คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : คนพิเศษ
หลังจากทำอาหารเสร็จ ผมก็มานั่งเล่นรอที่โซฟาสุดหรูกลางบ้าน พี่เอกะพี่บีออกไปข้างนอก สงสัยจะออกไปทำงานให้ลูกพี่หน้าตายละมั้ง เพราะเห็นนั่งสั่งงานหน้าเครียดกันตอนที่ผมมัวแต่ทำอาหาร คำสั่งห้ามออกนอกบ้านทำเอาผมแทบจะง่อยกินเลยทีเดียว มือถือก็โดนยึดจะโทรหาพ่อกับแม่ก็ตอนเย็นนู่นแน่ะ แถมยังต้องคุยต่อหน้าพี่ฮั่นอีก แต่ตอนนี้ความสุขมันล้นอกจนแทบจะระเบิดออก ผมนั่งกระหยิ่มยิ้มยองอยู่คนเดียว อยากรู้นัก “คนพิเศษ” ของพี่ฮั่นเนี่ยจะหน้าตาเป็นยังไง
ผมเนี่ยอัจฉริยะจริงๆ...... แผนการที่ออกมาจากมันสมองของผมต้องทำเอายัยนั่นร้องกรี๊ดๆ แล้วหันมาด่าผมต่อว่าผม จากนั้นแหละผมก็ตีหน้าเศร้าเรียกร้องความสงสาร นึกดูสิผู้หญิงกร้านโลกกะเด็กน้อยน่ารักอย่างผม ใครมันจะแลดูน่าสงสารกว่ากัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
“ประสาทอะไรขึ้นมา หัวเราะอยู่คนเดียว” ครืน!!!! ได้ยินเสียงโลกในจินตนาการของผมพังทลายมั้ยครับ เสียอารมณ์ชะมัด ผมเลยหน้ามองร่างสูงล่ำ โหยยยย แต่งตัวซะหล่อเชียว น่าหมั่นไส้จริงๆ เชียว
“ปล๊าวววว คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหน่ะ แล้วเมื่อไหร่คนพิเศษของพี่ฮั่นจะมาละครับ หรือว่าต้องออกไปรับ ผมจะได้อุ่นอาหารอีกที” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแอคติ้งผ่านระดับเอบวก เพราะสิ่งที่ได้ตอบรับกลับมาจากประโยคนี้ คือรอยยิ้มเล็กๆแบบประหลาดใจ ผมต้องน่ารักไว้ก่อนครับ เดี๋ยวจะถูกสงสัยแผนต้อนรับจะพังอย่างง่าย ถ้ายิ้มแบบนี้ เสร็จผมแน่!!! จากนั้นไม่นานก็มีเสียงรถบดกรวดมาจอดแทนคำตอบที่ได้
“มากันละ” เหมือนพี่โจรเค้าจะพูดของเค้าอยู่คนเดียว ไม่ได้ต้องการอะไรจากผม แล้วเดินออกไปเลย กระตือรือร้นเกินไปมั๊ย เก็บอาการหน่อยดิ!!! แหมมมม...ทีผมนะ หายใจแรงนิดเดียวแทบจะงับหัว
“พี่ฮั่น เป็นไงบ้าง” เสียงใสจากผู้หญิงหน้าตาสวยน่ารัก (โหยยยย ไม่ใช่เลยอย่างที่ผมคิดไว้เลย ไม่มีอกตู้ม ไม่มีปากแดง ใสชนิดว่าแม่คุณจะน่ารักไปไหนเนี่ยยย) พอเจอหน้าพี่โจรฮั่นเท่านั้น บร๊ะเจ้า!!! โดดกอดเลยเว้ย กุลสตรีมีมั้ยยยยย ผมเลยลุกขึ้นเพื่อประกาศความมีตัวตนของผมบ้าง
“นี่หรอค่ะ แกงส้มที่ว่าหน่ะ” เจ้าหล่อนหันมาคุยกับผม แววตาเป็นมิตรดูน่ารัก ไม่นะเราต้องไม่ใจอ่อน ผมได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้ แววตาด้านหลังแม่หน้าใส คือ แววตาจับผิดของเฮียฮั่นเค้า
“น่ารักบ๊องแบ๊วอย่างแกว่าจริงๆ ” การเข้ามาอย่างเงียบๆ ของเค้าทำให้ผมลืมสังเกต ผู้ชายตัวเล็ก ผิวคล้ำเนียน บวกกะหน้าตาหล่อเหลา ดูน่าอิจฉาจริงที่ดูหล่อน่ารักได้ขนาดนี้ แต่เอ๊ะ! แสดงว่าพี่ฮั่นแกว่า ผมน่ารักงั้นเหรอ อ๊ากกกกกกก!!! ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ย หุหุหุ
“แกพูดอะไรของแกวะไอ่แคน ไร้สาระ มานี่ก่อนเลยชั้นมีธุระจะคุยกะแก สต๊อปไปล้างมือก่อนกินข้าวนะ เด๋วพี่มา” ผมว่านี่พี่ล่ำต้องแอบเขินแน่เลย ที่ไปชมผมให้เพื่อนฟัง ฮ่าๆๆๆ แล้วผมจะเอายังไงกะยัยสต๊อปเนี่ย นั่นๆๆ เดินไปวุ่นวายกะโต๊ะอาหารของผมอีก
“โฮ้โห...อาหารน่าทานทั้งนั้นเลยนะ แบบนี้เราก็ไม่ต้องห่วงพี่ชายเราแล้วนะเนี่ย แกงส้มทำอาหารน่าทานมากเลยนะ สอนเราบ้างนะวันหลัง” ใครเค้าจะสอนเธอกันเล่า ไม่มีทาง!!! เดี๊ยวก่อนนะ....
