THE GALAXIA

ตอนที่ 27 : Kaiser Lazalus

ห้องสีขาวสะอาดขนาดใหญ่ราวเจ็ดตารางเมตร ครึ่งหนึ่งถูกกั้นด้วยม่านสีขาวสาวสะอาด เพื่อไม่ให้ใครก็ตามที่อยู่หลังม่านนั้น ได้เห็นว่าด้านหลังม่านนั้นมีอะไรซ่อนไว้กันแน่

ครืด...

“คุณลาซาลัสครับ ผมมิคเค่น”

ประตูบานเลื่อนอัตโนมัติเปิดออก ชายร่างสูงในชุดเกราะแบบเบาอย่างที่พวกเรนเจอร์ใช้กันเดินเข้ามา เขาแนะนำตัวเองเบื้องหน้าม่านนั้น โดยไม่ได้คิดสงสัยว่าจะมีใครตอบเขากลับมาหรือไม่

“อ้อ ผมอ่านรายงานของคุณแล้วนะ มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ”

เสียงจากเบื้องหลังม่านตอบกลับมา มิคเค่นขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงของชายเบื้องหลังม่านนั้น

“จากรายงานเบื้องต้นที่คุณส่งมา พบว่ามีการทำงานของระบบรีเซ็ปชั่นในฐานลับที่ร้างไปแล้วยี่สิบกว่าปี และจากการตรวจสอบเซ็นเซอร์ต่างๆ กลับไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ เลย มันจะเป็นไปได้ยังไง ขนาดที่ระบบรีเซ็ปชั่นทำงานนี่ จะต้องมีสิ่งผิดปกติขึ้นแน่”

น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจทำให้มิคเค่นเป็นกังวล

“นั่นเป็นรายงานการตรวจสอบเบื้องต้นครับ ตอนนี้ผมมาเพื่อขอให้คุณลาซาลัสอนุมัติการเข้าตรวจสอบพื้นที่ เพื่อหาว่าระบบรีเซ็ปชั่นเปิดการทำงานตัวเองขึ้นมาได้อย่างไร”

“หึ นั่นผมเองก็คิดอยู่เหมือนกัน”

น้ำเสียงอ่อนลงของลาซาลัส ทำให้มิคเค่นรู้สึกเบาใจขึ้นมาก อย่างน้อยเขาก็ยังไม่มีความผิดอะไรในเวลานี้

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปเตรียมทีมเพื่อรอคำสั่ง”

“ได้สิ คุณจะได้รับอนุมัติให้เดินทาง เมื่อพบกับกรั้นจ์และทีมของเขา”

“ก...กรั้นจ์!”

“ตอนนี้ไปได้”

สีหน้าของมิคเค่นยังคงขมวดมุ่นขณะเดินออกไป เขารู้จักคนที่ลาซาลัสเอ่ยชื่อเมื่อครู่ กรั้นจ์ไม่ใช่ทั้งทหารหรือเรนเจอร์ รวมถึงทีมของเขาด้วย กรั้นจ์ขึ้นตรงกับลาซาลัส และไม่ฟังคำสั่งของใครนอกจากลาซาลัสเท่านั้น ทีมของกรั้นจ์มีแต่คนเก่งเกินธรรมดาที่ออกจะโรคจิต สนุกกับการฆ่าฟันและชื่นชอบการแข่งขันโดยมีเดิมพัน เชื่อเถอะว่าไม่มีใครอยากเข้าร่วมการแข่งขันแบบนั้นกับทีมของกรั้นจ์แน่

ครืดด

ม่านสีขาวถูกรูดเปิดออกเมื่อในห้องไม่มีใครอยู่อีกแล้ว ชายเบื้องหลังม่านนั้นดูอ่อนเยาว์ ทว่ากลับมีสายระโยงระยางตามร่างกาย และมีสิ่งที่ดูคล้ายเครื่องกรองอากาศสีใสจนแทบมองไม่เห็นครอบปากกับจมูกเอาไว้ แต่ไม่มีสายใดๆ โยงไปยังถังออกซิเจน สีหน้าของเขาดูเหนื่อยอ่อน ร่างสูงๆ นั้นดูผอมแห้งไปสักหน่อยแต่ก็ยังมีกล้ามเนื้อให้ได้เห็น มีสีผิวและผมอย่างคนเผือก เขาเดินไปยืนริมหน้าต่างกระจก สายตามองออกไปยังเบื้องนอกที่ดวงอาทิตย์กำลังจะขึ้น จากยอดตึกสูงตระหง่านที่เขาอยู่นั้น ทำให้มองเห็นทัศนีย์ภาพของเมืองเวิลด์แลนด์ซิตี้ได้เกือบทั้งหมด

