย

    \"นายอยู่ชมรมนี้ด้วยเหรอ\"

    \"คิดว่าเกือบใช่    กำลังจะสมัคร\"  นาโกโตะพูดพลางเอามือชี้ไปที่รู่นพี่กลุ่มหนึ่ง

    \"งั้นเหรอ    เดี๋ยวเราติดต่อให้     เราเข้าชมรมนี้มาได้ 2-3 วันแล้ว\"

    \"เยี่ยมเลย    ขายจอบมาก\"  

เดงวะพูดเสร็จก็มองไปทางหญิงสาวที่กำลังชูไม้แบตขึ้น  พร้อมกับหันมายิ้มทักทายตนเอง

นาโกโตะเปลี่ยนสายตาไปที่นั่นทันใด

    \"เอ้า  รู้จักกันด้วยเหรอ    งั้นก็เข้าทางอีกแหละ\" นาโกโตะแค่คิดในใจ  

    \"ok งั้นเราไปสมัครกัน\"  เดงวะพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปทำความเคารพรุ่นพี่ที่กำลังตั้งกลุ่มพูดคุยกันอยู่

    

    \"โคนิจิวะ!  รุ่นพี่ครับ   นี่เพื่อนผม  นาโกโตะ   จะมาเข้าชมรมด้วยน่ะคัรบ\"

    \"โคนิจิวะ !  โดโซะ    โยโรชิคึ   โอเนไงชิมัส   สวัสดีครับ    ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ\"    นาโกโตะพูดพลางก้มศีรษะลงเล็กน้อย

    \"โอเค    โอเค  ไม่ต้องมากพิธี    เอาใบสมัครไปกรอกละกัน   แล้วเอาสำเนาบัตรนักศึกษามาด้วย \"



นาโกโตะกรอกใบสมัครไม่นานนัก



    \"นี่ครับ   เสร๊จแล้ว\"

    \"เอาล่ะ   คราวนี้มารู้จักรุ่นพี่กันบ้าง\" รุ่นพี่คนนั้นแนะนำ  เพื่อนของตัวเอง 3 คน  ซาเกะ    มินโนะ   และ โรเบริต   จากนั้นจึงมาแนะนำตัวเอง

    \"ส่วนฉัน ...  เรียกว่า   ลุกคาวาละกัน   ชื่อเท่ห์ มั้ยล่ะน้อง\"



หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จแล้วนาโกโตะยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง   ก็คิดอยากออกแรงบ้างแล้ว    และดูเหมือนจะลืมเรื่องของหญิงสาวเมื่อวันเปิดเทอมไปจนสนิท

    \"เดงวะ   จะตีเลยมั้ย\"  

    \"พร้อมจะลุยมานานแล้ว  \"

นาโกโตะหวดลูกขนไก่ไปได้สักพัก     โดยเริ่มจากการวอร์ม ตีลูกโด่งๆขึ้นไปทำมุม 45  องศา    สักครู่ก็เริ่มตบลูกหนักหน่วงขึ้นทุกทีๆ  จนในที่สุดก็เป็นการตบใส่เดงวะ

    \"เอาดิๆ\"    เสียงเดงวะ ร้องลั่น

    \"อุ๊บปุ้ยๆ\"    เสียงนาโกโตะร้องอยู่ในลำคอ

  และก็ถึงการเล่น เซ็ตกัน  

รุ่นพี่จากคอร์ดข้างๆ หันมามองแวบหนึ่งแล้วก็ไม่ว่าอะไร ก็ยังคงเล่นเซ็ตของตนต่อไป

สักพักหนึ่งนาโกโตะก็รู้สึกเหมือนมีคนมามองอยู่ข้างๆ   ตอนนี้นาโกโตะแต้มขึ้นนำ14 ต่อ 11 แล้ว และกำลังเป้นฝ่ายเสริฟ   แต่เมื่อเหลือบสายตามองไปดูคนที่กำลังมองดูอยู่นั้น    มันก็ดันตบติดเนสขึ้นมา...ซะงั้น

    \"เฮ้ย   นั่นมันผู้หญิงคนนั้นนี่หว่า   ทำไมมาดูเราวะ\"   นาโกโตะคิด

    \"เดงวะ    สู้ๆนะ \"  หญิงสาวร้องก้อง

    \"เอ้า... ซะงั้น \"  นาโกโตะคิด    หญิงสาวมองไปทางเดงวะ   แป็ปนึง    และหันมาทางนาโกโตะส่งยิ้มให้เป็นเชิงทักทาย

