มะปรางซ่าส์โซดาเปรี๊ยว

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2นี่.เจออีกแล้วหรอ

                                  ในขณะที่ทั้งสองต่างแอบนินทากันอยู่ในใจนั้น รถเมย์ก็มาถึงพอดี..เขาคนนั้นก็รีบลุกขึ้นและเดินไปทันที มะปรางจึงรีบลุกตาม และตะโกนถามเขาทันที
                                                  "นี่นาย..รถคันนี้เค๊าผ่านบ้านพักราชการซอยบำรุงรัฐมั้ย "
                                                  " อื้อ..ไป.."[(ยัยนี่ทำยังกับไม่เคยขึ้นรถเมล์งั้นแหละ..แถมบ้านยังอยู่ทางเดียวกับเราด้วย ..แต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้านะ)] "โธ่เว้ย! คนแน่นชิบ..นี่ต้องยืนอีกแล้วเหรอวะ"
                                  ในรถคนเบียดเสียดกันแน่นมากเพราะตอนนี้เป็นช่วงที่เด็กนักเรียนและคนเลิกงานเยอะมาก ๆ และรถสายนี้ก็เป็นสายที่วิ่งยาวด้วยก็เลยทำให้คนแน่นมาก..เด็กนักเรียนพานิชย์ 2 คน ยืนอยู่ข้างหน้ามะปราง ได้พากันซุบซิบกันถึงคนที่อยู่ข้างหลังเธอ จนทำให้เธออดตั้งใจฟัง 2 คนนั้นไม่ได้
                                                   "นี่..เธอ..นั่นมัน..โซดา..!สุดหล่อของฉันนี่นา.."
                                                   "ไหน.."
                                                   "นั่นไง..ข้างหลังยัยคนนี้ไง"
                                                   "ว้ายย!จริง ๆ ด้วย..หยิบมือถือให้ฉันหน่อยเร็ว ขอเก็บรูปเค้าหน่อย"
                                                   "ได้ ๆ ..อยู่ไหนเนี่ย.."
                                   มะปรางครุ่นคิดในใจอีกครั้ง 
                                                   [(โซดา..ชื่อนี้คุ้น ๆ แฮะ..เหมือนเคยได้ยินที่..อ๋อ!.ที่ไม้พูดกับเท็นเท็น เมื่อตอนจะกลับนี่ไง..แต่ไม่หรอกคงไม่ใช่นายคนนี้หรอกแม้จะอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่ขออย่าได้อยู่ห้องเดียวกันเลยยยย)]
                                  เมื่อคนแน่นเต็มรถเจ้าคนขับรถก้อวิ่งซะเต็มที่ แซงคันโน้น แซงคันนี้..และในขณะนั้นเองก้อผ่อนลงและสปีดขึ้นจนทำให้คนในรถถลากันไปข้างหลังบางคนถึงกับกรี๊ด...แต่..มะปรางไม่ได้แค่กรี๊ด..เพียงอย่างเดียวเธอตกใจจนเผลอยกมือเขกมะเหงกไปข้างหลังทำให้โดนเบ้าตาของโซดาเข้าอย่างจัง หนำซ้ำยังเหยียบเท้าของโซดาอีกข้างหนึ่ง 
                                                    "โอ๊ยย!..ทำบ้าอะไรเนี่ย" 
                                  มะปรางหันกลับไปมองข้างหลังเห็นโซดาเอามือกุมตาข้างซ้างไว้พร้อมทำคิ้วขมวดใส่ 
                                                    "อุ้ย!..ขะ..ขอโทษค่ะ"
                                                    "ขอโทษแล้วมันหายงั้นเหรอ..ถ้ามันใช้ได้จริงสงครามมันคงไม่เกิดหรอก" 
                                                    "แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ"
                                                    "งั้นลองดูมั้ย..(โซดาชูหมัดกำแน่นใส่มะปรางพร้อมกัดฟันพูด) 
                                                    "ห๊ะ..ก็เอาสิถ้านายกล้าต่อยผู้หญิง" (มะปรางก็ชูหมัดกำแน่นใส่)
                                                    "นี่...เธอ"
                                 โซดาจ้องหน้ามะปราง..ทำหน้ายักษ์ใส่แต่ขณะนั้นโซดาก็เดินผ่านมะปรางเบียดคนขึ้นไปข้างหน้าสักพักรถก็จอดโซดาก้าวลงจากรถหันหลังกลับกะว่าจะด่ามะปรางต่อแต่แล้วก็ไม่มีใครซักคนที่อยู่ข้างหลังโซดา
                                                    "เอ๊ะ..ยัยนั่นทำไมไม่ลงรถ..รึว่า"
                                  ทันทีที่โซดานึกขึ้นได้ว่ามะปรางอาจเคยนั่งรถเมย์เป้นครั้งแรกเค๊าก็รีบวิ่งตามรถไปทันที
                                                     "พี่คะ..ถ้าถึงหน้าซอยบำรุงรัฐจอดให้หนูด้วยนะคะ"
                                                     "อ้าว..น้อง หน้าซอยบำรุงรัฐหน่ะไม่จอดหรอกเค๊าจอดตรงป้ายรถเมย์หน้าร้านเสริมสวยนะก็..จอดเมื่อกี๊ที่ไอ้น้องชายคนนั้นมันลงไปไงแล้วทำไมน้องไม่ลงหล่ะมันก็ใกล้ๆกันนั่นแหละ"(กระเป๋ารถพูด)
                                                     "เอ่อ..พี่คะจอดให้หนูลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ..นะคะ"
                                                     "น้องไม่ได้หรอกต้องจอดป้ายหน้า"
                                                     "แต่.."
