ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สตอล์กเกอร์
สาวร่าบาวิุ่สาวร่าเพรียวให้ไปพร้อม ๆ ัน ท่ามลาลุ่มวัยรุ่นมามาย หลาน หลาสไล์ แ่็มารวมัวัน สถานที่แห่นี้ไ้ เพราะที่นี่ือห้าสรรพสิน้านาให่ ที่มีสิ่อำนวยวามสะวอย่ารบรัน
"นั่น ๆ แอยาไปูิ๊ฟ๊อปร้านนั้น"
ใบหน้าหวานียิ้มว้าอย่าสใส วาู่สวยประายวาวยามเอสิ่ถูใที่้อาร มือบาเลื่อนาารประสานเป็นโอบอแนเรียว
"ไปสิ เรา็อยาูเหมือนัน"
ลลิษาพูสนับสนุน้วยวามริใ เพราะเธอเอ็อบอน่ารัเหมือนัน ลลิษาปล่อยให้แยออรัลาึเธอไ้ามใ ใบหน้าวนหลไหลยัประายวามน่ารันเป็นเป้าสายา
"เย้ ๆ ั้นไปันเลย"
แยอส่เสียร้อีใอย่าน่ารั ใบหน้าเนียนนุ่มเอียบับไหล่บาอย่าอออ้อน หาเป็นปิลลิษาะั้วยวามุน แ่โีที่ในเวลานี้มีสิ่อื่นทีุ่ึวามสนใ
สอสาวเินเลือสิ่อมามาย้วยวามสนุสนาน พวเธอพาันเ้าร้านนั้น ออร้านนี้ ไปร้านโน้นันอย่าไม่เหน็เหนื่อย และทั้สอ็ไ้เสื้อไหมพรมแนยาวันมานละัว อแยอเป็นสีรีมน้ำาล ส่วนอลลิษาเป็นสีเียวลายาร์ูนาว
แยออ้อนให้ลลิษาใส่เสื้อไหมพรมพร้อมัน ึ่ลลิษา็ยอมแ่โยี พอเปลี่ยนเสร็็พาันเินเล่น่อ โยไม่รู้ัวเลยว่าำลัถูใรบานอยิาม
ึ ึ
ายุำสวมสูทสีเ้มสะพายล้อโปร ใบหน้ารึ่ีถูปปิ้วยแมสสีำ วาเรียวมสวมแว่นเลนส์หนาไร้รสนิยม พร้อมทั้สวมหมวบัเ็สีำปีหมวลปปิหน้าผา
แะ แะ
เสียรัวัเอร์ไม่ัมา แ่็เรียวามสนใาผู้นรอบ้าไ้ไม่น้อย ผู้นส่วนให่เหลือบมอเพียั่วะ และปล่อยผ่านไป อาเป็นเพราะรูปร่าสูโปร่เสมือนนายแบบที่ทำให้เายัูี แม้ะทำัวมีพิรุธมาแ่ไหน็าม
ฟึบ
"เนี่ยน่ารัะาย เราว่าแเหมาะับแว่นแบบนี้นะ"
มือเรียวหยิบสาวแว่นสีเินทรลมให้ับแยอ แยอเผลอะััวไปเล็น้อย้วยวามใ แ่ลลิษาไม่ใส่ใและสวมแว่นใส่ให้ร่าบาอย่าแผ่วเบา
'ุ้ย! มีสวมแว่นให้้วยอ่ะ ิี้นบ้า!'
แยอพร่ำเพ้อในใเป็นรอบที่ล้าน พร้อมับใบหน้าที่แัึ้นมาอีรั้ ลลิษาไม่ทันสัเเห็นเพราะมัวแ่เลือแว่นให้ัวเอ
ึ ึ
ายุำ่อย ๆ เินเลียบเียเ้าใล้สอสาวแบบเนียน ๆ เาทำเป็นเลือสิน้าในั้นวาที่อยู่ห่าไปเพียสอบล็อ วาภายใ้แว่นหนายัับ้อพฤิรรมอสอสาวไม่วาา
ฟึบ
"แ แว่าอันนี้เหมาะับเราป่ะ เราใส่แล้วเป็นไบ้า"
ลลิษายแว่นสีเินรูปหัวใึ้นสวม ใบหน้าน่ารัายแววทะเล้นนอที่ะยิ้มามไม่ไ้ แยอมอูสาวร่าเพรียว้วยหัวใที่เ้นระรัว
'โอยยยย...ทำไมีามนานี้!'
