Seven Kingdoms: Quest of no man land (เวอร์ชั่นเก่า)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 เกมส์ออนไลน์ที่ไม่มีอะไรเลยให้เลย rev

ตอนที่ 2 เกมส์ออนไลน์ที่ไม่มีอะไรเลยให้เลย

        เช้าตรู่ของวันเสาร์ แดดอ่อๆ ส่องลงมากระทบรถกระบะแครี่บอยสีทองที่กำลังเร่งรีบเสียบเข้าซองจอด อย่างฉุกละหุก

        เอี้ยด..... ปัง ปิ๊บๆ

        เสียงเบรก ปิดประตูและกดล็อคประตูรถเรียกได้ว่าเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มกระโดด วิ่งอย่างรวดเร็วขึ้นบันได พอถึงหน้าออฟฟิตก็เบรก จัดเน็คไท เสยจัดทรงผมนิดหน่อย เช็คเหงื่อพรางทำท่าเป็นเดินอย่างมั่นใจเข้าไปที่ออฟฟิต เข้ามาถึงตรงเวลาพอดิบพอดีเสมอ

        “หัวหน้ามาถึงรึยังครับ”

        “รออยู่ที่ห้องแล้วค่ะ” เสียงใสของเจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับตอบรับพร้อมทำท่าชี้มือไปด้านหลัง

        “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มฉีกยิ้มเดินเข้าไปที่ห้องของหัวหน้าทรงพล หัวหน้าทรงพลเป็นผู้จัดการใหญ่ของ บริษัท Thailand Electrical System and Management เป็นบริษัทเกี่ยวกับการบริหารงานและควบคุมระบบไฟฟ้าซึ่งก็เป็นยักษ์ใหญ่เจ้าหนึ่งของวงการไฟฟ้าประเทศไทยเลยทีเดียว

ชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่ใช่ธรรมดาเรียกได้ว่าเป็นคนที่โชคดีมากๆ เพราะได้รับการส่งเสริมจากหัวหน้าทรงพลทำให้ได้ทำงานที่หลากหลาย

เนื่องด้วยเขาเป็นถึงลูกน้องสายตรงของหัวหน้าทรงพลที่หัวหน้าใช้ทำงานสารพัดอย่าง ตั้งแต่ออกแบบระบบไฟฟ้า บริหารควบคุมสถานีไฟฟ้า คุมการก่อสร้างระบบส่งกำลังไฟฟ้า ไปจนถึงไปซื้อหนังสือพิมพ์ ไปรับลูกสาวของหัวหน้าจากที่โรงเรียน แต่ที่ต้องเรียกใช้บ่อยที่สุดคือชงกาแฟเพราะฝีมือการชงลูกน้องคนนี้ไม่ธรรมดาพอจะเปิดร้านกาแฟได้เลยทีเดียว

“สวัสดีครับ หัวหน้า” ชายหนุ่มไว้หนวดไว้เคราเล็กน้อยแต่ถ้าดูดีๆ เขาไม่ได้เก็บไว้แต่ไม่ได้ตัดต่างหาก! ดูจากแววตาซุกซนเหมือนเด็กๆ ก็น่าจะอายุประมาณ 20 ต้นๆ แต่พอดูประกอบทั้งใบหน้าก็ 30 ได้ทีเดียว แต่ความจริงปีนี้เขาอายุย่าง 28 ปีแล้ว

        “อืม คุณต้น เดี๋ยวผมอยากให้คุณช่วยผมไปทำเรื่องนึง อาจใช้เวลาซักหน่อย”

        “อะไรหรอครับ” นั้นเสียงไม่มีความตื่นเต้นเพราะเรื่องใหม่สำหรับเขาเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ต้องถามมากเพราะมันใหม่แทบจะทุกเดือนตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับหัวหน้าคนนี้

        “อันนี้เป็นโครงการระดับอภิมหายักษ์ใหญ่ Seven Kingdoms น่ะ” พูดจบก็เอารายงานการประชุมที่โรงแรมเอราวัณ โรงแรมระดับห้าดาวที่มักใช้ในการจัดประชุมสำคัญๆ ระดับประเทศขึ้นมายื่นให้กับวิศวกรหนุ่มหนวดเฟิ้ม

