มะปรางซ่าส์โซดาเปรี๊ยว

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 ครั้งแรก

                                              เช้าวันอาทิตย์ที่สดใสท้องฟ้าปลอดโปร่งนกโบยบินเต็มท้องฟ้าลมที่พัดโอยอ่อนแต่หนาวเย็นยิ่งนักพัดมากระทบร่างของมะปรางสาวน้อยหน้าใสซื่อที่ยืนนิ่งน้ำตาเอ่ออยู่หน้าร้วบ้านที่มีดอกคัดเค้าเกียวรอบประตูอย่างสวยงามและส่งกลิ่นหอมไปทั่ว
                                                    "มะปรางขึ้นรถเร็วลูกชักช้าเดี๋ยวถึงกรุงเทพฯมืดนะ"
                                                    "ค่ะ"(เดินไปแล้วหันกลับมาดูหน้าบ้านอีกครั้งหนึ่ง)
                                                    "เอ้าพ่อเปิดประตูให้..เราไปๆมาๆก็ได้นี่นากรุงเทพฯกับเชียงใหม่มันก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่นักหรอกเดี๋ยวปิดเทอมลูกอยากมาอยู่บ้านเราก็ได้"
                                                     "พ่อคะ..แล้วซุ้มคัดเค้าหน้าบ้านเรามันจะไม่รกรุงรังหรอคะหนูคิดถึงกลิ่นหอมๆของมันและบ้านของเราค่ะ"
                                                     "ไม่ต้องห่วงหรอกลูกพ่อให้ลุงเกิงดูให้อยุ่"
                                            มะปรางหันหลังกลับเอามือทั้งสองข้างเกาะกระจกรถด้านหลังมองไปที่บ้านตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์ซึ่งสาเหตุที่เธอและพ่อของเธอต้องจากบ้านไปครั้งนี้เธอโทษไปที่ผู้กำกับสถานีตำรวจที่พ่อเะอสังกัดอยู่ที่สั่งให้พ่อเธอย้ายไปประจำการที่กรุงเทพฯสักระยะหนึ่ง
                                                     "นี่ถ้าแม่อยู่หนูว่าแม่ต้องไม่ยอมไปแน่เลย"
                                                     "ก็แหงหล่ะ..แม่แกออกจะติดบ้าน..พ่อเชื่อนะว่าจิตแม่บางส่วนอาจจะอยู่รักษาบ้านหลังนี้อยู่ก็ได้"
                                                     "หนูก็เชื่อค่ะ..แม้ว่าแม่อาจจะไปเกิดใหม่แล้วแต่แม่อาจจะทิ้งจิตบางส่วนไว้ก็ได้..แม่คะรักษาบ้านซุ้มคัดเค้าของเราด้วยนะคะ"
                                           และแล้วรถยนตร์ฮอนดร้าก็มาจอดถึงบ้านพักราชการแถวบางแคคนที่มารอต่างช่วยพ่อ-ลูกขนของเข้าบ้านและจัดของกันจนเข้าที่เข้าทางเสร็้จแล้วก็แนะนำตัวกันเพื่อเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันเวลาเริ่มดึกทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้านเหลือเพียงสองพ่อ-ลูก

