คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : รู้ตัวรู้ใจ
HUNZ talk
ผมตัดสินใจให้แกงส้มทิ้งรถไว้ที่นี่โดยไม่ถาม แกงส้มเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรหรืออาจเป็นเพราะความช็อคจากเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับผมอย่างเคย หลักจากที่ผมออกรถมาแกงส้มก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ นั่งนิ่งหลับตาหัวพิงเบาะ แต่การนิ่งนั้นผมกลับรู้สึกถึงความคิดที่วิ่งวุ่นอยู่ในหัวของนักร้องหนุ่มหน้าหวาน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ตัดสินใจทำลายความเงียบ
“คิดอะไรอยู่บอกพี่หน่อยได้มั้ย” เสียงของผมทำให้ตาหวานคู่นั้นหันมาสบตา
“ไอ่เรื่องบอกอ่ะได้ แต่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าคิดอะไรนี่สิปัญหา” แกงส้มพูดพร้อมส่งยิ้มฝืนๆมาให้
“นั่นสินะ” ผมส่งยิ้มหวานไปให้เผื่อจะช่วยทำให้อีกคนรู้สึกดีขึ้น แกงส้มหัวเราะเบาๆ
“ตลกเนาะ เมื่อก่อนผมเกลียดขี้หน้าพี่ยังกะอะไรดี แต่ดูตอนนี้สิถ้าวันนี้ตอนนี้ไม่มีพี่ผมคงแย่” แกงส้มพูดด้วยน้ำเสียงสดใสขึ้น หัวใจของผมเองก็พองโตและสดใสตามแกงส้มอย่างไม่มีเหตุผล
“เว่อร์ไปละ” ผมพูดขัดคอออกไปแต่อดยิ้มไม่ได้ แกงส้มเองก็อมยิ้มไปกับผม ไม่มีใครพูดอะไรจนถึงหน้าบ้านแกงส้ม ผมชะเง้อมองบ้านที่ปิดเงียบไม่มีแม้กระทั่งไฟเปิด
“ทำไมบ้านช่องเงียบเชียบขนาดนี้เนี่ย” ผมหันไปถามแกงส้ม แกงส้มกำลังจะปลดเข็มขัดออก
“ที่บ้านไปทัวร์ต่างประเทศ ผมอยู่คนเดียวมาสองวันแล้ว” แกงส้มตอบแล้วทำแก้มป่องใส่ผม
“แล้วแบบนี้จะปลอดภัยได้ไง พี่ว่าเราไปนอนที่คอนโดพี่ดีกว่า” ผมพูดออกไปทันทีแกงส้มชะงัก
“เพิ่งรู้จักกันชวนขึ้นคอนโดแล้วเหรอเนี่ย” แกงส้มทำเสียงโวยวายขึ้นมา ผมมองหน้าทำตาดุๆ
“ขอโทษคร้าบบบ... เห็นว่าเครียด” ดูคำพูดสิครับ คนที่เครียดนั่นมันนายไม่ใช่ชั้นเฟ้ยยย!!!
“แล้วจะไปมั้ย” สิ่งที่แสดงออกไปคือการถามไปส่งๆ แต่หัวใจนี่สิ ลุ้นกับคำตอบเหลือเกิน....
“ไปครับ....” แกงส้มตอบตกลง ผมตีหน้านิ่งทั้งที่ความจริงหัวใจเต้นระรัว ผมใส่เกียร์ขับรถออกไปที่คอนโดของผม ผมไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงรู้สึกดีที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเด็กคนนี้ ยิ่งอยู่ใกล้หัวใจผมก็ยิ่งสั่นไหว ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะช่างทำให้โลกของผมสดใสเหลือเกิน....