“เธอว่าอะไรนะเมื่อกี้ พี่ชายเหรอ เธอเป็นน้องสาวพี่ฮั่นเหรอ” เอาน่า ถามเพื่อความแน่ใจ ยัยหน้าใสทำท่าทางงงๆ ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ บรรลัยยยยยย!!! ไอ่แกงส้ม เมิงซวยแล้วไง ไวเท่าความคิดผมกำลังจะเอาจานข้าวเจ้าและแก้วน้ำปัญหาไปเททิ้ง
“หิวแล้วคร้าบบบบ” เสียงทุ้มนุ่มของพี่แคน ดังออกมา ผมเลยจัดการปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนละกัน โดยการวิ่งไปเลื่อนเก้าอี้มุมโต๊ะที่ไม่ได้วางยาลงไป
“สต๊อปใช่มั้ย นั่งก่อนเลยครับ” ผมบริการสุดขีดละทีนี้ ถ้าเกิดเป็นน้องสาวสุดที่รักของพี่โจรสุดโหดโดนกับดัก อย่าได้ตายจากฝีมือใครเล้ยยยย พี่แคนครับคุณเป็นผู้ที่ถูกเลือก เสียใจแต่จำเป็นๆจริงคร้าบบบ!!! คือผมจัดข้าวไว้สามจานไงครับ พี่ฮั่นจำเป็นต้องปลอดภัย เพราะไม่งั้นคืนนี้ผมตายแน่ๆ เหลือแค่คนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้ผมมีชีวิตต่อไปได้ ผมเลยเดินจะขึ้นบันไดไปรอรับกรรมที่ห้อง
“แกงส้มมากินด้วยกันสิ” ลำบากตรูแล้ววววว ทีหลังอย่างทำแบบนี้อีก จำไว้ๆ อย่าทำแบบนี้อีกน้า เสียงเรียกดูดุจนผมต้องหันหลังกลับ
“งั้นผมไปเอาจานกับแก้วมาเพิ่มก่อนนะฮะ” เจียมเนื้อเจียมตัวสุดๆ แล้ว
“ไม่ต้องเลย ไอ่แคนแกไปเอาจานกะแก้วมาเอง แกงส้มทำอาหารมาเป็นชั่วโมงแล้ว ” พี่ฮั่นพูดพร้อมสำรวจอาหารมีสีหน้าออกจะทึ่งนิดๆ พี่แคนก็ทำตามอย่างว่าง่ายเชียว อะไรจะมารักมาเอ็นดูกันตอนนี้ฟร๊ะ
เอาละ กรรมใดใครก่อ โอ๊ยยยยย!!! ผมอยากร้องไห้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ข้าวนะผสมเกลือครับอย่างเข้มข้น แค่ช้อนเดียวเท่านั้นละเค็มไปถึงไขสันหลัง ไหนจะน้ำเวรนั่นอีก เศษหนึ่งส่วนสามคือน้ำส้มสายชู เปรี้ยวจนปอดแตกเลยทีเดียว ช่วยไว้อาลัยให้ลิ้นกับหลอดอาหารผมทีเถอะครับ แต่ความโชคร้ายของผมมันไม่จบแค่นั้นนะสิครับ
“หิวน้ำมากขนาดนั้นเลยเหรอพี่”สต๊อปพูดขั้นมา ผมหันไปทางหัวโต๊ะ เป็นภาพช้าที่พี่ฮั่นหยิบแก้วน้ำที่เป็นส่วนของผม (ใช่แล้ว น้ำส้มสายชูเต็มๆ ครับ) ผมเรียกชื่อพี่เค้าเบาๆอย่างตกอกตกใจ ทำให้เจ้าตัวหันมาเลิกคิ้วมอง แต่มือยังยกแก้วน้ำ
“อื้อ...อึก....พรืดดดดดดด” เสียงแรกคือเสียงขานรับผม เสียงที่สองคือเสียงยกซดแก้วน้ำวิปโยคนั้นส่วนเสียงที่สาม ไม่ต้องสงสัยครับ เต็มหน้าผมเลยยยยย!!! ผมว่าจากนี้ไปตลอดชีวิต ผมจะไม่มีทางซวยอีกแล้ว ต่อให้หลับตาข้ามถนนรถก็ไม่ชน หมากัดก็ไม่เข้าเอาซี่.... เพราะผมใช้โควต้าความซวยแบบอภิมหาอลังการของผมหมดเกลี้ยงก็วันนี้แหละครับ
