คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18 : ไร้หัวใจ
HUNZ talk
นี่มันเรื่องอะไรกัน!!! คุณหนูโกหกเพื่ออะไร??? ผมครุ่นคิดเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ท่ามกลางการจราจรที่หนาแน่น ผมเริ่มใจคอไม่ดี...รู้สึกเป็นห่วงแกงส้มอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเช้าคุณหนูเผลอปัดมือถือของผมจนหน้าจอแตก...และบอกให้ผมไปเอกสารสำคัญที่บ้านคุณกัน แต่เมื่อไปถึงบ้านคุณกันกลับไม่มีเอกสารที่ว่าฝากไว้ ผมเองก็ติดต่อใครไม่ได้ มันคงไม่มีอะไรหรอก...ผมพยายามปลอบใจตัวเอง
ในที่สุดผมก็เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ เกือบสามชั่วโมงที่ผมต้องเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่นั่นไม่ใช่สิงที่ผมกังวล---ความหงุดหงิดใจอย่างประหลาดต่างหากที่มันทำให้ผมร้อนรน ยิ่งไปกว่านั้นผมเห็นป้านวลกระสับกระส่ายรีบขยับตัวทันทีเมื่อเห็นรถของผม
“คุณฮั่น....” ป้านวลร้องเรียกอย่างขวัญเสีย ผมรีบสาวก้าวไปหาทันที
“เกิดอะไรขึ้นครับป้า” ในใจภาวนาว่าอย่าให้เป็นแกงส้มเลยนะ...ได้โปรด
“ครูแกง...ครูแกงไปแล้ว” ป้านวลเอามือมาทาบอก น้ำเสียงสั่นเครือ
“ไปแล้ว---หมายความว่ายังไง แกงส้มไปไหน” ผมถามซ้ำอย่างร้อนรน ป้านวลส่ายหน้าแทนคำตอบ
“มันเกิดอะไรขึ้น---เกิดอะไรกับแกงส้ม ป้านวล---ป้า” ผมถามเสียงแผ่วซ้ำๆ
“รีบมาฟ้องกันเชียวนะป้านวล” เสียงเจนจิราดังขึ้น ความอดทนของผมขาดสะบั้น
“เจน---แกงส้มอยู่ที่ไหน” ผมปรี่ไปคว้าแขนของเจนจิราเขย่าอย่างเหลืออด ผู้หญิงคนนี้คือนางมารร้ายในชีวิตผม เธอหลอกหลอนให้ผมจมอยู่กับความสุข---และในที่สุดวันนี้เธอก็พรากหัวใจของผมไป เธอทำให้แกงส้มหายไปจากชีวิตผม!!!
“ไม่รู้สิ....” เธอแกะมือผมออกจากร่างของเธอ ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มร้ายกาจมาให้
“ได้เงินไปก็คงดีใจจนเนื้อเต้น...เงินเป็นล้านๆ แลกกับการไปให้พ้นหูพ้นตาคุณหนูมันคุ้มจะตายไป---คุณว่ามั้ย???”
“หมายความว่ายังไง....นี่คุณหนูไล่แกงส้มไปงั้นเหรอ???” ผมเสียงดังด้วยโทสะ อยากจะหักคอเจนจิราให้ตายลงตรงนี้!!!
