Seven Kingdoms: Quest of no man land (เวอร์ชั่นเก่า)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 เข้าสู่เมืองแม่แดง rev

ตอนที่ 3 เข้าสู่เมืองแม่แดง

“ออนไลน์” ... เงียบ

“โอมมมมมม เจ้าจงออนไลน์” ... เงียบ

“ระบบเกมส์เริ่มได้” ... เงียบ

“... Seven Kingdoms ….. เปิดเครื่อง …. สู่โลกใหม่ ….”  และอีกมากมาย ต้นทบทวนก็พบว่าปลั๊กก็เสียบไปแล้วระบบข้างในก็เย็นสบาย จนอาจจะหนาวไปบ้างจนต้องกระชับผ้าห่ม อีกครั้ง จนเหนื่อยและโมโห สุดท้ายก็ผล่อยหลับไป

...

...

 “คนต่อไปเชิญทางนี้ครับ” เสียงทุ้มต่ำกังวาล ดังมาจากด้านหน้า พร้อมกับเสียงดังจอแจไปทั่ว ชายหนุ่มอยู่ๆ ก็พบว่าตนเองโผล่มาที่ห้องโถงที่พื้นปูด้วยหินแกรนิตสีเทา หลังจากปรับสายตาสักครู่ก็เห็นรอบข้างเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่ที่แปลกใจที่ทำไมมีแต่ผมดำเต็มไปหมดไปหมดดูไปก็คงราวๆ สัก 200 – 300 คนได้และดูเหมือนจะมีคนโผล่มาใหม่อย่างต่อเนื่องดูเหมือนบริเวณตรวจคนเข้าเมืองของสนามบิน

“คุณผู้ชายคนนั้นเชิญด้านนี้ครับ.... เออ ครับคุณที่มีหนวดนะครับ คุณนั่นแหละไม่ต้องมองไปทางไหน”

“อ่อ ครับๆ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปที่เคาเตอร์หมายเลข 4 หลังจากกรอกประวัติเรียบร้อยก่อนที่จะถูกเชิญออกไปที่บริเวณต่อไปก็ถือโอกาสถามคำถามที่คาใจตั้งแต่เริ่มเดินเข้ามา

“เออ จะสะดวกมั๊ยครับถ้าผมจะถามอะไรนิดหน่อย”  

“ครับเชิญครับ แต่ผมมีเวลาให้คุณไม่มากนะครับเดี๋ยวคุณจะต้องรีบไปขึ้นเรือไม่งั้นจะต้องรอไปอีกหลายชั่วโมงเลย” วิศวกรหนุ่มก็ถือโอกาสถามคำถามที่สงสัยซึ่งโดยสรุปก็ได้ว่าที่นี้ จะเข้ามาได้ก็ 2 กลุ่มเท่านั้น กลุ่มแรกคือกลุ่มคนเล่นใหม่ซึ่งจุดนี้จะเป็นจุดคนเล่นใหม่โซนเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งก็จะมารวมกันที่นี้และจากนั้นก็จะลงเรือไปตามแต่ละสถานที่ต่างๆมีคนชนชาติเดียวกันหรือใกล้เคียงกันตั้งถิ่นฐานไว้

ส่วนกลุ่มที่สองคือกลุ่มคนที่ตายและจะเกิดใหม่ในกรณีนี้จะไม่ได้เกิดทันทีแต่จะต้องรอคิวจนถึงคิวตัวเองหมายความว่าไม่ใช่ว่าตายแล้วจะได้เกิดใหม่ทันทีต้องดูก่อนว่าประชากรในพื้นที่ๆ เราลงทะเบียนไว้ในแต่ละวันมีโควต้าคนเกิดใหม่ได้เท่าไร ซึ่งตามแต่พื้นที่ไปเช่น ถ้าเป็นพื้นที่ของคนจีนที่ตอนนี้มีผู้เล่นกว่า 3 ล้านคน ก็จะมีโควต้าการเกิดต่อวันเยอะกว่าของ สิงคโปร์ที่ตอนนี้มีผู่เล่นเพียงไม่กี่หมื่นคน