ผมกำลังก้าวเข้ามาในคอนโดของครูสอนเต้นและนักเต้นสุดฮอต ผมแอบคิดเล่นๆว่าจะโทรบอกไอ่นักข่าวที่กวนประสาทผมในตอนสัมภาษณ์ดีมั้ยเนี่ย ไหนๆก็ลั่นวาจาไปแล้วว่าจะโทรเรียก.... แต่ถ้าขืนผมทำแบบนี้ พี่ฮั่นคงจะบีบคอผมแน่ๆเลย โทษฐานก่อความไม่สงบในพื้นที่ของพี่แก แค่คิดก็ไม่ปลอดภัยแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ พี่ฮั่นเปิดประตูเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นทำเอาผมอึ้ง..... พี่โดมกำลังร้องเพลงอย่างสุดเหวี่ยง ในเพลงตับ ตับ ตับ และแดนเซอร์คือพี่แคนที่เหลือเพียงท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์ตัวเดียว เสื้อยืดกำลังถูกเหวี่ยงอย่างมันส์ในอารมณ์ สาบานเหอะนะว่านี่คือนักร้องหนุ่มเสียงนุ่มระดับเทพกับพระเอกละครที่ฮอตทั้งทางทีวีและเวที ผมเหลือบไปเห็นพี่ฮั่นกุมขมับด้วยมือทั้งสองข้าง
“เฮ้ยยยยยยย!!!” พี่โดมกับพี่แคนหันมาเห็นผมเลยอุทานออกมาเสียงดัง พี่โดมนั่งลงที่โซฟาอย่างสงบเสงี่ยมทั้งที่เพลงที่ดังอยู่ก็ฟ้องการกระทำอยู่ดี ส่วนพี่แคนเอาเสื้อมาปิดหน้าอก แหมเมื่อกี้เอวพลิ้วเชียวนะ ทำมาเป็นอายนะพี่แคน ภาพเมื่อกี้ผมถือว่าเป็นภาพติดตาระดับตำนานเลยนะครับ 5555
หลักจากที่พี่ฮั่นและผมอธิบายสาเหตุการระหกระเหินมาพักพิง ณ ตรงนี้ พี่แคนและพี่โดมดูจะเป็นห่วงผมมาก มีการบอกให้ผมย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย พี่โดมเนี่ยผมคิดว่าจริงใจ แต่พี่แคนผมคิดว่ามีการแอบแฝงผลประโยชน์อยู่ลึกๆ
“ย้ายมาถ้าเหงาก็ชวนเพื่อนมาบ่อยๆ ชวนมาค้างได้ยิ่งดีนะ คนเยอะสนุกดี” พี่แคนพูดกับผม
“เหรอ???” พี่ฮั่นขัดคอพี่แคนทันทีทันใด
“เออ!!! นี่หวังดีนะเนี่ย แกงส้มถ้าพี่ไม่รักไม่ชวนนะ” ประโยคสุดท้ายหันมาพูดกับผม
“ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไอ่ฮั่นมีสอนเช้า แกเองก็เหอะนอนดึกๆไม่สูงนะเว้ย” พี่โดมพยายามสลายวง ก็ผมเห็นพี่โดมแอบหาวหลายทีแล้ว และยังทักว่าผมดูเพลียๆ
“โหยยยยย...แรงมาก ชั้นมีนวัตกรรมเว้ย อย่าให้ได้สูงนะ” พี่แคนชี้หน้าพี่โดมอย่างเจ็บใจ
“กลัวมาก ถ้าแกสูงนะชั้นจะปิดคอนโดเลี้ยงเลย หมดเป็นล้านก็ยอม” พี่โดมยังกัดจิกไม่เลิก
“เลิกถียงกันได้แล้ว อายแขกเค้า” พี่ฮั่นตัดบท แต่สองหนุ่มมิวายส่งสายตาพิฆาตใส่กัน
“แล้วแกงส้มนอนห้องไหนละเนี่ย นอนกับพี่เนาะ” พี่แคนเข้ามาฉกตัวทันที
“ไม่ได้!!!” พี่ฮั่นพูดเสียงดังขึ้นมา ทุกคนชะงักหันไปมองเจ้าตัว
“ชั้นหมายความว่า...แกต้องไม่ปล่อยให้แกงส้มนอนสบายๆ ต้องถามนู่นนี่เรื่องสต๊อปแน่ๆเลย” พี่ฮั่นรีบบอกเหตุผล พี่โดมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“งั้นก็นอนกับชั้นก็ได้” พี่โดมบอกพลางดึงมือผมทำท่าจะเดินเข้าห้อง พี่ฮั่นตีมือพี่โดมให้ปล่อย
“อะไรของแกเนี่ย” พี่โดมหรี่ตามองพี่ฮั่น นั่นสิอะไรของเค้า ปรกติไม่เห็นป่วนขนาดนี้
“แกตัวใหญ่เดี๋ยวก็นอนทับแกงส้มมันหรอก นอนกับชั้นน่ะดีแล้ว” พี่ฮั่นพูดก่อนที่จะดึงจูงกึ่งลากผมให้ห้องโดยไม่ทันฟังคำทัดทานประท้วงของเพื่อนรักของคนเลย อะไรกันเนี่ย!!! อยากให้เรานอนด้วยนี่นะ ต้องจริงจังอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ฮั่นเค้านี่แปลกๆนะเนี่ย.....
