คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 21 : การลาจากของหัวใจ
SMILE talk
“ชั้น—จะ—ไม่ไหวแล้ว--นะ” ชั้นโอดครวญอย่างกระหืดกระหอบ โดยไม่ได้หวังผลอะไรนัก คนอย่างชั้นคงไม่ได้รับความเมตตาจากร่างสูงที่กำลังถูลู่ถูกังตัวชั้นเท่าไหร่...
“ออกกำลังกายบ้างสิ----นิดหน่อยก็เหนื่อยง่ายแบบนี้ อายุจะไม่ยืนเอา” ถึงแม้ปากจะตอบกลับมาอย่างแสบๆคันๆ แต่ร่างสูงนั่นก็ลดความเร็วลงอย่างเหลือเชื่อ ก่อนจะหยุดเดินในที่สุด
“พวกมันคงไม่ตามมาแล้วแหละ---เข้าป่ามามืดๆพวกมันคงไม่กล้าเสี่ยง” นายฮัทเอาตัวชั้นหลบหลังต้นไม้ใหญ่ก่อนจะชะเง้อมองไปด้านหลัง เมื่อเราทั้งสองเงียบเสียง ป่าทั้งป่าก็เงียบสงัดมีเพียงหริ่งๆของจิ้งหรีดเท่านั้น คงเป็นอย่างที่นายฮัทว่าจริงๆ เพราะไม่มีวี่แววของพวกนั้นตามมาอีก
“งั้นเราก็กลับออกไปได้แล้วสิ” ชั้นถามขึ้นมาอย่างมีความหวัง ร่างสูงนั่นหันขวับถึงแม้จะมืดชั้นก็เดาสีหน้าของนายฮัทออกทันทีจากท่าทางนั้น
“ออกไปให้มันฆ่าตายหน่ะเหรอ???---คราวนี้ชั้นไม่ช่วยแล้วนะ....เหนื่อย!!!”
“ใครใช้ให้นายมาช่วยละ!!!” ชั้นขึ้นเสียงทันทีตามประสา
“เออ---ชั้นมันยุ่งไม่เข้าท่าเอง ดี---ปล่อยให้ตายๆไปซะจะได้กินข้าวต้มฟรี ช่วงนี้ยิ่งหมุนเงินไม่ทันอยู่” ถึงแม้ว่านั่นเป็นคำประชด แต่มันก็ทำให้ความน้อยใจเอ่อล้นขึ้นมาทันที...ไอ่บ้า!!! ถ้าชั้นตายนายจะไม่รู้สึกอะไรหน่อยรึไงห๊ะ???
“แต่ชั้นคงไม่ตายง่ายหรอกๆ ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่นายจะได้มีโอกาสดูแลชั้น”
“ฟังดูแล้วเหมือนเป็นโอกาสที่ดีเนาะ” น้ำเสียงนั่นช่างฟังดูกวนประสาทจริงๆ
“เออ...มันไม่ดีเหมือนที่นายได้มีโอกาสดูแลครูแกงนั่นหรอก!!!”
“แน่นอน---พี่ฮั่นก็คงอยากรับหน้าที่ดูแลเธอมากกว่า.... เมื่อกี้ร้องมาได้ “พี่ฮั่นนนน” เอาซะเสียกำลังใจเกือบจะเดินกลับแล้วนะ คนเค้าทำดีไม่เห็นหัวกันเลยสักนิด” นายคนนี้นี่มันจริงๆเชียว สถานการณ์แบบนี้ยังทำตัวสบายๆเหมือนมาเที่ยวไนท์ซาฟารีซะอย่างนั้น แหม...ก็ตอนนั้นมันมืดจะตายไป ใครจะนึกว่านายจะโผล่มาช่วยชั้นได้ แต่----
“แล้วนายโผล่มาได้ยังไง??? นายมาทำอะไรแถวนี้” ชั้นหันไปจับผิดเงาตะคุ่มๆ ที่นิ่งไปเมื่อชั้นถาม
“ก็มาเที่ยวเล่นธรรมดานี่แหละ---มันบังเอิญ---จริงๆ บังเอิญจริงๆ” เสียงสูงผิดปกติ...กำลังโกหกอยู่แน่ๆ แต่....มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่นายคนนี้จะตามเรามา หรือว่ามีอะไรที่ชั้นยังไม่รู้กันแน่!!!