HUNZ talk
หลังจากไล่ไอ่เด็กบ้าขึ้นห้อง เพื่อรอรับการพิจารณาโทษแล้ว ผมก็ได้มานั่งคุยกับน้องสาวของผม เธอเนี่ยแหละครับคือ “คนพิเศษ” ที่บอกเจ้าแกงส้มไป ไม่นึกว่ามันจะมีมุมขี้อิจฉาขนาดนี้ นึกๆ ไปก็แอบดีใจนะที่รายนั้นมีอารมณ์หวงผมเป็นเหมือนกัน เห็นบ้าๆ รั่วๆ แบบนั้น ไม่นึกว่าจะสรรหาความพิเรนทร์ได้ขนาดนี้ ระหว่างต่อสู้กับเสียงหัวเราะหลายอารมณ์ของน้องสาวสุดน่ารัก กับไอ่เพื่อนสุดกวน บางทีก็ขำก๊าก พอผมมองตาเขียวก็ทำเป็นกลั้นหัวเราะ มีแอบหัวเราะคิกคักกันอีก มันตลกตรงไหนว่ะเนี่ยยยยย
“ฮั่น เด๋วเย็นๆชั้นถึงจะมารับสต๊อปนะ มีนัด เย็นๆเจอกันนะ” ไอ่แคนมองดูนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือก่อนที่จะขอตัว ไอ่ตัวผมมันจะไปไหนผมก็ไม่สนใจหรอก
“เออ ขับรถดีนะเว้ย” ผมมองหน้าแล้ว มันหันมายักคิ้วอย่างทะเล้น ไอ่คนนี้ว่างเป็นไม่ได้นัดสาวๆอย่างเดียว อย่างว่าละ ทั้งหล่อ นิสัยดี การงาน ผู้หญิงที่ไหนเค้าก็ต้องการ แต่มันเนี่ยแหละปลาไหลตัวพ่อ ผมยังนึกภาพมันอยู่กับใครจริงจังไม่ออกเลย เพราะรู้จักกันมาตั้งมัธยมปลาย ผมก็เห็นมันลัลล้ามาตลอด
“สอบเสร็จแล้วเหรอเราอ่ะ เป็นไงบ้าง” ผมหันมาสนใจน้องสาวที่ผมรักเหมือนแก้วตาดวงใจ
“ก็ดีนะ รับรองสต๊อปไม่ทำให้พี่ฮั่นสุดหล่อผิดหวังหรอกน่า” สต๊อปพูดแล้วเอาหัวมาหนุนตักผม
“แล้วไปอยู่บ้านไอ่แคนเป็นไง มีความสุขดีนึเปล่า ” สิ่งที่ผมอย่างถามก็คือคำนี้แหละ น้องสาวผมแอบชอบไอ่แคนมาหลายปี แต่ผมก็ไม่เคยเห็นไอ่แคนแสดงอาการทางชู้สาวกับน้องสาวผมคนนี้เลย ทั้งที่สต๊อปเป็นผู้หญิง น่ารัก อารมณ์ดี แถมยังมีเสน่ห์มากคนนึง ทำให้สต๊อปเป็นสาวน้อยที่หลงรักเค้าข้างเดียวมาตลอด จนวันที่ผมมีความจำเป็น แคนที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและไว้ใจมากที่สุดต้องรับอาสาดูแลน้องสาวของผมคนนี้ นับตั้งแต่วันนั้นก็เป็นเวลาครึ่งปีแล้ว
“ความสุขนะมี หนูทำใจแล้วแหละ ยังไงในสายตาพี่แคนหนูก็เป็นได้แค่น้องสาว แค่ได้ดูแลกันและกันทุกวันสต๊อปก็ชื่นใจแล้ว” แววตาที่สื่อออกมา ทำไมผมถึงจะไม่เห็นร่องรอยความเจ็บปวดบางๆ แต่ในเมื่อน้องสาวผมเป็นคนเลือกทางนี้ และผมมั่นใจว่าหัวใจของน้องสาวผมจะไม่กลายเป็นของเล่นของแคนอย่างแน่นอน เพราะบางทีผมรู้สึกว่าแคนดูแลสต๊อปได้ดีกว่าผมซะอีก
