คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2nd ,, แร่ะแตกตื่น
"แต่ว แตว แตว แต๊ว... นักเรียนมัธยมปลายทุกคนโปรดทราบ..."
"เสียงผอ.นี่แก" ยัยรุ่นน้องโต๊ะข้างๆพูดเสียงดังพอที่จะดึงความสนใจของฉันไปจากบะหมี่แสนหร่อยตรงหน้าได้ เสียงแม่ฉันจริงๆด้วย O O
คนทั้งโรงอาหารเริ่มหันมาสนใจฟังแล้วหันหน้าคุยกันเอง แม่ฉันเล่นอะไรนี่? จะประกาศอะไรทำไมไม่ให้เป็นหน้าที่ของประชาสัมพันธ์? ฉันเองก็งงเหมือนกันเฮ้ย!!
"ทางโรงเรียน มีความ ^ ^" เอ่อ... ประสงค์ที่จะให้นักเรียนระดับมัธยมปลาย ซึ่งในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า จะก้าวเข้าสู่รั้วหมา..."
ฉัน >> = ="
เนปาล >> -*-
ปุ้น >> >0<
"... มหาวิทยาลัย ^ ^ พบปะกับสังคมใหม่ๆ ที่จะไม่แวดล้อมด้วยเฉพาะแร่ะ... "
ฮ่าๆๆๆ... นี่แหละแม่ฉัน... T0T
"เอ่อ หมายถึง ผู้หญิงเท่านั้นหน่ะนะ... ^ ^" ด้วยเหตุนี้ โรงเรียนของเราร่วมกับโรงเรียนเซนต์ไมค์"
เหล่าแร่ะ (อย่างที่แม่ฉันเรียก หน่ะนะ - -") ที่ล้อมรอบฉันอยู่ หูตาสว่างขึ้นมาทันทีค่ะ รุ่นน้องบางคนเริ่มออกอาการเสียดายเหมือนชะนีเสียน้ำมันเบนซิน (เดี๋ยวนี้น้ำมันมันแพงอะนะ)
"จึงได้ร่วมกันจัดโครงการแลกเปลี่ยนนักเรียนมัธยมปลายขึ้น เพื่อให้เกิดความรัก... เอ่อ หมายถึงในกลุ่มเพื่อนหน่ะ"
รักในกลุ่มเพื่อน แล้วอยู่ที่เซนต์เลอานักเรียนเราเอามีดจ้วงกันเหรอคะ? = =
"... แหะๆ แล้วก็รู้จักการปรับตัวและเรียนรู้การวางตัวที่เหมาะสม... ใช่ๆๆ"
"เอาแล้วไง ฮ่าๆๆๆ >0<" ยัยปุ้นคะ ขออนุญาติตบกบาลหนึ่งที เพียะ~
"ซวยได้อีกยัยเล" ฉันพึมพำกับตัวเอง โธ่แม่คะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ... T0T
"ซวยอะไรกัน เป็นบุญซะอีกนะเว่ย ได้ไปเหยียบเซนต์ไมค์ ^0^" คุณนายเนปาลเพื่อนรักก็เป็นไปอีกคน =0=" พูดเหมือนแกไม่เคยไปงั้นแหละ ได้ข่าวว่าพ่อเป็นอาจารย์อยู่อีกฝั่งกำแพงนี่ - -*
"โครงการนี้จะเริ่มต้นในวันจันทร์หน้า และจะใช้เวลา 3 อาทิตย์ ซึ่งเราจะคัดนักเรียนจากผู้ที่สมัครทั้งหมดเพียง 30 คน คือชั้นละ 10 คนเท่านั้น... สมัครได้ตั้งแต่ตอนนี้ ถึง 6 โมงเย็นวันนี้ เท่านั้น นะจ๊ะ... อ่อ ที่ห้องทำงานลูกสาวฉันนะ... ผลการคัดเลือกจะประกาศในเช้าวันจันทร์ ขอบใจมากจ้ะ แต๊ว แตว แตว แต่ว"
เอาล่ะค่ะ สมพรปากยัยเลเอง ความซวยมาเยือนลูกเลแล้ว T T เมื่อแร่ะ (อย่างที่แม่ฉันเรียก หน่ะนะ - -") สามในสี่ของนักเรียนบริเวณโรงอาหารทั้งหมดเริ่มจะ ชะลาล่าลาล่า เก็บจานข้าวอย่างลืมตาย แปะๆๆ คุ้นๆกันมั้ยเพลงนี้... เอาเถอะๆ... แร่ะทั้งหลายวิ่งกรูกันไปที่ตึก 3 อย่างรวดเร็วค่ะ ถ้าคุณมาจับเวลาการวิ่งของพวกเธอ คุณอาจจะต้องจัดลำดับสถิติเสียใหม่ และจะสามารถเอาไปป่าวประกาศต่อชาวโลกได้
"แร่ะวิ่งได้เร็วกว่าเสือชีต้าอีกค่าาาา..." คุณจะต้องอุทานยังงี้เลยๆๆ T T
โธ่ พระเจ้า...
