ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    TS8 (HKS) รักร้าว ในเงามาร

    ลำดับตอนที่ #24 : Chapter 23 : รอยน้ำตาและรอยเลือด

    • อัปเดตล่าสุด 3 ก.ค. 56


    KANGSOMM

    ผมมองห้องพักใหม่ที่ตกแต่งน่าอยู่ด้วยโทนสีน้ำตาลลงตัวกับตัวห้องที่เป็นไม้ทั้งหลัง ความจริงพี่แคนอยากให้ผมอยู่บ้านหลังใหญ่ด้วยกัน  แต่ผมไม่พร้อมที่จะต้องฝืนยิ้มตลอดเวลาเพื่อความสบายใจของใคร ตอนนี้หัวมันอ่อนแอเหลือเกิน... ผมหยิบมือถือมาจากกระเป๋าเป้ กว่าร้อยสายที่ไม่ได้รับ---ส่วนมากเป็นเบอร์ของพี่ฮัท ไม่มีเลยสักสาย...ที่จะเป็นของพี่ฮั่น!!!

    “แกงส้มๆ” เสียงพี่แคนดังขึ้นจากด้านนอก ผมปิดเครื่องมือถือก่อนจะก้าวอาดๆไปเปิดประตูห้องให้ พี่แคนมาพร้อมชุดเครื่องนอนสีน้ำตาลอ่อนดูนุ่มสบาย ผมรีบปราดเข้าไปรับเครื่องนอนชุดใหญ่ที่พี่แคนหอบมาอย่างทุลักทุเล

    “โหยพี่...น่าจะให้ผมไปเอาเอง---ลำบากพี่อีกแล้ว”

    “อะไรกันนักหนา เดี๋ยวก็รบกวน เดี๋ยวก็ลำบาก เมื่อก่อนไม่เห็นว่าจะเป็นคนคิดมากแบบนี้เลยนี่หว่า” พี่แคนเท้าเอวบ่นผมอย่างจริงจัง สายตาที่มองมาดูครุ่นคิด

    “คือ...ผมมาอาศัยพี่ผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ผมอยากให้พี่ต้องมาลำบากกับผมอีก” ผมก้มหน้าหลบสายตาที่พยายามอ่านใจผมอยู่

    “แกงเอ๊ยยยย!!! จะให้พี่พูดกี่ครั้ง เรื่องบางเรื่องคนเราก็เต็มใจทำ ถึงแม้มันจะลำบากไปบ้าง แต่ไม่ได้หมายความว่าคนที่เราเต็มใจให้จะเป็นภาระหรอกนะ  นายเป็นน้องชั้น หนีร้อนมาพึ่งเย็น...อะไรที่ชั้นทำให้นายสบายใจได้พี่อย่างชั้นก็เต็มใจทำ” เมื่อพูดจบพี่แคนก็ตบบ่าผมเบาๆ.... นั่นสินะ คนกี่คนที่มองเห็นความสำคัญของเรา พร้อมที่จะช่วยประคับประคองเราให้ผ่านช่วงเวลาร้ายๆ ทั้งคนในครอบครัว พี่ฮัท หรือแม้กระทั่งตอนนี้พี่แคน ผมต้องกลับมาเป็นแกงส้มคนเดิมของทุกคนให้ได้...

     

    HUT talk

    ทำไมถึงเป็นคนเลือดเย็นแบบนั้นนะ... ผมไม่เข้าใจคุณหนูคนนี้จริงๆ ผมลงทุนมาดักทำความเข้าใจในชีวิตกับเด็กสาวคนนี้อย่างจริงจัง อย่างน้อยการที่ผมช่วยเธอเมื่อวันก่อนมันต้องมีผลบ้าง ผมเห็นรถยนต์คันหรูจอดรอรับเธออยู่และคนขับก็ไม่ใช่พี่ฮั่น แน่นอนอยู่แล้ว---จากสภาพของพี่ฮั่นที่ผมเห็น พี่เค้าคงไม่พร้อมที่จะมาใช้ชีวิตแบบเดิมในเร็ววันนี้  และผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้พี่ฮั่นและแกงส้มสมหวัง มันเป็นความหวังดีที่ผมไม่คิดว่าคนอยากผมจะยอมเสียสละอะไรได้แบบนี้มาก่อน