“เป็นไงบ้างห้องพี่พอนอนได้มั้ย” พี่ฮั่นปิดประตูแล้วเลิกคิ้วถามผม
“พี่ฮั่นแต่งห้องสวยนะ” ผมมองไปรอบๆ ห้องนอนที่ตกแต่งไปในโทนขาวเทา เตียงดูนุ่มสบาย ผ้าม่านยาวระพื้นสีขาว เป็นห้องที่เหมาะกับหนุ่มมีเสน่ห์แพรวพราวเหลือเกิน
“ดีละที่ชอบ งั้นพี่ว่าเราไปอาบน้ำก่อนละกันนะ” พี่ฮั่นบอกพลางหาผ้าเช็ดตัวให้ผม ผมเดินไปอาบน้ำโดยดี ก่อนปิดประตูผมหันไปเห็นพี่ฮั่นที่มองส่งผมถึงห้องน้ำ ผมส่งยิ้มให้แต่พี่ฮั่นกลับเมินหน้าหนี อะไรของเค้าอีกเนี่ย ผมเข้าไปอาบน้ำออกมาเห็นพี่ฮั่นกำลังเต้นอยู่ หุ่นดีเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้
“เสร็จแล้วเหรอ?” พี่ฮั่นหยุดเต้นแล้วหันมาถามผม
“ถ้าไม่เสร็จพี่จะเห็นผมออกมาห้องน้ำเหรอครับ” ผมเลยตอบกวนโอ๊ยไปทีนึง
“ไม่เลิกนะไอ่กวนๆเนี่ย” พี่ฮั่นมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ผมเลยยิ้มหวานแก้ตัวไปให้ แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรกัน เสียงมือถือพี่ฮั่นที่วางอยู่โต๊ะข้างผมดังขึ้น “ไวน์” คือเจ้าของสายเรียกเข้านี้
“พี่ฮั่นแฟนพี่โทรมา” ผมบอกเจ้าของโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าทำไมไอ่อารมณ์ขุ่นนี้ถึงเกิดขึ้นกับผมนะ
“ฮัลโหล”พี่ฮั่นรับศัพท์แต่ตามองผม ผมไม่อยากเสียมารยาทเลยเดินออกมาหาน้ำดื่ม ไม่อยากเป็นก้างขวางคอหรอก ชิส์!!! คุยไปเลยนะ ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหารในห้องครัว โมโหโว้ยถึงไม่รู้ว่าโมโหอะไร จะชวนมาทำไมเนี่ย ถ้าจะชวนมาให้นอนฟังคุยกับยัยวายป่วงนั้นนะ ปล่อยให้เราไปนอนที่อื่นก็ได้ ตอนหลับแอบเอาหมอนกดหน้าให้หายแค้นไปเลยซะดีมั้ย!!!
“แกงส้ม ทำไมไม่เข้าไปนอน” พี่ฮั่นเปิดประตูออกมาเรียกผมเข้าห้อง เชอะ!!!
“ไม่เข้าไปจะนอนมันตรงนี้แหละ” ผมฟุบลงที่โต๊ะสื่อให้เห็นเลยว่าจะนอนที่นี่
“จะบ้าเหรอ ถ้ามางอแงตอนนี้นะ ไปนอน” พี่ฮั่นทำเสียงเข้ม ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาหาผม
“ไม่ไป” ผมตอบสั้นๆ ยืนยันความดื้อหัวรั้นของตัวเอง แต่มือแข็งแรงคว้าเอวผมดึงให้ลุกจากโต๊ะ
“ทำอะไรอ่ะ” ผมร้องเสียงหลง พี่ฮั่นกอดผมจากด้านหลัง หัวใจผมเองก็เต้นผิดจังหวะ
“ดื้อให้ตลอดสิ” พี่ฮั่นท้าผม ก่อนที่จะจับไหล่ผมหมุนเข้าหาตัวแบกตัวผมบนบ่า ก่อนจะเดินเข้าห้องอย่างสบายใจ ผมเหรอไม่ได้ขัดขืนอะไรเลยก็มันกลัวจะตกนี่หว่า.......
