คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
เสียงประตูเปิดอ้าออกปรากฏกร่างหนุ่มผมสีฟ้าสวมชุดเล่นและกระเป๋าแบบนักเรียนประถม เลือนผมสีฟ้าเปรอะเปื้อนดินโคลนเดินเข้ามาในบ้านที่ไม่มีทั้งพ่อและแม่ให้อยู่และได้เห็นค่าหน้าค่าตาเลยแม้แต่น้อย
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มวัยสิบเอ็ดปีย่างเก้าเข้ามาภายในบ้านที่เงียบไร้ผู้คนอยู่อย่างเคย ดวงตาสีฟ้าหม่นหมองกวาดสายตาไปทั่วบ้าน ก็รู้ในทันทีว่าป้าของเขาไม่อยู่ที่บ้านอย่างเคย…
เม้มปากแน่นพยายามทรงตัวเองที่เต็มไปด้วยบาดแผล ไปหยิบกล้องปฐมพยาบาลออกมาแล้วนั่งทำแผลให้ตัวเองอย่างทุลักทุเล…
มือเล็กสั่นครือแสบแผลที่หัวเข่า ความเจ็บแล่นจี๊ดไปทั่วเท่าถลอกจนเลือดออก นิ่วหน้าเจ็บแผลเสียจนไม่อาจจะทนได้ ดวงตาสีฟ้าหม่นหมองไร้สีสันส่อแววสนุกสนานเหมือนเด็กทั่วไปเหม่อมองแผลของตัวเองอย่างเหม่อลอย
เขาจำได้ว่า…ที่ได้แผลนี้มาก็ตอนที่โดนเพื่อนชายที่ร่างกายใหญ่โตกว่าแกล้งและรังแก…
หลังจากนั้น… เหมือนความทรงจำขาดห้วง… รู้ตัวอีกทีร่างเพื่อนใหญ่ทั้งสองก็นอนล้มเจ็บระบมไปตามตัวร้องโหยหวนปวดร้าว
และชี้หน้าด่าเขา ว่าเขาเป็นคนทำให้ทั้งสองบาดเจ็บ…
อะไรกัน… ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ชกหรือสวนกลับแม้แต่อย่างใดเลยแท้ๆ..
ทำไมถึงว่าเขาได้… เขา…เขาไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด…
แต่ทำไม…ความทรงจำนี้เหมือนขาดๆหายๆ…
ทำไมกัน..
แอ๊ด
ประตูหน้าบ้านเกิดเสียงขึ้นเมื่อมีผู้มาเปิดมัน คุโรโกะที่กำลังนั่งทำแผลให้ตัวเองชะโงกหน้ามองป้าของตนว่ากลับมาแล้วสินะ และก็ใช่จริงๆ ปรากฏร่างสาววัยกลางคนรูปร่างอวบถือตะกร้าในมือพร้อมผักและผลไม่ต่างๆ สายตาที่ดุดนมองมาที่หลานชายตนที่มักมีบาดแผลกลับมาเป็นประจำๆ
“เท็ตสึยะ นี่แกไปมีเรื่องกลับมาอีกแล้วเหรอ ฉันละปวดหัว นี่ขนาดแกเป็นเด็กประถมแท้ๆนะ” ป้าตรงหน้าออกปากดุด่าผลงานที่หลานชายคนนี้มักทำมาตลอดตั้งแต่เสียพ่อและแม่ไป คุโรโกะมองตามอย่างไม่เข้าใจกับความผิดที่ได้รับมาอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ยังจะเถียง!! แกทำเด็กสองคนนั้นเกือบตายเลยนะ”
“….ผม…ผมไม่มีแรงมากถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ…คุณป้า..”
“เลิกเถียงได้แล้ว มีคนบอกว่าเห็นแกหยิบกรรไกรออกมาแล้วแทงเด็กสองคนนั้น นี่ยังดีที่พ่อแม่เขาไม่เอาเรื่องเพราะฝ่ายนั้นไปหาเรื่องแกก่อน แกเลยรอดตัวมาได้นะ อย่าสร้างภาระให้ฉันมากนักจะได้ไหมเท็ตสึยะ ฉันเหนื่อยจะเลี้ยงดูแกจริงๆ”
“…ผม..ผมไม่ได้ทำจริงๆนะ…”
“เลิกเถียงได้แล้วไอ้เด็กไม่รักดีนี่!!!” หญิงสาวตรงหน้าง้างทัพพีที่ถือในมือขึ้นหมายจะฟาดและตีหลานชาย คุโรโกะถอยกรุดติดกำแพง น้ำตาเอ่อคลอมองป้าวัยกลางคนที่คิดจะตีตน
“ฮึก..ฮือ…”
“แกเป็นโรคตาแดงหรือไง มีคนบอกอีกฝ่ายตอนแกแทงเด็กสองคนนั้น แกมีตาเป็นสีแดง”
“ผม…ผมไม่รู้ ผมจำอะไรไม่ได้เลย…”
“ผมโดนสองคนนั้นจิกหัว…แล้ว…หลังจากนั้นเหมือนความทรงจำของผมขาดไป… พอรู้ตัวอีกที สองคนนั้นก็….นอนบนพื้นแล้ว…”
“อย่ามาไร้สาระ แกไม่ได้จะบอกฉันใช่ไหมว่าเหมือนมีใครมาแทนที่ตัวแกน่ะ”
“…เอ๋”
ดวงตาสีฟ้าหมองเงยมองหน้าป้าที่กำลังเตรียมอาหารเย็นสำหรับสองคน คุโรโกะมองหน้าป้าของตนที่พูดอะไรแปลกๆออกมาอย่างไม่เข้าใจ เธอจ้องมองดวงตาสีฟ้าทั้งสองข้างที่ไมคิดว่ายังไงก็ไม่น่าจะเป็นสีแดงได้…
พลั่น!!! ดวงตาสีฟ้าทั้งสองก็กระพริบสีแดงขึ้นมาหนึ่งรอบ!!