ซึ่งเรียกได้ว่าคำถามหนึ่งนำไปสู่อีกคำถามหนึ่ง ต้นยิ่งถามก็ยิ่งสงสัยว่าเกมส์นี้เขาไม่อยากให้คนมาเล่นเยอะๆ หรือยังไง แต่คิดดูนี้ก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งเหมือนกันที่ทำให้ยิ่งดูสมจริงมากขึ้น เป็นทั้งการควบคุมประชากรผู้เล่นไปในตัว รวมถึงทำให้ผู้คนที่อยากเข้ามาเล่นยิ่งต้องแย่งชิงกันเข้ามาอย่างดุเดือดทำให้คุณค่าของการได้เล่นเกมส์นี้ยิ่งสูงขึ้น มาคิดดูว่าการที่เขาได้เข้าเกมส์มาอย่างราบรื่นเช่นนี้อาจจะเป็นเพราะอิทธิพลของบริษัทหัวหน้าทรงพลก็เป็นได้เพราะเขาลงทะเบียนไว้ว่าเป็นอุปกรณ์ที่ซื้อในนามของบริษัทฯ

ต้นเดินออกมาจากห้องโถงเข้าไปสู่ปริเวณท่าเรือ มาถึงจุดนี้ เข้าก็เพิ่งสังเกตว่าทุกคนต่างก็แต่งชุดคล้ายกัน เป็นลักษณะเสื้อผ้าฝ้ายแบบหนาเนื้อหยาบสีขาวขุ่นกับกางเกงผ้าฝ้ายสีออกน้ำตาลที่ใช้เชือกรัดเอาและยังมีรองเท้าที่สานจากหญ้าที่เขาไม่รู้จักสีเหมือนฟางข้าวที่แห้งกรอบ

หลังจากลองคล่ำๆ ดูที่เอวก็พบว่าระบบยังใจดีที่ยังมีกางเกงลิงให้เขาหนึ่งตัวกับถุงเล็กๆถุงหนึ่งที่มัดไว้ที่ข้างกางเกงเป็นถุงใส่เหรียญสีเงินที่เจาะรูตรงกลาง คิดว่าอาจเอาไว้ร้อยเชือกเพื่อความสะดวก นับดูก็ได้หนึ่งร้อยเหรียญพอดีซึ่งถ้าคำนวณก็จะได้ว่าหนึ่งเหรียญเงินมีรูนี่จะมีค่าเท่ากับเงินจริง 10 บาทเพราะค่าลงทะเบียนเข้าเล่นนี้ 1000 บาทพอดีซึ่งก็รู้สึกว่าเกมส์สมัยนี้แพงจริงๆ ถึงแม้จะเบิกจากคุณมิ้นต์ได้ตามที

เรือสำเภาลำใหญ่เข้าจอดเทียบท่า ผู้คนที่ท่าเรือพากันมองอย่างสนอกสนใจ พลันปรากฏกะลาลีคนหนึ่งโผล่ออกมาจากดาดฟ้า

“ใครจะไปเมืองท่าแม่แดงขึ้นเรือได้แล้วครับ ส่วนใครจะไปที่อื่นก็รออยู่ก่อน เร็วใครจะไปเมืองแม่แดงขึ้นเรือได้เลยเรือจะออกในอีก 15 นาทีครับ ….. ใครจะไปเมืองท่าแม่แดง …. ” กะลาสีพูดซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายรอบ

หลังจากที่ได้คุยกับเจ้าหน้าที่ๆ ลงทะเบียนมาแล้ว วิศวกรหนุ่มก็ไม่ลังเลก้าว ฉับ ฉับ ขึ้นเรือไปหาที่นั่งทันที ไม่นานเรือสำเภาก็ออกทะเล

เขาถามกะลาสีที่เป็นคนประกาศว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะถึง กะลาสีก็ตามกลับมาว่า อีกประมาณครึ่งวันนอนรอไปได้เลยถ้าหิวก็ทนหน่อยเดี๋ยวไปหากินเอาที่แม่แดงที่โน่นของกินเยอะ พูดเพียงเท่านี้ก็เดินไปที่ไหนสักแห่งนึง

เรือใหญ่มีเสียงลมตีกับผ้าใบเรือดังสนั่นยิ่งกว่าเสียงรถไฟดีเซลสมัยหลายสิบปีก่อน เมื่อเริ่มเร่งความเร็วจนกระทบกับยอดคลื่น เรือสั่นรุนแรงเป็นระยะ แต่กลับยิ่งเพิ่มความมีชีวิตชีวาให้กับคนที่กำลังตื่นเต้นในโลกแห่งใหม่ เรือที่ขึ้นนี้เป็นเรือสำเภาใหญ่จุคนได้หลายร้อยคนทรงเหมือนเรือสำเภาจีนในยุคโบราณ

เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นบางคนเริ่มจับกลุ่มพูดคุยกันแม้บางคนจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ล้วนกระตือรือร้นที่จะรู้จักเพื่อนใหม่ร้อยละ 90 ในเรือลำนี้เป็นคนไทย