รีร้อในใ้วยวามลุ่มหล
"เท่สุ ๆ ไปเลยล่ะิี้"
แยอพูมไปามวามรู้สึ ลลิษาหัวเราะร่าพลาทำท่าทาวน ๆ อย่าน่าเอ็นู แยอหัวเราะับท่าทาลนั่น มือบาำลัะถอเปลี่ยนแว่นอันใหม่ ับพลันสายา็ันเหลือบไปเห็นบาสิ่เ้าพอี
แะ

ล้อถ่ายรูปถูหันเลนส์มาทาทั้สอน แยอหน้าเรีย้อมอเ้าอล้อถ่ายรูปนั้น้วยวามไม่พอใ
"แ ๆ แล้วอันนี้ล่ะ"
ลลิษาไม่ทันรู้ัว ร่าเพรียวยัหยิบเปลี่ยนแว่นสวมเล่นใหม่อย่าหรรษา แยอมอูลลิษาสลับับบุลปริศนาที่สะรอยามพวเธอ
'ทำยัไี เ้าโรินั่นแอบามิี้มาแน่ ๆแ่เรา็ไม่อยารีบลับเลยอ่ะ อยาอยู่ับิี้สอ่อสอนาน ๆ โอยยยยย...เรีย!'
แยอโ้แย้ับนเอนเผลอแสสีหน้าอแ ลลิษาที่สนุับแว่นนพอใ ึหันมาเพื่อะวนแยอให้ไปที่อื่น
"แ..."
ลลิษายยิ้มว้ายามหันมา แ่ทันทีที่เห็นใบหน้าล้ายับะร้อไห้นั้น ลลิษา็ใหล่นวูบในทันที สายาอแยอมอเลยลลิษาไปทา้าน้า ลลิษาึหันมอามในทันใ
แะ
และมันเป็นัหวะเียวันับที่ายุำัเอร์อย่าพอี ลลิษาึิประมวลสถานาร์ไ้อย่ารวเร็ว
'นั่นมันสอล์เอร์แน่ ๆ! แอบามแมาสินะ แถึไ้ทำหน้าอึอัะร้อไห้นานี้!'
วาสีน้ำผึ้สวยายแวววาวโรน์ ทำเอาายุำที่แอบส่อผ่านล้ออยู่ถึับะั
'ิบ×าย! เห็นเราแล้วหรอวะ!'
อุทานในใพร้อมทั้หันหลัหนีในทันที ายาวรีบสาวเท้า้าวเินออไปาุนี้อย่ารวเร็ว
ึ ๆ ึ ๆ
เสียรัวฝีเท้าัถี่ว่าัหวะาร้าวเินอายุำไปมา ิ้วหนาพลันมวเ้าหาัน เพราะรู้สึไ้ว่าเสียมันอยู่ใล้เหลือเิน
ึ ๆ
ายุำสัมผัสไ้ว่า้นเสียนั้นมาาทา้านหลั เาึัสินใหันลับไปำเลือมอ้วยวามสสัย
วับ
และนั่นถือเป็นวามิบ×ายามเสียอุทานในใทันที เพราะทันทีที่หันลับมานี้ ร่าเพรียวอสาวผมน้ำาล็พุ่เ้าปะทะเาอย่าั
ปึ! ุบ!
"อั่!"
ายุำระอัออมา้วยวามุ หมวบัเ็ที่สวมอยู่็พลันหลุอลพื้น แว่นาเลนส์หนาหล่นถึปลายา ล้อโปรราาแพระแทพื้นนเลนส์หลุระัระาย
"นายสอล์เอร์แั้นหรอ! เมื่อี๊็แอบถ่ายแอยู่ใ่ไหม!"
ร่าเพรียวนั่วาเ่าทับอแร่อายุำ มือเรียวยำอเสื้อยืนมันรั้ออีฝ่ายึ้นมา้วย วาสีน้ำผึ้สวยายแววุัน ใบหน้าน่ารัแสอาารโรธเรี้ยวนึ้นริ้วเป็นสีแ
"อึ..."
สภาพอายอายุำในอนนี้ไม่่าอะไรับลูหมานมุม มัน่าน่าอนาถเหลือเิน
"ิี้!"
แยอใรีบวิ่มาหาร่าเพรียว้วยวามรวเร็ว ใบหน้าสวยหวานเ็มไป้วยวามะลึ
'รี๊!! ิี้ือเท่มา!!'
