ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แค่มองไม่ได้แล้ว...ซะงั้น
ย้อนหลังไปเกือบเมื่อสี่เดือนที่แล้ว
วันแรกของการเปิดเรียนในระดับอุดมศึกษาของสถาบันวิจัยพลังงานบริสุทธิ์คานางาวะกลับไม่ใช่แค่การเริ่มต้นการเรียนรู้ด้านวิชาการของหนุ่มสาวเท่านั้น
แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น หัวใจของนาโกโตะเองกำลังเต้นรัว
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตื่นเต้นเนื่องจากสถานที่หรือว่าเป็นความตื่นเต้นเนื่องจากผู้คนที่เดินผ่านไปกันแน่
เช้าวันแรกของการก้าวเข้าสู่ชีวิตมหาลัย นาโกโตะเองเดินไปตามทางโดยไม่รู้จุดหมายอยู่อย่างนั้น
สายตากวาดมองดูผู้คนที่เดินสวนมา แต่ละคนดูแล้วมีหน้าตาแจ่มใสคล้ายรอวันแรกวันนี้มานานหลายปี
ขณะนั้นนาโกโตะเองมองเหลือบเห็นนักศึกษารุ่นพี่ท่าทางมีความเป็นผู้นำสูงคนหนึ่งเดินสวนเข้ามา
แล้วก็หยุดอยู่เบื้องหน้า และกล่าวทักทาย
“สวัสดีน้องชาย นายอยู่คณะวิทยาศาสตร์ รึเปล่า”
“ครับ เดินกร่อยอยู่นานแล้ว”
“งั้นตามฉันมาละกัน ฉันจะพาไปยังที่ที่คณะของเรารวมตัวกัน จะได้รู้จักเพื่อนๆคนอื่น .... และที่สำคัญ ฉัน ชื่อ ยามาดะ ปี 3 ภาควิชา นิวเครียร์”
“ครับ เยื่ยมเลย”
นาโกโตะเดินตามหลังรุ่นพี่ไป แต่สายตาก็ยังคงกวาดแกว่งไปเช่นเดิม แต่แล้วแวบหนึ่งสายตาของมันก็ไม่อาจกวาดแกว่งต่อไปได้
“เฮ้ย นั่นใครวะ...โดนโคตรๆ” นาโกโตะเผลอคิดขึ้นมาดังนั้น อยู่ดีๆขามันก็กลับเดินไม่ได้ขึ้นมาซะอย่างนั้น
“แค่มองไม่ได้แล้วอะ” ขณะที่สายตายังคงมองไปที่หญิงสาวคนนั้นอย่างไม่ลดละ
ยามาดะเองขณะที่เดินไปเกือบจะถึงที่หมายที่จะพารุ่นน้องอยู่แล้ว แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนเดินคนเดียวมาซะอย่างนั้น จึงได้เหลียวหลังกลับไปมอง
“บ้าฉิบ มันหายไปไหนวะ ปล่อยให้รุ่นพี่งง โง่เดินมาคนเดียวได้ไง” ขณะเดียวกันสายตาก็พยายามกวาดแกว่งหารุ่นน้องคนนั้น
นาโกโตะเองค่อยๆเดินตามหญิงสาวคนนั้นไป ตามทางเดินของฟากถนนสายยาว ข้างทางปูไว้ด้วยหญ้าเขียวดูนุ่ม สบายตา มันพยายามจะให้เธอไม่รู้ตัว
พยายามทำท่าเหมือนมีภารกิจเร่งด่วนที่บังเอิญเดินมาทางเดียวกัน แต่บางครั้งความพยายามของเขาก็อาจได้ผลเกินคาด ขณะที่สะกดรอยตามสาวงามไปจนถึงม้านั่งใต้ต้นไม้
เธอหันกลับมาทางนาโกโตะครั้งหนึ่ง
\"หรือว่า เธอก็แอบมีใจ\" แค่ลองๆคิดเท่านั้น
เธอทำหน้างงๆ เหมือนกำลังมองหาใคร แล้วก็หันหลังกลับไป
