ยิ้มอัปสรในรัตติกาล

ข้อมูลเบื้องต้น

บทสนทนาของข้าพเจ้ากับเด็กชายในค่ำคืนหนึ่ง

(คำนำพิมพ์ครั้งแรก)

“แล้วนายก็กลับมา” เด็กชายเอ่ยขึ้น ทันทีที่เห็นร่างของข้าพเจ้าเดินเข้าไปหา

                “ไม่ดีหรือที่ฉันกลับมา” ข้าพเจ้าย้อนถาม

                “ฉันนึกว่านายทิ้งที่นี่ไปแล้ว คิดว่านายคงลืมไปแล้วว่ามีที่นี่ ที่ที่นายเคยอยู่”

เด็กชายกล่าวก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่เหม่อลอยว่า “ฉันรอนาย รอนานมากจนฉันไม่คิดว่านายจะกลับมาอีก”

                “แต่ตอนที่ฉันจากไป ฉันก็คิดว่าซักวันหนึ่งฉันก็ต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง” ข้าพเจ้าสารภาพ

                “เหรอ” น้ำเสียงของเด็กชายเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ข้าพเจ้าบอก “ฉันคิดว่าโลกภายนอกนั้นมันกลืนกินนายไปแล้ว”

                มันก็แค่บางครั้งที่ฉันเผลอเท่านั้น แต่อย่างไรฉันก็หวนกลับมาได้” ข้าพเจ้าตอบ พลางก้มหน้าเหมือนละอายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง

                “แล้วนายได้อะไรมาบ้างไหม กับการที่นายจากไป” เด็กชายถามน้ำเสียงเย้ยหยันอยู่ในที

                “ได้สิ ฉันได้เรื่องราวมามากมาย ตอนนี้ฉันอยากเล่าเรื่องราวเหล่านั้น เรื่องราวของโลกกว้างที่ฉันออกไปเผชิญล้วนแต่เต็มไปด้วยเรื่องราวปวดร้าวทั้งสิ้น” ข้าพเจ้าตอบพร้อมกับระบายรอยยิ้มออกมา

                “ถ้าอย่างนั้นนายเล่าให้ฉันฟังได้ไหม” เด็กชายถามน้ำเสียงต่างจากเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด

                “แต่เรื่องเล่าของฉันมันอาจจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บนะ” ข้าพเจ้ากล่าว

                “ไม่เป็นไรความเจ็บปวดมันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง อาจจะมีมากพอๆ กับความสุขก็ได้” น้ำเสียงของเด็กชายเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

                “ใช่สิน่ะ ความเจ็บมันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง” ข้าพเจ้าทวนประโยคของเด็กชายเบาๆ

“ฉันดีใจนะที่นายกลับมา ดีใจนะที่นายเอาเรื่องราวที่นายเจอมามาเล่าให้ฉันฟัง” เด็กชายพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “นายรู้ไหมที่นี่ยังต้องการเรื่องเล่าอยู่”

ข้าพเจ้าพยักหน้าแทนคำตอบ “ก็เพราะมีคนอย่างเธอนั่นหละ ฉันจึงเอาเรื่องราวต่างๆ เหล่านั้นกลับมา...อีกอย่างฉันรู้ว่ามีคนอย่างเธอเท่านั้นที่รับฟังมัน”

                “นายจะจากที่นี่ไปอีกไหม” เด็กชายถามสีหน้าจริงจังอย่างที่ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน

                “ฉันสัญญานะว่าฉันจะไม่จากไปไหนอีก ตราบใดที่นี่ยังมีคนรับฟังในสิ่งที่ฉันเล่าอยู่” ข้าพเจ้าตอบพร้อมกับสร้างเงื่อนไข

                “แต่ถ้าเหลือฉันเพียงคนเดียวหละที่ฟังนาย” เด็กชายถามสีหน้าจริงจังเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเศร้าหม่น

                “ตราบใดที่มีคนฟัง” ข้าพเจ้าเน้นเสียงอย่างหนักแน่น “แม้เพียงคนเดียวฉันก็จะไม่ไป”

เด็กชายยิ้มและพยักหน้าให้ข้าพเจ้าอย่างช้าๆ และทันทีที่ข้าพเจ้าเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ มวลอากาศรายรอบก็ดูเหมือนจะอบอุ่นขึ้น และม่านหมอกก็พลันก่อตัวเป็นรูปร่างของตัวละครของข้าพเจ้า

ยินดีต้อนรับสู่เรื่องราว เรื่องเล่าของข้าพเจ้า

แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า

17/02/49