บาที แยอ็โฟัสผิประเ็น
"ไอ้บ้านี่มันสอล์เอร์แใ่ไหม! ที่แทำหน้าะร้อไห้็เป็นเพราะมันใ่หรือเปล่า"
ลลิษาย้ำอเสื้อออีฝ่ายให้แน่นว่าเิม มือเรียวำหมัเป็นเิู่ หาอีฝ่ายิ่อ้าน เธอะปล่อยหมัใส่นรหน้าอย่าแน่นอน
"อ๊ะ ใ่หรอิ เาามิี้ไม่ใ่หรอ"
แยอแม้ะลุ่มหลแ่็ยัพอมีสิ ิ้วเรียวมวเ้าหาัน พร้อมทั้มอิี้สลับับายุำไปมา
'ิี้น่ารันานี้ หมอนี่้อามิี้แน่ ๆ!!'
"ห๊ะ!"
ร่าเพรียวร้ออุทาน้วยวามุน วาสีน้ำผึ้สวยายแววสับสนอย่าัเน มือเรียวที่ระาอเสื้ออีฝ่ายอยู่็พลันผ่อนแรลไป้วย
"ะ...เี๋ยว ๆ ฟััน่อน"
เสียทุ้ม่ำเอ่ยปาบอ้วยอาาริั เาหายใลำบาเพราะถูร่าเพรียวนั่ทับ่วัวอยู่ ผู้นส่วนให่่ามุูพร้อมับยสมาร์ทโฟนึ้นมาถ่ายลิปไว้เป็นหลัาน
"็รีบอธิบายมาสิ"
วาู่สวยประายร้าว ลลิษาเ่นเี้ยวราวับะับหัวอีฝ่าย แยอมอูท่าทาน่ารันั้น็พลันใอ่อนยวบ
'โอ๊ยยยยย! ทำไม้อน่ารันานี้!'
แยอวรแยยะระหว่าวามน่ารั ับวามเรี้ยวราให้ไ้
"ะ...ันหายใไม่ออ"
ายุำบอพร้อมทั้บมือไปที่้นาอสาวร่าเพรียว ลลิษามวิ้ว้อท่าทานั้น หาไม่ิว่านเริ่มมุเยอะ เธอประเนฝ่ามือเสยหน้าผาอีฝ่ายไป โทษานบัอามาแะัวเธอ
ฟึบ
ลลิษายอมลุึ้นอย่าว่า่าย แ่มือเรียว็ยัำอเสื้ออีฝ่ายแน่น ส่ผลให้ายุำำ้อลุึ้นามอย่าเลี่ยไม่ไ้
ฟึบ ุบ
ในระหว่าที่เาลุึ้นยืน หมวบัเ็ที่หมิ่นเหม่็พลันร่วหล่น พร้อมับแว่นาหนาที่เี่ยวลาแมสปิปาสีำให้หลุออ
"อุ๊บ!"
แยอยมือะรุบปานเอในทันที เพราะใบหน้าอายุำนั้นไ้ไร้ารปปินายัอยู่เ็มสายา
'นี่...นี่มัน!!'
แยออุทานในใอย่าร้อนรน วาู่สวยเบิว้า้อมอายุำไม่วาา
"อธิบายมา"
แู่เหมือนลลิษาะไม่รู้สึเหมือนแยอ วาสีน้ำผึ้สวยมอูใบหน้าหล่อเหลานั่น้วยสีหน้าเิม แ่ผู้นรอบายูเหมือนะไม่มีสิเท่าสาวร่าเพรียว
"รี๊!!!!"
เสียรีร้อัระทบโสประสาทระับสู ลลิษาสะุ้ัวยมือุมใบหูทันใ วาสีน้ำผึ้สวยวั้อมอไปรอบาย เธอึมอเห็นสีหน้าแื่นระนีใอหิสาวรอบัว
'รี๊อะไรันวะ'
หมับ
และยัไม่ทันที่ลลิษาะหาย มือหนา็พลันว้า้อมือเรียวแล้ววิ่ลาให้ามันไป
"เฮ้ย!!!"
ใบหน้าน่ารัายแววื่นระหน วาู่สวยหันลับไปมอสาวร่าบาที่ยัยืนะลึอยู่ ร่าเพรียวพยายามเอื้อมมือเพื่อสัมผัสแยอ หาแ่ายุำลับระาร่าเธอให้เ้ามาอยู่ในอ้อมออย่ารวเร็ว
หมับ! ฟึบ!