HUNZ talk
อย่าทำสายตาแบบนั้นกับพี่...แกงส้ม---ได้โปรดอย่าทำเหมือนรังเกียจพี่แบบนั้น ความเจ็บปวดในใจพี่มันเอ่อล้นจนเต็มหัวใจ แค่ไม่มีเราอยู่ข้างๆในทุกวัน พี่ก็เหมือนคนไร้ชีวิตไร้วิญญาณ มีเพียงร่างกายที่เคลื่อนไหวเพราะหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ....อย่าเกลียดพี่เลยนะ
“พี่จะไปตายที่ไหนก็ไป---นี่ไง...สิ่งที่ผมอยากพูดกับพี่ พอใจรึยัง????” คำพูดนั่นเหมือนมีดแหลมคมกรีดแทงเข้าไปในหัวใจอ่อนๆอย่างช้าๆ แต่ทว่ากลับบาดลึกจนลมหายใจแทบสิ้นไปตรงนี้
“เกลียดกันขนาดนั้นเลยเหรอ???---แกงส้มเกลียดพี่มากเลยใช่มั้ย???” ผมถามตอกย้ำตัวเอง สุดจะอดกลั้นแล้วจริงๆ ใบหน้าเรียวหวานที่เคยยิ้มน่ารัก ตอนนี้เหลือเพียงแววตาแข็งกระด้าง ปากที่เม้มจนบางก่อนจะสะบัดหน้าหนีสายตาของผมไป ความโมโห ความเคืองแค้น หรือจะสู้ความเจ็บปวดที่พุ่งปักลงกลางหัวใจ คำพูดใดๆก็ไม่อาจทำร้ายผมได้ ทำกับความเย็นชาที่แกงส้มกำลังทำอยู่ ผมทนไม่ได้... ผมทนเป็นคนไร้ตัวตนในหัวใจของแกงส้มไม่ได้!!!
ผมรวบมือแกงส้มไว้ด้วยมือเดียวก่อนจะบีบคางของร่างสูงโปร่งนั้นบังคับให้สบตาผม สายตาโกรธแค้นฉายแววโชนในตาเรียวยาวนั่น... ผมบดขยี้ริมฝีปากลงไปบนเรียวปากแกงส้มอย่างไม่ปราณี ไม่มีอีกแล้วความอ่อนหวาน ในเมื่อไม่รักกันแล้วก็อย่าได้มีอะไรที่ดีต่อกันเลย!!! ร่างสูงโปร่งดิ้นรนอย่างรุนแรง ซึ่งเป็นการทวีความโกรธในตัวผม ผมผลักแกงส้มดันลงที่พื้น จังหวะนั้นมือแกงส้มหลุดออกจากการเหนี่ยวรั้ง ฝ่ามือนั้นฟาดลงมาที่แก้มผมเต็มแรง
“อย่าทำแบบนี้กับผมอีก!!!” แกงส้มกรีดเสียงด้วยความโกรธก่อนจะอาศัยในช่วงที่ผมชะงัก ดันตัวให้หลุดห่างจากผม ล้มลุกคลุกคลานไปทางประตู ผมจับข้อเท้าของแกงส้มไว้ ร่างสูงบางนั่นเสียหลักทำให้ผมมีโอกาสทิ้งตัวทับแกงส้มเอาไว้ แกงส้มดิ้นสุดแรงแต่เมื่อผมอยู่เหนือร่างนั้นไม่มีทางที่แกงส้มจะหนีรอดออกไปได้ ผมก้มลงจูบริมฝีปากนั้นอย่างรุนแรง แกงส้มเม้มปากปิดสนิทไม่ยอมให้ผมดันเรียวลิ้นเข้าไปลิ้มรสหวาน ผมบีบคางแกงส้มอย่างแรงเพื่อบังคับให้ริมฝีปากนั่นเปิดก่อนจะแทรกเข้าไปลิ้มรสความรุนแรง แกงส้มพยายามสะบัดหน้าหนี...แต่ผมจะไม่ปล่อยให้แกงส้มหลุดพ้นไปได้อย่างเด็ดขาด!!! แกงส้มทั้งทุบทั้งผลักผมเพื่อให้พ้นจากร่างกาย เจ็บ...ใช่ผมเจ็บ แต่ผมจะไม่เห็นแก่ใครแล้วทั้งนั้น ผมเจ็บมามากพอแล้ว และผมจะไม่อดทนและอดกลั้นกับใครทั้งนั้น ผมต้องการแกงส้ม....และผมก็ต้องได้ในสิ่งที่ผมต้องการ
“ปล่อยผมนะ---พี่ฮั่น ปล่อยผม!!!” น้ำเสียงแข็งกระด้างดังขึ้นมาทันทีที่ผมปล่อยให้ริมฝีปากแกงส้มเป็นอิสระและนั่นมันคือสิ่งที่ตอกย้ำว่าแกงส้มไม่ต้องการผมแล้ว.... ผมผิดอะไร ผมทำอะไรไว้นักหนา ทำไมทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไมแกงส้มต้องหมดรักผมแบบนี้ คิดว่าผมอยู่ได้อย่างสบายใจเหรอ??? เปล่าเลย---ผมต่างหากที่เป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด!!! ผมกระชากเสื้อนอนแบบผ่าหน้าของแกงส้มจะเปิดเกือบหมด ตาของแกงส้มเบิกกว้าง ผมตรึงมือแกงส้มขึ้นไว้บนเหนือร่าง ก่อนจะก้มลงฝากรอยจูบแสดงความเป็นเจ้าของที่อกเนียนขาว ผมเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาซุกไซร้ที่ลำคอขาวนั้นด้วยความโหยหา แกงส้มยังคงดิ้นรนน้อยๆ เสียงสะอื้นจากลำคอนั่น...ยิ่งทำให้ผมน้อยใจ ไม่มีทาง---ผมจะไม่ยอมปล่อยให้แกงส้มเป็นของใครอีกแล้ว ผมยกตัวขึ้นค่อยเสื้อของตัวเองในขณะที่ร่างของผมคร่อมแกงส้มไว้อยู่ ใบหน้าใสนั้นหลับตาแต่ทว่าไม่อาจจะหยุดน้ำตาที่ไหลรินออกมาได้ ตัวผมก็เช่นเดียวกัน ไม่อาจจะหักห้ามปิศาจร้ายที่ต้องการครอบครองร่างสูงโปร่งนี้ได้เลย....