สักพักหนึ่งก็มีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหาเธอที่เล็งไว้ หญิงงามนางนั้นยิ้มให้ทันที สายตามองราวกับรอคอยที่จะได้พบเจอมานาน
ที่แท้ที่ตรงนั้นกลับเป็นจุดนัดพบของคู่รักอย่างนั้นเหรอ
\"เอ้า มีแฟนแล้ว... ซะนั้น\" ชายหนุ่มมองออกไปอย่างถอนใจ
ขณะที่สองคนนั้นกำลังเดินไปด้วยกันตามทางสายยาว พูดคุยหยอกล้อกัน ราวกับจะให้นาโกโตะต้องอิจฉา
\"นี่ขนาดยังไม่ทันได้เริ่มเลยนะนี่ \" มันพึมพึมกับตัวเองเบาๆ พลางยกมือของตนเองขึ้นมาในระดับสายตา พยายามมองหาสิ่งที่ขั้นกลางไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้ง
\"ซะง้าน\" แค่คิดในใจ
\"แต่คนนี้นี่ ขอบอกว่าโดนมากๆอะ \"
คิดอยู่คนเดียวได้ไม่นานมันก็ต้องสะดุ้ง
\"เฮ้ย ไอ้น้อง\" นาโกโตะรีบหันไปที่เสียงนั้นควับ ราวกับจะต่อยหน้า
\"อะ ไร พี่\" สายตาพลางมองไปที่รุ่นพี่อย่างขัดเคือง
\"ทำ ไม ไม่ ตามไป\" รุ่นพี่ค่อยๆเน้นเสียงทีละคำ
นาโกโตะไม่กล่าวคำพูดอะไร พลางมองหน้ารุ่นพี่ต่อไป
\"ขอโทษคับ\" ทันใดนั้นมันกลับเปลี่ยนทั้งท่าทางและสายตากลายเป็นความนอบน้อมอย่างเต็มที่
\"เชิญเลยครับ พี่ครับ ออกนำได้เลยครับ\" มันพูดออกมา พลางผายมือเชื้อเชิญอย่างรุนแรง
\"เฮ้ย มุกเยอะจริงนะ\" ยามาดะ พูดพลางจับมือรุ่นน้องพอให้มาเดินข้างๆตนแล้วก็ปล่อย จากนั้นจึงเดินไปด้วยกัน
ทั้งสองออกเดินไปตามทางสายเดิมที่นาโกโตะสะกดรอยตามหญิงสาวมา แต่ตอนนี้สายตาของนาโกโตะไม่มีสอดส่ายอีกต่อไป
ท่ามกลางทางเดินที่รื่นรมย์ด้วยต้นไม้และใบหญ้าเช่นนี้นับว่าเป็นบรรยากาศดีไม่น้อยหากได้มาเดินกับคู่รัก
\"แหม แรงจริงนะไอ้น้อง\"
\"เรื่องอะไรครับ\"
\"แนะ! ยังทำงงอีก ก็ที่เดินตามน้องคนเมื่อกี้ไง \"
\"หะ แปลว่า พี่รู้เหรอหะ\"
\"พี่จะไม่รู้ได้ไง เพราะว่าพี่ก็เคยทำมาก่อน มีอะไรก็ปรึกษาได้ กล้าๆหน่อย อย่าไปกลัว\"
เดินไปสักพักนาโกโตะก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งอยู่ข้างหน้า คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนๆในคณะของตนเอง
\"เอาละ ถึงแล้ว ไปทักทายเพื่อนๆซะ ว่าแต่ แกชื่ออะไรไอ้น้อง\"
\"นาโกโตะครับ\"
\" เออ จะพยายามจำ .... เดี๋ยวไปหาเหยื่อก่อน\" พูดเสร๊จก็ทำท่าทางเสยผมก่อนจะหันหลังกลับไป
เมื่อละสายตาจากรุ่นพี่ไป แล้วจึงหันมาที่กลุ่มเพื่อนๆ จึงเห็นเด็กเคร่งใส่แว่นหนาคนหนึ่งมาทัก
\"นี่ๆ นายชื่ออะไร เรา เคนโต้ ภาค เคมี \"
\"เรานาโกโตะ ภาค นิวเครียร์\"
และแล้วบรรยากาศการแนะนำตัวก็ดำเนินต่อไป...