    ร่างบางเดินออกมาจากตัวอาคาร ผมจอดรถไว้แล้วซุ้มระหว่างทางที่เดินจะเดินไปขึ้นรถ ใบหน้านั้นดูเศร้าสร้อย  เมื่อเห็นใบหน้าหวานนั้นก็นึกไม่ถึงว่าความสงสารจะปะทุเกิดขึ้นมาในหัวใจอย่าเหลือเชื่อ ผมเอามือล้วงกระเป๋าก้าวสุขุมเข้าไปหาเธอ เมื่อเธอเห็นผมเธอเบิกตากกว้าง แววตาของเด็กสาวมีประกายวาบแต่เพียงเสี้ยวขณะหนึ่งเท่านั้น

    “นายมาทำไม...” น้ำเสียงนั้นฟังผิวเผินอาจแข็งกระด้าง หากแต่ปลายน้ำเสียงสั่นทำให้ผมรู้ว่าความน้อยใจมันมีมากล้น ผมยอมรับว่าการกระทำของผมที่มีต่อเธอมันไม่ดีนัก--- แต่จะให้ยอมรับกับเด็กนิสัยไม่ดีแบบนี้ ผมยังทำไม่ลงจริงๆ

    “ชั้นมีเรื่องอยากคุยกับเธอ---”

    “ไม่!!! ชั้นไม่มีอะไรจะคุย” ร่างบางสะบัดใบหน้าหนีก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง ผมคว้าแขนเล็กนั้นไม่แรงนัก เพราะไม่อยากทำให้คุณหนูเอาแต่ใจต้องเจ็บตัว

    “ปล่อยชั้น” น้ำเสียงเฉียบเกินเด็กกลับมาอีกครั้ง ผมถอนหายใจเล็กๆให้กับความดื้อรั้นกับร่างที่อยู่ตรงหน้า ผมกระตุกแขนเล็กๆเพื่อให้ร่างบางหันมามองหน้า เธอเม้มปากบาง

    “ชั้นบอกให้ปล่อยชั้น!!!

    “หยุดทำตัวหนีปัญหาแบบนี้สักที  เธอก็รู้ว่าทุกคนเจ็บ เจ็บไม่ต่างกับที่เธอรู้สึกหรอกนะ แค่ปล่อยพี่ฮั่นไป---แค่นั้น ทุกอย่างมันก็จบ หรือเธอว่าการที่มันเป็นแบบนี้เธอมีความสุขดีแล้ว”

    “ทำไมชั้นต้องเป็นคนเสียสละด้วย” ใบหน้าหวานหันกลับมาถามผม ความเจ็บปวดในหัวใจเธอเอ่อล้นผ่านหยดน้ำตา  ผมคลายมือออกจากแขนเล็กนั้น ไม่นึกเลยว่าเธอจะทำร้ายทุกคนได้อย่างนี้---หัวใจเธอเองมันต้องเจ็บเช่นกัน แต่ทำไม ทำไมเธอถึงไม่ยอมปล่อยพี่ฮั่นเสียทีนะ

    “แล้วตอนนี้เธอไม่เจ็บเหรอ??? ที่เธอดิ้นรนรั้งพี่ฮั่นไว้แบบนี้ เธอมีความสุขงั้นสิ---หยุดหลอกตัวเองได้แล้ว เธอไม่มีทางแทนที่แกงส้มได้หรอก” พอสิ้นประโยค ฝ่ามือเล็กนั้นก็ฟาดมาที่ใบหน้าผมเต็มๆ ก่อนที่จะสะบัดหน้าเดินออกไปทันที ผมก้าวเดินตามร่างบางนั้นไป แต่เหลือบเห็นรถกระบะสีดำจอดอยู่อีกฝั่งถนน กระจกด้านคนขับเลื่อนลงช้าๆ ด้วยสัญชาตญาณผมรู้ได้ทันทีว่าเป้าหมายคือร่างเล็กที่เดินสาวก้าวโดยที่ไม่นึกระวังตัว  เมื่อลำกล้องปืนไรเฟิลตั้งตรง ผมตัดสินใจวิ่งไปคว้าร่างบางนั้น

    ไม่มีเสียงดัง....จากปากกระบอกปืน แต่ความเจ็บปวดทะลุผ่านร่างผม  ทุกการหายใจเข้าออกเจ็บปวดเหลือเกิน.... ผมกดมือที่ปากแผลออกด้านหน้า

    “นายๆ อย่าตายนะ” เสียงร้องด้วยความตกใจของคุณหนูดังแว่ว ผมเริ่มหายใจลำบาก น้ำตาจากร่างเล็กตกกระทบใบหน้าผม ผมพยายามยิ้มเพื่อให้เด็กสาวที่ประคองร่างผมไว้สบายใจ

    “อย่าหลับนะ---นายห้ามตายนะ....” เสียงนั้นเหมือนเสียงกระซิบห่างไกลออกไปเรื่อยๆ  ความเจ็บปวดรุกล้ำเข้าไปทุกอณูร่างกาย ผมรู้สึกเหมือนปีกแห่งความตายค่อยๆห่ออุ้มผมไปสู่ดินแดนอันแสนไกล...

