เมื่องชี้ชะตา

ลำดับตอนที่ #1 : 1 จุดเริ่มต้นทั้งหมด

                                                         บทนำ

ฉันเดินลากเท้าไปมาตามทางเดินกลับบ้าน ฉันเหนื่อนเกิดที่จะพูดออกมาเป็นคำพูด ทำไมนะฉันถึงไม่มีพ่อมีแม่เหมือนคนอื่นๆ ฉันถามคำถามนี้กับตัวเองอยู่เสมอและตลอดเวลา

 “เธอนะมันพวกเด็กเร่ร่อน พวกพ่อแม่เกลียด เขาทิ้งเธอไง เรลา”

เสียงของเพื่อนคนหนึ่งในห้อง ล้อฉันเรื่องฉันที่ไม่มีพ่อแม่ ฉันเกิดในโรงพยาบาลและที่จริงที่สุดฉันเป็นเด็กกำพร้า  ฉันถูกเลี้ยงดูโดยพยาบาล และคุณ หมอในโรงพยาบาล คุณหมอตั้งชื่อให้ฉันว่า เรลา นู ตอนนี้ฉัน อายุได้ ประมาณ สิบเอ็ดปี ฉันไม่รู้ว่าฉันเกิดมาวันที่เท่าไร

“อุ้ย ขอโทษด้วยจ๊ะ”

เสียงคุณยายขอโทษที่เดินชนฉัน ในขณะที่ฉันคิดเรื่องพ่อแม่ของฉัน เธอเป็นผู้หญิงที่ดูแก่ผมของเธอเป็นสีขาวผสมสีดำเล็กน้อย เธอแต่งตัวตามธรรมดาเหมือนชุดของพื้นบ้านที่นี้ แต่ฉันกับรู้สึกแปลก ดูเหมือนเธอมีอำนาน แพร่ออกมาจากตัวของเธอ แต่เด่นที่สุดคือดวงตาของเธอดวงตาของเธอเป็นสีดำสนิท

“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วคุณยายเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ”

ฉันถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรหรอกจ๊ะ”คุณยายตอบกลับมา

“แล้วคุณยายจะไปไหนนี้ค่ะ ไห้หนูไปส่งหรือเปล่า”

ไม่รู้อะไรทำไห้ฉันพูดอย่างนั้นออกไป

“จ๊ะยายอยากไห้หนูช่วยพาฉันไปร้านค้าในเมืองหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

คุณยายขอความช่วยเหลือ

“ได้ค่ะ”

ฉันตอบครูยายกลับไปฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันคุมสติของตัวเองไม่อยู่

ทำไมนะฉันถึงตอบคุณยายไปอย่างนั้น

“ถ้านั้นก็ช่วยพาฉันไปด้วยนะจ๊ะ”