    \"เฮ้ย   ทำงี้ได้ไงเนี่ย    อย่างนี้เราจะชนะมั้ย\"   แค่คิดในใจ   นาโกโตะแค่แว็บแรกที่มองไป   เมื่อสายตาของหญิงสาวได้ยิ้มมาให้นั้นกลับรู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะไป    เป็นความจริงที่ว่ามันอาจจะชนะได้ยากขึ้น   มันเสียสมาธิแล้ว    แต่จากนั้นมันก็ทำท่าไม่สนใจและส่งสมาธิมาที่เกมส์ของตนอีกครั้ง

    \"11-14\"   เดงวะ ขานแต้มออกมาก่อนจะเสริฟโด่งไปด้านหลัง     การเล่นเซ๊ทยังคงดำเนินอยู่อย่างรุนแรง   แต่ทว่าคล้ายนาโกโตะเสียสมาธิไปจริงๆ   ดูท่าทางไม่กล้าเล่นเหมือนแต่ก่อน   ไม่กล้าตบ   ไม่กล้าหยอด    

จนกระทั่งลูกหนึ่งที่เดงวะคิดจะวางหยอดแต่ทว่า  มันให้น้ำมากเกินไป    จึงกลายเป็นลูกที่ส่งมาให้ตบชัดๆ  นาโกโตะตอนนี้แม้คิดไม่กล้าตบก็ไม่อาจทำได้   นาโกโตะรีบพุ่งตัวพรวดปรับหน้าไม้เตรียมตัวจะตบ    แต่ด้วยความที่มัวแต่ตั้งรับมาซะนานความเฉียบขาดนั้นกลับไม่ถึงขั้น   ลูกขนไก่พุ่งไปแตะขอบเนสแล้วก็หล่นลงข้างตนเอง    

นาโกโตะเซ็ง   ขณะที่พลางทำท่าตบซ้ำ    สงสัยว่าตนเองพลาดไปได้ยังไง

    \"อะไรวะ\"  นาโกโตะพึมพำ

ขณะที่เดงวะได้แต้มๆนั้น    เสียงปรับมือจากข้างๆก็มารบกวนนาโกโตะอีก

นาโกโตะทำท่าไม่สนใจ   ดึงสมาธิเข้าสู่เกมส์อีกครั้ง

คราวนี้เดงวะกลับเสริฟหยอด    นาโกโตะพุ่งตัวตบทันที  และโชคเข้าข้าง   ลูกสะกิดขอบเนสและตกลงข้างของเดงวะ

เสียงหญิงสาวข้างสนามร้องลั่นมาเช่นเดิม    ดูท่าทางเสียดายแทนเพื่อน แต่ก็แฝงด้วยแววตาชื่นชมชายหนุ่มคู่แข่ง

    \"14-12\" นาโกโตะขานแต้มพร้อมเสริฟโด่งไปด้านหลัง    เดงวะตัดสินใจเสี่ยงหยอดมาจากท้ายคอร์ส   แต่ทว่าก็ไม่เฉียบคมพอถึงขนาดได้แต้ม    นาโกโตะทำท่าจะตบใส่ในทันที    เดงวะถึงกับหยุดนิ่งเตรียมรับ    แต่อยู่นาโกโตะก็เปลี่ยนใจหยอดลงเบาๆ ซะอย่างนั้น   เดงวะถึงกับขาตายอยู่กับที่

    \"นี่นาย   ร้ายนะเรา\"  เดงวะออกปาก

    \"ร้ายอะไร   เกือบจะแพ้อยู่แล้ว\"   นาโกโตะพูดเช่นนั้นเพราะมันรู้ดีว่า   หากเดงวะคุมเกมส์ให้ยืดยาว  ไม่ด่วนเสียง่ายๆซะงั้น   มันเองที่เป็นฝ่ายเสียซะเอง   เพราะการเสียสมาธิไปแล้วอย่างที่บอก



    \"นี่ๆ  เดงวะ  เล่นเก่งใช่ย่อยนะ\"   หญิงสาวออกปาก

    \"แต่ก็แพ้นาโกโตะอยู่ดีนี่   เธอก็เห็น\"  

พูดเสร็จหญิงสาวเปลี่ยนสายตามาที่นาโกโตะ

    \"โคมบังวะ  สวัสดีค่ะ   เราชื่อ  เบเบ้ นะ\"    

    \"ครับ  ผม ชื่อ...\"

    \"นาโกโตะ\"   เบเบ้ พูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่ส่งยิ้มเชิงกวนเล็กน้อย   หากแต่ว่าเมื่อมองเข้าไปในแววตาแล้วนาโกโตะกลับพบว่าแววตานั้นสดใสยิ่ง   และแฝงไว้ความไร้เดียงสาคล้ายเด็กคนหนึ่งที่ยังเล่นซุกซน   นาโกโตะนิ่งเฉยไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดไปพักหนึ่ง

    







สายตาของหญิงสาวมองมาที่เดงวะครั้งหนึ่ง