“วางเบาๆ สิ” ผมกระเด้งตัวต่อว่าพี่ฮั่นทันทีที่ถูกเหวี่ยงลงบนเตียง พี่ฮั่นยืนเท่าเอวมอง
“เฮี้ยนอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย” พี่ฮั่นมองหน้าผมคสดคั้นเอาความจริง
“เปล่า” ผมตอบสั้นๆ เอาเข่ามากอดเหมือนเด็กมีปัญหา พี่ฮั่นก้มหน้าใกล้ๆ
“มองหน้าพี่แล้วตอบ ไม่งั้นจะ...” พี่ฮั่นพูดทิ้งท้าย ผมเลยจะเงยหน้ามาถามว่าจะทำไมกับผม อ๊ากกกกกกกก!!! หน้าผมกับหน้าพี่ฮั่นเกือบชนกันแล้วมั้ยละ พี่ฮั่นจะก้มลงมาทำไมเกือบไปแล้วนะ ผมเลยผงะตัวออก พี่ฮั่นเองก็เหมือนจะเขินยืดตัวออกห่างผมทันที
“มีอะไร ทำไมไปบ้าบอข้างนอก” พี่ฮั่นถามหลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ
“ก็แค่ไม่อยากอยู่ทำลายความเป็นส่วนตัว” ผมตอบไปก่อนที่จะค้อนพองาม
“พี่ไล่เราเหรอ ก็เปล่า คิดเองเออเองนะเนี่ย” พี่ฮั่นพูดน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นแล้วมานั่งบนเตียงข้างผม
“อ้าว....ก็เห็นว่าจะคุยกับแฟน” ผมทำน้ำเสียงสะบัด เฮ้ย!!! แกงส้มแกจะงอนทำมั้ยวะเนี่ย....
“พี่ไม่ได้เป็นแฟนกับไวน์” พี่ฮั่นพูดกับผมแต่กลับมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง
“จริงเหรออออออ....เห็นจูบกันดูดดื่มขนาดนั้น” ไม่อยากจะบอกว่าไซร้คอด้วยเหอะ ชิส์!!!!
“จูบกันต้องเป็นแฟนกันเหรอ งั้นพี่กับเราก็เป็นแฟนกัน...” พี่ฮั่นชะงักกับคำพูดตัวเอง อย่าว่าแต่พี่ฮั่นเลยผมก็รู้สึกเขินอยากบอกไม่ถูก ชามันไปทั้งร่างกาย เหมือนน้ำต้มสุกกำลังเดือด เหมือนมีผีเสื้ออยู่ในท้อง หน้าเนี่ยร้อนผ่าวเชียว ไอ่จูบนั้นมันเป็นอุบัติเหตุแต่ทำไมนะทำเอาเราใจเต้นรัวขนาดนี้
“พี่ว่าเราปิดไฟนอนกันดีกว่า” พี่ฮั่นทำลายบรรยากาศนั้นด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา ก่อนที่จะลุกขึ้นไปปิดไฟ ผมเองก็รีบคลุมโปงนอนทันที แต่ก็สัมผัสได้ถึงฮั่นขึ้นนอนบนเตียง ความเงียบเข้ามาปกคลุมทั่วทั้งห้อง แต่มันเป็นความเงียบที่มันสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ผมเองยังอมยิ้มในผ้าห่มเลยและเชื่อว่าอีกฝ่ายก็เป็นอย่างนั้น แกงส้ม....ใจนายเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย!!!
