คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Chapter 23 : แสงแห่งรัก
HUNZ talk
ร่างกายของผมเบาบางราวกับไร้ตัวตน แสงสว่างสาดจ้าแต่น่าประหลาดที่ผมยังคงจ้องมองมันได้ ผมก้มมองร่างกายที่เปล่าเปลือยไร้เครื่องห่มร่าง หัวใจสั่นระรัวด้วยความหวาดหวั่น หรือผมจะตายแล้วจริงๆ ผมค่อยๆทรุดตัวนั่งชันเข่ากับพื้นขาวสะอาด เคยคิดว่า....ตัวเองพร้อมที่จะตายไปจากชีวิตที่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ชีวิตที่ไม่มีสิทธิแม้แต่จะเลือกเดินตามหัวใจ แต่เมื่อมันมาถึงวันนี้ วันที่ผมอยู่ในดินแดนที่กว้างใหญ่สว่างไสวแต่ทว่ากลับอ้างว้างเหลือเกิน เพียงแค่คิดว่าจะไม่ได้เห็นใบหน้าอ่อนโยน หรือรอยยิ้มสดใสของแกงส้ม แกงส้มเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมเสียดายชีวิต.... แต่คงสายไปแล้ว ผมจากเค้ามาไกลเหลือเกิน
KANGSOM talk
แสงแดดอ่อนๆในยามเช้า และสายลมเย็นพัดโชย ควรจะทำให้ผมรู้สึกสดใส สดชื่น แต่ไม่เลย ใจของผมมันหวิวๆ เนื้อตัวสั่นสะท้านทุกรั้งที่สายลมมาปะทะร่าง ผมสลัดคนๆนั้นออกจากห้วงของความคิดไม่ได้จริงๆ มันมากขึ้นกว่าทุกวันเสียอีก ทั้งที่ผมรู้สึกว่ามันเริ่มดีขึ้นแล้วแท้ๆ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ความเจ็บปวดลึกๆ หรือทรมานในใจ มันกลับกลายเป็นความห่วงหาอย่างลึกซึ้งราวกับว่า.....ผมจะไม่มีวันได้พบกับเค้าอีก
“แกง...ไปหาอะไรกินกัน พี่หิวจนไส้ขาดไปแปดรอบแล้วเนี่ย” พี่แคนร้องมาจากด้านหลัง ผมพยักหน้าก่อนจะตบบ่าคนงานที่ขนชาเที่ยวสุดท้ายเบาๆ
“วันนี้อากาศดีนะเนี่ย ไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่” พี่แคนเอามือล้วงกระเป๋าก่อนชวนผมคุย ผมยิ้มรับน้อยๆแล้วหันไปมองบรรยากาศรอบๆ มันอ้างว้างทั้งที่มีพี่ชายช่างคุยอยู่ข้างๆแท้ๆ
“นายๆ มีโทรศัพท์จากกรุงเทพ โทรมาหาคุณแกง” เสียงเด็กที่ออฟฟิตร้องเรียกพี่แคน ทันทีที่ผมและพี่แคนก้าวเข้าไปด้านใน พี่แคนชะงักมองหน้าผม ผมส่ายหน้าน้อยบอกความต้องการ ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ผมขอแค่พักเอาแรงเพื่อจะได้กลับมายืนที่เดิมอย่างเข้มแข็ง ตอนนี้หัวใจผมอ่อนแรงและบอบบางเกินที่จะรับฟังคำพูดใดๆ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที
“พี่รับให้เอง” ว่าแล้วพี่แคนก็ตรงดิ่งไปรับโทรศัพท์
“ขอโทษนะครับตอนนี้แกงส้มไม่อยู่ครับ ผมเป็นพี่ชายเค้ามีธุระอะไรฝากไว้ได้ครับ”
“ใครนะครับ......ขอโทษนะคุณคือ....... ครับๆ ........................ที่ไหนนะครับ............ครับ เรื่องนี้ผมจัดการเอง” เมื่อวางสายเสร็จพี่แคนหันมามองผม ความกลัวพุ่งตรงเข้ามาในความรู้สึก ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นใช่มั้ย???
“แกงส้ม....นายไปเก็บกระเป๋า นายต้องกลับกรุงเทพเดี๋ยวนี้!!!” พี่แคนตอกย้ำความกลัวในใจผม
“เกิดอะไรขึ้น...พี่แคนมันเกิดอะไร???” เสียงของผมแหบพร่า พี่แคนเม้มปากอย่างลำบากใจ
“ผู้หญิงที่ชื่อสมายล์เค้าโทรมาบอกนายว่า คนที่ชื่อฮั่นถูกยิง...อาการไม่ดีเท่าไหร่นัก เค้าอยากให้นายไปลาเค้า---เป็นครั้งสุดท้าย” ประโยคนั้นทำให้ผมตัวสั่น ไม่รู้ว่าร้องไห้ตอนไหน แต่น้ำตามันไหลนองใบหน้า---- หัวใจผมจะหยุดเต้นมันซะตรงนี้ มันชาไปทั้งตัวและหัวใจ....พี่ฮั่น---วันนี้เป็นวันที่พี่ทำร้ายผมได้ร้ายกาจที่สุด พี่ทำให้ผมวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง...ผมหนีพี่มาไกลแค่ไหน เพื่อที่จะทำให้พี่มีชีวิตต่อไป ผมทำทุกอย่างเพื่อจบความเจ็บปวดระหว่างเรา ผมทำไปเพราะไม่อยากให้พี่ต้องทรมานเพราะความรักของเราอีกต่อไป ใช่----ผมแน่ใจว่าระหว่างเรามันคือความรัก ผมรู้ว่าหัวใจพี่มีแค่ผม.... ผมยอมกรีดหัวใจออกเป็นเสี่ยงๆแล้ว ไม่อยากให้พี่ทนอยู่กับความลำบากใจ ไม่อยากให้พี่ต้องเลือก... แต่ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไมฟ้าถึงรังแกเราทั้งสองแบบนี้.....
“แกงส้ม----ไปเก็บเสื้อผ้า เค้ากำลังรออยู่นะ ผู้ชายคนนั้นหน่ะ” พี่แคนปลุกผมออกจากภวังค์
“ไม่ไป---ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!!!” พี่กำลังรอผมอยู่----ผมไม่ไปหาพี่หรอก ผมจะไม่ไปหาพี่---รอผมนะพี่ฮั่น พี่รอผมนะ มีชีวิตต่อเพื่อรอผมนะ!!!
มีต่อนะจ๊ะ....
ป.ล. โทษทีน้าที่หายไปนานมาก เนื่องจากย้ายที่ทำงานใหม่ อะไรๆมันไม่ลงตัวสักที แถม notebook เพื่อนรักยังมาพังอีก ขอบคุณที่ถามหากันน้าาาาา จะรีบปั่นให้จบเลยจ้าาา
ความคิดเห็น