                                  ในขณะที่มะปรางจะพูดต่อนั่นเองเธอก็มองไปเห็นมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตามรถ มะปราง ถึงกับตกใจเพราะว่าคนที่วิ่งตามรถอยู่ก็คือคนที่เธอเพิ่งด่าเปิงไปนั่นเอง
                                                      [(เอ๊ะ นั่นนายคนนั้นนี่..แล้วเค๊าวิ่งตามรถทำไมนะ)]
                                                      "เฮ้ย!..พี่เจ้าเด็กคนนั้นมันวิ่งตามรถเราแหน่ะ"(กระเป๋ารถพูด)
                                                      "ไหนวะ"(คนขับรถพูด)
                                                      "ข้างหลังพี่..มองดูที่กระจกซ้ายสิ"
                                                      "เออ..มันทำบ้าอะไรวะอันตรายนะเนี่ย"
                                                      "รึว่า..มันลืมของ"
                                                      "โธ่เว้ยยย..เสียเวลาต้องจอดอีก ..ฮึ่ม"
                                 ทันทีที่รถจอดกระเป๋ารถเมย์จึงหันไปพูดกับมะปราง
                                                      "เอ้า.น้องจะลงก็ลงได้เลยนะคราวนี้"
                                                      "ขอบคุณค่ะ"
                                 ทันทีที่รถจอดมะปรางก็ลงจากรถทันทีส่วนโซดาทันทีที่เห็นมะปรางลงจากรถก็หันหลังเดินกลับหอบแฮ่กๆไป
                                                      "อ้าว..พี่  ไอ้น้องนั่นมันเดินกลับแล้ว"(กระเป๋ารถ)
                                                      ".ปัท.ธ่อออ .."(คนขับรถ)
                                 เมื่อมะปรางเห็นโซดาเดินไปจึงรีบเดินตามจนทัน
                                                      "นี่..นายวิ่งตามรถทำไมหรอ"
                                                      "เปล่าซะหน่อย..ฉันก็แค่วิ่งออกกำลังกายหน่ะ"
                                                      "ออกกำลังกาย"
                                                      "ใช่..แล้วจะทำไม"
                                                      [(คนอะไรพูดแค่นี้ก็ต้องทำหน้ายักษ์ใส่ด้วย)]
                                                      "แล้วทำไมรถจอดข้างร้านเสริมสวยเธอไม่ลงหล่ะ"
                                                       "ก็ฉันไม่รู้นี่นา"
                                                       "ไม่รู้..นี่เธอมาจากหลุมไหน"
                                                       "หลุม..งั้นหรอ.นี่นายได้เรียนหนังสือมามั๊ยนะถึงไม่รู้จักวิธีพูดกับคนอื่นเอาซะเลย..ฉันหน่ะไม่ใช่คนที่นี่หรอก..ฉันเพิ่งย้ายมาเมื่อวานนี้เอง"
                                                        "ถึงบ้านฉันแล้วฉันไปหล่ะ..ตอนนี้ยังไม่เย็นมาก..เดินเข้าซอยเองนะฉันไม่ไปส่ง"
                               พูดเสร็จโซดาก็เดินเข้าบ้านไป..มะปรางมองตามว่าบ้านของเขาคือหลังไหนแต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจอย่างมากเพราะโซดาเดินเข้าร้านเสริมสวยผู้หญิงเป็นร้านใหญ่ซะด้วย
                                                        "ห๊ะ..อย่าบอกนะว่าร้านเสริมสวยนี่เป็นบ้านนาย..ฮะ.ฮะ.ฮะ.ไม่ได้เข้ากันเล้ยยย"
                               มะปรางเดินไปขำไปและแล้วเธอก็เดินเข้ามาถึงบ้านของตัวเองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากปากซอยนักมะปรางรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที
                                                        "พ่อคะ..หนูถึงบ้านแล้วนะคะ"