หลังจากวันนั้น นาโกโตะก็คล้ายว่าจะลืมเรื่องของหญิงงามที่ตนสะกดรอยตามไปเรื่อยๆ แต่แล้ว...
ในเย็นวันหนึ่งหลังจากพึ่งเลิกเรียน
นาโกโตะนั้นเคยเป็นนักกีฬาแบตมินตันมาก่อนเมื่อสมัยม.ปลาย วันนี้มันจึงมาโรงยิมกะว่าจะเข้าเป็นนักกีฬาของชมรมแบตมินตัน ขณะที่เดินผ่านประตูของโรงยิมได้ได้เพียงครึ่งก้าวมันก็ต้องหยุด
ตอนนี้สายตาของนาโกโตะกลับเห็น หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังเล่นแบตอยู่กับเพื่อนฝูงด้วยอาการอันถึอได้ว่า ตีลูกไม่ค่อยโดนนัก กีฬาที่สามารถสร้างความสัมพันธไมตรีระหว่างชายหญิงได้เป็นอย่างดีนั้น
จะว่าไปแบตมินตันก็ถือได้ว่าเข้าทาง นาโกโตะจ้องมองเพียงใบหน้าของสตรีผู้นั้นกำลังเหวี่ยงแร็กเก็ตตีลูกขนไก่ที่ลอยโค้งลงมาพอดี
\"เฮ้ย คนนั้นนี่หว่า... \" เพียงแค่แวบแรกนาโกโตะเองก็จำได้ว่าเป็นสาวงามที่ทำให้ตนต้องแป็ก กินแห้ว ตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก
\"อย่างนี้ก็เข้าทางดิ...\"
วันแรกของการเปิดเรียนในระดับอุดมศึกษาของสถาบันวิจัยพลังงานบริสุทธิ์คานางาวะกลับไม่ใช่แค่การเริ่มต้นการเรียนรู้ด้านวิชาการของหนุ่มสาวเท่านั้น
แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น หัวใจของนาโกโตะเองกำลังเต้นรัว
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตื่นเต้นเนื่องจากสถานที่หรือว่าเป็นความตื่นเต้นเนื่องจากผู้คนที่เดินผ่านไปกันแน่
เช้าวันแรกของการก้าวเข้าสู่ชีวิตมหาลัย นาโกโตะเองเดินไปตามทางโดยไม่รู้จุดหมายอยู่อย่างนั้น
สายตากวาดมองดูผู้คนที่เดินสวนมา แต่ละคนดูแล้วมีหน้าตาแจ่มใสคล้ายรอวันแรกวันนี้มานานหลายปี
ขณะนั้นนาโกโตะเองมองเหลือบเห็นนักศึกษารุ่นพี่ท่าทางมีความเป็นผู้นำสูงคนหนึ่งเดินสวนเข้ามา
แล้วก็หยุดอยู่เบื้องหน้า และกล่าวทักทาย
“สวัสดีน้องชาย นายอยู่คณะวิทยาศาสตร์ รึเปล่า”
“ครับ เดินกร่อยอยู่นานแล้ว”
“งั้นตามฉันมาละกัน ฉันจะพาไปยังที่ที่คณะของเรารวมตัวกัน จะได้รู้จักเพื่อนๆคนอื่น .... และที่สำคัญ ฉัน ชื่อ ยามาดะ ปี 3 ภาควิชา นิวเครียร์”
“ครับ เยื่ยมเลย”
นาโกโตะเดินตามหลังรุ่นพี่ไป แต่สายตาก็ยังคงกวาดแกว่งไปเช่นเดิม แต่แล้วแวบหนึ่งสายตาของมันก็ไม่อาจกวาดแกว่งต่อไปได้
