ตอนที่ 20 : Chapter 18
Chapter 18
หลังจบการประชุมทุกคนต่างพากันทยอยออกจากห้องเหลือเพียงฟุรุยะ เรย์ ที่นั่งอ่านเอกสารไม่ยอมลุกไปไหน ยังมีเรื่องที่คาใจอยู่อีกมาก เบาะแสที่จะตามหาบอสขององค์กรสีดำก็เลือนรางทุกที
อากาอิ ชูอิจิที่เดินออกมาก่อนแล้วเพิ่งรู้สึกตัวว่าลืมเอกสารไว้บนโต๊ะเลยกลับเข้ามาอีกครั้ง ร่างสูงเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนจะยืนนิ่งอยู่กับที่มองดูคนที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้องคนเดียว เนื่องจากเก้าอี้ที่อีกฝ่ายนั่งอยู่นั้นหันหลังให้ ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทองเลยไม่ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของใครอีกคน
ในขณะที่ฟุรุยะ เรย์เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมืออย่างเคร่งเครียด คนเป็นเจ้าหน้าที่ FBI ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองไม่ยอมละสายตาไปไหน
อากาอิ ชูอิจิกำลังจะส่งเสียงเรียกแต่ก็ต้องกลืนคำพูดลงคอเมื่ออยู่ๆ ฟุรุยะ เรย์ก็ยืนขึ้นแล้วหมุนตัวมาทางเขา ทำให้ระยะห่างของใบหน้าดูชิดใกล้กันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ต่างฝ่ายต่างหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็งไว้ สายตาของอากาอิ ชูอิจิเลื่อนไปมองที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้าไปใกล้อีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวคล้ายกับโดนแรงดึงดูดบางอย่าง
ฟุรุยะ เรย์เหมือนจะรู้ว่าอากาอิ ชูอิจิต้องการจะทำอะไรแต่ร่างกายกลับไม่ยอมขยับ ทั้งๆ ที่แค่ผลักอีกฝ่ายออกไปก็จบ ไม่ก็ต่อยแรงๆ สักที หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ยามที่ริมฝีปากใกล้จะสัมผัสกัน
“ซีโร่!!”
เสียงเรียกที่ดังมาจากหน้าประตูทำให้ฟุรุยะ เรย์ได้สติสองมือผลักคนตรงหน้าให้ออกห่างจากตัว ทันอีกคนที่เปิดประตูห้องเข้ามา โมโรฟุชิ ฮิโรมิสึผู้ที่เข้ามาใหม่รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องมันดูแปลกๆ ชอบกล
“นายมีอะไรเหรอ?”
“หม้อไฟไง สัญญากันแล้วว่าเลิกงานวันนี้จะทำกินกันที่ห้อง”
“ไม่ลืมหรอกนี่ก็กำลังจะเก็บเอกสารพอดี”
ฟุรุยะ เรย์พูดจบก็เก็บเอกสารใส่กระเป๋าทำราวกับว่าเมื่อสักครู่นี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น อากาอิชูอิจิเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่พอใจนิดๆ แต่ก็พูดอะไรออกไปไม่ได้
“นายไม่สบายหรือเปล่าซีโร่”
“ก็ไม่นะ ฉันสบายดี”
“ตอนนี้หน้าของนายแดงมากเลย ไม่มีไข้แน่นะ”
“…”
โมโรฟุชิ ฮิโรมิสึว่าพลางเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเพื่อนสนิท แล้วเอามือข้างนั้นมาแตะที่หน้าผากของตัวเองด้วย
“รู้สึกว่าตัวจะไม่ร้อนจริงๆ แฮะ”
“ก็บอกแล้ว”
“จะทำหม้อไฟกินกันเหรอ?”