"แล้วแกไม่รีบไปล่ะ เดี๋ยวช้ายัยพวกผู้หญิงพวกนี้ก็นอนกองเต็มหน้าห้องหรอก" แล้วมันก็ฉุดฉันขึ้นมาจากชามบะหมี่ แล้วลากฉันตามฝูงสัตว์(ประเสริฐ)ที่กำลังคึกคะนองนั่นไป เอ่อ... บางทีคุณอาจต้องมาจับเวลาการวิ่งของยัยปุ้นมันด้วย
"ยัยปุ้นวิ่งเร็วกว่าแร่ะแตกตื่นอีกค่าาาาา..." เขาว่าร่างกายคนเราจะหลั่งอะดรีนาลีนเมื่อร่างกายถูกกระตุ้นให้เกิดความตื่นตกใจหรือกลัวอย่างรุนแรงทำให้มีกำลังเหลือเฟือ แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าสำหรับยัยปุ้น จะเรียกว่าหลั่งอะดรีนาลีนหรือหลั่งอะบ่าดีบีอ๊ะโบเด่เบ อ๊ากก บ้าไปแล้ววว T0T
ระหว่างทางก็ยังมีนักเรียนอีกหลายคนที่วิ่งออกมาจากตึกเรียน จากสนามบาส จากห้องน้ำ (อันสุดท้ายนี้เป็นภาพที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่) แล้วภายในเวลาครึ่งนาทีฉันก็มาอยู่ที่อีกฝั่งของโรงเรียน แต่ประตูห้องฉันหายค่ะ โอ้ววว...
ไม่น่าเกินสามร้อย... ไม่ล่ะ... สามร้อยกว่าๆ... เอ่อ... เกือบห้าร้อย... = =" ตอนนี้หน้าห้องทำงานของฉันเต็มไปด้วยสัตว์ป่าที่กำลังหิวกระหาย ตะกุยประตูห้องทำงานฉันอย่างบ้าคลั่ง ไม่ได้เว่อร์หรอกนะ มันแทบจะไม่ต่างอะไรเลยกับสวนสัตว์เปิดที่ฉันเคยไปตอนประถม T T ทำไมแม่ต้องให้ฉันเป็นคนเลือกด้วยนะ แม่แน่ใจได้ไงว่ายัยพวกไม่ได้รับเลือกที่เหลือจะไม่จับฉันสับแล้วเอาไปต้มกับมาม่า T0T
"ประตูกระจกข้างหลังเถอะ" เนปาลบอก ปกติยัยนี่วิ่งเร็วจะตาย แต่พอเจอยัยปุ้นรอบนี้ถึงกับแฮกๆ
แล้วสองยอดมนุษย์ก็ลากฉันอ้อมไปข้างหลังตึก หญ้ารกๆนี่ทำฉันคัน T T ฉันไม่เคยเข้าห้องทำงานโดยใช้ประตูหลังตึก เลยเพิ่งสังเกตว่ากำแพงที่สูงเพียงชายโครงที่ติดกับตึกนี้เป็นเพียงกำแพงที่กั้นระหว่างโรงเรียนของเรากับเซนต์ไมค์ พอชะเง้อออกไปเลยเห็นว่าอีกฝั่งเป็นสนามหญ้าที่ลาดลงมา ซึ่งถ้าวัดจากพื้นของฝั่งเซนต์ไมค์ก็ถือว่าสูงมากทีเดียว มิน่าล่ะถึงข้ามมาไม่ได้
"เห้ยแก กระจกแตกว่ะ" เสียปุ้นดึงความสนใจของฉันไปจากรอยแกตเล็กๆบนกำแพง เออจริงของมัน กระจกประตูห้องทำงานฉันแตกเป็นรู้กว้าง ใครมันบังอาจนะ? แต่เอาไว้ก่อนๆ
"ไว้ก่อนเหอะเน เปิดเข้าไปก่อน" ยัยปุ้นว่า เนจึงเอาเขนสอดเข้าไปในรอยแตกนั้นแล้วดึงกลอนประตูที่ล็อคอยู่กับพื้นออก
"นี่ไง สงสัยคงมีใครปาเข้ามา" ฉันว่าพลางเดินไปหยิบหินก้อนเท่ากำปั้นที่ตกอยู่ข้างกระถางเซรามิก ดีนะไม่โดนกระถางแตก นี่ของดีจากจีนเชียวนะ!!... แต่เดี๋ยวก่อน!! ใต้ก้อนหินมีกระดาษแผ่นเล็กๆม้วนติดอยู่...