พูดถึงเวลาตอนนี้ก็ห่างจากเวลาที่เริ่มเปิดระบบผู้เล่นมาได้ประมาณเดือนนึงตามเวลาข้างนอกก็ประมาณได้ว่าเกือบๆ ครึ่งปีในเกมส์ เรียกได้ว่ากำลังเป็นช่วงที่คนกำลังเห่อเลยทีเดียว ลมทะเลเย็นๆ พัดกลิ่นเกลือเค็มๆ ที่ทำให้หน้าตารู้สึกเหนียวเหนอะหนะ

ชายหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน เขาเอามือมาแตะที่ใบหน้ารู้สึกได้ชัดเจนถึงความเหนอะหนะแทนที่จะรำคาญใจเขากลับต้องร้องอุทานขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกสมจริงนี้เป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างแท้จริง ไม่ทราบว่าต้องใช้พลังทางวิศวกรรมและการคำนวณมาขนาดไหนถึงสามารถส่งต่อความรู้สึกเหนียวเหนอะเช่นนี้มาถึงผู้เล่นในโลกเสมือนจริงนี้ได้ พระเจ้านี้มันคือวิทยาการขึ้นสุดยอดโดยแท้จริง

เขาเชื่อว่าสักพักเขาจะค่อยๆ คุ้นเคยไปเอง

แต่หากพูดถึงเฉพาะบรรยากาศ ต้นชอบบรรยากาศแบบนี้ยิ่ง หลังจากคิดโน่นคิดนี้ ด้วยความที่เป็นคนรักสันโดษและมีมนุษยสัมพันธ์ก็ไม่ค่อยจะดี ตัวเลือกที่ดีที่สุดก็คือทำเป็นหลับ และเขาก็ผล่อยหลับไปจริงๆ อีกรอบนึงท่ามกลางเสียงพูดคุยที่เซ็งแซ่ไปหมดด้วยความตื่นเต้นของคนอื่นๆ

แก๊ง แก๊ง แก๊ง แก๊ง

“ถึงเมืองแม่แดงแล้ว    ถึงเมืองแม่แดงแล้ว   ลงเรือได้แล้วคร้าบบบบ   ลงเรือได้แล้วคร้าบบบบ” กะลาสีคนเดิมร้องตะโกนด้วยเสียงดังกังวาลอย่างคึกคักจนหลายคนก็สงสัยว่ามันเคยมารึเปล่าเนี้ย

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ มาถึงท่าเรือเมืองแม่แดงแล้ว เสียงพูดคุยที่ดังสนั่นพร้อมกันกลิ่น ของกินหอมฉุยลอยขึ้นมาถึงบนเรือเล่นเอาต้นที่ไม่คิดว่าในเกมส์ยังหิวได้ก็หิวขึ้นมาแทบคลั่ง

“ยา ฮู้............. ถึงแล้วโว้ย      อ้า ตื่นเต้นนนนนน” วิศวกรหนุ่มบิดขี้เกียจพร้อมส่งเสียงร้องครวญครางอย่างสุขใส เขาไม่ทราบว่าทำไมแม้จะเป็นโลกเสมือนแต่การได้นอนบนเรือที่มีลมพัดเย็นๆ ช่างลุขใจและผ่อนคลายอย่างยิ่ง

“เออ รุ้แล้ว เอ็งไปต่อแถวด้านล่างได้แล้ว” กับตันเรือเดินออกมาพูดแบบเซ็งๆ ที่เจอคนแบบนี้ทุกรอบเดินเรือ

“อ่อ ครับๆๆๆ” ต้นหัวเราะแห้งๆ รีบวิ่งเหยาะไปหากลุ่มคนที่กำลังต่อแถวเพื่อรับอะไรบางอย่างอยู่ด้านล่าง

เมืองนี้ตั้งขึ้นตามชื่อของแม่น้ำแดง ขณะเดินลงจากเรือก็มองไปที่แม่น้ำด้านหลัง แม่น้ำนี้กว้างไม่ใช่เล่น กว้างประมาณ 100 เมตรได้ แถมถ้าให้เรือสำเภาเทียบท่าได้ก็คงลึกน่าดู ขณะคิดไปคิดมาก็มองไปเห็นเพื่อนร่วมเรือทั้งหลายไปต่อแถวหน้าโต๊ะหน้าแถบที่วางเรียงเป็นแถวยาวเหมือนเคาเตอร์แบบชั่วคราว

หน้าโต๊ะห้อยกระดาษแผนเล็กๆ เขียนว่า ‘ยินดีต้อนรับ พ่อแม่พี่น้องชาวไทยและอาเซียนที่เป็นมิตรทุกคน’ ที่ต้นดูแล้วก็แอบขำแต่ไม่กล้าหัวเราะออกมา คิดในใจว่า ยุคไหนกันละเนี้ยพี่ทักกันอย่างกะนักร้องเพื่อชีวิต