ร่าเพรียวถูแนแร่เี่ยวระหวัไว้ในอ้อมอ ลลิษาใำ้อหาที่ยึเาะามสัาิา มือเรียวึโอบว้าลำอหนาออีฝ่ายเอาไว้แน่น
"ทำบ้าอะไรเนี่ย!"
แ่สิอเธอยัหลเหลือ ลลิษาวัสายา้อมออีฝ่ายราวับะ่าทาสายา แ้มเนียนใสประายสีแปลั่อย่ารุ่นโรธ
"พาเธอหนียัไเล่า!"
อีฝ่ายพูบอ้วยสีหน้าร้อนรน วามวิัวลายัอยู่ภายในแววา สาวร่าเพรียวรู้สึสสัย เธอึะเ้อมอไปทา้านหลั
"รี๊!!!!"
เสียหวีร้อมาพร้อมลุ่มหิสาวที่วิ่ามมาเป็นพรวน สายาอพวเธอับ้อมาทาายหนุ่มอย่าลุ่มหล และในะเียวัน พวเธอ็ส่สายาอาามาทาหิสาว
'เี๋ยวนะ...สถานาร์แบบนี้อย่าบอนะว่า...'
วาสีน้ำผึ้สวยเลื่อนสายามอมายัเสี้ยวหน้าหล่อเหลา ิ้วหนาเ้มรับับวาเรียวมแสนุัน สันมูโ่ามรับับริมฝีปาหนาที่น่าสัมผัส ผิวพรราวสะอาเนียนใส เหลือบมอร่าายที่สูยาวและแ็แร ไม่มีำอธิบายอื่นใไ้แล้วนอา...
"นี่นายเป็นพวไออลใ่ไหม"
เสียใสเอ่ยถาม้วยสีหน้าเร่เรีย ำถามนั้นทำเอาายุำะัไปพอสมวร วาเรียวมเลื่อนสบมอใบหน้าน่ารั้วยวามแปลใ
"เธอไม่รู้ัันหรอ"
เอ่ยปาถามพร้อมับพิาราอีฝ่ายไปในัว ใบหน้าน่ารัายแววสับสนยามมอมาที่เา ิ้วเรียวสวยมวเป็นปมอย่าน่ามอ วาสีน้ำผึ้สวยสะท้อนเพียแ่ใบหน้าเาอยู่ภายในา ริมฝีปาอิ่มบบไปมาล้ายับำลััสินใ
'อึ'
ายุำเผลอลืนน้ำลายอย่าลืมัว วามน่ารัในระยะประิมันทำให้หัวใเาสั่นลอน
"ะไปรู้ไ้ไล่ะ ันไม่ิามพวไออลสัหน่อยนี่"
อบ้วยแ้มใสสีแระเรื่อ ไม่รู้ว่าเธอำลัโรธหรือเินอาย แ่ท่าทาน่ารัแบบนั้นมันไ้ื้อใเาไปเ็ม ๆ
'ให้ายสิ! ทำไมน่ารันานี้วะ!!'
:
:
ใเย็นสิเธอ
แนะนำัวัน่อนไหมล่ะ
:
:
อ่าว เลยอนหน้าหรอหรอ
:
:
ว๊ายายแล๊ววววว
:
:
+++++++
วามในใานลุ่มหนึ่
แยอ : ิี้โนลัพาัวไป!!
ายุำ : เปล่านะ!! ันแ่พาเธอหนี!!
แยอ : ไม่ ๆ!! นายแหละลัพาัว!! นายอุ้มิี้หนีันไป!!
ายุำ : ็บอว่าไม่ไ้ลัพาัว!! แ่พาหนีแฟนลับัน็เท่านั้นเอ!!
ลลิษา : ะเถียันทำไม ถ้าะโทษ ็โทษนเียนสิ//ิบาพร้อมปรายามอ
Northeyes : อ่า...วันนี้อาาศี ออไปเินเล่นีว่า//ลุหนีอย่าไว
เบาะแสอายุำ...
:
:
:
:
:
:
ายุำ : บอเาสิว่าไม่มี//นั่ปาน้ำา
ลลิษา : เอาน่า//ยื่นน้ำใบบัวบ
cr. สัแห่ในทวิเอร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น