“พี่ฮั่น---พี่ฮั่นคิดว่าสมายล์ใจร้ายใจดำขนาดนั้นเหรอ??? ป้านวลเห็นว่าสมายล์ให้คนจับครูแกงโยนออกไปเหรอ???” คุณหนูไปถามป้านวลที่ดูตกใจที่เหตุการณ์บานปลายใหญ่โต
“ปะ—ปะ--เปล่าคะ”
“นั่นไง...ครูแกงเค้าเก็บของแล้วเดินออกไปเอง พี่ฮั่นจะมาโทษสมายล์ได้ยังไง ความจริงแล้วพี่ฮั่นก็วุ่นวายเพราะคนๆนี้มามากพอแล้วนะ ครูแกงไปซะได้ทุกอย่างจะได้กลับมาเหมือนเดิมซะที”
“คุณหนูก็รู้ว่ามันไม่มีทางเหมือนเดิม...คุณหนูเองก็รู้อยู่แก่ใจ” ในเมื่อคุณหนูทำขนาดนี้ แสดงว่าเรื่องราวระหว่างผมกับแกงส้มก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังต่อไปแล้ว ผมสะบัดปลายเสียงแข็งซึ่งนั่นทำให้แววตาอ่อนใสของคุณหนูสั่นระริกเล็กน้อย---ผมรู้ว่าคุณหนูเสียใจ แต่คุณหนูทำร้ายหัวใจของผมเกินไปเช่นกัน ผมขยับตัวเพื่อจะไปตามหาแกงส้ม ที่บ้าน...แกงส้มต้องกลับไปที่บ้านแน่ๆ
“พี่ฮั่นจะไปไหน!!!”
“ผมจะไปตามหาแกงส้ม---ขอตัวนะครับ”
“คนเนรคุณ!!!” คุณหนูกรีดร้องเสียงแหลม สำเนียงเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ คำๆนั้นทำให้ผมชะงัก ก่อนจะหันมามองหน้าคนพูดที่เบิกตากว้างเม้มปากด้วยความโกรธ
“คุณหนู---” ผมพูดไม่ออก คำพูดนั้นช่างร้ายกาจ...ผมหมดแรงขึ้นมาทันใด แววตาของคุณผู้ชายในวันที่ฝากฝังคุณหนูไว้กับผมปรากฏเข้ามาในจิตสำนึก ผมได้สัญญากับท่านไว้ ว่าจะไม่ทิ้งคุณหนูไปไหน จะไม่ทำให้คุณหนูต้องเสียใจ.... แต่เรื่องราวที่ผ่านมา มันทำให้ผมแทบจะไม่เหลือความเต็มใจที่จะรับใช้คุณหนูแม้แต่น้อย
“ชั้นสั่งไม่ให้พี่ไป---ชีวิตของพี่เป็นของชั้น พี่ห้ามไปไหนทั้งนั้น!!!” คุณหนูเชิดหน้าประกาศกร้าว
“ตามแต่จะบัญชาครับ...คุณโสรญา” ผมเน้นชื่อนั้นด้วยความห่างเหินก่อนจะเดินขึ้นห้องผ่านร่างบางนั้นอย่างไม่ไยดี ความภูมิใจในตัวเองไม่เหลือแม้แต่น้อย---แกงส้มของพี่ ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง เจ็บปวดมากสินะ...พี่เองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน พี่ขอโทษ...มันเป็นความผิดของพี่เอง พี่ไม่ควรจะรักแกงส้ม น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมาช้าๆ ความทรมานในใจ...มันคงอยู่กับผมจวบจนวันสุดท้ายที่หายใจพร้อมกับความรักที่มีให้เพียงคนๆเดียว....แกงส้ม พี่จะรักแกงส้มไปจนวันที่พี่หมดลมหายใจ....
KANGSOM talk
ผมพยายามที่จะหยุดน้ำตาที่ไหลพรากเต็มใบหน้า แต่คงได้แต่พยายามเท่านั้น เพราะความเจ็บช้ำในหัวใจมันตอกย้ำแผลซ้ำๆ แต่จะโทษใครได้นอกจากความโง่เง่าและใจง่ายของตัวเอง
“แกง...” เสียงเรียกทุ้มนุ่มทำให้ผมปาดน้ำตา ถึงแม้ว่าผมจะร้องไห้มาตลอดทางก็ตาม อย่างน้อยผมก็พยายามที่เข็มแข็ง
“พี่จะไม่ถามหรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น----แต่ตอนนี้พี่ต้องถามแล้วแหละว่าเราจะทำยังไงกับตัวเอง ถ้าจะไม่กลับบ้าน” พี่ฮัทผู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอาสาขับรถออกมาส่ง ซึ่งผมได้ยืนยันไปว่าไม่กลับบ้านเด็ดขาด เพราะพี่ฮั่นรู้จักและเคยไปบ้านของผม.... นี่เรายังคิดว่าเค้าจะไปตามหาเราอย่างนั้นเหรอ??? ที่ผมกลัวคือผมกลัวหัวใจตัวเองจะเฝ้ารอเค้าต่างหาก กลัวจะต้องผิดหวังในทุกวันๆที่ผ่านไปโดยไร้ร่างของพี่ฮั่น.....