“นานเกินไปแล้วนะ สิ่งที่คุณซ่อนจากผม ไม่นานหรอก ผมต้องหาเจอแน่”

เขาพูด สีหน้าดูเจ็บใจอยู่ไม่น้อยที่ยังไม่อาจหาสิ่งล้ำค่าที่ถูกซ่อนเอาไว้เจอเสียที

ครืด...

ประตูห้องเลื่อนเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้คนที่ก้าวเข้ามาเป็นชายร่างสูงใหญ่ ผมยาวสีน้ำตาลเข้มมัดรวบไว้อย่างลวกๆ กับสาวสวยร่างเล็กอีกคนหนึ่ง เมื่อเห็นชายเจ้าของห้องทั้งสองก็โค้งทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“เจ้านาย เรียกหาผมหรือครับ”

ชายผู้มาใหม่ถามขึ้น

“กรั้นจ์ ฉันต้องการให้แกรวมทีมแล้วออกไปสำรวจฐานวิจัยลับที่ถูกปิดตายใกล้กับโบนส์ฟอเรสต์นั่นภายในหนึ่งชั่วโมง เมื่อรวมทีมได้แล้วก็ไปหามิคเค่น หัวหน้าหน่วยที่ 11 ของเรนเจอร์ พาพวกนั้นไปด้วย”

ชายเผือกพูดโดยไม่หันมามอง

“ทำไมต้องเอาเจ้าพวกนั้นไปด้วยล่ะครับ ทั้งที่มีแค่ทีมของผมก็เหลือเฟืออยู่แล้ว”

กรั้นจ์ถาม

สาวสวยที่อยู่ข้างเขาเองก็สนใจ เพราะเมื่อก่อนเวลาลาซาลัสสั่งงานพวกเธอ จะไม่ให้ไปรวมกับทีมอื่นเลย งานทั้งหมดที่ลาซาลัสมอบให้ล้วนเป็นความลับสุดยอด แทบทุกครั้งจะไม่มีการรายงาน หรือร่วมมือกับหน่วยงานอื่นเลย

“คราวนี้พวกนั้นเป็นคนตรวจจับความผิดปกติของที่นั่นได้ แถมยังทำรายงานส่งไปให้ทุกหน่วยงานเรียบร้อย ยังไงก็ต้องให้พวกนั้นไปด้วย พวกนายมีหน้าที่ตรวจหาความจริงมา และกันไม่ให้ทีมของมิคเค่นรู้เห็นอะไรเกินจำเป็น ในส่วนที่ลึกที่สุดของที่นั่น สิ่งที่ถูกเก็บซ่อนไว้จะต้องไม่มีใครได้เห็น เข้าใจไหม?”

ชายเผือกหรือก็คือไกเซอร์ ลาซาลัสหันมาสบตากับกรั้นจ์

“อีกอย่าง ดาวนิคม G0005 ที่ไปสำรวจมานั่น เป็นยังไงบ้างล่ะ เจอ...ไหม?”