แสงแดดในห้องแยงตาผม ผมขยับตัวเพื่อจะลุก แต่....ทำไมมันหนักๆ แปลกๆ เฮ้ยยยย!!! พี่ฮั่นนอนกอดผมไว้ ทั้งแขนทั้งขาทับบนร่างผม แถมยังหายใจรดต้นคอกันอีก ผมไม่กล้าหันไปมองสัมผัสเพียงลมหายใจอุ่นๆ จะบ้าตายเหอะ....เขินไปหมดแล้ว อ๊ากกกกก....เจ้าตัวที่นอนอยู่ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าทำใครเค้าหน้าแดงอยู่คนเดียวตั้งแต่นาทีแรกที่ลืมตาตื่น พี่ฮั่นขยับตัวทำให้ร่างกายผมกระชับเข้าไปใกล้แนบชิดกับอกกว้างนั้นมากขึ้น จมูกที่ฮั่นอยู่ที่แก้มผมอย่างพอดิบพอดี แกงส้มแกต้องทำไง...ร้องโวยวาย เดี๋ยวเค้าก็หาว่าเราคิดมากเลยเถิดทะลึ่ง จะอยู่เฉยๆ....เดี๋ยวก็หาว่าใจง่ายยอมให้เค้ากกกอดอีก เกิดมาเป็นผมมันลำบากจริงเลยนะเนี่ย ผมเลยค่อยๆกระแซะร่างกายตัวเองออกมา กว่าจะออกมาได้ก็หืดแทบขึ้นคอ หันไปมองตัวต้นเหตุความลำบากยังหลับตาพริ้มมีความสุข ใบหน้าพ่อคุณเนี่ยพ่อแม่ช่างปั้นเหลือเกิน รูปหน้า จมูก ปาก เหมือนรูปปั้นโรมันที่ดูแข็งแรงสมความเป็นชาย ผมยิ้มน้อยๆให้ร่างที่ไม่ฟื้นตื่นจากนิทรา ก่อนเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ
HUNZ talk
เจ้าตัวแสบหายไปไหนนะ??? ผมตื่นขึ้นมาพบว่าที่นอนข้างๆ กลายเป็นที่ว่างเปล่าไปแล้ว ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องน้ำก็ไม่มีร่างสูงบางนั้น ผมเลยเดินออกไปข้างนอกห้อง นั่นไง!!! ตัวแสบกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่คนเดียว ผมเลยเดินไปหา พอเห็นหน้าผมเจ้าตัวกลับก้มหน้างุดมาสบตา แก้มใสมีเลือดฝาดขึ้นมาน้อยๆ แกงส้มกับผ้ากันเปื้อนมันช่างน่ารักดูเหมาะกันจริงๆ
“ทำอะไรกินเนี่ย” ผมยื่นหน้าเข้าไปถาม แกงส้มสะดุ้งโหยงถอยหลัง เป็นอะไรของเค้าเนี่ย
“ข้าวต้มไก่” เจ้าตัวตอบผมสั้นๆ โกรธอะไรเรารึเปล่าเนี่ย
“เป็นอะไรแต่เช้า” ผมถามเสียงขุ่น แกงส้มส่ายหน้าแต่ไม่มองหน้าผม ผมจับมือให้หยุดทำ แกงส้มทำตาโมองผมอย่างตกใจ ก่อนจะรีบดึงมือกลับทันที
“จะหวงอะไรกันนักหนาเนี่ยเนื้อตัวเป็นทองรึไง” ผมเข้ากอดโอบประชดไอ่ความรักนวลสงวนตัวที่เกิดมากะทันหันของพ่อนักร้องคนดัง เจ้าตัวก็สลัดให้หลุดจากวงแขนผม
“พี่ฮั่นทำอะไรเนี่ย ปล่อยผมนะ...พี่ฮั่น” แกงส้มร้องโวยวาย ผมเลยได้ใจกอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“เฮ้ยยยยยยย!! ทำอะไรกานนนนน” เสียงสูงของไอ่โดมปลดปล่อยทุกอย่างครับ โดมตัวติดประตูที่เพิ่งออกมา ตาเบิกกว้างอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้เห็น ผมปล่อยมือจากแกงส้มทันที แกงส้มก็ถอยห่างออกจากผมไปสามสี่ก้าว แกงส้มมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง เวรกรรมอะไรของผมละเนี่ย!!!
DOME talk
บอกตามตรงครับ หัวใจจะวายเอาเมื่อตื่นตอนเช้าออกมาจากห้องนอน เห็นไอ่ฮั่นเพื่อนรักกอดรัดฟัดเหวี่ยงแกงส้มราวงูเหลือมรัดเหยื่อ
“เฮ้ยยยยยยย!! ทำอะไรกานนนนน” ผมไม่ได้จะขัดจังหวะนะครับ แต่มันตกใจนี่หว่า เมื่อก่อนสองคนนี้เกลียดกันยังกะอะไรดี ทั้งขังกันไว้ในห้อง ทั้งสงครามน้ำลาย หรืออะไรต่ออะไรมันไม่เอื้ออำนวยให้เกิดภาพที่อยู่ตรงหน้าเลย ผมช็อค!!!
