คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ... บทนำ ...
บทนำ
.
.
.
กริ๊งงงงงงงงงง!!!!!!!!~
เจ้านาฬิกาปลุกมันส่งเสียงหวีดร้องโหยหวนเสียงดัง ทำเอาผมที่กำลังนอนสลีปปิ้งบนที่นอนนุ่มๆ ถึงกับสะดุ้งตื่นจากความฝันอันแสนหวาน
อ๊ากกกก!!!!~ >[]< ไอ้เจ้านาฬิกาบ้าเอ้ย! เมิงจะมาดังเอาอะไรตอนนี้ฟร้า~ เกือบแล้วเชียว อีกนิดเดียวเท่านั้น! ผมเกือบจะได้บอกความใจในกับน้องกี้สุดน่ารักไปแล้วเชียว
(หมายเหตุ – น้องกี้ เป็นขวัญใจชาวอ.ว. (ชื่อย่อร.ร. ชื่อเต็มไอ้ผู้แต่งมันคิดไม่ออกครับ) หน้าตาน่ารักมากกก มีแต่คนแอบปลื้ม (หนึ่งในนั้นคือผมเอง แฮ่ๆ -.,-))
แหง่มๆ คิดแล้วเซ็ง... ไอ้นาฬิกาบ้าเอ้ย! >[]<***
“ไอ้กอล์ฟ! กดปิดเสียงนาฬิกาเดี๋ยวนี้เลยนะ มันหนวกหูชาวบ้านเค้านะโว๊ย!!” เสียงไอ้พี่บาสพี่ชายจอมขี้เก๊กของผมดังเข้ามา สงสัยมันต้องหน้าห้องผมแน่ๆ แต่ยังผมก็ไม่ปิดหรอก เชอะ! =^=
แค่คิดนะครับแค่คิด = =^^^ ขืนผมพูดออกไป และไม่ทำตาม คงได้กลายเป็นอาหารเช้าของไอ้พี่บาสแหงๆ
“คร้าบๆ ไอ้คุณพี่ชาย กระผมนายกอล์ฟจะปิดเดี๋ยวนี้แหละคร้าบ~” ผมว่าพร้อมกับเบ้ปากนิดๆ แต่ก็เอื้อมมือไปกดปิดเสียงเจ้านาฬิกาปลุกรูปคิตตี้สีชมพู๊ชมพู ที่ไอ้พี่จอมขี้เก๊กมันซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว (ผมเคยถามไอ้พี่บาสมันนะครับ ว่าคิดไงถึงซื้อไอ้ของแบบนี้มาให้ผม มันก็บอกว่า เหมาะกับผมดีครับ เวรกรรม _ _lll)
“รีบอาบน้ำแต่งตัวอย่ามัวแต่โอ้เอ้นะไอ้กอล์ฟ ไม่งั้นพี่ให้แกเดินไปโรงเรียนเองแน่” โอ้~ คำขู่ของพี่ตูช่างน่ากลัวมั๊ก! (ไม่ได้ประชดนะเออ) ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบอาบน้ำแล้ว ไม่งั้นมีเดินขาลากแน่ (โรงเรียนของผมอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่หรอกครับ แต่ไม่อยากเดินไปง่ะ =^=)
.
.
.
หลังจากที่ผมอาบน้ำ แต่งตัว และเสริมหล่ออีกนิดหน่อยเสร็จ ก็ลงมาชั้นล่าง เพื่อที่จะมาทานอาหารเช้ากับครอบครัวแสนอบอุ่นก่อนไปโรงเรียน
“น้าออยคร้าบ วันนี้มีอะไรกินบ้างอ่า~” ผมเดินลัลล้าไปนั่งข้างๆคุณน้า (น้องสาวของพ่อ) สุดที่เลิ๊ฟ พลางออดอ้อนเหมือนลูกแมวเหมี๊ยวๆ >w<
“แกก็เห็นอยู่ว่าวันนี้มีอะไรกิน ยังจะไปถามน้าออยอีก” ไอ้พี่บาสขี้เก๊กมันพูดขัดขึ้น ทำเอาผมหมดอารมณ์ที่จะอ้อนน้าออยต่อเลย ไอ้พี่บ้านี่ก็ไม่รู้เป็นอะไรนะครับ เห็นผมอ้อนพ่ออ้อนน้าออยไม่ได้ มันต้องคอยพูดขัดคอตลอดอ่ะ =^=
“เชอะ! พี่น่ะ เงียบไปเลย” ผมพูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นแสดงถึงอาการงอนเต็มที่ ไอ้พี่บาสมันก็ทำหน้าเหนื่อยๆเล็กน้อย (เหมือนไม่อยากจะง้อผม) ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวผมอย่างแรง!