สาวอวบตรงหน้าจะชะงักจนเผลอทำทัพพีหล่นตพื้น ใบหน้าแสดงอาการตื่นกลัว คุโรโกะสะดุ้งสงสัยทำไมป้าสาวกลางคนตรงหน้ามองหน้าเขาอยู่ดีๆถึงได้สะดุ้งตกใจจนเผลอทำทัพพีหล่น
“เท็ตสึยะ!! แกเป็นโรคตาแดงหรือไง!!!”
“ไม่ใช่นะครับ!”
“เมื่อกี้ตาแกกระพริบสีแดงด้วย!!! แกเป็นอะไรเนี้ย!!”
คุโรโกะสะดุ้งเฮือกรีบวิ่งไปหยิบกระจกขึ้นมาส่องหน้าตัวเองก็ไม่เห็นจะพบอะไรผิดปกติ เด็กน้อยวางกระจกลงช้าๆถอนหายใจโล่งอก
“ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ครับ คุณป้าคงจะตาฝาด” สาววัยกลางคนถอนหายใจตาม ก้มลงหยิบทัพพีขึ้นมาแล้วแกว่งมันไปมาออกคำสั่งกับเด็กหนุ่มหลานชายเมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ…
แม้จะมั่นใจว่าเมื่อครู่เธอเห็นจริงๆก็ตาม…
“รีบไปอาบน้ำซะ ข้าวเย็นเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะเรียก”
“ค..ครับ” คุโรโกะรีบเก็บกล่องปฐมพยาบาลที่ยังทำแผลไม่เสร็จดี แล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นสองไป เปิดประตูห้องของตนแล้วโดดขึ้นเตียงนอนที่แสนนุ่มนิ่ม
นอนแผ่กลางเตียงเงียบๆ ดวงตาสีฟ้าเปิดเหม่อมองเพด้านที่มีสีแสดส้มสะท้อนอยู่ด้านบน ความเจ็บปสบที่หัวเข่าและส่วนอื่นๆของร่างกายยังคงหลงเหลือไว้อยู่…
ค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นหยิบผ้าห่มประจำที่ตนชอบขึ้นมาคลุมตัวเอง…ผ้าห่มสีแดงสดที่พอเขาห่มมันทีไร.. จะเหมือนมีใครบางคนคอยโอบกอดเขาอยู่ตลอดเวลา..
ผ้าห่มสีแดงที่พอห่มทีไร
จะเหมือนว่าได้รับอ้อมกอดจากใครบางคน…
คุโรโกะค่อยๆเอนตัวลงนอนพร้อมกับผ้าห่มสีแดงประจำ ดวงตาสีฟ้าที่เคยหม่นหมองสดใสเล็กน้อยยามได้ห่มสิ่งที่รัก..
เพราะเหตุใดไม่ทราบ.. พอได้ห่มมัน มันให้ความรู้สึกคล้ายโดนโอบกอด..
โอบกอดจากใครสักคน…
อ่า…จะว่าไปตอนที่พ่อแม่ของเขาตาย..
เขาก็เหมือนโดนอ้อมกอดอบอุ่มนี้โอบกอดเหมือนกัน..
มันเหมือนเป็นอ้อมกอด.. จากใครสักคนที่เขาไม่รู้ว่าใคร…
แต่เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นและอ่อนโยนเสียมากมาย…
อ่า..ง่วงจริง..
ดวงตาสีฟ้าปิดตัวลงเชื่องช้าและเข้าสู่ห่วงนิทราไป เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง เตียงนอนอ่อนตัวยุบลงเมื่อมีแรงกดทับมาจากแรงแรงหนึ่ง ภายในห้องสว่างจากแสงอาทิตย์ยามเย็น ค่อยๆปรากฏร่างโปร่งใส่ของเด็กหนุ่มผมแดงอายุเท่ากับเด็กหนุ่มผมฟ้าที่หลับไหลอยู่บนเตียง..
ดวงตาสีแดงทอดมองร่างบางนอนหลับใหลพร้อมกับห่มผ้าห่มสีแดงเหมือนดวงตาของเขา เด็กหนุ่มร่างโปร่งแสงค่อยๆโน้มตัวลงกอดร่างที่หลับอยู่ให้แนบแน่น พยายามแบ่งปั่นความอบอุ่นนี้ให้เงียบๆ
เท็ตสึยะ…
ไม่ต้องไปกลัวไอ้เพื่อนเลวสองคนนั้น
ไม่เป็นไรนะ… ผมจะปกป้องนายเองนะ
นายยังมีผมเสมอเท็ตสึยะ
นายไม่ได้โดดเดี่ยว
ผมจะปกป้องนายเองนะ
อ้อมกอดนี้ผมจะได้นายไปตลอดกาลเลย
ถ้านายถูกรังแกละก็
ผมจะปกป้องนาย
หากนายโดนทอดทิ้ง
ผมจะเคียงข้างนาย
หากนายท้อแท้สิ้นหวัง
ผมจะโอบกอดนาย
หากนายไม่เหลือใคร…
ผมจะเป็นคนสุดท้ายที่จะอยู่เคียงข้างนาย…
แม้นายจะมองไม่เห็นผมก็ตาม…
ความคิดเห็น