คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO*
SWEET HOME
INTRO
ว่ากันว่าชีวิตในวัยเรียนมหาวิทยาลัยเปรียบเหมือนการจำลองการใช้ชีวิตในวัยทำงาน ... สำหรับผมแล้วมันก็ตรงตามนั้นแหละครับ 1 ปีที่เข้าเมืองกรุงมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่นี่การดำรงชีวิตประจำวันของผมก็ได้เปลี่ยนไป อิสรเสรีที่ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาคอยกำหนดเวลากลับบ้าน อยากทำอะไรก็ทำ ซึ่งนั่นคือนิสัยของตัวผมเอง ซึ่งปัจจัยหลายๆอย่างในตัวผมเองก็เอื้ออำนวยด้วยแหละ พ่อแม่ทางบ้านก็ไว้ใจในตัวผมว่าคงไม่ทำให้ท่านเสียใจ ถึงได้ซื้อบ้านหลังโตในเมืองกรุงให้ผมเป็นของขวัญสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ....
กรี๊ง~ กรี๊ง~~
“คุณแม่”
“หวัดดีครับแม่”
[ สวัสดีจ้ะลูกชาย ตื่นเร็วจังวันนี้ ]
“พอดีออกไปวิ่งจ้อกกิ้งมาน่ะครับแม่ ที่โทรซะเช้านี่แม่มีธุระอะไรเร่งด่วนหรือเปล่าครับ”
[ ถามว่ามีมั้ยก็มีนะ แต่ไม่เร่งด่วนอะไรหรอกแม่แค่จะโทรมาบอกว่า ... ]
“ว่าอะไรครับ”
[ โน่จำน้องริทได้หรือเปล่าลูก? ]
“น้องริท?” ทันทีที่ได้ยินชื่อ ความทรงจำในอดีตก็เริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง
น้องริท ไอ้เด็กแสบที่สมัยเด็กๆคอยสร้างปัญหาได้ไม่เว้นแต่ละวัน คอยหาวิธีกลั่นแกล้งเขาสารพัด หาเรื่องเด็กกลุ่มอื่นแล้วชิ่งให้เขารับหน้าเพียงคนเดียว จนเข้าวัยมัธยมครอบครัวของมันก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น แล้วหลังจากที่มันหายไปชีวิตของผมก็เริ่มกลับเป็นปกติสุข
[ ว่าไงโตโน่จำน้องได้หรือเปล่า นิ่งๆแบบนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ] เสียงพูดที่ดึงสติให้กลับมาจากห้วงความคิด
“ก็จำได้น่ะแม่ ทำไมหรอครับ?” ลางสังหรณ์กำลังบอกว่าอีกไม่นาน เรื่องซวยๆกำลังจะมาเยือน
[ บ้านที่กรุงเทพโตก็อยู่คนเดียว ] ไม่นะต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ต้องไม่ใช่ในแบบที่ผมกำลังคิด
[ แม่กับน้าอรแม่ของน้องริทคุยกันแล้ว แม่ก็เลยคิดว่า ... ] อึก... ผมเริ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเพราะแต่ละประโยคที่แม่กำลังจะพูดมันเป็นอะไรที่ชวนลุ้นจนฉี่แทบราด
[ จะให้น้องริทไปอยู่กับเราไหนๆก็ไหนๆละ บ้านก็หลังไม่ใช่เล็กๆ อยู่กันสองคนช่วยกันดูแลบ้านดีกว่า ยังไงโน่ก็สนิทกับน้องริทนี่นะ ]
ร่างกายเริ่มรู้สึกชาเหมือนโดนทำร้ายมาก็ไม่ปาน ทั้งๆที่คิดไว้แล้วว่าชีวิตจะมีอิสระไม่ต้องคอยกังวลกับคนข้างหลัง แต่อีกไม่นาน อีกไม่นาน ความเป็นอิสระจะหายไปเพราะไอ้เด็กแสบมันกำลังจะกลับมา
[ โตโน่ ตาโน่!! ]
“ครับๆ” แล้วเสียงของแม่ก็ดึงผมกลับมาจากห้วงความคิดอีกครั้ง
[ ตกลงตามนี้นะ ]
“ผมมีทางให้เลือกด้วยหรอครับ”
[ พูดเหมือนไม่อยากให้น้องไปอยู่ด้วยอย่างนั้นแหละ ]
“แล้วมะ ...เอ่อ ริทจะมาวันไหนครับ”
[ น้าอรบอกว่าเดินทางไปแล้วล่ะจ้ะ เดี๋ยวคงถึงยังไงก็ฝากน้องด้วย ]
“ห้ะ!! มาแล้ว วันนี้หรอครับ”
[ จ้ะ ดูแลน้องด้วยนะ อย่าพาน้องเสียล่ะ แค่นี้ก็แล้วกันนะ ไว้แม่จะโทรไปคุยด้วยใหม่ ]
“แม่!! เดี๋ยวๆ”
[ ตู๊ด ตู๊ดๆๆๆ~ ]
