ย้อนเวลามาวุ่นรัก

ฉันค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้นจากพื้น แล้วพบว่ามือของตัวเองเล็กลง... ร่างกายก็ดูไม่ใช่แบบที่ฉันคุ้นเคยผิวเนียนนุ่มขาวผ่องดูอ่อน เยาว์ สายตาเหลือบมองไปที่กระจกข้างรถใกล้ๆ แล้วแทบล้มทั้งยืน

นี่มันฉันตอนมัธยมปลาย!

ชุดนักเรียน กระโปรงจีบ รองเท้าผ้าใบสีขาว... นี่ฉันฝันไปเหรอไม่สิมันเจ็บเหมือนจริงมากนะ!

“น้อง! เป็นไรไหม!?” เสียงคนยังตะโกนถามฉันอยู่ ฉันหันไปมองรอบ ๆ แล้วเริ่มตั้งสติ...

“น้อง! น้องไหวไหม!?”

เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ ฉันพยายามเงยหน้ามอง แต่โลกมันหมุนติ้ว ๆ จนแทบทรงตัวไม่อยู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงอีกครั้ง...

ฉันรู้สึกตัวอีกทีตอนที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นเพดานสีขาวสะอาดตา กับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจาง ๆ

นี่มันโรงพยาบาล?

“ฟื้นแล้วเหรอ?”

เสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้นข้างเตียง ฉันหันไปมองแล้วก็ต้องช็อกอีกรอบ

พี่ฟาน!?

สเตฟานหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษรุ่นพี่ม.6 ขวัญใจสาว ๆ ทั้งโรงเรียน นั่งอยู่ข้างเตียงฉันในชุดนักเรียน

นี่มันอะไรกัน... ฉันยังไม่ตื่นอีกหรือเนี่ย!?

“รู้สึกเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” พี่ฟานถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ในความทรงจำพี่ฟานคนนี้เป็นถึงนักบาสควบตำแหน่งเดือนโรงเรียน หล่อ เท่ ขรึม และอยู่ไกลเกินเอื้อมสำหรับเด็ก กะโปโลอย่างฉันในตอนนั้น 

ฉันจับแขนตัวเองแน่น ลองหยิกดูเบา ๆ โอ๊ย! เจ็บจริง!

แสดงว่าไม่ได้ฝัน... หรือฉันจะย้อนอดีตจริงๆ ++