        “โห จะให้ผมไปทำอะไรครับเนี่ย Seven Kingdoms นี้คือเกมส์ออนไลน์ที่กำลังโปรโมทกันโครมๆ ช่วงนี้ใช่มั้ยคับ ผมเล่นพวกเกมส์ออนไลน์ไม่เป็นอะครับ ถ้าหัวหน้าให้ผมเล่นเป็นเพื่อนลูกสาวหัวหน้านี้ผมอาจจะพาเค้าไปไม่ถึงฝั่งฝันนะครับ ฮะ ฮะ” พูดพลางก็หยิบรายงาน มาเปิดผ่านๆ โดยพยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุด แต่ถ้าดูดีดีนี้ ตาของชายหนุ่มกลัวเป็นประกายแสดงถึงความสนใจอย่างถึงที่สุด ซึ่งมีหรือที่คนระดับท่านทรงผลจะดูไม่ออกว่าจริงๆ มันสนใจ!

        “อืม คือผมไม่อ้อมค้อมนะ คือผมเพิ่งไปประชุมมาที่โรงแรมเอราวัณคือ คุณสงบนี้เก่งมากนะ คุณรู้จักคุณสงบใช่มั๊ย แต่คนเก่งแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเท่าไร เข้าใจนะ ถ้าเอ็งโตขึ้นไปก็อย่าเก่งมาก มันลึกลับเหลือเกิน แต่ว่าโปรเจคนี้เป็นโปรเจคใหญ่ คุณไปลองดูมาให้ผมหน่อยสิ เดี๋ยวผมจะติดต่อคนรู้จักให้ไปคุยด้วย”

        “แล้วให้ผมทำอะไรบ้างละครับ” ต้นยิ่งฟังก็ยิ่งงง ตอนแรกแอบคิดว่าหัวหน้าจะให้เขาไปเล่นเกมส์เป็นเพื่อนลูกสาวสุดที่รักของหัวหน้าซะอีก ซึ่งมันอาจจะดูประหลาดสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับ หัวหน้าทรงพล แล้วคำสั่งให้เล่นเกมส์เป็นเพื่อนลูกสาวนี้เป็นเรื่องที่ธรรมดามาก เพราะเขาก็เคยได้ยินเรื่องที่ Seven Kingdoms เกมส์ออนไลน์ใหม่และตอนนี้ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งในวงการขณะนี้

        “ก็เอางี้ คุณไปลองดูนะ อันแรกถ้าผมจะลงทุนไปกับโครงการนี้ คุ้มมั๊ย อันที่สอง จุดประสงค์ของการทำโครงการนี้ขึ้นมาคืออะไร คุณไปหาคำตอบมาหน่อยแต่ระวังหน่อยนะผมว่า คนที่คิดแบบเดียวกับผมมีไม่น้อยถ้าคุณรู้แล้วก็ช่วยเงียบๆไว้มาบอกผมก่อนแล้วผมจะตัดสินใจอีกทีว่าจะยังไง”

 “ครับผม” วิศวกรหนุ่มคิดว่าหัวหน้าทรงพล ละเอียดและรอบคอบเสมอ เขาไม่เคยตั้งคำถามกับคำสั่งของหัวหน้าเลยเพราะมันถูกเสมอ บอกให้ระวังก็ระวังเพราะอะไรนั้น เดี๋ยวก็รู้เอง

“สรุปคือให้ผมเข้าเล่น Seven Kingdoms เป็นงานบริษัทใช่มั้ยครับ ไม่ใช่เล่นเป็นเพื่อนลูกสาวหัวหน้าหรือ”

“ใช่เอาตรงๆ แกเข้าไปเล่นเกมส์ และไม่เกี่ยวกับลูกสาวของผม ทางที่ดีอย่ามาเกาะแกะลูกสาวผมเยอะเข้าใจมั้ย เดี๋ยวลูกสาวผมขายไม่ออกนี้ผมจะมาเล่นงานคุณ” หัวหน้าพูดเสียงเรียบ