“เปลี่ยนเรื่องเถอะ แล้วพี่ฮั่นละ ตอนนี้มีคนน่ารักมาคอยดูแลแล้ว สต๊อปก็หมดห่วง” สต๊อปมองหน้าผมสายตากรุ่มกริ่ม มันช่างหน้าเอาเสาเข็มทุ่มใส่หัวนัก
“เท่าที่เห็นเนี่ย แกงส้มเหรอที่เป็นดูแลพี่ คนอะไรสร้างเรื่องปวดหัวได้เชี่ยวชาญขนาดนั้น พี่สิต้องคอยดูแลเด็กบ้านั่น” ต่อหน้าน้องสาวคนนี้ผมยอมรับว่าผมเป็นคนเปิดเผยความรู้สึกกว่าใครบนโลกนี้
“สต๊อปไม่ได้ความอย่างนั้น พี่ฮั่นเฉไฉ สต๊อปหมายถึงหัวใจต่างหากล่ะ มองปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าเราอ่ะ แอบชอบแกงส้มเค้าอยู่ใช่ป่ะ” ทีเรื่องตัวเองเนี่ยไม่เห็นจะเก่งแบบนี้เลยนะยัยสต๊อป ช่างรู้ใจผมน่าหมั่นไส้เกินไปแล้ว และผมก็ไม่ได้ปฏิเสธยัยตัวแสบไปด้วยสิ
โอ๊ยยยย!!! ผมไม่อยากรออะไรแบบนี้เลย ไม่รู้ว่าระดับความโมโหของพี่ฮั่นแค่ไหน แต่ดูจากการไล่ผมขึ้นมาบนห้องเนี่ย มันก็น่าจะสูงพอสมควรนะ พี่เอกะพี่บีจะกลับมาช่วยผมทันมั้ยนะ เมื่อเช้าก็ลืมถามซะด้วยว่าวันนี้จะกลับมามั้ย ถ้าขืนวันนี้ผมต้องอยู่กับพี่ฮั่นสองคนนะ ตายไม่เหลือซากแน่ๆ เลยแกงส้มเอ้ยยยย
“เปิดประตู” เสียงซาตานมาเยือนห้องผมแล้ว ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะปรับสีหน้าสำนึกผิด ก่อนเดินไปเปิดประตู ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้ท่านชายเข้าห้อง วินาทีอะไรก็ได้ยอมหมดละครับ
“สนุกมากมั้ย” คำถามสั้นๆ ที่ส่งผมเข้าไปในโหมดห้องน้ำแข็ง เพราะน้ำเสียงมันช่างเยือกเย็น ในหัวผมมีแต่คำว่า ซวยแล้ว ๆๆๆ บินว่อนไปว่อนมา สายตาที่ผมไม่กล้าจะมองปะทะตรงๆแต่มัมผัสได้ว่าจ้องมาที่หน้าของผม ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้พี่โจรรรรรร ผมรู้ว่าผมมันน่ารักน่ามอง แต่อย่ามองนาน ผมเสียว
“นิดหน่อยครับ” ไอ่แกงงงงงง!!! ปากเร็วกว่าสมองอีกแล้ว แต่นึกภาพตอนที่มาเฟียขาใหญ่สำลักน้ำมันก็ฮามิใช่น้อย บอกตามตรงนะ ว่า แอบภูมิใจในตัวเองเหมือนกันเนี่ยยยย หุหุหุ
“คืนนี้ นายเตรียมตัวไว้ละกัน สนุกกว่าตอนกลางวันแน่ๆ” พี่ฮั่นไม่พูดเฉยยื่นหน้ามาใกล้ผมจนขนผมลุก ก่อนที่จะลุกออกไป อะไรกันเนี่ย...แค่นี้ทำยังกะผมไปเหยียบหัวพี่แก เก๊กได้เก๊กดี โอยยย แล้วคืนนี้ผมจะเจออะไรอีก ชีวิตผมเนี่ยวุ่นวายเพราะไอ่พี่โจรคนนี้จริงๆ