“ผมไม่รู้---ผมไม่รู้....” ผมพึมพำเบาๆในลำคอ ไม่กล้าสู้สายตาที่แสนจะหวังดีนั้น ผมคิดจะหลอกลวงพี่ฮัทถึงแม้จะไม่ใช่เพราะคิดร้ายก็ตาม แต่ผมก็ให้ความหวังพี่เค้าไป... และสุดท้ายเมื่อยามที่ผมล้มพี่ฮัทก็เป็นคนแรกที่เข้ามาประคองอย่างไม่ลังเล ไม่มีแม้แต่คำต่อว่า.... ผมเลือกรักคนผิดไปจริงๆ
“งั้นไปอยู่ที่คอนโดพี่นะ”
“แต่ผม---”
“จะให้พี่ปล่อยเราไปนอนที่ไหนก็ไม่รู้งั้นเหรอ???---หรือว่ากลัวไอ่พี่ฮั่นนั่นเข้าใจผิด” ท้ายประโยคน้ำเสียงพี่ฮัทต่ำเต็มไปด้วยความน้อยใจ ผมเม้มปากส่ายหน้าน้อยๆ ผมจะไม่มีทางเห็นพี่ฮั่นดีกว่าพี่อีกแล้ว...ไม่สิ ผมจะไม่มีวันสนใจคนๆนั้นอีกแล้ว ไม่มีทาง!!!
พี่ฮัทบิดประตูเข้าสู่ห้องชุดกลางใจเมืองขนาดกลางที่มีครัวขนาดกะทัดรัดด้วย ผมลูบจมูกด้วยความเคอะเขินก่อนจะก้าวตามร่างสูงนั้นเข้าไป
“ยังสะอาดใช้ได้อยู่ เป็นไง---พออยู่ได้มั้ย???” พี่ฮัทกวาดสายตามองไปรอบๆห้องก่อนหันมาเลิกคิ้วสูงถามผม ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะมองไปรอบๆ
“น่าอยู่มากครับ มันมากกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก ถ้าไม่มีพี่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป” ผมบอกกับพี่ฮัทด้วยความซาบซึ้ง---ขอบคุณที่ช่วยเหลือผมนะครับ ขอบคุณจริงๆ
“แกงส้ม....” พี่ฮัทเเรียกชื่อผมเสียงแผ่ว
“ครับ” ผมตอบรับเบิกตากว้างรอฟัง แต่ไม่มีคำใดหลุดออกจากพี่ฮัท เพราะพี่ฮัทประกบริมฝีปากงามนั้นลงบนริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา ถึงแม้ว่าจะผมรู้สึกดีกับพี่ฮัทเพียงใด...แต่ผมไม่พร้อมที่จะให้ใครมาแทนที่พี่ฮั่น ร่างกายของผมมันตอบสนองเพียงร่างสูงแข็งแรงนั้นเท่านั้น แววตาของความรักมันมอบให้ได้เพียงคนเดียวเท่านั้น---และในเวลานี้...มันไม่ใช่พี่ฮัท!!! ผมผลักพี่ฮัทออกไป ก่อนจะถอยหลังออกไปอีกสองสามก้าว พี่ฮัทมองหน้าผมด้วยความผิดหวัง
“พี่ขอโทษนะ...” พี่ฮัทเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างอ่อนหวาน แต่น้ำเสียงนั้นกลับมีความเศร้าสร้อยอยู่ ผมเม้มปากบางเฉียบ ผมต้องทำร้ายความรู้สึกของพี่ฮัทอีกกี่ครั้งอีกกี่หน....