กรั้นจ์สบตากับลาซาลัสนิ่งราวชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบออกมา

“ไม่ครับ ไม่เจออะไรเป็นชิ้นเป็นอัน มีแค่เบาะแสจากแหล่งข่าวที่เชื่อถือไม่ได้ทั้งนั้น เป็นไปได้ว่าอาจเป็นการปล่อยข่าวเพื่อทำให้เราเขวออกนอกทาง”

“งั้นรึ พวกนั้นฉลาด หลบซ่อนมาได้ตั้งนาน แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องหาให้เจอ สมบัติล้ำค่าที่พวกเขาแอบซ่อนเอาไว้ ไปได้แล้วกรั้นจ์ ฉันอยากให้ออกเดินทางเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”

“ครับเจ้านาย”

ชายร่างสูงรับคำแล้วเดินออกมาจากห้อง ลาซาลัสกัดฟันกรอด สีหน้าออกอาการเจ็บปวด มือข้างซ้ายของเขากำลังเกร็งอย่างรุนแรง สัญญาณการเต้นผิดปกติของหัวใจเขา กระตุ้นการทำงานของโรบอทสาวที่ยืนนิ่งอยู่มุมหนึ่งด้านหลังผ้าม่าน เธอขยับตัวเดินไปหยิบเข็มฉีดยาที่มีของเหลวสีแดงใส ที่เก็บอยู่ในตู้นิรภัยออกมาแล้วเดินตรงมายังลาซาลัส

เขามองโรบอทสาวนิ่ง ก่อนที่เธอจะแทงเข็มฉีดยาทะลุหัวใจ และฉีดของเหลวสีแดงใสนั้นเข้าไปจนหมดหลอด อาการเกร็งของลาซาลัสรุนแรงขึ้น กล้ามเนื้อทั่วตัวของเขากระตุก ก่อนจะเริ่มคลายตัวในเวลาไม่นาน เขาหอบหายใจอย่างรุนแรง เนื้อตัวสั่นเทาจากความเจ็บปวด เขากุมหน้าอกตัวเอง รอยที่ถูกเข็มฉีดยาแทงนับครั้งไม่ถ้วน

“ทำไม...ฉันฉีดไอ้ยานี่มาเป็นสิบๆ ปี แต่กลับไม่ดีขึ้นไปกว่านี้เลย ทำไมเธอต้องมาหักหลังฉัน เอาสิ่งที่มีค่าที่สุดของฉันไปซ่อน!!”

ลาซาลัสคำรามด้วยความแค้น ในขณะที่โรบอทพยาบาลตนนั้นเดินกลับเข้ามุมของมันตามเดิม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่มองออกไปในความว่างเปล่าเบื้องหน้า ราวกับว่ามีใครสักคนยืนอยู่ตรงนั้น และกำลังหัวเราะให้กับความทุกข์ทรมานที่เขาต้องเผชิญอยู่

นอกเมือง

“นี่เซวิล นายคิดอยากจะเข้าเรนเจอร์จริงๆ เหรอ?”

ทเวนถามขึ้น ในขณะที่เรากำลังเดินทางไปยังป่าสนวินเทล่า

“ใช่”

“ทำไมล่ะ นายไม่อยากเป็นทหารเหรอ พวกนั้นเท่จะตาย ทั้งอาวุธ เกราะ ยานพาหนะ โดยเฉพาะไซเคิลนั่นน่ะ”

“นายสนใจแต่ไซเคิลละสิไม่ว่า”

ผมรู้ว่าที่ติดตราตรึงใจเขาไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากไซเคิลคันงาม พาหนะประจำตำแหน่งของหน่วยจู่โจมแนวหน้าของกองทัพ เขาพร่ำพูดถึงมันในช่วงแรกๆ และมีเป็นพักๆ หลังจากนั้นจะมีอะไรสุดแสนจะเท่และงดงามเท่าสวิฟท์บีทกับไซเคิลนั้นไม่มี  ผมนี่ฟังจนท่องตามได้แล้ว

“ฮ่ะๆๆๆ แน่นอน รถประจำตำแหน่งเชียวนะ ซื้อเองจะเก็บเงินประกอบได้เป็นคันตอนไหนก็ไม่รู้”

“มันก็จริงนะ แต่ผมได้ยินมาว่า รถประจำตำแหน่งนี่มันเอามาตกแต่งโมดิฟายอะไรไม่ได้เลยนี่นา เพราะไม่ใช่รถของเราเอง ถ้านายพอใจแบบนั้นมันก็ดีไป แต่ผมว่าพอนายได้ไซเคิลมาจริงๆ ต้องคันไม้คันมืออยากปรับแต่งนู่นนี่แน่ๆ ใช่ไหมล่ะ?”