อยู่ๆ อากาอิ ชูอิจิก็พูดแทรกขึ้นมา เพื่อให้คนทั้งสองรู้ว่ามีเขาอีกคนที่ยืนอยู่ในห้องนี้ด้วย
“ขอร่วมวงด้วยคนสิ”
หลังออกมาจากที่ทำงานฟุรุยะ เรย์ก็แวะห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดโดยมีผู้ติดสอยห้อยตามมาอีกสองคน ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทองเดินเลือกผักและเนื้อสัตว์ต่างๆใส่ตะกร้าที่ฮิโรมิสึเข็นให้ อากาอิ ชูอิจิเหลือบมองคนทั้งคู่เล็กน้อยก่อนจะพาตัวเองมายังโซนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ดวงตาสีเขียวจดจ้องไปยังกล่องวิสกี้เบอร์เบิ้นที่ตัวเองโปรดปรานก่อนจะหยิบมันใส่ตะกร้าไปสามขวด
“นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะมีวันที่พวกเราสามคนมาเดินห้างด้วยกันแบบนี้”
ร่างสูงที่เข็นรถตามฟุรุยะ เรย์พูดขึ้นมา ใจจริงโมโรฟุชิ ฮิโรมิสึอยากที่จะมาเดินด้วยกันสองต่อสองกับคนเป็นเพื่อนมากกว่า ตั้งแต่วันนั้นที่โรงพยาบาลชายหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าสายตาของอากาอิ ชูอิจิที่ใช้มองเพื่อนของเขาเปลี่ยนไป อีกฝ่ายก็คงมองออกเหมือนกันว่าเขาคิดอย่างไรกับซีโร่
ช่างเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวนัก
“ถอนหายใจทำไม”
คนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าถามขึ้น
“เปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
จะมีก็แต่คนคนนี้นี่แหละที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย บางทีพวกเขาทั้งคู่อาจจะอกหักจากคนที่ไม่เคยมีความรักก็ได้ล่ะมั้ง
“ดูมีความสุขกันจังเลยนะ”
หญิงสาวเจ้าของโค้ดเนมเบลม็อทหยิบเหล้าใส่ตะกร้า สายตาทอดมองคนทั้งสามที่เดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
“แต่คงอีกไม่นานหรอก ดูเหมือนหัวหน้าจะไม่ค่อยชอบพวกคนทรยศเท่าไหร่”
ปาร์ตี้หม้อไฟขนาดย่อมถูกจัดขึ้นมาในห้องของฟุรุยะ เรย์ ทั้งสามคนต่างเทเนื้อสัตว์และผักลงในหม้อ รอคอยให้มันสุกเพื่อที่จะได้ลิ้มรสชาติของมัน
“อากาศหนาวๆ ก็ต้องหม้อไฟร้อนๆ แบบนี้ถึงจะดี”
โมโรฟุชิ ฮิโรมิสึพูดขึ้นพร้อมใช้ตะเกียบคีบผักใส่จานของตัวเอง ตั้งใจว่าจะทำกินกับฟุรุยะ เรย์นานแล้วแต่ติดที่ตัวเองต้องเข้าไปนอนในโรงพยาบาลซะก่อน ตอนนี้ก็มีอากาอิ ชูอิจิเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน กะว่าจะสวีทกับเพื่อนรักสองต่อสองสักหน่อย แต่มีคนเยอะขึ้นก็สนุกไปอีกแบบ
“นายซื้อเหล้ามาด้วยนี่อากาอิ”
ฟุรุยะ เรย์พูดขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าเห็นคนเป็นเจ้าหน้าที่ FBI ซื้ออะไรมาจากห้างบ้าง อากาอิ ชูอิจิที่ได้ยินดังนั้นจึงลุกไปหยิบกล่องวิสกี้ที่อยู่ในถุงออกมา
“เบอร์เบิ้นงั้นเหรอ”
“อืม”
ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทองเอ่ยถามเมื่ออากาอิ ชูอิจิกลับมานั่งที่พร้อมกับกล่องวิสกี้เบอร์เบิ้นที่อยู่ในมือ
“จะว่าไปก็เห็นนายดื่มมันอยู่บ่อยๆ”
“ฉันชอบรสชาติของมัน แต่คิดไปคิดมาอาจเป็นเพราะมันชื่อเหมือนอดีตโค้ดเนมของใครบางคนล่ะมั้ง”
“แค่กๆ”
โมโรฟุชิ ฮิโรมิสึที่กำลังเคี้ยวผักอยู่ถึงกับสำลักกับคำตอบของเจ้าหน้าที่ FBI ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหยอดเพื่อนของเขาโต้งๆ แบบนี้
ฟุรุยะ เรย์เห็นเพื่อนสำลักเลยยื่นแก้วน้ำไปให้ ชายหนุ่มแอบใจกระตุกเล็กน้อยกับคำตอบเมื่อครู่นี้ รู้สึกว่าช่วงนี้อากาอิ ชูอิจิชอบพูดอะไรแปลกๆ กับเขาอยู่เรื่อย ไม่สิ พอลองๆ คิดดูแล้วก่อนที่เขาจะตายหมอนี่ก็ชอบพูดจาแปลกๆ กับเขาเหมือนกัน อย่างเช่นว่า
‘สีของท้องฟ้าดูเหมือนสีดวงตาของนายเลยนะ ฉันชอบมองท้องฟ้าเพราะมันสวยดี’
หรือไม่ก็
‘ฉันชอบดื่มวิสกี้เบอร์เบิ้นนายเองก็โค้ดเนมเบอร์เบิ้นสินะ’
อากาอิ ชูอิจิกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทองทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่มือหนาจะคีบเนื้อที่สุกเข้าปาก
ต่อให้ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความรักมาก่อนก็ต้องรู้แหละว่ากำลังโดนจีบอยู่
หลังจบปาร์ตี้หม้อไฟอากาอิ ชูอิจิทำหน้าที่ล้างจานส่วนโมโรฟุชิ ฮิโรมิสึทำหน้าที่เก็บกวาดห้อง เจ้าของห้องอย่างฟุรุยะ เรย์นั้นหายตัวเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำสักพักแล้ว
สายน้ำอุ่นไหลลงมาปะทะร่างเปลือยเปล่าสีแทนของฟุรุยะ เรย์ หัวสมองที่กำลังมึนๆอยู่รู้สึกปลอดโปร่งขึ้น วันนี้ชายหนุ่มเผลอดื่มวิสกี้ไปซะหลายแก้ว
เหตุการณ์ที่ห้องประชุมผุดเข้ามาในหัวสมอง มือเรียวยกขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง ตอนนั้นอากาอิ ชูอิจิ เหมือนกำลังจะจูบเขา ใช่ว่าไม่เคยปากแตะกัน เพราะตอนที่หมอนั่นตกน้ำเป็นเขาที่ใช้ปากช่วยผายปอดให้ แต่ตอนนั้นหัวใจไม่เห็นเต้นแรงแบบนี้เลย
ทั้งๆที่พยายามลืมเรื่องที่จะถูกหมอนั่นจูบแท้ๆดันจดจำในหัวสมองได้เป็นอย่างดี แถมตอนกินหม้อไฟยังเจออีกฝ่ายพูดจาแปลกๆใส่อีก
เหมือนตัวเองกำลังโดนจีบอย่างไรอย่างนั้น อากาอิ ชูอิจิในตอนนี้รู้สึกเหมือนโอกิยะ สึบารุ ที่ชอบพูดจาน่ารำคาญให้เขาต้องหงุดหงิดอยู่เรื่อย ก่อนที่เขาจะตายก็มีคนคนนั้นคอยวนเวียนอยู่รอบตัวเสมอ...
ในตอนนั้นฟุรุยะ เรย์ไม่เคยเอะใจเลยสักนิด คิดว่าอีกฝ่ายชอบหาเรื่องมากวนประสาท พอลองๆนึกดูหมอนั่นก็พยายามพูดจาดีๆด้วยแต่เป็นเขาเองที่ไม่ยอมเปิดใจให้ เพราะความแค้นที่คิดว่าอากาอิ ชูอิจิเป็นคนที่ทำให้เพื่อนของเขาต้องพบเจอกับความตาย
"หวังว่านายจะไม่เป็นไรหากรู้ว่าฉันได้ตายไปแล้ว"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรท์หายอ่ะ;-; ยังรออ่านอยู่น้าาาาาา