ร่างสูงเดินคอตกออกมายังระเบียงบ้าน พร้อมนึกถึงชะตากรรมที่ตัวเองจะได้พบเจออีกไม่กี่นาที ไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าแล้วรู้สึกสยองอย่างบอกไม่ถูก น้องริท ที่คุณแม่คนสวยรักนักรักหนา แต่สำหรับโตโน่แล้วนั่นคือตัวอันตรายหมายเลขหนึ่งในชีวิตเลยล่ะ
ขาหนั่นกล้ามก้าวกลับเข้ายังห้องนอนสุดแสนจะส่วนตัวก่อนจะปลีกตัวเองลงไปยังห้องครัวที่แทบจะหาอะไรกินไม่ได้เพราะส่วนมากของในตู้เย็นก็จะมีแต่น้ำเปล่ากับเบียร์เท่าแหละ
มือหนาหยิบแก้วใบโปรดฉีกซองกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นลงไปก่อนจะกดน้ำร้อนตามลงไปก่อนจะยกแก้วกาแฟกับถุงปาท่องโก๋ที่ซื้อมาระหว่างขากลับจากที่ไปวิ่งที่สวนสาธารณะ มือขาวเปลี่ยนจากแก้วกาแฟหยิบจับรีโมททีวีขนาดกดเปิดดูข่าวในยาวเช้าแก้อาการกลุ้มใจ
จะมีทางไหนหรือเปล่าที่เขาจะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับไอ้เด็กตัวแสบคนนั้นได้ หรือจะให้มันไปอยู่กับเพื่อนคนอื่น ... ไม่ได้ๆ ถ้าเกิดมันโทรไปฟ้องแม่มีหวังเละแน่ๆ อ๋อ!! ถ้าไม่ไล่มันไปก็แค่หาทางให้มันอยากไปเองซะก็สิ้นเรื่อง ... หึหึ!!
ปิ๊ง~ ป่อง~~
อากาศเมืองไทยนี่มันก็ยังร้อนเหมือนเดิม อาจจะร้อนกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ แถมไอ้แผนที่ขีดๆเขียนๆของคุณแม่สุดที่รักมันก็ช่างดูง่ายเสียเหลือเกิน ( =.= ) กระเป๋าก็หนัก แล้วผู้ชายตัวเล็กๆอย่างผมก็ต้องลากกระเป๋าใบใหญ่พลางเดินหาบ้านตามแผนที่ ที่แม่ให้มา บางทีก็ลำบากไปนะครับแม่~ รู้งี้เรียนต่อที่อังกฤษก็ดี
68/6 หมู่บ้านวิลัยพานิช
ตอนนี้ก็ถึงหมู่บ้านวิลัยพานิชแล้ว แต่ไอ้บ้านเลขที่ 68/6 นี่มันอยู่ส่วนไหนของหมู่บ้านกันล่ะเนี่ย ยังไงก็แวะถามลุงยามหน้าหมู่บ้านก่อนก็แล้วกัน
“เอ่อ .. สวัสดีครับ”
“หืม .. หวัดดี มีอะไรรึพ่อหนุ่ม”
“คือพอดีผมมาตามหาบ้านหลังนี้นะครับ” ร่างเล็กพูดพลางยื่นกระดาษใบเล็กให้
“68/6 อ๋อ อยู่ซอยที่ 6 ท้ายซอยเลยล่ะ”
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรๆ”
ร่างบางเล็กเดินอาบเหงื่อเปรียบดุจเพิ่งอาจน้ำเสร็จหมาดๆ บ้านหลังสุดท้ายซอยที่ 6 ถ้ามันจะลึกขนาดนี้ เวลาจะออกไปเรียนเขาจะทำยังไง ยิ่งถ้ามีเรียนเช้าจะไม่ต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่หรอกเหรอ ...
บ้านเลขที่ 68/6 !!
ถึงแล้ว .. หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกับการเดินลากกระเป๋าใบใหญ่มาทั้งวัน ในที่สุดก็ถึงสักที จะเป็นไงบ้างนะ จะจำเราได้หรือเปล่าแต่นานขนาดนี้ถึงลืมไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเราเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะจำเขาได้ พี่ชาย และที่สำคัญ .... พี่เขาจะมีคนรู้ใจหรือยังนะ
ปิ๊ง~ ป่อง
สวัสดีรีดเดอร์ที่รักทุกท่าน
ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะครับ
ไรท์เตอร์ชื่อ “ปั๊บ”
สรรพนามที่ใช้เรียกตามสะดวกเลยแล้วกันครับ
ตอนนี้เป็นเพียงแค่อินโทรนะครับ ( หวังว่าจะชอบและติดตามต่อ )
เป็นฟิคโน่ริทเรื่องแรกที่แต่ง ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ
สำหรับตอนแรกไม่นานเกินรอครับ
...
..
ลืมบอกไป Concept เรื่องนี้หวาน ใส เกรียนและ NC ( เตรียมกระดาษซับเลือดกันด้วยล่ะ )
ขอบคุณที่หลงตัวเขามาอ่านครับ
เจอกันตอนหน้า
With love
ESC-zNix
ความคิดเห็น