ผมพูดอย่างรู้ทัน ทเวนชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าเหมือนจะพึ่งนึกได้ว่ามันจริงอย่างที่ผมพูดไม่มีผิด ยังไงซะรถประจำตำแหน่ง พอปลดประจำการหรือย้ายหน่วยงานก็ต้องคืนเขาไป ไม่ใช่อะไรที่เป็นสมบัติของเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“มันก็จริงน่ะนะ แต่ยังไงซะก็ยังได้มาขับอยู่ดีละน่า”

“ฮ่ะๆๆๆ”

ผมรู้ว่าหมอนี่รู้อยู่แล้ว แต่ไม่เข้าใจไอ้ท่าทางงอนแก้มป่องนั่นแหละ ทำอย่างกับเด็กไม่มีผิด

“โอ๊ะ ที่นี่เหรอป่าสนวินเทล่าที่นายบอก”

ทเวนถาม เมื่อเรามายืนอยู่หน้าป่าสนต้นสูงใหญ่หลายสิบเมตร

“ใช่ ที่นี่แหละมีอาหารที่พวกมันชอบ ก็เลยเจอตัวได้ง่ายกว่าที่อื่น”

“นายรู้ได้ไงอะ?”

“ก็ผมมีคอมเจ็น”

คำตอบสั้นๆ แต่ทำเอาคนฟังยิ้มกระตุก ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในเขตป่าสนวินเทล่าที่ค่อนข้างจะเงียบสงบ ไม่รู้ว่าเพราะไม่มีใครมาล่าไวด์เดอร์ทีนี่ หรือเพราะพวกเขาทำมิชชั่นนี้สำเร็จเรียบร้อยไปกันหมดแล้วกันแน่

“ที่นี่บรรยากาศดีแฮะ ป่าโปร่ง อากาศเย็นสบาย เหมือนเดินอยู่ในโลกนิทานเลย”

ทเวนมองออกไปรอบๆ ด้วยความชอบใจ

“คนอย่างนายเคยอ่านนิทานอะไรพวกนั้นด้วยเหรอเนี่ย?”

ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ทเวนเหล่มองผมด้วยหางตา

“หาเรื่องเรอะ ถึงฉันจะโตมาหล่อเท่ขนาดนี้ แต่คนอย่างทเวนคนนี้ก็เคยมีวัยเด็กมาก่อนนะเฟ้ย!”

“ฮ่ะ...”

ผมสะอึกหัวเราะออกมาทีหนึ่ง ออกจะอึ้งเล็กน้อยกับประโยคคำพูดนั้น

“ทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่า...

ตึงง!

เสียงของหนักตกกระทบพื้นดังมาจากข้างหลังเรา ทำเอาทเวนที่กำลังจะหาเรื่องผมหยุดชะงัก เรามองหน้าอย่างรู้กันว่าไอ้เสียงตึงที่ได้ยินเมื่อครู่มันเกิดจากอะไร ไม่นานนักเสียงคำรามก็ตามหลังมา

“ไฮ-ไวด์เดอร์...”

ผมพูดก่อนจะดีดเท้ากระโดดลอยตัวไปคนละด้านพร้อมกันกับทเวน เพราะไฮ-ไวด์เดอร์ตัวนั้นพุ่งเข้าใส่เราจากด้านหลัง ทเวนลงพื้นได้สวยกว่าผมมาก เขาดึงสวิฟท์บีทออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว และรัวยิงใส่ไฮ-ไวด์เดอร์ ที่กำลังชะงักจากการพุ่งเข้าชนพวกเราเมื่อครู่

กระสุนของทเวนเข้าเป้าทุกนัด ไฮ-ไวด์เดอร์ร้องคำรามเสียงดังด้วยความเจ็บปวด มันวิ่งเข้าใส่ทเวนด้วยความโกรธ หมอนั่นหน้าซีดด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าไฮ-ไวด์เดอร์จะมาถึงตัวได้เร็วขนาดนั้น เขาสบถแล้ววิ่งหลบไปหลังสนวินเทล่าต้นใกล้ๆ

ตูมมม!