รู้งี้ตูไม่งอนดีกว่า =[]= ถ้ารู้ว่าไอ้พี่บ้ามันจะง้อด้วยการขยี้หัวแบบนี้เนี้ย!
“พี่อ่ะ เล่นหัวผมอีกแล้วนะ!” ผมโวยวาย พลางจัดผมที่เซทมาอย่างดีให้เข้าทรง มองไปอีกที ไอ้พี่บาสก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต้ม (ข้าวเช้าวันนี้) พร้อมกับดูอะไรก็ไม่รู้ที่อยู่ในมือ
ดูท่าไอ้พี่บาสจะยุ่งๆแฮะ งั้นผมขออ้อนน้าออยต่อก็แล้วกัน แฮ่ๆๆ =w= (พ่อไม่อยู่ครับ ยังนอนตูดโด่งอยู่ในห้องนอนอยู่เลย)
(หมายเหตุ – น้าออยเป็นน้องสาวของพ่อผมครับ มาอยู่กับพวกผมตั้งแต่พวกผมเด็กๆแล้วครับ เพื่อที่จะคอยช่วยพ่อดูแลเลี้ยงดูผมกับไอ้พี่บาสครับ ส่วนแม่ผมท่านเสียไปตั้งแต่ผมเด็กๆแล้วครับ ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์)
.
.
.
“น้าฮะ ผมไปโรงเรียนแล้วน้า~” ผมล่ำลาน้าออยด้วยการกอด พร้อมกับอ้อนนิดๆ
“ผมไปโรงเรียนแล้วนะครับน้าออย” ไอ้พี่บาสหันไปบอกน้าออยอีกคน แต่หน้างี้บูดเป็นก้นเป็ดเลยครับ แถมยังมองผมอีกต่างหาก
อือหือ... อิจฉาอ่ะเด่ะ ฮี่ๆๆ =.,= สมน้ำหน้า อยากมัวแต่ขี้เก๊กดีนัก ไม่ได้อ้อนน้าออยเลย เอิ๊กๆ (ตูว่าเขาอ้อนไม่ได้มากกว่า เพราะมีแกกอดจองไว้กลมดิ๊กอยู่เนี้ย = =^^^ // น็อต)
“จ๊ะ ตั้งใจเรียนนะเด็กๆ” น้าออยโบกมือบ๊ายบาย พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานเจี๊ยบให้ผมกับไอ้พี่บาส ผมก็โบกมือตอบรับอย่างสนุกสนาน ก่อนจะถูกไอ้พี่บ้ามันลากไปที่รถมินิคูเปอร์สีกล้วย (พ่อผมซื้อให้ไอ้พี่บาสเป็นของขวัญที่พี่แกสอบได้ที่ 2 ของห้องตอนม. 5 น่ะครับ เอาไว้ขับไปโรงเรียนน่ะ)
(หมายเหตุ – ร.ร.ผมอนุญาตให้นร.ขับรถไปร.ร.ได้ครับ เฉพาะนร.ชั้นม. 4 ขึ้นไป แต่ต้องมีใบอนุญาตจากผู้ปกครอง)
แต่ก่อนที่ผมและไอ้พี่บาสจะได้ขึ้นเจ้ารถมินิสีกล้วย เสียงของพ่อก็ดังลั่นออกมาจากบ้าน
“เดี๋ยวก่อนน~น อย่าเพิ่งปายย~ย รอพ่อด้วยย~ย” พ่อผมวิ่งออกมาจากบ้าน ทั้งๆที่ยังใส่ชุดนอนลายหมีน้อยสีฟ้าสดใสอยู่ ตรงดิ่งเข้ามาหาผม โดยที่มีไอ้พี่จอมเก๊กยืนทำหน้าเอือมอยู่ข้างๆ
เฮือก! นี่พ่อผมรีบมากถึงขั้นลืมไปเลยหรือว่ายังใส่ชุดนอนลายหมีน้อยอยู่เหรอเนี้ย =[]=^^^ ผมได้แต่ยืนตะลึงกับความเป๋อของพ่อตัวเอง และกว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ตอนที่พ่อผม...
หมับ!!