“ไม่ใช่แบบนั้นนะเว้ย” ไอ่ฮั่นรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน แกงส้มก็ดูจะช็อคไม่ต่างจากผม
“แล้วกอดกันทำไมวะ” ผมถามไปตรงๆซื่อๆ ตามแบบของผม
“มันเป็นอุบัตเหตุใช่มั้ยแกงส้ม” ไอ่ฮั่นหันไปหวังเออออกับแกงส้ม แต่แกงส้มกลับมองหน้าไอ่ฮั่นราวจะกินเลือดกินเนื้อก่อนที่จะเดินเข้าห้องนอนไอ่ฮั่นไปเลย ไอ่ฮั่นมองตามอย่างตกตะลึง แล้วสาวก้าวเดินตามแกงส้มไป แต่.....อย่าหวังเลยผมรีบคว้าตัวเพื่อนเอาไว้ก่อน
“มาคุยกันก่อนเลย” ผมพูดเสียงเข้มที่สุดในชีวิต ก่อนที่จะลากเพื่อนรักเข้าห้องนอนของผม
“มีอะไรจะพูดบ้าง” ผมเอ่ยปากขึ้นก่อน มองหน้าไอ่ฮั่นอย่างไม่วางตา
“ไม่มีอะไรเล่นกันเฉยๆ ชั้นแกล้งเจ้าแกงส้มเล่นๆ ไม่มีอะไร”ไอ่ฮั่นรีบตอบคำถามผมทันใด
“ชั้นไม่ได้หมายถึงเรื่องเมื่อกี้ ชั้นหมายถึงหัวใจแก” ผมพูดตรงประเด็นเพราะทนความโง่ไม่รู้ตัวของเพื่อนรักของผมคนนี้ไม่ไหวแล้ว
“หัวใจชั้น เรื่องอะไร แกจะสื่ออะไรไอ่โดม” ไอ่ฮั่นขมวดคิ้วมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ
“ไอ่ฮั่นเอ๊ยยย!!! ฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้ใช่มั้ย.....แกชอบแกงส้ม” ผมเน้นคำหลังให้ชัดเจน
“มะ มะ ไม่ใช่ละ ไอ่โดมแกเข้าใจอะไรผิดแล้ว” ไอ่ฮั่นพยายามปฏิเสธ แต่มันจริงไปแล้วเพื่อน
“ไอ่ฮั่นแกลองถามใจตัวเองดีๆนะ ว่าทำไมแกถึงเป็นห่วงเค้าขนาดนี้ ทำไมต้องหวงไม่อยากให้เข้าใกล้ใคร ทำไมถึงอยากอยู่ใกล้ ทำไมถึงอยากปกป้อง คำตอบมันอยู่ในใจแกแล้ว” ผมอธิบาย
“บ้าเหรอ??? ชั้นเพิ่งรู้จักเด็กบ้านี่ไม่เท่าไหร่เองนะ มันเร็วไป” ไอ่ฮั่นยังไม่ยอมรับความจริงอยู่ดี
“แกดูไอ่แคนสิ ดูว่ามันยังไม่คุยกับน้องเค้าด้วยซ้ำมันหลงรักน้องเค้าขนาดไหน ทั้งที่รอบตัวมันมีคนอยู่มากมาย นั้นเพราะฟ้าเค้ากำหนดมาแล้ว แกละไอ่ฮั่นแกจะไม่ยอมรับมันไปแบบนี้เหรอ ทั้งที่ในใจแกมีเค้าไปแล้วแกจะปล่อยให้ความรู้สึกแบบนี้ลอยหายไปเหรอ ไม่เสียดายรึไง” ผมพยายามเตือนสติเพื่อนรัก
“มันงี่เง่ามากเลยนะ ที่ชั้นรู้สึกแบบนี้กับเด็กคนนั้น มันไม่มีเหตุผล” ไอ่ฮั่นพร่ำออกมา
"ความรัก..ไม่ว่ามันจะงี่เง่าแค่ไหนแต่ยังไงมันก็คือความรัก ชั้นฝากแกไว้เท่านี้แหละคิดเอาเองนะ”
ปล. ตอนนี้อาจจะเนือยๆไปหน่อยเนื่องจากอยากให้พี่ฮั่นรู้ใจตัวเองแล้ว เลยขอจัดเต็มตอนนี้ตอนเดียว ตอนหน้าเรื่องจะเดินเข้มข้นแล้วจ้า
ปล.อีกที อยากให้มีความสุขกับการอ่านเรื่องนี้นะคะ ส่งกลับมาเป็นเม้นบ้างก็ดีนะจ๊ะ ^^
ความคิดเห็น