                                                    "เอ้อ..มะปรางพร่งนี้เตรียมตัวไปโรงเรียนนะลูก"
                                                    "โรงเรียน!..ทำไมเร็วจังคะพ่อ"
                                                    "อ้าว..แกอย่าลืมสิว่าแกย้ายมาตอนกลางคันนะไม่ได้ย้ายมาตอนปิดเทอมที่จะได้รอวันโรงเรียนเปิดแต่นี่มันเปิดมาได้เดือนนึงแล้ว"
                                                    "แล้วใครว่าหนูอยากมาหล่ะคะ"
                                                    "เอ้อน่าไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อเรียนเก่งอยู่แล้ว"
                                        และแล้วก็ถึงเช้าวันจันทร์ ทุกคนต่างออกไปทำหน้าที่ของตนเองบางคนก็ทำงานบางคนก็ไปเรียน พลุกพล่านกันให้วุ่น
                                                    "มะปราง...เดี๋ยวเย็นๆพ่อจะมารับนะลูกถ้ามีอะไรละก็โทรหาพ่อทันทีเลยนะลูก...พ่อไปทำงานก่อนนะ...สู้สู้ลูกพ่อ"
                                                    "ค่ะ...สู้ๆ"
                                       มะปรางก้าวลงจากรถและหันมายิ้มให้พ่อของเธอที่โบกมือยิ้มแฉ่งอยู่ในรถ
                                                     "เฮ้อ...[ถอนหายใจ]"
                                      บรรยากาศของห้องวันนี้ดูครึกครื้นเหมือนทุกวันซึ่งเป็นธรรมดาของห้องสองเพราะเด็กห้องนี้ค่อนข้างมีพวกแสบพอควรและแล้วเสียงอื้ออึงอึกทึกก็หยุดชั่วขณะเมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับสาวน้อยหน้าใสคนหนึ่ง
                                                     "อะแฮ่มทุกคนเงียบๆ..วันนี้เรามีสมาชิกใหม่นะจ๊ะ..เอ่อยืนหน้าห้องแนะนำตัวเลยจ่ะ"
                                                     "ค่ะ..สวัสดีค่ะดิฉันชื่อ ปรางปรีดา พาณิชย์นุกูล ..เรียกฉันว่ามะปรางก็ได้ค่ะ"
                                      และทันใดนั้นเจ้าเหม่งตัวกวนในห้องก็ยกมือขึ้นยืนยิ้มและพูดแทรกขึ้นทันที
                                                     "มะปรางนี่เปรี้ยวหรือหวานครับ"
                                                     "เอ่อ..ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
                                      พวกผู้ชายในห้องต่างส่งเสียงชอบใจกันซะเต็มที่ยังไม่ทันเสียงแซวในห้องจะหยุดเจ้า ไม้..ฉายาไม้เลื้อยก็ลุกขึ้นพูดอีกคน
                                                     "ผมยินดีรับฝากอย่างยิ่งเลยครับฝากทั้งเนื้อทั้งตัว..ทั้งหัวใจก็ได้นะคร๊าบบบบบ"
                                                     "เอ้า!..หยุดหยุดแซวก่อนมะปรางหน่ะเค๊าย้ายมาจากเชียงใหม่ยังไงก็ดูแลกันด้วยนะตอนนี้มะปรางก็ถือเป็นสมาชิกห้องเราไปแล้ว..อ้อ.แล้วมีที่นั่งตรงไหนว่างบ้างเนี่ย"
                                         ยังไม่เลิกเจ้าไม้เลื้อยรีบลุกพรวดทันที
                                                     "ที่นั่งในห้องอาจไม่ว่างพอแต่ที่นั่งในใจผมหน่ะว่างเสมอครับ"
                                                     "นี่นายไม้เลื้อยเมื่อไหร่จะเลิกยะ"
                                         ทุกคนหัวเราะอีกรอบก่อนที่อาจารย์จะมองเห็นที่นั่งที่อยู่ตรงข้างๆ ปาริชาติ เด็กดีของห้องมะปรางเดินเข้าไปหาที่นั่งตามคำอาจารย์บอกท่ามกลางสายตาของทุกคนในห้อง
                                                       "ฉันชื่อ ปลา นะ ส่วนโต๊ะข้างๆเราก็ ยัย พิ้งค์ ยัย เจน."
                                                       "สวัสดีจ่ะ เอ่อ..มะปราง ชั่ยมั้ย"
                                                       "จ่ะ"
                                         และแล้วมะปรางก็ได้เพื่อนใหม่ที่ชะตาคงลิขิตให้มาเจอกันเวลาผ่านไปตกเย็นเสียงออดดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าเลิกเรียนทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านส่วนมะปรางยังคงรอพ่อของเธอและแล้วไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาแน่นอนว่าน้นคือพ่อของเธอโทรมาบอกให้รอไปก่อนเพราะตอนนี้งานยุ่งมากด้วยความที่มะปรางเป็นคนที่ไม่ชอบรอนานจึงได้ขอพ่อของเธอกลับบ้านก่อนแม้พ่อของเธอจะไม่ยอมและไม่เห็นด้วยก็ตามทีแต่เธอก็ดึงดันที่จะกลับเองมะปรางนั่งรอและแอบได้ยิน ไม้พูดถึงเพื่อนของเขาอยู่กับเท็นเท็นเพื่อนของเขาอีกคน
                                                      "เอ้อ.พรุ่งนี้โซดามันจะมามั๊ยวะ"
                                                      "มาสิมันโทรมาบอกหน่ะ"
                                       ต่อมาไม่นานเธอก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินดุ่มๆเข้ามากำลังใส่เสื้อนักเรียนทับเสื้อยืดสีดำตัวข้างในท่าทางดูเกงก้างเกะกะเกเรหุ่นสูงโปร่งหน้าคมเข้มเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆเข้ามานั่งรอรถเมย์ที่ป้ายหน้าโรงเรียนเช่นกัน..มะปรางมองไม่คลาดสายตา..เขาคนนั้นหันกลับมามอง..มะปรางจึงหันหนี..แต่มะปรางก็หันไปดูอีกครั้งและเห็นเขากำลังนั่งติดระดุมกำลังใกล้หมดเม็ด
                                                      "นี่!.มองอะไร"
                                                      "ปะ..เปล่า ค่ะ"
                                                      "ก็ฉันเห็นเธอมองฉันอยู่อ่ะ"
                                                      [(ใช่..ฉันมอง..มองเด็กเกเรอย่างนายไงท่าทางก็บอกว่าเป็นคนพาลอยู่แล้วยังมาทำกิริยาพาลๆอีกนี่คงหนีเรียนไปเที่ยวมาหล่ะสิ)]
                                                      [ยัยนี่..เด็กโรงเรียนเราหรอเนี่ย เอ๊ะ!อยู่ม.5 ด้วย..ทำไมไม่คุ้นหน้าเลยแฮะ]