แรกกระแทกทำให้เปลือกของสนวินเทล่ากะเทาะ ลำต้นตรงที่ถูกไฮ-ไวด์เดอร์พุ่งชนยุบและแตกเป็นรอยใหญ่ ผมดึงเชนกันออกมาจากข้างเอวแล้วรัวยิงใส่ไฮ-ไวด์เดอร์ตัวนั้น มันจึงเบนความสนใจจากทเวนมาที่ผมแทน มันคำรามแล้ววิ่งมาทางผม ก้มหัวต่ำพร้อมจะขวิดผมกระเด็น

ตูมม!!

ทเวนยิงบอมเบอร์บูลเล็ตใส่ไฮ-ไวด์เดอร์ เพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของมัน ก่อนจะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม

“ยิ้มอะไรของนาย เจ้านั่นยังไม่ตายเลยนะ”

ผมว่า แม้การโจมตีของทเวนจะสร้างบาดแผลขนาดใหญ่บนสีข้างของไฮ-ไวด์เดอร์ได้ จนทำให้มันบาดเจ็บสาหัสจากบาดแผลและการเสียเลือด ร่างที่ล้มลงพร้อมแผลเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด กำลังพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากมาก เมื่อเนื้อตรงสีข้างมันหายไปก้อนใหญ่ขนาดนั้น

“ไม่คิดว่าครั้งนี้จะจัดการได้ง่ายๆ เลยนะ”

ทเวนหัวเราะชอบใจที่ได้แก้แค้นที่ครั้งก่อนถูกฆ่าตายอนาถ

“ไม่นะ เท่าที่เห็นไฮ-ไวด์เดอร์จะอยู่เป็นคู่ แล้วคู่ของเจ้าตัวนี้ล่ะ?”

ผมพูดขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจ พร้อมกวาดสายตามองออกไปรอบตัว

“แย่แล้ว หลบเร็วทเวน!!”

ผมรีบร้องเตือนด้วยความตกใจ เพราะไฮ-ไวด์เดอร์อีกตัวที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน พุ่งโจมตีใส่เขาอย่างรวดเร็ว พอรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นร่างทเวนลอยคว้างอยู่กลางอากาศ มีเลือดกระเซ็นออกมาจากปาก

“ทเวน!!”

ผมรัวกระสุนใส่ไฮ-ไวด์เดอร์ตัวนั้นไม่ยั้ง เพราะมันกำลังจะโจมตีใส่ทเวนอีกครั้ง ทั้งที่เขายังลอยคว้างอยู่กลางอากาศ การโจมตีของผมทำให้มันเสียจังหวะ มันหันมามองผม คำรามเสียงต่ำ พร้อมทั้งพ่นลมออกทางจมูกจนเห็นเป็นไอ และวิ่งเข้าใส่ผมอย่างรวดเร็ว

ผมรัวยิงไปที่ใบหน้าและดวงตาที่ไร้สิ่งใดป้องกันของมัน หน้าของไฮ-ไวด์เดอร์สะบัดรัวเมื่อถูกกระหน่ำยิงด้วยกระสุน ซึ่งเจาะทะลุผิวหนังที่มีขนเรียงเส้นหนานุ่มนั้นเข้าไปได้อย่างง่ายดาย ไม่นานใบหน้าของมันก็มีแต่เลือด ดวงตาข้างหนึ่งถูกกระสุนทะลวงจนบอดสนิท เสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดของมันทำให้เหล่านกที่เกาะอยู่บนต้นสนบินหนีไปด้วยความตกใจ

“ทเวน!”