KANGSOM talk
อย่าลืมตา.... ผมบอกตัวเองซ้ำๆ ทนไม่ได้กับสายตาที่ต้องการแต่ปราศจากความรักใคร่ สุดท้ายมันต้องเป็นแบบนี้ สุดท้ายเค้าก็ได้ในสิ่งที่เค้าต้องการ ไม่ว่าผมจะร้องขอแค่ไหน เพียงแค่เค้าต้องการ...ความรู้สึกผมมันก็ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น
รอยจูบที่เค้าฝากไว้มันเจ็บปวดยิ่งนัก ร่างกายที่เคยสัมผัสกันด้วยความรัก ตอนนี้กลับเหลือเพียงแต่ความกระหายและการอยากเอาชนะเท่านั้น ผมไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น เป็นเพียงเครื่องมือที่เค้าเอาไว้ฟาดฟันกับพี่ฮัท การย่ำยีผมในที่ที่เป็นของพี่ฮัท...มันคงเป็นสุดยอดของความปรารถนา!!!
มือร้อนลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผม กลิ่นความต้องการโชยออกมาจากร่างสูงสง่าที่ตอนนี้คร่อมผมไว้จนไร้ทางหนี ริมฝีปากที่เคยอ่อนโยนโลมเลียไปทั่วร่างกาย เสื้อที่เคยห่อหุ้มร่างกายท่อนบนของผมถูกกระชากจนหลุดออกไป ผมไม่คิดจะดิ้นรนอีกต่อไป... ผมเหมือนคนที่ตายไปแล้ว พี่ฮั่นทารุณหัวใจผมเหลือเกิน ไม่ว่าจะอย่างไร---ผมก็ไม่อาจจะต่อสู้จากความต้องการของเค้าได้
ริมฝีปากจูบพรมไปทั่วร่างกาย ขาแน่นแข็งแรงเบียดกระชับเข้ามาแนบชิดท่อนล่างผมมากยิ่งขึ้น ร่างกายของผมเปล่าเปลือยหมดสิ้น แผ่นหลังของผมสัมผัสกับพื้นเย็นเฉียบ ลมหายใจร้อนแผ่วรดข้างใบหู กลิ่นกายหอมสะอาดโชย ท่อนแขนแข็งแรงยกขาผมขึ้นข้างหนึ่ง ผมเกร็งร่างขัดขืน... หากมันต้องเป็นแบบนั้นอีก ผมจะรั้งหัวใจตัวเองได้แค่ไหน การกระทำที่น่ารังเกียจนี้ มันไม่สมควรได้รับการให้อภัยตลอดชีวิต หากแต่พี่ฮั่นก็ไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าผมจะเปล่งเสียงแห่งความเจ็บปวดแค่ไหน ร่างแข็งแรงเบียดเข้ามาอย่างหนักหน่วง เสียงหอบค่อยๆถี่ขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะร่างกายที่กระทบตัวผม.... บทรักของพี่ฮั่นช่างรุนแรงราวกับพายุบ้าคลั่ง ทั้งรุนแรงและเนิ่นนาน พี่ฮั่นจมดิ่งในห้วงของความกระหาย ส่วนผมค่อยจมลงในความมืดมนแห่งวังวนของความเจ็บปวด.....