ยัยปุ้นคว้าหินก้อนนั้นไปจากมือฉันแล้วโยนใส่ถึงขยะข้างโซฟา เนรุนหลังให้ฉันเดินเข้าไปในห้องเล็กอีกห้องที่มีโต๊ะทำงานของฉันตั้งอยู่แล้วเดินไปเปิดแอร์ ปากก็สบถก่นด่าไปเรื่อยเปื่อย
"ไปนั่งรอที่โต๊ะไป เดี๋ยวฉันจะให้เข้ามาทีละคน ใจเย็นๆหล่ะแก" เนบอกแล้วเดินไปแง้มประตู สุ่มดึงนักเรียนคนแรกเข้ามา
"เราจะให้เข้ามาทีละคนนะ ที่เหลือกรุณาต่อคิวรออย่างมี "มารยาท" ด้วยค่ะ"
ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก แต๊งงง หลังจาก 6 ชั่วโมงอันแสนทรหด ก้นฉันก็เป็นเหน็บชา... และด้วยเหตุที่ผู้สมัครเยอะมาก ฉันจึงแค่ถามคำถามสี่ห้าข้อแล้วเชิญออก ถ้าบางคนดูเข้าท่าก็จะให้แสดงความสามารถพิเศษ แต่ส่วนมากก็เล่นซะอึ้งไปเลย... ช่วยไม่ได้แฮะ ก็ไรู้จะคัดยังไงนี่หว่า บางคนก็พูดมาก บางคนก็หยิ่งเกิน บางคนก็เปิ่นเอ๋อ บางคนก็ขี้กลัว บางคนก็เป็นทอม เป็นดี้ (ปุ้น >> "แล้วมันจะอยากข้ามไปทำไมวะ")
จนในที่สุดก็หกโมง พวกที่ยังไม่ได้รับการพิจารณาจากฉันก็สลดไปตามๆกัน แต่ฉันควรจะสลดกว่าพวกแกมั้ย?? นั่งเก๊กสวยเป็นอั้ม พัชราภาอยู่ได้ตั้ง 6 ชั่วโมง บ้าไปแล้ว!! ไหนยังจะต้องมานั่งคัดๆๆอีก แต่ในที่สุด ก็ได้ 27 คนที่โอเคสุดแล้ว เพียบพร้อมทั้งหน้าตากิริยาท่าทาง เดาว่าส่วนใหญ่พวกนี้ถูกเพื่อนลากมาเสียมากกว่า ทั้งหมดรวมกับพวกฉันอีก 3 ก็ครบพอดี พอพวกเรา 3 คนเดินหมดแรงออกมาจากห้อง สายตาพิฆาตของรุ่นเดียวกันและรุ่นน้องอีกนับร้อยก็ทำให้ฉันแทบจะลมใส่
ฉัน >> =.,=
เนปาล >> - -
ปุ้น >> ^ ^"
"เสร็จซักทีหนอ" ยัยปุ้นว่า ตาเริ่มปรือ "พรุ่งนี้ต้องไปเฉี่ยวฟิตเนสโฉบสปาซักหน่อยแล้ว ไปด้วยกันนะๆ ^ ^" แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจจะสวย เจ๋งจริงๆ = =
"แกไปกันสองคนละกัน ฉันขอบาย" ฉันหล่ะไม่เข้าใจแม่พวกนี้จริงๆ จะประทินโฉมกันเพื่อ??
"กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวไปส่ง" เนบอกแล้วกอดคอฉันกับปุ้นเดินออกไปที่ลานจอดรถ ก็ดีเหมือนกัน วันนี้ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะขับรถซักเท่าไหร่ อย่างน้อยเนมันก็ขับดีกว่าปุ้นล่ะนะ
ที่เหลือก็แค่เตรียมตัวเผชิญหน้ากับนรกในวันจันทร์ เป็นกำลังใจให้ฉันด้วย T T
ความคิดเห็น