บรรยากาศในห้องเงียบเชียบขึ้นมาอีกครั้ง ผม..นายแกงส้ม นักโทษ ข้อหาลูบคมพี่โจรฮั่นนั่งรอเจ้าของคดีมาพิจารณาโทษหลังการอาบน้ำ เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่มาขู่ผมตอนบ่าย ยังไม่พูดอะไรกับผมสักคำ ผมกดดันจนแทบจะระเบิดตัวเองตายอยู่แล้ว แล้วผุ้ชายอะไรอาบน้ำนานชิบเป๋ง ถึงว่าสิตัวหอม น่าดม เฮ้ยยยย!!! ไอ่แกงส้ม ช่วงนี้แกชักจะเผลอบ่อยไปแล้วนะเนี่ย ท่องไว้..ไม่ได้คิดอะไร เอาละวะ แก้ตัวทั้งที่เจ้าตัวอยู่ในห้องน้ำเนี่ยแหละ หน้าก็ไม่เห็นจะได้พูดอะไรๆ ง่ายขึ้นมาหน่อย
“พี่โจรฮั่น ผมขอโทษคับ ผมผิดไปแล้ว พี่อย่าทำอะไรผมเลยนะ พี่ก็รู้ว่าผมโง่นี่น่า ที่ผมทำเนี่ยเพราะว่า.....” นั่นะสิ เราทำไปทำไมกันนะ เพราะอิจฉาคนพิเศษที่พี่โจรเค้าพูดถึงงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเค้าเรียกว่า หึง นะสิ ไม่จริง!!! ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีทาง มันแค่ความ...ความอะไรดีล่ะ ความ ความ ความอะไรไม่รู้แหละ ที่แน่ๆ ผมไม่ได้ชอบไอ่พี่โจรบ้านั่นหรอก
“ทำอะไรหน่ะ ทำไมต้องนอนบิดไปมาบนเตียงด้วย ปวดท้องเหรอ” เสียงที่ทุ้มน่าฟังนี่ของพี่ฮั่นจริงๆ เหรอ ผมลุกกระเด้งมาท่าปกติมนุษย์ทันที ส่ายหน้าเบาๆ พี่ฮั่นในชุดนอนที่เป็นเสื้อกล้ามสีฟ้าเทา กางเกงนอนขายาวที่ดำ กับผมเปียกที่ผ่านการสระมาไม่นาน ทำให้ผมตกมาปรกหน้าผาก เปลี่ยนจากมาเฟียเย็นชา กลายเป็นผู้ชายธรรมดาที่ดูอบอุ่นขึ้นมาใด พี่ฮั่นเดินไปปิดไฟห้อง ห้องมีแค่แสงไปสลัวที่ระเบียงสาดส่องเข้ามา สายตาผมยังไม่ปรับเข้ากับความมืด แต่ผมก็รู้ว่าพี่ฮั่นได้มานั่งที่เตียง เอื้อมมือดึงผมให้ล้มตัวลงก่อนที่จะขยับมานอนข้างๆ ผม ผมกลั้นหายใจ ผมต้องทำยังไง ขัดขืนเหรอ ต้องดิ้นพราดๆ ให้รู้ว่าผมไม่ยอมเหรอ พี่เค้าจะทำอะไรกับผม.... จะถึงขั้นไหน อ๊ากกกกก ผมไม่อยากคิดไปไกล แกงส้มนายต้องตั้งสติ
“บทลงโทษสำหรับความผิดในวันนี้คือ...พรุ่งนี้เช้านายต้องลืมเรื่องในคืนนี้ทั้งหมด” เสียงทุ้มนั้นกระซิบข้างใบหูผม พร้อมกอดผมไว้ในอ้อมกอดที่อบอุ่นแข็งแรง กลิ่นสบู่ที่หอมอ่อนๆ บางที “คนพิเศษ” ของพี่ฮั่นอาจจะไม่แค่น้องสาวคนนั้นก็ได้ หลังจากความคิดนั้นร่างกายที่แข็งเกร็งของผม ค่อยๆ ผ่อนคลายแล้วหลับฝันพร้อมกับอ้อมกอดที่ได้รับการลงโทษในวันนี้
ปล. เม้นนิดเม้นหน่อย พอให้มีกำลังใจเขียนหน่อยนะคะ ยิ่งให้เม้นเยอะ ยิ่งมีพลัง ^^
ความคิดเห็น