กอดผมเข้ามาเต็มแรง T[]T
“ทำไมไม่รอให้พ่อตื่นก่อนล่ะ หื้อ~” พ่อผมว่าเสียงงอนๆ ขณะที่กอดผมเต็มแรง ชนิดที่ว่าไม่มีออมแรงกันเลยทีเดียว แล้วผมจะเป็นยังไงน่ะเหรอ ก็หายใจไม่ออกน่ะซิคร้าบบบ T____T
“เอิ่ม... พ่อครับ ผมว่าปล่อยเจ้ากอล์ฟก่อนดีกว่านะครับ ผมกลัวว่า..มันจะ..ขาดอากาศหายใจตายเสียก่อน” โอ๊ววว เสียงสวรรค์มาโปรดจริงๆ TOT ทั้งๆที่เมื่อก่อนคิดเสมอว่าเสียงของไอ้พี่บาสมันเป็นเสียงจากขุมนรกที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงจากเทวดารูปหล่อไปซะแล้ววว~
“อ่า... แฮะๆ ขอโทษทีนะกอล์ฟ แบบว่าพ่อลืมตัวไปหน่อยน่ะ” พ่อผมหัวเราะแฮะๆ พร้อมกับปล่อยผมให้เป็นอิสระ
เฮ้อ~ โล่งเลยตู นึกว่าจะตายคาอ้อมกอดพ่อตูซะแล้ว T{}T ดีที่ไอ้พี่บาสมันบอกทัน มิเช่นนั้นผมคงได้ไปเฝ้ายมบาลแน่ๆ
“แล้วนี่พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้รีบออกมาจากบ้าน” ทั้งๆที่ยังใส่ชุดนอนลายหมีสีฟ้าสดใส ผมแอบต่อในใจ เพราะถ้าขืนพูดออกไป พ่อผมคงได้ร้องจ๊าก! แล้วรีบวิ่งกลับเข้าห้องนอนไปอาบน้ำแต่งตัวเสียยกใหญ่ และผมก็จะไม่รู้เรื่องว่าทำไมพ่อผมถึงรีบออกมาจากบ้าน
“อืม...” พ่อผมเงยหน้ามองท้องฟ้า ผมก็มองตามพ่อไป แต่เอ... มันไม่เห็นมีอะไรเลยนี่หว่า? แล้วพ่อตูมองอะไรอยู่ล่ะเนี้ย?! =___=???
“เออใช่!” พ่อส่งเสียงคล้ายกับว่าคิดได้ (สรุปว่าที่เงยหน้าขึ้นไปเนี้ย คือกำลังคิดใช่ม๊ะ! =[]=^^^) ก่อนจะเข้ามากอดผมแน่นๆ พร้อมกับเหวี่ยงไปมาเบาๆ แต่ก็เล่นเอาซะผมมึนไปเลย @___@
“ตั้งใจเรียนนะลูก” พูดจบ พ่อก็ปล่อยตัวผม พร้อมกับโบกมือหย่อยๆ นี่สรุปว่าที่รีบออกมาจากบ้าน ก็เพื่อที่จะมาส่งผมกับไอ้พี่บาสไปโรงเรียนเนี้ยนะ?! =[]=
โอ๊ววว พ่อตูช่าง... =____=;;;;
“เอ่อ... ครับ งั้นพวกผมไปก่อนนะครับพ่อ” ดูเหมือนว่าไอ้พี่ขี้เก๊กมันจะตั้งสติดีกว่าผมครับ รีบบอก แล้วก็รีบลากผมไปที่รถมินิสีกล้วยทันที (คงจะกลัวสาย)
“บ๊ายบายนะลูก ตั้งใจเรียนน้า~ ดูแลน้องดีๆล่ะบาส” พ่อผมตะโกนส่งท้าย พร้อมกับโบกมืออย่างเริงร่า คล้ายลูกน้อยส่งคุณพ่อไปทำงานในตอนเช้าวันหยุด ข้างๆก็มีน้าออยยืนยิ้มหวานปานน้ำเชื่อมเดือนเจ็ด
เอ่อ... ครอบครัวตูช่างไม่ธรรมดาซะจริงๆ =____=^^^
.
.
.
TBC.
น.น็อตนั่งคุย
มาแค่บทนำก็ปัญญาอ่อนซะแล้ว =____= ตอนนี้จะถือว่าเป็นตอนพิเศษก็ได้นะครับ เพราะมันยังไม่เข้าเนื้อเรื่องเลย (พระเอกมันยังไม่ออกนี่เน๊อะ!) ตอนนี้บ่งบอกถึงความเป็นอยู่ของครอบครัวนี้เฉยๆครับ (ว่ามันบ๊องแค่ไหน _ _lll) ตอนหน้าจะเป็นอย่างไรนั้น ก็ต้องติดตามเอานะครับ ^^ (แอบกระซิบ // ป๋าของเรามีคู่ด้วยนะ แต่ยังไม่ออกโรงทีครับ)
ปล. เม้นติชมกันได้ตามสบายเลยนะครับ
ปลล. มีคำผิด คำตกล่น ช่วยบอกหน่อยนะ เพื่อน็อตเบลอ @___@
ความคิดเห็น