     

     

    HUNZ talk

    ผมกำลังหายใจอยู่เหรอ??? คำถามนั้นผุดดังขึ้นมาในหัว สุดท้ายผมก็กลับมาพร้อมกับคุณ ผมมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มีบุญคุณที่ต้องทดแทน แต่ผมไม่มีแรงที่จะหายใจ... 

    “พี่ไม่คิดจะสู้เพื่อความรักของพี่รึไงกัน ไอ่คนขี้ขลาด!!!” นั่นคือคำสุดท้ายที่ผมได้ยินจากฮัทเมื่อผมก้าวออกมาพร้อมคุณหนู  สู้เหรอ???... มันหมดเวลานั้นมาแล้ว ผมปล่อยทุกอย่างให้ล่วงเลยผ่านมาถึงจุดที่แก้ไขอะไรไม่ได้ แกงส้มบอบช้ำด้วยน้ำมือผมอย่างแสนสาหัส ผมรู้ว่าที่แกงส้มหนีไปไม่ใช่เพราะความน้อยใจ แต่เป็นเพราะเรื่องทุกอย่างมันต้องจบสิ้นกันเสียที

    “ฮั่นคะ...ฮั่น” เสียงหวานแต่อาบยาพิษรุนแรงดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเคาะประตู ผมเหลือบมองประตูก่อนจะหันกลับมาเหมือนเดิม ผมไม่อยากพบเจอใครทั้งนั้น!!!  แต่ดูเหมือนเจนจิราจะไม่สนใจกับความเมินเฉยของผม เธอยังเคาะประตูพร้อมร้องเรียก ผมจะตัดสินใจตัดปัญหาเดินไปเปิดประตูให้

    “มีอะไร” ผมบอกออกไปอย่างเฉยชา

    “เจนแค่เป็นห่วงคุณ....คุณคงเจ็บมากสินะ” เจนจิราไล้มือตามแผงอกของผม ทั้งที่ประตูห้องไม่ได้ปิด ผมขยับออกด้วยความรังเกียจ ไม่นึกว่าตัวเองจะเคยรักผู้หญิงคนนี้!!!

    “ขอโทษนะ... ผมแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียว คุณออกไปได้แล้ว” ปลายเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเหลืออด แต่ใบหน้างามนั้นกลับไม่มีสลดลงแม้แต่น้อย

    “ฮั่นคะ...เรื่องระหว่างเรา เจนรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ แต่ที่เจนมาวันนี้...มันเป็นสิ่งที่คุณต้องการมาก เจนรู้ดี...” เจนจิราทิ้งคำหลังเป็นปริศนา ผมหันกลับมามองหน้าเจนจิราด้วยความข้องใจ

    “พูดเรื่องอะไร...”

    “อิสระไงคะ---ถ้าคุณช่วยเจน คุณก็จะหลุดพ้นจากทุกอย่างที่ทำให้คุณต้องมาเสียใจแบบนี้”

    “เจนคุณคิดจะทำอะไรของคุณ หรือว่า...คุณ---”

    “ใช่ เจนนี่แหละที่ส่งคนไปจับตัวนังเด็กสมายล์นั่น---มันถึงเวลาของเราแล้วฮั่น ที่ดินที่คุณชาส์ลต้องการจะซื้อมันทำให้เราสองคนสบายไปทั้งชาติ คุณนึกถึงหน้าของครูแกงคนรักของคุณสิฮั่น คุณจะได้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ มีเงินมีทองใช้สบายๆ ได้อยู่กับคนที่คุณรัก---”

    “เจน---คุณคิดจะทำอะไร” ผมตกตะลึงกับสิ่งที่เจนจิราบอกผม ใช่...ผมไม่เคยคิดว่าเจนจิราจะเป็นคนดี ผมรู้ว่าเธอเป็นคนทะเยอทะยาน อยากได้อยากมี แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้