“เฮ้ย นั่นใครวะ...โดนโคตรๆ” นาโกโตะเผลอคิดขึ้นมาดังนั้น อยู่ดีๆขามันก็กลับเดินไม่ได้ขึ้นมาซะอย่างนั้น
“แค่มองไม่ได้แล้วอะ” ขณะที่สายตายังคงมองไปที่หญิงสาวคนนั้นอย่างไม่ลดละ
ยามาดะเองขณะที่เดินไปเกือบจะถึงที่หมายที่จะพารุ่นน้องอยู่แล้ว แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนเดินคนเดียวมาซะอย่างนั้น จึงได้เหลียวหลังกลับไปมอง
“บ้าฉิบ มันหายไปไหนวะ ปล่อยให้รุ่นพี่งง โง่เดินมาคนเดียวได้ไง” ขณะเดียวกันสายตาก็พยายามกวาดแกว่งหารุ่นน้องคนนั้น
นาโกโตะเองค่อยๆเดินตามหญิงสาวคนนั้นไป ตามทางเดินของฟากถนนสายยาว ข้างทางปูไว้ด้วยหญ้าเขียวดูนุ่ม สบายตา มันพยายามจะให้เธอไม่รู้ตัว
พยายามทำท่าเหมือนมีภารกิจเร่งด่วนที่บังเอิญเดินมาทางเดียวกัน แต่บางครั้งความพยายามของเขาก็อาจได้ผลเกินคาด ขณะที่สะกดรอยตามสาวงามไปจนถึงม้านั่งใต้ต้นไม้
เธอหันกลับมาทางนาโกโตะครั้งหนึ่ง
\"หรือว่า เธอก็แอบมีใจ\" แค่ลองๆคิดเท่านั้น
เธอทำหน้างงๆ เหมือนกำลังมองหาใคร แล้วก็หันหลังกลับไป
สักพักหนึ่งก็มีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหาเธอที่เล็งไว้ หญิงงามนางนั้นยิ้มให้ทันที สายตามองราวกับรอคอยที่จะได้พบเจอมานาน
ที่แท้ที่ตรงนั้นกลับเป็นจุดนัดพบของคู่รักอย่างนั้นเหรอ
\"เอ้า มีแฟนแล้ว... ซะนั้น\" ชายหนุ่มมองออกไปอย่างถอนใจ
ขณะที่สองคนนั้นกำลังเดินไปด้วยกันตามทางสายยาว พูดคุยหยอกล้อกัน ราวกับจะให้นาโกโตะต้องอิจฉา
\"นี่ขนาดยังไม่ทันได้เริ่มเลยนะนี่ \" มันพึมพึมกับตัวเองเบาๆ พลางยกมือของตนเองขึ้นมาในระดับสายตา พยายามมองหาสิ่งที่ขั้นกลางไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้ง
\"ซะง้าน\" แค่คิดในใจ
\"แต่คนนี้นี่ ขอบอกว่าโดนมากๆอะ \"
คิดอยู่คนเดียวได้ไม่นานมันก็ต้องสะดุ้ง
\"เฮ้ย ไอ้น้อง\" นาโกโตะรีบหันไปที่เสียงนั้นควับ ราวกับจะต่อยหน้า
\"อะ ไร พี่\" สายตาพลางมองไปที่รุ่นพี่อย่างขัดเคือง
\"ทำ ไม ไม่ ตามไป\" รุ่นพี่ค่อยๆเน้นเสียงทีละคำ
นาโกโตะไม่กล่าวคำพูดอะไร พลางมองหน้ารุ่นพี่ต่อไป
\"ขอโทษคับ\" ทันใดนั้นมันกลับเปลี่ยนทั้งท่าทางและสายตากลายเป็นความนอบน้อมอย่างเต็มที่
\"เชิญเลยครับ พี่ครับ ออกนำได้เลยครับ\" มันพูดออกมา พลางผายมือเชื้อเชิญอย่างรุนแรง
