คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st ,, ขอบคุณพระเจ้า!!
"แม่... คะ! - -^^"
"ไม่เอาหน่ะ ลูกก็รู้ว่า แม่แค่อยากให้ทุกคนมีความรักที่สวยงาม ^O^"
"เลขอพูดครั้งสุดท้ายนะแม่... แม่ต้องยกเลิกโครงการซำมะด๋อยนี่ เดี๋ยวนี้!!! T0T"
"ไม่จ้ะ อย่างอแง เดี๋ยวลูกก็จะมีความรักที่สวยงามเหมือนกับคนอื่นเขาแล้ว ไม่ดีเหรอลูกเล? ไปเรียนได้แล้วไป"
"แม่อะ T T" ฉันจำทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี?? T0T
"เดี๋ยวก็เข้าเรียนสายหรอกลูกเล" แม่ฉันยิ้มเย็น แค่นั้นก็พอแล้วหล่ะ...
"สวัสดีค่ะแม่ T T"
"แม่ก็แค่ไม่อยากเห็นลูกเป็นเหมือนแม่เท่านั้น จริงๆนะลูกเล" แม่ฉันเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโต หันมามองฉันด้วยสายตาจริงใจ ซึ่งมันทำให้ฉันรูสึกผิดทุกครั้ง
พ่อทิ้งแม่ไปเมื่อ 10 ปีก่อน ฉันก็พอเข้าใจหรอก แม่ต้องบริหารโรงเรียนที่เป็นมรดกตกทอดจากคุณตาด้วยตัวคนเดียว ฉันก็พอเข้าใจหรอก แม่อยากให้ฉันมีคนรัก มีชีวิตที่ดี ฉันก็พอเข้าใจหรอก
แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ว่าโครงการสัปดนนี้มันจะช่วยอะไรได้ - -*
"เลจะพยายามเข้าใจค่ะแม่"
ฉันปิดประตูเบาๆแล้วเดินลงไปหาปุ้นกับเนที่นั่งรออยู่ที่ห้องทำงานของฉัน ครั้งที่ 5 สำหรับวันนี้ ฉันทำไม่สำเร็จอีกแล้ว ไม่รู้คนที่ทั้งเก่งและมีความคิดอย่างแม่ฉันคิดโครงการพิลึกกึกกือน่าขนลุกนั่นขึ้นมาได้ยังไง
"เล เป็นไงมั่งๆๆ" ยัยปุ้นถามเมื่อฉันเดินลงบันไดมา (อย่างงดงาม โฮะๆ) แล้ว แต่พอมันเห็นสีหน้าฉัน มันกลับทำหน้าดีใจ ซะงั้นอะ!
"นี่ แกไม่ต้องปลาบปลื้มออกนอกหน้าขนาดนั้นก็ได้นะ" ยัยนี่หน้านิ่งก็สวยอยู่หรอก หัวเราะที ล้านทั้งล้าน สัมพเวสีทั้งหลายจะพากันขยาด
"แหม แก ฉันว่ามันก็เป็นโครงการที่น่าสนใจออก ผอ. ท่านคิดได้ยังไงนะ โครงการเจ๋งๆอย่างนี้"
ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ว่าแม่ฉันคิดได้ยังไง... แล้วฉันจะทำยังไง ถึงมันจะปีกว่าแล้วก็เถอะ T T แต่...
"เอาน่ะเล ไปอยู่นั่นอาทิตย์เดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก"
"ใช่เว่ย ยังไงพวกฉันก็ไปกับแกอยู่แล้ว ใช่มั้ย คุณเนปาล" ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะมอบรางวัลผู้อนุรักษ์สัตว์มีนอดีเด่นแก่เธอ ยัยเพื่อน... อะไรดีหล่ะ? เอาไว้ก่อนๆ
"เอ่อ... อืมๆ ไปดิๆ ^ ^" เออ เอาอีกคน ทำไมพวกมันทำท่าเหมือนลืมเรื่องนั้นไปแล้ว
แต่ทำไมฉันไม่ยักกะลืมวะ? แล้ว เขาจะลืมหรือยังนะ? โอย คิดๆไปใจก็เครียด - -""
"วันนี้ไปร้านแม่ฉันกัน เลี้ยงเว่ย!!" เนชวนเมื่อเห็นฉันยังทำหน้าเป็นหมาขาดวิตามินซี เห้ย!! คนเขียนหมั่นไส้ฉันค่ะ -0-
"บอกแม่แก ขอชุดใหญ่ เปิดไวน์ด้วย เดี๋ยวให้แม่ฉันจ่ายเอง" ฉันบอก... เอาวะ อย่างน้อยท้องต้องอิ่ม จะได้เอาเวลาไปคิดหาวิธีอื่นได้ ยังเหลือเวลาอีก... กี่วัน?... 3 วัน!! ตายละๆๆๆๆ
"แก!! อีก 3 วันเองดิ T0T" ชีวิตมัธยมปลายเทอมสุดท้ายของฉัน น นนน น น น T0T
"อื้อ ^ ^ ไม่ดีเหรอไง" นังเพื่อนคนนี้ มันจะดีได้ไงยัยบ้า
พระเจ้าอุส่าห์ประทานเพื่อนสัปปะรังเคพวกนี้มาให้ฉัน ฉันต้องขอบคุณท่านใช่มั้ย??