“ถ้าอย่างนั้น--พี่ขอไปจัดการเรื่องที่บ้านยัยคุณหนูปิศาจก่อนนะ” ว่าแล้วร่างสูงนั้นก็เดินออกไปจากห้องทันที ผมทรุดตัวลงช้าๆ ยอมพ่ายแพ้กับความอ่อนแอที่ปะทุออกมาจากหัวใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ผมก็รักเค้า ไม่ว่าจะเจ็บอีกครั้งกี่ร้อยครั้ง ผมก็ไม่อาจลบเค้าออกจากห้องหัวใจ ทุกอณูของร่างกายตอบรับแค่เค้าเท่านั้น ทั้งที่เค้าทำให้เราเจ็บช้ำมากมายแค่ไหน...ทำไมยังรักเค้าคนนั้น ทำไมยังคิดถึงอ้อมกอดอบอุ่นนั้น เสียงกระซิบแว่วหวานยังดังอยู่ในหัว แล้วผมจะก้าวต่อไปได้อย่างไร...หรือว่าจากนี้ไปผมต้องอยู่แบบคนไร้หัวใจจวบจนวันสุดท้ายของชีวิต...
HUT talk
ผมสาวก้าวไปตามโถงทางเดินหรูเพื่อเข้าไปหาเจ้านายสาวน้อยที่จิตใจโหดร้ายเกินที่ผมจะรับไหว เมื่อถึงห้องเธียเตอร์ผมผลักประตูเข้าไปทันทีโดยไม่สนใจที่จะเคาะ เจนจิราสะดุ้งตัวโยก คุณหนูหันมามองหน้าผม ก่อนค่อยๆลุกขึ้นเผชิญหน้ากับผมราวกับรู้เหตุผลของการรุกล้ำห้องพักผ่อนของหล่อน
“ใครอนุญาตให้เข้ามา” คุณหนูเชิดหน้าน้อยๆ ตามแบบฉบับ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะ ผมจะจับทุ่มลงพื้นให้หายหยิ่งสักหน่อย
“ผมจะมาลาออก” ผมโพล่งออกไป ร่างบางขยับเล็กน้อยอย่างไม่ยี่หระ
“รอหน่อยไม่ได้รึไง ทำไมต้องมาทำให้ชั้นต้องมาวุ่นวายกับนายในเวลาส่วนตัวด้วย” คุณหนูสะบัดผมไปด้านหลัง ผมสาวก้าวไปหาร่างบางที่ยืนตรงราวกับต้องการท้าทายความโกรธของผม
“ไม่ได้หรอกครับ...ผมทนความน่ารังเกียจของคุณหนูโสรญาแสนจะน่ารักแต่จิตใจดำเหมือนอีกาไม่ได้จริงๆ” คำพูดกรีดแทงของผมส่งไปพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก ร่างบางนั้นสั่นสะท้านด้วยความโกรธ และที่ผมนึกไม่ถึงคือฝ่ามือเล็กๆนั่น ฟาดมาที่ใบหน้าของผมอย่างแรง ใบหน้าของผมหันเล็กน้อย และเมื่อตั้งตัวได้ผมเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือชุดที่สองที่ตามมาติดๆ คว้าข้อมือเล็กนั้นบีบอย่างแรง เด็กคนนี้ต้องการการสั่งสอนอย่างเร่งด่วน---ร้ายกาจเกินเด็กไปมาก
“ไอ่บ้า---ชั้นเจ็บ ปล่อยชั้น ปล่อยสิ” คุณหนูร้องเสียงดัง เจนจิราลูกไล่จอมแสบขยับตัว แต่ผมมองใบหน้าสวยงามนั้นด้วยโทสะ ร่างบางนั้นชะงักพึมพำเอาใจช่วยเจ้านายสาวในลำคอ
“เจ็บเหรอ??? ทีทำคนอื่นไม่เห็นจะสนใจว่าคนอื่นเค้าเจ็บแค่ไหน ทีตัวเองเจ็บแค่นี้ทำเป็นร้องโวยวายนะ----อั๊ก!!!” ผมยังไม่ได้พูดจนจบร่างของผมถูกกระชากไปชนผนังอย่างแรง ผมตวัดสายตาก็เห็นชายร่างสูงที่ผม “เคย” นับถือ คนที่ทำให้คนที่ผมรักเจ็บปวด...คนที่ผมอยากจะชกให้คว่ำในทันที!!!