\"เฮ้ย มุกเยอะจริงนะ\" ยามาดะ พูดพลางจับมือรุ่นน้องพอให้มาเดินข้างๆตนแล้วก็ปล่อย จากนั้นจึงเดินไปด้วยกัน
ทั้งสองออกเดินไปตามทางสายเดิมที่นาโกโตะสะกดรอยตามหญิงสาวมา แต่ตอนนี้สายตาของนาโกโตะไม่มีสอดส่ายอีกต่อไป
ท่ามกลางทางเดินที่รื่นรมย์ด้วยต้นไม้และใบหญ้าเช่นนี้นับว่าเป็นบรรยากาศดีไม่น้อยหากได้มาเดินกับคู่รัก
\"แหม แรงจริงนะไอ้น้อง\"
\"เรื่องอะไรครับ\"
\"แนะ! ยังทำงงอีก ก็ที่เดินตามน้องคนเมื่อกี้ไง \"
\"หะ แปลว่า พี่รู้เหรอหะ\"
\"พี่จะไม่รู้ได้ไง เพราะว่าพี่ก็เคยทำมาก่อน มีอะไรก็ปรึกษาได้ กล้าๆหน่อย อย่าไปกลัว\"
เดินไปสักพักนาโกโตะก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งอยู่ข้างหน้า คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนๆในคณะของตนเอง
\"เอาละ ถึงแล้ว ไปทักทายเพื่อนๆซะ ว่าแต่ แกชื่ออะไรไอ้น้อง\"
\"นาโกโตะครับ\"
\" เออ จะพยายามจำ .... เดี๋ยวไปหาเหยื่อก่อน\" พูดเสร๊จก็ทำท่าทางเสยผมก่อนจะหันหลังกลับไป
เมื่อละสายตาจากรุ่นพี่ไป แล้วจึงหันมาที่กลุ่มเพื่อนๆ จึงเห็นเด็กเคร่งใส่แว่นหนาคนหนึ่งมาทัก
\"นี่ๆ นายชื่ออะไร เรา เคนโต้ ภาค เคมี \"
\"เรานาโกโตะ ภาค นิวเครียร์\"
และแล้วบรรยากาศการแนะนำตัวก็ดำเนินต่อไป...
หลังจากวันนั้น นาโกโตะก็คล้ายว่าจะลืมเรื่องของหญิงงามที่ตนสะกดรอยตามไปเรื่อยๆ แต่แล้ว...
ในเย็นวันหนึ่งหลังจากพึ่งเลิกเรียน
นาโกโตะนั้นเคยเป็นนักกีฬาแบตมินตันมาก่อนเมื่อสมัยม.ปลาย วันนี้มันจึงมาโรงยิมกะว่าจะเข้าเป็นนักกีฬาของชมรมแบตมินตัน ขณะที่เดินผ่านประตูของโรงยิมได้ได้เพียงครึ่งก้าวมันก็ต้องหยุด
ตอนนี้สายตาของนาโกโตะกลับเห็น หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังเล่นแบตอยู่กับเพื่อนฝูงด้วยอาการอันถึอได้ว่า ตีลูกไม่ค่อยโดนนัก กีฬาที่สามารถสร้างความสัมพันธไมตรีระหว่างชายหญิงได้เป็นอย่างดีนั้น
จะว่าไปแบตมินตันก็ถือได้ว่าเข้าทาง นาโกโตะจ้องมองเพียงใบหน้าของสตรีผู้นั้นกำลังเหวี่ยงแร็กเก็ตตีลูกขนไก่ที่ลอยโค้งลงมาพอดี
\"เฮ้ย คนนั้นนี่หว่า... \" เพียงแค่แวบแรกนาโกโตะเองก็จำได้ว่าเป็นสาวงามที่ทำให้ตนต้องแป็ก กินแห้ว ตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก
\"อย่างนี้ก็เข้าทางดิ...\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น