                                                        "หรอ..เฮ้อ.งงั้นพ่อก็โล่งใจพ่อเสร็จงานแล้วกำลังจะกลับเหมือนกันเดี๋ยวพ่อซื้อไก่ย่างไปให้กินนะ
                                                         "ค่ะ"(ตู๊ด..ตู๊ดๆๆๆ)
                               กริ๊ง..กริ๊งๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมะปรางรีบลุกจากที่นอนเพื่อมาทำกับข้าวให้พ่อของเธอแล้วก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนมะปรางมายืนรอรถที่ป้ายรถเมย์ข้างร้านของโซดาเธอมองข้างในร้านก็เลยบังเอิญเห็นโซดากำลังยืนขอเงินแม่อยู่
                                                          "ลูก ดา เย็นนี้กลับเร็วๆนะพ่อเค๊าจะพาไปงาน"
                                                          "งานอะไร..แม่..อ้อ. แม่ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกลูกดาอ่ะ.เรียกดาเฉยๆก็ได้"
                                                          "เอ้อ.น่า.แกรีบมาก็แล้วกัน"
                              โซดาเดินออกมาไปยืนทีป้ายรถเมย์..โดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆคือมะปรางนั่นเอง
                                                          "อรุณสวัสดิ์จ่ะ
                                                          "ห๊ะ..เจอยัยนี่แต่เช้าเลย"(โซดาบ่นพึมพำ)
                                                          "ร้านเสริมสวยนี่คือบ้านของนายหรอ
                                                          "...."
                                                          "อะไรกันอุตส่าห์ถามดีดีกลับไม่ตอบซะนี่"
                              โซดาเดินขึ้นรถไปเฉยโดยไม่ได้สนใจมะปรางจึงขึ้นรถตามและแล้วเสียงออดก็ดังขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนเข้าห้องเรียน
                                                          "เฮ้อ..โซดามันทำอะไรอยู่วะ.มันจะมามั๊ยวะวันเนี๊ยะ"
                                                          "มาสิ.ก็เมื่อวานพอมันแยกกับฉัน..ฉันเลยถามมันว่ามันจะมามั๊ย..มันนั่นแหล่ะบอกว่าขาดไปวันเดียวก็ทุเรศพอแล้ว"
                                                          "แล้วเป็นไงเด็กเทคนิคพวกนั้นเรียบร้อยมั๊ย"
                                                          "เรียบร้อย..เพื่อน.โซดามันเคลียร์หมด"
                              มะปรางได้ยิน .ไม้..เหม่ง.แฮ็ค.เฟรส.เท็นเท็น.พูดถึงเพื่อนของเขาที่ชื่อดซดาอยู่จึงหันมาถามเพื่อนๆของตัวเองบ้าง
                                                           "นี่..พวกเธอคนที่ชื่อโซดานี่เป็นคนยังงัยหรอ"
                                                           "โซดาหน่ะหรอก็เท่ห์..หน่ะสิแต่เป็นคน.คน.คนนั้นไง"
                              พิ้งค์ พูดเสร็จก็ชี้นิ้วไปที่ประตูหน้าห้องเพราะเห็นโซดาเดินเข้ามาพอดีทุกคนหันไปมองเป็นสายตาเดียวมะปรางเองถึงกับอ้าปากค้างทันที
                                                            "เฮ้ยย..โซดาทางนี้.เว้ยย"
                             ในขณะที่โซดาเดินผ่านเพื่อนๆในห้องเพื่อจะไปหากลุ่มเพื่อนของเขานั่นเองโซดาก็สะดุดตาแว๊ปๆเพราะผู้หญิงตัวขาวๆหน้าใสๆคนหนึ่งเข้าจึงหันกลับไปดูใหม่
                                                             "อ๊ะ!.นี่เธอ.อยู่ห้องเดียวกับฉันงั้นหรอ"
                             มะปรางมองหน้าโซดาพร้อมกับยิ้มหงอยๆ
                                                             "เอ่อ..สงสัยจะใช่เลยแหล่ะ"