            “เอิ่ม ได้ข่าวว่าลูกสาวหัวหน้าเพิ่งจะ 7 ขวบ ไม่เป็นไรครับเพื่อความสบายใจของหัวหน้าที่เคารพผมจะไม่เกาะแกะลูกสาวของหัวหน้าแน่นอนครับ งั้นเดี๋ยวผมไปขอลองศึกษาก่อนนะครับ” ต้นพูดพลางหยิบรายงานเดินออกมา ดูเหมือนเขาพยายามทำให้หน้าตาดูนิ่งที่สุด ‘อันนี้เป็นขนมเค้กงานวันเกิดรึเปล่าเนี้ย โอย ยากจังเลย เล่นเกมส์นี้ยากจริง ยากจัง ขอทำนานๆ หน่อยนะ ข้อมูลมันหายากมาก หุหุ ฮ่า ฮ่า ฮ่า’ ต้นวางแผนลับในใจ

        “อ่อ ผมขอแผนที่ข้างในนั้นด้วยนะ ผมให้เวลาคุณ เดือนนึงนะ”

        “ครับ แล้วค่าเครื่องเกมส์ผมไปขอเบิกกับคุณมิ้นต์ นะครับ” พูดพลางเดินเข้าไปในฝ่ายบัญชีครึ่งก้าวไปแล้วเสียงหายไปพร้อมกับเสียงบ่นๆ ที่ดังลอดออกมาจากห้องฝ่ายบัญชี ประมาณว่าโครงการบ้าบออะไรของหัวหน้าให้พนักงานไปเล่นเกมส์เนี้ยนะ

        หัวหน้านั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ แต่แววตากลับดูลึกลับปนลำบากใจมากขึ้น เพราะเขารู้ดีว่ามันไม่ใช่เกมส์ เขารู้จัก คุณสงบดี คนๆ นี้ไม่ธรรมดา ถ้าเขาคิดไม่ผิดโครงการนี้จะผลักดันโลกไปทางใดทางหนึ่งอาจเป็นเดินไปข้างหน้าก้าวใหญ่ หรือถอยหลังก็ไม่มีใครรู้

        ต้นเดินกระหยิ่มยิ้มย่องออกมาจากห้องคุณมิ้นต์พร้อมเช็คใบโต แต่พอเห็นหัวหน้ายังอยู่ก็รีบหุบยิ้มแล้ว ทำเป็นอ่านรายงานต่อพลางเดินออกจากออฟฟิตไปขึ้นรถ

วันนี้เป็นวันเสาร์ วันที่แสนสบาย คุณพ่อของวิศวกรหนุ่มกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ พลางดูทีวีพลางอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่สีครีมอย่างสบายอารมณ์

เสียงประตูบ้านเปิด ตามมาด้วยเสียงขนของชิ้นใหญ่ ไม่นานก็มีพนักงาน 2 คนหิ้วเครื่องที่เหมือนแคปซูลยาขนาดเอาคนไปอยู่ได้เข้ามาในบ้าน

        “เอาไปที่ห้องประตูสีเขียวๆครับ ... โน่นเลยครับพี่” เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นพลางชี้ไม้ชี้มือบงการพนักงานขนส่ง

        “นี้อะไร” พ่อพูดพลางชี้ไปที่แคปซูลขนาดใหญ่

        “เกมส์ใหม่ หึหึ Seven Kingdoms” ต้นพูดด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย

        “เกมส์อีกแล้ว โตป่านนี้แล้วยังเล่นเกมส์อีก” พ่อบ่นๆ
        “ป่าวซะหน่อย ไม่ได้อยากเล่นนะ หัวหน้าบอกให้เอามาศึกษา บอกว่าอยากจะลงทุนเพิ่ม ผมเลยต้องช่วยมาเอา ‘ศึกษา’ ให้ละเอียดหน่อย หึ หึ” แต่หน้าตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ โดยเฉพาะแววตานี้บอกว่าอยากเล่นเต็มที่

พ่อเห็นแล้วก็ถอนหายใจ ‘หัวหน้าบ้าที่ไหนเอาเงินจ้างคนมาเล่นเกมส์ วะ’ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ..... ก็หัวหน้าทรงพลนี้ละครับคนนึง

“ลูกพี่วางตรงนี้แหละ” เสียงดังมาจากในห้อง

“แล้วปลั๊กเสียบตรงไหนครับ” พนักงานถาม

“ตรงหัวเตียง แล้วก็ เอาอะไรอีกมั๊ย ….”