HUNZ talk
ผมผลักฮัทจนกระเด็น...ร่างสูงนั้นเงยหน้ามองผมด้วยเความเคียดแค้น ผมหลบสายตาคมกล้านั้นเพราะความรู้สึกผิด---ผมทำให้คนที่ศรัทธาในตัวผมต้องผิดหวัง แต่มันไม่เกี่ยวกับการที่ฮัทจะมาทำร้ายคุณหนู เรื่องนี้มันเป็นหน้าของผมที่จะต้องดูแลคุณหนู
“พี่ฮั่น...” คุณหนูวิ่งมาหลบหลังผม แต่ผมดึงแขนออกจากมือเธอแล้วก้าวออกห่างจากเธอโดยที่ยังเอาตัวเองกั้นระหว่างเธอกับฮัท
“นาย---กลับไปเถอะ” ผมบอกฮัทสั้นๆด้วยเสียงเรียบ ผมต้องเข้มแข็ง...ในเมื่อมันคือหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบทั้งชีวิต
“ผมกลับแน่----แต่” ฮัทพูดก่อนจะเหวี่ยงหมัดมาที่ปากผมเต็มๆ ทำไมผมถึงจะหลบไม่ทัน...ผมเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าฮัทต้องการทำอะไร ผมเต็มใจที่จะถูกหมัดที่เต็มไปด้วยความโมโหนั่นเอง ขอบคุณนะฮัทที่ทำร้ายคนขี้ขลาดคนนี้ ผมอยากชกตัวเองแรงๆแบบนี้เช่นกัน...โทษฐานที่ทำร้ายแกงส้ม ความทรมานในดวงใจน้อยๆนั่น คือสิ่งสุดท้ายที่ผมต้องการเห็น แต่ก็เป็นผมเองที่ทำมันกับมือ ให้ผมตายสักกี่ครั้งผมมันถึงจะสาสมกับความรู้สึกผิดในครั้งนี้
“ไอ่ฮัทบ้า---แกทำพี่ฮั่นทำไม” คุณหนูสมายล์ปรี่เข้ามาขวางฮัทที่จะเข้ามาซ้ำ คุณหนูร้องไห้น้ำตาอาบแก้มทุบอกฮัทอย่างแค้นเคือง
“คุณหนูอย่าไปใกล้มันคะ---คุณหนู” เจนจิราคว้าร่างบางนั้นออกไป ก่อนที่ฮัทจะทำอะไรบ้าๆขึ้นมาอีก ผมเช็ดเลือดที่มุมปากด้วบแขนเสื้อก่อนจะก้าวย่างสุขุมไปหาฮัท
“ชั้นขอคุยด้วยหน่อย”
ผมกับฮัทยืนอยู่ที่สวนสองคน ฮัทมองหน้าผมด้วยความผิดหวังและโกรธแค้น... ผมเข้าใจฮัทดี ไม่โกรธเลยแม้แต่น้อยที่ฮัทรู้สึกกับผมแบบนั้น มันก็สมควรแล้วไง...กับรอยด่างที่ผมทิ้งไว้กับแกงส้ม
“พี่มีอะไรก็พูดมา ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว” ฮัทพูดกับผมเสียงกระด้าง
“แกงส้มอยู่กับนายใช่มั้ย???” ในที่สุดผมก็ถามออกไป