    “ฮั่น---คุณอย่าโง่ไปหน่อยได้ นังเด็กนั่นไม่ได้มีค่าอะไรกับใครหรอก แค่สมบัติมันแค่นั้นแหละที่เราต้องทนอยู่กับมัน มันทำลายชีวิตใครต่อใครมากี่คนแล้ว แค่เด็กเลวๆคนหนึ่งตายไป คุณร่วมมือกับเจน ปลอมใบมอบฉันทะขายที่ตรงนั้น---เงินเป็นร้อยๆล้านก็เป็นของเรา!!!” เจนจิรายิ้มแสยะน่ากลัว ผมไม่นึกว่าเธอจะเลวร้ายได้ขนาดนี้ ฆ่าคน...ฆ่าเด็กสาวคนหนึ่ง!!! ผมรีบสาวก้าวไปหยิบปืนคู่ใจในลิ้นชัก

    “ปัง!!!” เสียงปืนดังลั่น ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่หลัง ทุกอย่างค่อยพร่ามัว ร่างกายของผมทรุดลงทั้งที่ผมพยายามเกาะโต๊ะตัวงามไว้ ร่างบางของเจนจิราก้าวเข้ามาหาผม

    “ในเมื่อไม่ร่วมมือ เจนก็ต้องกำจัดคุณ” เสียงกระซิบนั้น แผ่วเบาแต่ทว่าแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ร่างกายของผมหนาวเย็นขึ้นมาจับขั้วหัวใจ เลือดที่แผลด้านหลังทะลักออกมาจนเสื้อของผมเปียกชุ่ม ดวงตาของผมเริ่มมืดลง ได้ยินเพียงเดินออกไปของเจนจิรา...  ใบหน้าอ่อนใสแกงส้มผุดขึ้นมาในห้วงความคิด มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ผมคิดถึง---รอยยิ้มสดใสท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ มันจะเป็นภาพสุดท้ายที่ผมคิดถึงในชีวิตของผม ผมยิ้มออกมาด้วยความเปี่ยมสุขเมื่อนึกถึงคนที่เป็นดั่งชีวิตจิตใจ....ผมรู้ว่าว่าห้วงสุดท้ายของลมหายใจมันมีเพียงคนเดียวที่กุมหัวใจผมไว้ ..... แกงส้ม หากพี่จากไปรู้ไว้พี่จะไม่ไปไหนไกล....ความรักทุกอณูของหัวใจมันจะลอยฟุ้งรอบๆตัวแกงคนเดียวเท่านั้น.....

    KANGSOMM talk

    ผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมากลางดึก เหงื่อโทรมเต็มร่าง.... ผมรู้สึกใจหวิวๆมาตั้งแต่ช่วงบ่าย ใจคอมันรู้สึกไม่ดีเลย ความกังวลมันแน่นอกไปหมด.... นี่มันเป็นความรู้สึกอะไรกัน---ทำไมถึงเป็นห่วงพี่ฮั่นแบบนี้ ผมค่อยๆพลิกตัวลุกขึ้นมาจากเตียง เพื่อมาล้างหน้าล้างตา... ความรู้สึกอึดอัดนี้มันคืออะไรกันแน่ ผมเป็นห่วง กังวลอย่างบอกไม่ถูก หรือเป็นเพราะเราคิดถึงพี่ฮั่นเกินไปบวกกับแปลกที่แปลกทางเลยนอนไม่หลับ ผมสะบัดหัวแรงๆหวังว่าความวิตกนั้นจะหลุดหายไปด้วยแรงเหวี่ยง ผมเดินไปหยิบแก้วเพื่อที่จะดื่มน้ำ แต่ไม่รู้อะไรทำให้แก้วหลุดมือจนตกไปแตก

    “ซวยจริงๆ” มันสบถเบาๆ ก่อนจะก้มตัวลงไปเก็บเศษแก้วที่กระจายเกลื่อนพื้น

    “โอ๊ย!!!” ผมชักมือกลับ...เลือดไหลอาบเต็มฝ่ามือ ผมถอนหายใจหนัก...มันไม่ดีเลย ผมไม่อยากคิดถึงพี่ฮั่นนะ---แต่ตอนนี้พี่สบายดีใช่มั้ย??? ผมหยุดคิดถึงพี่ไม่ได้เลย....

     

    ปล. ขอโทษที่มาอัพช้ามากมายช่วงนี้กำลังวุ่นวายกับไข้เลือดออกระบาด งานยุ่งพอประมาณ แต่คิดถึงฮั่นแกงเต็มที่ ยังไงก็ติดตามกันด้วยน้า ใกล้จะจบแล้วจ้า ^^

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×