เมื่อถึงคิวของต้น นายทหารหนุ่มในชุดนักรบโบราณก็ยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร “หวัดดีครับ เดี๋ยวพี่ช่วยเซ็นชื่อตรงนี้นะ แล้วไปรับของตรงโน่นเลย”      

            ต้นกล่าวอย่างแปลกใจ “โอ ตอนแรกผมคิดว่า จะไม่มีอะไรให้ซะแล้ว ผมอ่านในคู่มือเหมือนว่าจะไม่ได้ให้อะไรเราเลย”

            “อันนี้ระบบไม่ได้ให้ครับแต่เป็นของขวัญของพวกเราที่เป็นคนเมืองแม่แดงที่อยู่มาก่อนน่ะครับ ถ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณ ผู้พันเดชาเอาแล้วกันครับ โอเคยังไงเชิญด้านโน่นเลย อ่อ ผมจะบอกอีกเรื่องนึงนะ เกมส์นี้ไม่มีทักษะนะครับ เป็นความสามารถส่วนตัวล้วนๆ ถ้าคุณสนใจละก็คุณสามารถสมัครเข้าร่วมฝึกพิเศษกับทางกองทัพได้นะ ทางด้านโน่นเลยไม่มีค่าใช้จ่าย โอเคเชิญคนต่อไปเข้ามาได้เลยครับ”

            “ผมว่ายังไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณ” เขารีบกล่าวและเดินไปที่ช่องต่อไป น้ำจิตน้ำใจเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้คนซาบซึ้งได้ แม้จะเล็กน้อยแต่ตอนนี้ต้นรู้สึกประทับใจกับน้ำใจของคนพื้นที่

            “อ่อ ไม่เป็นไรครับ ยังไงคนไทยช่วยเหลือกันอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า” นายทหารหนุ่มกล่าวอย่างยิ้มแย้ม ซึ่งต้นก็เพิ่งสังเกตว่าคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะแต่ละคนก็ดูแข็งแรงกระชับกระเฉงแถมแต่ชุดเครื่องแบบทหารที่ประกอบด้วยเกราะอ่อนสีแดงดำเหมือนทหารไทยยุคโบราณ

ต้นเดินออกมาก็ครุ่นคิดพร้อมสงสัยในรสนิยมที่แปลกประหลาดของคนกลุ่มนี้ ใครที่ไหนพอเข้าเกมส์มาปุ๊บก็ไปหาชุดทหารมาใส่แถมมีคนตั้งตัวเป็นนายพันอีกต่างหาก ประหลาดแท้

เขาเดินมาถึงจุดรับสัมพาระ ซึ่งก็ได้รับการจัดสรรเสบียงอาหารแบบง่ายๆ คือข้าวเหนียวเนื้ออะไรสักอย่างย่างเกรียมกลิ่นหอมฉุยห่ออยู่ด้วยใบไม้ใบใหญ่ พร้อมกับมีดยาวประมาณ 1 ฟุตเหมือนพร้าที่ดูไม่สวยงามเหมือนมีดดาบในเกมส์อื่นๆ แต่ก็ดูแข็งแรงและสามารถใช้งานได้หลากหลาย

ที่จริงแล้วของที่ได้มานั้นเป็นของดี เพราะดาบที่ดูสวยงามนั้นจริงๆ เกิดจากการหล่อไม่ใช่การตีของแบบนั้นเอาไว้โชว์ไม่ใช่เอาไว้ใช้แทงใครฟันใครต่อให้เอาไปใช่จริงยังไม่ทันใช้หักซะก่อนผิดกลับมีดพร้าที่ตีจากมือถึงไม่สวยแต่ทั้งเหนียวทั้งแข็งทั้งทน ใช้ได้สารพัด

ถึงตอนนี้วิศวกรหนุ่มตาเป็นประกาย หัวเราะดัง ฮ่า ฮ่า มือซ้ายถือมีดพร้า มือขวายัดข้าวเหนียวกับเข้าปากพร้อมกันวิ่ง ดุ่ม ดุ่ม ออกจากเมืองไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

นี้สินะเวลาที่รอคอย ได้เวลาเล่นเกมส์แล้ววววววว

วิศวกรหนุ่มหัวเราะราวกับวายร้าย “รอมาเป็นวันๆ กุจะล่าแม่งให้หมดป่าเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ย๊ากกกกก ฮูเร่ ลุยยยยยย”