“นี่พี่กล้าเอ่ยชื่อเค้าด้วยเหรอ??? ทำไมถ้าอยู่กับผมแล้วทำไม อย่างน้อยคนอย่างผมก็ไม่ทำให้เค้าเสียใจอย่างที่พี่ทำหรอก” ฮัทตอบกลับเสียงดังกร้าว คำพูดนั้นเสียดแทงเข้ามาสู่ก้นบึ้งแห่งความรู้สึก
“ชั้นรู้ว่านายดูแลเค้าได้---ยังไงนายก็ดูแลเค้าให้ดี อย่าทำอะไรให้เค้าเสียใจอย่างที่ชั้นทำ...” ผมหันไปมองหน้าฮัทจริงจัง ฮัทนิ้งมองเข้ามาในแววตาของผมที่ตอนนี้มันเปิดเผยให้เห็นความเจ็บปวดที่เอ่อล้นหัวใจ ผมเจ็บ...เจ็บที่ต้องปล่อยหัวใจของตัวเองให้ผู้ชายคนอื่นดูแล แต่มันไม่มีทางที่ดีกว่านี้แล้วไม่ใช่เหรอ???
“พี่นี่มันแย่กว่าที่ผมคิดไว้มากเลยนะ---พี่เคยรักแกงส้มเค้าบ้างมั้ย??? แล้วพี่ทำร้ายเค้าแบบนั้นทำไมห๊ะ!!! พี่รู้มั้ยว่าเค้าเจ็บแค่ไหนกับการกระทำเลวๆของพี่ น้ำตาของเค้าไหลออกมาเพราะพี่มากมายแค่ไหน พี่นี่มัน--- มันคงไม่มีประโยชน์แล้วแหละ ได้—ได้ ในเมื่อพี่ยกเค้าให้ผม ผมจะดูแลเค้าเอง พี่อย่าหวังว่าจะได้เห็นเค้าอีก อย่าหวังว่าจะได้มีโอกาสทำร้ายเค้าได้อีก” เมื่อพูดจบฮัทเดินกลับหลังไปทันที ทิ้งผมให้อยู่กับหัวใจที่ร้าวรานเกินจะทนได้ ให้ผมตายดีกว่าที่จะต้องมาทนกับวันที่ฟ้าใสแต่ไร้แกงส้มอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าอะไรจะสดใสแต่หัวใจของผมมันช่างมืดมนราวกับตกอยู่ในหุบเหว แกงส้ม...ความรักของพี่มันช่างไร้ค่า แต่พี่ให้แกงส้มไปหมดแล้ว รับรู้ได้มั้ย???...ว่าพี่รักเรามากมายแค่ไหน พี่ร้องไห้ทุกวัน น้ำตาที่พี่ไม่เคยเสียให้ใครมานาน วันนี้มันพ่ายแพ้ให้เด็กหนุ่มผู้เป็นเหมือนดวงตะวันของหัวใจ จากนี้....หัวใจของผมคงต้องจมดิ่งลงในวังวนความมืดมน
ปล. ยังไงก็ฝากอ่าน ฝากเม้นด้วยนะจ๊ะ ^^ หายไปนานมากกกกกก,.... หวังว่าจะไม่ลืมกันนะจ๊ะรีดเดอร์ทั้งหลาย (มันน่ามั้ย??? กลับมาพร้อมมาม่าชามโตเนี่ยนะ) ตอนนี้มีกำลังวังชาในการเขียนแล้วนะ ฝีมืออาจตกไปแต่ยังไงความตั้งใจเต็มร้อยจ้า ^^
ความคิดเห็น