คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~~Chapter 1~~
เหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ผมเชื่อว่ามันคือ พรหมลิขิต
ที่ทำให้ผมและมันได้มารู้จักกัน
.
..
...
ผมกับมันเป็นพี่น้องกันครับ ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ใครหลายคนกลับบอกว่า
ผมกับมันรักกันยิ่งกว่าพี่น้องที่คลานตามกันมาอีก
ผมกับมัน มีสิ่งที่ชอบไม่ตรงกันหลายอย่าง
ผมชอบดูบอล มันชอบเล่นแบต
ผมชอบเข้าฟิตเนส เล่นให้เหงื่อออก มันชอบนอน ไม่ชอบเหงื่อเยอะ บอกว่าเหนอะ
ผมชอบดูหนัง ต่อสู้ มันชอบดูหนังตลก
ผมตัวสูง มันตัวเตี้ย
ผมเลือกที่จะเก็บความรู้สึก มันเก็บความรู้สึกไม่เก่ง
ผมไม่ค่อยเปิดใจคุยกับใคร มันอัธยาศัยดี เข้าได้กับทุกคนไม่ว่า หญิง หรือ ชาย
ผมเป็นห่วงมันมากกว่าผมเสมอ มันมักไม่ค่อยห่วงตัวเอง
แต่ไม่รู้ว่าทำไม....
ผมรู้สึกว่า ผมผูกพัน และขาดมันไม่ได้
บางครั้ง ผมถามตัวเองเสมอว่า ว่าจะทำยังไง
ที่จะสามารถหยุดเวลา ของผมไว้กับมันได้...
.
..
...
ฝากถึง ไอ้น้องชายของผม...
ทำไมกูโชคดีจังวะ
โชคดีที่ได้เจอคนน่ารักอย่างมึง
โชคดีที่ได้เจอกับคนดีๆอย่างมึง ได้รักมึง
กูไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าวันนั้นกูไม่เจอมึง วันนี้กูจะเป็นยังไง
กูไม่รู้เหมือนกันว่า ชีวิตที่กูอยู่จะมาถึงทุกวันนี้ไหม
ต้องขอบคุณวันนั้น...
.
..
...
มึงจำได้ไหมวันที่เราเจอกันครั้งแรก หน้าโรงเรียน เราอยู่โรงเรียนชายล้วน
ตรงข้ามโรงเรียนเราเป็นเด็กช่าง (ช่างแม่มมม 555)
วันนั้น กูกำลังกลับบ้าน หลังจากเตะบอลเสร็จ
พวกเพื่อนกูก็จะไปต่อ กูเห็นว่าหอกูอยู่ใกล้ๆ
เลยจะกลับไปอาบน้ำ เสริมหล่อ ไปหาสาวควงจากร้านสักคน สองคน
หน้าโรงเรียนมีคนยกพวกตีกัน แล้วกูเกี่ยวอะไร กูเดินมาของกูเฉยๆ
ไม้ทีเกือบลงหัวกบาลกู คิดแล้วก็ขำ ดีนะที่มึงแกล้งทำเป็นเดินชนกู พวกมันเลยวิ่งผ่านกูไป
เรียกว่าไม่ได้สนใจกูที่กำลังจะด่ามึงเลย ตอนนั้นกูกำลังจะด่ามึงว่า ชนกูทำไม
แล้วมึงก็เสือกพูดขึ้นมาว่า
“เดินดูอะไรกับเค้าบ้าง รีบตายหรอไง” เท่านั้นกูเลยต้องเงียบปาก
ขืนพูดไปกูต้องโดนมึงด่าต่อแน่ๆ
.
..
...
หลังจากวันนั้น กูก็เจอมึงบ่อยขึ้นไม่รู้เพราะอะไร
กูเตะบอล ก็เห็นมึงนั่งกับเพื่อนที่โต๊ะม้าหินใกล้ๆ
กูเดินเข้าห้องเรียน ผ่านหน้าห้องมึงก็ต้องหันไปมอง
กูชวนมึงไปกินข้าวบ่อยๆ บางครั้ง มึงก็มาเล่นเกมส์ห้องกู
มึงแม่งโคตรเด็กเลยเตี้ย ติดเกมส์ ปัญญาอ่อน ฉิบหาย
กูชวนเล่นวินนิ่งก็ไม่เล่นกับกู บอกไม่ชอบบอล แล้วกูทำไม
กูก็ตามใจมึง ลงไปเล่น ไฟท์เตอร์ กับมึง
ก็ยังดีที่มึงไม่ชวนกูเล่น บอมเบอร์แมน ห่า เกมส์โคตรเด็ก
กูชนะ มึงก็ไม่ยอม โวยวายไม่ยอมเลิก กูต้องยอมให้มึงชนะ
กูไม่เข้าใจ ทำไมกูถึงต้องยอมมึงตลอดวะ เตี้ย!!
.
..
ถึงกูจะมีแฟน คบกันได้สักพัก
กูก็เลิก มึงรู้ไหม เพราะมึงนั่นแหละ ใช่ที่กูบอกว่า เราไม่มีเวลาให้กัน
กูไปกินข้าวกับเขา ก็คิดถึงว่ามึงกินหรือยัง
กูดูหนัง ตอนเลือกหนัง ก็คิดว่าเรื่องนี้มึงน่าจะชอบ
โทรศัพท์เข้าก็ต้องรีบยกมาดูว่ามึงหรือเปล่า
ไม่ว่ากูจะทำอะไร ก็แต่มึง แล้วอย่างนี้ มึงคิดว่ากูกับเขาจะคบกันได้หรอวะ
.
..
..
มึงจะคิดไหมว่า ทำไมกูคบแป๊ปเดียวก็ต้องเลิก
แต่ที่ทำให้กูรู้สึกผิดคือ ตอนกูเลือกกับ บิ้ว
กูไม่เสียใจมากมาย ไม่ร้องไห้
แต่ที่จริงกูก็ไม่ค่อยได้ร้องไห้ฟูมฟายอยู่แล้ว มึงก็รู้
.
..
แต่มึงก็นะ คนห่าไร มีแฟนแล้วก็ทะเลาะกันโคตรบ่อย
มึงทะเลาะกัน โทรมาหากู มานั่งระบายอารมณ์กับเกมส์ของกู
กูก็นั่งฟังมึงพูด นั่งรอมึงพูดให้ฟัง
ทั้งๆที่บรรยากาศ น่าอึดอัด แต่กูกลับไม่ได้รู้สึกรำคาญมึงเลย
แถมรู้สึกดีที่อย่างน้อยมึงก็มาระบายที่กูมากกว่าเพื่อนมึง
.
..
ใครถามกูก็คงได้แต่ให้เหตุผลว่า
ก็มึงน้องกู....
น้องกูมีปัญหา...กูจะไม่ช่วยได้ไงวะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรต์ทอร์ก :
- อาจจะใช้ ภาษา พ่อขุนราม หน่อยนะคะ
- ถ้ามีคำผิดฝากด้วยนะ 555
- มันเป็นฟิคที่เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ ไม่รู้ตอนต่อไปเหมือนกัน 555
- ขอบคุณที่ติดตาม รวมถึงทุกคอมเม้นท์นะคะ มันคือกำลังใจ ^__^
ความคิดเห็น