ร่างของไฮ-ไวด์เดอร์ตัวที่สองล้มลงกระแทกพื้น เลือดอาบเปื้อนใบหน้าจนมันมองด้วยตาข้างเดียวที่เหลือได้ไม่ถนัดอีกต่อไป ผมรีบวิ่งไปดูทเวนนอนนิ่งอยู่บนพื้น เขย่าตัวเขาอย่างแรงจนเขารู้สึกตัวขึ้นมา

“อ...โอ๊ย! เจ็บชะมัด”

ทเวนร้องเสียงหลง ส่วนผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

“ไม่ใช่เวลามาร้องโอดโอยนะ เจ้าสองตัวนั้นมันยังไม่ตาย”

ผมเตือน ทเวนหันไปมองไฮ-ไวด์เดอร์สองตัวที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น ไม่ห่างจากกันมากนัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเช็ดเลือดออกจากมุมปาก

“งานนี้ฉันต้องปวดเมื่อยไปอย่างไร้ประโยชน์หรือไง ทั้งที่ไม่ได้ต่อสู้เท่ๆแบบในหนัง แต่ดันเป็นเพราะตกจากที่สูง และถูกกระแทกต่างหาก"

ทเวนบ่นพร้อมทั้งสไลด์ลำกล้องสวิฟท์บีท ปรับเป็นโหมดกระสุนธรรมดา

“ฉันจะยิงแกให้พรุนไปทั้งร่างเพื่อเป็นการแก้แค้นก็แล้วกัน”

พูดจบทเวนก็สาดกระสุนใส่ไฮ-ไวด์เดอร์ตัวที่เขาเปิดแผลขนาดใหญ่ตรงสีข้างของมันไว้ เลือดที่ไหลทะลักออกมา ทำให้มันเกือบจะเสียเลือดตายอยู่แล้ว มันร้องลั่นขณะที่ร่างถูกกระสุนขนาดใหญ่ (ลำกล้องสวิฟท์บีทมีขนาดใหญ่กว่าปืนของเซวิล) ยิงกราดไปทั่วทั้งตัว โดยไม่อาจลุกหนีหรือตอบโต้ได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ยอมตายง่ายๆ

“ชิ ทำไมมันตายยากอย่างนี้นะ!”

ทเวนบ่นอย่างหัวเสีย ดูท่าว่าการเป็นมอนสเตอร์คลาส C จะทำให้มันตายยากกว่ามอนสเตอร์คลาสต่ำกว่าด้วยแน่ๆ

“กระสุนอาจทะลวงไปไม่ถึงจุดตายของมันก็ได้นะ ตรงอกของมัน แผงอกที่ดูคล้ายกับเกราะกระดูก ช่วยปกป้องหัวใจไม่ให้ถูกทำลายได้ง่ายๆ สินะ”

ผมตั้งข้อสังเกต

“ชิ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องใช้บอมเบอร์บูลเล็ตอีกแล้วสินะ”

ทเวนทำท่าจะเปลี่ยนโหมดสวิฟท์บีทอีกครั้ง เพื่อระเบิดแผงอกที่ดูคล้ายเกราะของมันออก

“เดี๋ยว เจ้าตัวนั้นมันขยับแทบไม่ได้แล้ว เราไม่จำเป็นต้องใช้กระสุนแพงๆ นั่นให้เปลืองหรอก”

“แล้วนายจะให้ทำยังไง เกราะแข็งๆ แบบนั้น ให้ใช้มีดแซะเอารึไงล่ะ?”

“ช่างประชดนะนาย จุดตายน่ะมันไม่ได้มีแค่หัวใจที่เดียวสักหน่อยนี่ หลบเร็ว!”

เราต้องหยุดคุยเล่นกันกะทันหัน เมื่อไฮ-ไวด์เดอร์ตัวที่ผมยิงตาบอดไปข้างหนึ่งลุกขึ้นมาโจมตีใส่อีกครั้ง เมื่อมันโจมตีพลาด ก็ร้องคำรามออกมาเสียงดังลั่นด้วยความแค้น

“คงต้องจัดการเจ้านี่ก่อน”

ผมพูดกับทเวน เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนที่เราสองคนจะรัวกระสุนใส่ไฮ-ไวด์เดอร์ตาบอดตัวนั้นที่หัว และลำตัวส่วนที่ไร้เกราะแข็งป้องกัน จนมันล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง คราวนี้ผมกับทเวนรีบเข้าไปประชิดร่างของไฮ-ไวด์เดอร์ทั้งสองตัว จ่อปืนไปที่ลำคอด้านหลังของมันแล้วรัวกระสุนอย่างไม่รีรอ