ขอบคุณพระเจ้า!! T0T
____________________________________________________________
"แด๊ด! - -^^"
"อะไรครับลูกชาย ^ ^"
"ถ้าแด๊ดไม่ยกเลิกโปรเจกต์บ้าๆนี่ ผมจะหนีออกจากบ้าน! = = ^^^"
"แกมีที่ให้ไปเหรอ คุณลูกชาย? ^O^"
ที่จริงผมก็เคยมีนะ คอนโดแถวอาร์ซีเอหนึ่ง แถวสยามอีกหนึ่ง บ้านพักตากอากาศที่เกาะพงัน รีสอร์ทของแม่ที่เชียงราย รถอีกคันนึง แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว T T
"แด๊ดก็รู้นี่ว่าทำไมผมถึงไม่อยาก..."
"ก็นี่หล่ะ เป็นเวลาที่แกควรจะทำอะไรให้ชัดเจนซักที... ไปเรียนไป๊ ^ ^ ไอ้ลูกชาย"
"แด๊ด!! - -^^^^"
"อะ เอากุญแจรถแกไป ตั้งแต่วันนี้จนถึงวันร่วมโครงการ อนุญาติให้ไปแกไปแต๊ดแต๋ได้ตามสบาย แต่แกต้องร่วมโครงการของแด๊ด เข้าใจ๋??" แด๊ดสไลด์กุญแจรถของผมผ่านโต๊ะมาให้
"โธ่ แด๊ะ..."
"อะ กุญแจคอนโด พอใจยังไอ้ลูกมากเรื่อง?" แด๊ดถอดกุญแจอีกดอกจากพวงกุญแจ (ซึ่งนั่นมันกุญแจของผมทั้งนั้นเลยเถอะ!!) แล้วโยนมาให้ผม... เออ ค่อยยังชั่วหน่อย ทีนี้จะได้ชิ่งได้สะดวก เอิ๊กๆๆๆ
"ลาละครับแด๊ดสุดที่รัก ^ ^"
"เป็นไงไอ้มิก ^ ^" แต่ยังไงผมก็ยังต้องร่วมโครงการติ๊งต๊องนั่นอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ - -"
"เหอะ - -""
"เจ๋งว่ะ ฮ่าๆๆๆ" ไอ้คุณมะนาวกับไอ้คุณยองวอนหัวเราะลั่น ผมเลยถีบพวกมันไปคนละที ไอ้พวกเพื่อนเลว!
"ไปๆ บาสซักเกม" เก็ทชวน มันแอบยิ้ม ผมเห็นหรอกนะ ผมรู้มันก็อารมณ์ดีเหมือนกันหล่ะ - -*
แล้วพวกมันก็ลากผมขึ้นไปที่สนามบาสบนดาดฟ้า ที่มีแต่พวกผมเท่านั้นที่ได้รับอนุญาติจากคุณแด๊ดดี้แสนดีให้ใช้บริการได้ตามสบายใจ อ้อ แล้วก็ไอ้ติวเตอร์ ญาติของผม กับเพื่อนๆของมันนั้นอีก 5-6 คนได้มั้ง ผมก็จำชื่อพวกมันไม่ค่อยได้หรอก
"แกจะคิดมากทำไมอีก ปีกว่าแล้วนะเว่ย" ยองวอนถาม เห้ย เลย์อัพสวยว่ะ!!
"นั่นดิ... เห้ยไอ้เก็ท น้ำหน่อย" นาวเก็บ 3 แต้มไปอีก
"อะ รับ... เอาหน่ะ อาทิตย์เดียว ชวนพวกไอ้ติวไปด้วยสิ" เก็ทแย่งลูกจากไอ้นาวได้อย่างสวยงาม
ทำไมเพื่อนผมมันเทพกันอย่างงี้วะ??
"ไปละ เซ็งเว่ย" ผมก็พาลไปงั้นแหละ เห็นพวกมันเล่นกันได้ดีแล้วหงุดหงิด กลับคอนโด ดีกว่า คิดทึ้ง คิดถึง น้องอาโออิห้องข้างๆ เห้ย คนเขียนใส่ร้ายผม!! อาโออิอะไร ไม่รู้จักครับ... จริงๆนะ ^ ^
ผมออกจากโรงเรียนได้ทุกเมื่อ ก็มีแด๊ดเป็นผู้อำนวยการนี่นะ... ผมเรียกแท๊กซี่กลับไปเอารถที่บ้านแล้วขับไปที่คอนโด แล้วผมก็พบว่า
แด๊ดเอากุญแจโรงเก็บของหลังบ้านให้ผม!!
ขอบคุณพระเจ้า... - -"""
ความคิดเห็น