HUNZ talk
ผมค่อยๆ ผ่อนร่างกายของตัวเอง ในอ้อมแขนของผมประคองกอดแกงส้มไว้แนบอก ใบหน้าขาวใสยังคงหลับตา ความโหยหาที่เพิ่งปะทุออกไปทำให้ผมหันกลับมามองแกงส้มเต็มตา คราบน้ำตาบนใบหน้าแกงส้มยังไม่ทันจางหาย เนื้อตัวเป็นจ้ำแดงมันเกิดจากน้ำมือของผมเอง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีพุ่งเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง แกงส้ม....พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ
“แกงส้ม...” ผมกระซิบเรียกร่างที่อยู่ในอ้อมแขน แต่แกงส้มยังคงนิ่ง มีเพียงน้ำตาที่ไหลพรากออกมา ตอนนี้แกงส้มคงไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น.... ผมรู้ว่าผมผิด...ผิดมหันต์ที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้น ผมค่อยๆช้อนร่างสูงโปร่งนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเล็กที่ผมเองเคยมาค้างหลายครั้ง ผมวางหัวใจของผมลงบนเตียงหนานุ่มสีขาวสะอาดอย่างทะนุถนอม คลี่ผ้าห่มคลุมร่างเปล่าเปลือยนั้นช้าๆ ก่อนจะค่อยซุกร่างกายไปบนเตียงนั้น ตวัดแขนรัดรอบร่างแกงส้มด้วยความรักและคิดถึงสุดหัวใจ แกงส้มขยับตัวอย่างอึดอัดเล็กน้อย
“พรุ่งนี้เช้าเราค่อยคุยกันนะ...” ผมกระซิบบอกแกงส้มข้างหูก่อนจะประทับริมฝีบางที่แก้มขาวใสอย่างแสนรัก กลิ่นหอมกรุ่นของแกงส้มช่างละมุนละไมหัวใจ ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านโอบกอดหัวใจของผม.... มันเป็นคืนที่ผมถวิลหามาตลอดนับจากวันที่แกงส้มจากผมมา ผมขอทิ้งทุกอย่างไว้ด้านหลัง ตอนนี้ผมอยากอยู่กับแกงส้ม อยากสิ้นลมหายใจที่ตรงนี้ ที่ๆมีแกงส้มอยู่ในอ้อมกอดของผม
KANGSOM talk
ไม่มีคำขอโทษ.... ไม่มีคำสำนึกผิด พรุ่งนี้ค่อยพูดกันงั้นเหรอ??? เห็นผมเป็นผักเป็นปลารึยังไงกัน จะทำอะไรกับผมก็ได้งั้นสิ ผมเจ็บจนแทบจะสำลักน้ำตาตายลงตรงนี้แล้ว พี่รู้รึเปล่าพี่ฮั่น... ผมเจ็บจนจะขาดใจ อ้อมกอดนั่น---มันไม่ได้ทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นหรอกนะ ความสัมพันธ์ที่โหดร้ายนั่น....มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีแม้แต่น้อย ค่าของผมอยู่ตรงไหน ค่าของความเป็นคนของผมมันคงไม่มีเลยสินะ!!!
ร่างสูงสง่าหลับตาพริ้มท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ผมไม่สามารถหลอกตัวเองได้หรอก ใช่...หัวใจของผมมันมีแต่พี่เท่านั้น ให้ตายอย่างไรก็ลืมไม่ได้ แต่....ผมเองก็ทนอยู่กับคนที่มองไม่เห็นคุณค่าของผมไม่ได้เช่นกัน พ่อแม่รักและเลี้ยงดูผมด้วยความรักความอบอุ่นเต็มเปี่ยม ผมจะไม่ยอมให้คนเดียวมาทำร้ายความรักของพ่อและแม่ที่ไหลวนในตัวผมเป็นอันขาด ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อให้ใครเห็นเป็นของเล่น.... มันถึงเวลาแล้วที่ผมต้องจากไปเสียที ไปในๆที่ที่ไกลจากเรื่องราวเลวร้ายอย่างนี้ ตอนนี้ผมเจ็บหนักเกินเยียวยา หัวใจดวงนี้มันปวดร้าวเกินขีดสุดไม่อาจจะทนความโหดร้ายใดๆได้อีก
“ผมรักพี่นะ...ถึงแม้ว่า----” ผมกลืนความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ในอก ก้มลงจูบที่แก้มขาวสะอาดนั้นอย่างแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้าย.... จากนี้ไปก้าวเดินทุกก้าวของผมจะไปในทิศตรงกันข้ามกับพี่ฮั่น และผมจะกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งในวันที่ผมแข็งแรงเต็มที่....แต่ยังไงก็ช่างชีวิตนี้ของผมมันไม่ที่ของพี่อีกแล้วนะพี่ฮั่น ผมทิ้งหัวใจของผมไว้ตรงนี้กับพี่ ลาก่อนนะ....ความรักของผม
ปล. ช่วงนี้ฟิตเลยอัพมันวันละสองตอนกันเลยทีเดียว เพราะจากนี้งานจะยุ่งนิดหน่อย ยังไงก็รอคอยกันหน่อยนะจ๊ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะจ๊ะ ^^
ความคิดเห็น