การติดตั้งดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ประมาณ 2-3 ชม. ต่อมาการประกอบอุปกรณ์เล่นเกมส์ที่ซับซ้อนที่สุดเท่าที่เคยเจอมาก็เสร็จสมบูรณ์ เล่นเอาคนที่กำลังจะรอเล่นนี้หมดอารมณ์เล่นไปนั่งกินชาเย็นรออยู่ที่ห้องรับแขก วิศวกรหนุ่มพลางอ่านรายงานแบบละเอียดอีกรอบ

        ‘อืม ทำไมไม่เห็น บอกอะไรเลย ไม่มีระบบระดับ (Level) ไม่มีทักษะ (Skill) ไม่มีอะไรเลยแล้วแบบนี้ จะเล่นไงอ่ะ อ้าววาร์ปก็ไม่มีแล้วจะเดินทางไงอ่ะ ไม่มีระบบเก็บของ อ้าวแล้วจะเก็บของตอนฆ่ามอนเตอร์ไงอ่ะ งง วะ มันอะไรวะเนี้ย แล้วตอนกุตายนี้ ตายจริงรึเปล่า มันจะระเบิดเครื่องเราทิ้งมั้ยเนี้ยจะได้สมจริง เฮ้อ อะไรวะ งง’ บ่นไปบ่นมามือก็กุมขมับ

        ‘แล้วมันมีแผนที่รึเปล่า’ พูดพลางก็เหงื่อออกจนชุ่มเพราะใช้สมองจิตนาการมาตลอดทางกลับบ้านเยอะว่าจะเล่นอย่างไรให้สนุกดี แล้วค่อยทำงานที่หัวหน้าให้ทำแต่พออ่านรายงานซึ่งอันนี้มั่นใจว่ามีข้อมูลมากกว่าคนทั่วไปแน่นอนแต่พออ่านปรากฎว่า เกมส์นี้กลับไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรเลย เหมือนจะไปอยู่เป็นมนุษย์ยุคหินซะงั้น 

        ‘ตายห่า โดนหัวหน้าหลอกแล้ว ถ้าไม่มีแผนที่นี้เราต้องเดินสำรวจภูเขาลำธารเหมือนตอนไปทำสถานีไฟฟ้าที่เวียดนามนี้แย่แน่ ลำบากตายฉิบ เออหรือว่าถ้าทำไปมากๆ จะได้เปลี่ยนอาชีพกลายเป็นนักสำรวจหรือเปล่านะ’

หลังจากใช้เวลาศึกษาหลายชั่วโมงสุดท้ายชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับรายงานที่ถูกโยนไปไกลๆ เขาถอนหายใจ “เฮ้อ ท่าทางจะหนักหนาเอาการ”

            ...

“ช่างแม่ง ลุยเลยแล้วกัน” ว่าแล้วก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง กระโดดลง แคปซูลดัง ตึง ไม่ลืม เอากระดาษแปะไว้ที่กระจกว่า “อย่าถอดปลั๊ก เดี๋ยวผมตาย” โดยที่ก่อนนอนเขาก็ยังไม่ได้นึงถึงเรื่อง การถ่ายหนักถ่ายเบาเลยทั้งที่ไม่เคยเล่นเกมส์ออนไลน์มาก่อน เรียกว่า ตอนออกมาในอีก 2-3 วันข้างหน้า แคปซูลก็เหม็นตลบอบอวล

...

10 นาทีต่อมา

“เออ ทำไมยังไม่ออนไลน์อะ” ชายหนุ่มพูดกับตนเองอย่างงุนงง จากนั้นก็ถึงขึ้นได้ ร้องออกมาด้วยความเซ็ง “ลืมอ่านวิธีใช้เครื่อง เดี๋ยวนะแล้วเราจะขึ้นจากไอ้แคปซูลนี้ยังไง โอย ลุกยากชิบ”