ลำดับตอนที่ #2
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >> ChapTer 1
-1-
ถ้าจะถามว่าฉันเป็นใคร ก็ให้นึกถึงหน้าของลูกที่เกิดจากแบรด พีท กับ ลินเซด์ โลฮาน ซะ .. ^^; เขินจัง
555+ ถ้าคุณนึกออกก็รู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่ฉัน เพราะฉันไม่ได้เก่งหรือสวยขนาดผู้ชายจะต้องมองเหลียวหลัง แต่ฉันก็มีด้านดีของฉันน๊ะ เพราะฉันเป็นคนเอาใจเก่ง จนแฟนของฉันเบื่อและบอกว่า..ฉันดีเกินไป..TIT แต่ลึกๆแล้ว ความรู้สึกของฉันก็อยากมีรักใสๆน่ารักกุ๊กกิ๊กกับเขาบ้าง แต่จะทำไงได้ในเมื่อฉันยังเข็ด ตั้งแต่วันนั้นที่คนรักเก่าได้ทิ้งฉันไปกับสายลมและแสงแดดอันอบอุ่นในต้นเดือนเมษา..เฮ้อ..1 ปีมาแล้ว ฉันยังเจ็บใจไม่หาย วิ้ว~* ทำไมกันนะ
พวกเพื่อนบ้าของฉัน ยัยน้ำจิ้มกับส้มโอ ป่านนี้คงเที่ยวทะเลอยู่กับแฟนๆของเขา แต่ฉันสิ 2 อาทิตย์มาแล้ว ยังไม่ได้โผล่หน้าไปไหนเลย ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่คบนะ เพราะพวกเธอก็ชวนฉันแต่ไม่ไปหรอก เดี๋ยวจะไปขัดขวางความสุขของเขาเปล่าๆ
ว่าแต่ว่าจะไปโผล่หน้าที่ไหนดีเนี่ย คาราโกะเกะจะดีไหมเนี่ย สนุกได้กับเงิน 10 บาท
ถ้าอย่างนั้นฉันโทรหานายเป๊กดีกว่า (>.,
\"ฮัลโหล……….ล -,.-\"
\"เป๊ก!!! ไปคาราโอเกะกัน ฉันอยากไปตอนนี้ เดี๋ยวนี้ มารับฉันด้วย ^o^ \" แคร่ก
ฉันโทรไปปลุกนายเป๊กคุงแบบไม่ลงทุนอะไรเลย คุยธุระเสร็จก็วาง เดี๋ยวนายนั่นคงจะโทร.กลับมาเอง..ฮิฮิ
\'กริ๊งๆๆๆๆๆ\'
นั่นไงฉันว่าแล้วว่านายนี่ต้องโทรกลับ..ฉันกล้าพนันเลยว่าเมื่อกี้สิ่งที่ฉันพูดไป..ไม่ได้อยู่ในสมองนายนั่นเลยสักนิดเดียว
\"ฮัลโหล..ว่าไงยัยซอส..โทร.มากวนฉันแต่เช้าเชียวนะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ ‘_’; \"
เห็นไหม นายนี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล๊ย………..ย ฮี่ๆๆๆ
\"เอ่อ ฉันอยากไปคาราโอเกะอ่ะ ไปด้วยกันหน่อยน๊ะ 2 อาทิตย์มาแล้วฉันไม่ได้ไปไหนเลย เนี่ยจะง่อยอยู่แล้ว\"
\"ดีเลย เนี่ยฉันเพิ่งได้มอ\'ไซค์คันใหม่ ว่าจะชวนเธอไปเที่ยวพอดีเลย งั้นเดี๋ยวฉันไปรับนะ ^_^ \"
“ว้าวๆ เก็บตังครบจนได้ซื้อเก่งจังเลย ฉันรักนาย @^__^@ ”
ฉันพูดไปด้วยความดีใจ ต่อไปคงไม่ต้องเสียค่ารถเมล์แล้วสินะ การเดินทางก็สะดวกสะบายๆ อ๊ายยยยยยยย
“ฉัน…ฉันก็รักเธอ”
น้ำเสียงของเขาตะกุกตะกักเล็กน้อย และฉันก็วางสายไป แล้วจึงเคลื่อนย้ายตัวมาหน้าบ้านรอเขา 555+ ได้เที่ยวฟรีนั่งรถฟรี
สบายใจฉันจริงๆ นายนี่หน่ะบ้านรวยจะตาย ให้เอาเงินมาปูตามทางเดินก็ยังไหว
**ฉันหารู้ไม่ว่าหลังจากที่ฉันก้าวเท้าออกจากบ้านนี้ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไปตลอดกาลลลลล **
เป๊กพาฉันนั่งมอเตอร์ไซค์เขาไปจนถึงคาราโอเกะหรูหราแห่งหนึ่งซึ่งไกลจากบ้านฉันมาก ที่สำคัญมันติดกับทะเล เขาเคยพาฉันมาที่นี่ครั้งหนึ่งแต่น่าเสียดายที่ในวันนั้นร้านปิด แต่นายเป๊กนี่ช่างสรรหาที่เหลือเกิน ว่าแต่ว่า ถ้าสึนามิมาฉันจะทำไงดี ง่าาาาา หนูกลัว….ว -*-
วันนี้ร้านดูแออัดยัดเยียดเหลือเกิน ราวกับว่าจะมีอะไรดีๆอยู่ข้างในร้านงั้นแหละ ฉันยังคงเบียดตัวเข้าไปต่อ แต่วันนี้ดูแปลกๆเหมือนจะมีแต่ผู้หญิงที่มา ผู้ชายหายไปไหนหมดเนี่ย
เมื่อฉันเดินเข้าไปในร้ายเรื่อยๆ เสียงกรีดร้องราวกับโดนโจรผู้ร้ายกระชากกระเป๋าดังขึ้นเป็นระยะๆ ทำให้ฉันสงสัยว่า เกิดอะไรขึ้น?? ทำไมไม่แจ้งตำรวจหล่ะ หรือว่าพวกเขามารอลงประชาทัณฑ์กันเอง
ฉันเลยรีบก้าวฉับๆเข้าไปข้างใน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่พรุ่งปรี๊ด จนถึงขีดสุดแล้ว
แต่ที่รู้…เท่าที่เห็น…ก็มีแต่เสียงคล้ายๆกับสัตว์สี่เท้ากำลังออกลูก
“ขืน..รัก..กัน..ไป..มี..แต่..เสีย..ใจ..”
เสียงแว่วมาจากหนึ่งในตู้คาราโอเกะของร้าน แต่ไม่รู้สิว่าตู้ไหน
สาวๆสิ้นคิดเริ่มแออัดมากขึ้น ยิ่งใกล้ๆตู้มหาภัยนั่นก็มากขึ้นเรื่อยๆๆ พวกเธอมาดูสมันออกลูกรึไงนะถึงทำหน้าตื่นเต้นอย่างนี้
“นี่ๆ ได้ข่าวว่าพี่พีทคนใหม่ไม่ยอมคุยกับผู้หญิงเลย เธอรู้ไหมเพราะอะไร”
“งื้อๆๆ ฉันก็ได้ยินมาว่างั้นแหละ ไม่แม้แต่จะมองด้วยหางตาด้วยซ้ำไป”
“เขาเพิ่งกลับมาจากเกาหลีเชียวนะ กรี๊ดๆๆๆๆ”
ด้วยเสียงที่แฟนคลับนายตัวดีที่ชื่อพีทพูดกัน ทำให้ฉันสงสัยว่าผู้ชายอะไรเนี่ยถึงบ้าดีแตกได้ขนาดนี้ หวังว่าคงไม่ใช่เจ้าของเสียงทุเรศนั่นนะ ยิ่งได้ยินคำว่าเกาหลีฉันยิ่งอยากจะอ้วกแตกลงมากองที่พื้นร้านนี้ให้ได้ เพราะเดี๋ยวนี้ไม่ว่าหันไปมองทางไหนก็มีแต่เกาหลี
ฉันเจอต้นตอแล้ว เป็นหนุ่มๆ 4 คนที่ล้อมรอบตู้ไปด้วยหญิงสาว ที่บ้างก็ถ่ายรูป บ้างก็กดอัดเสียงจากโทรศัพท์ บางคนจริงจังมากถึงขั้นเอากล้อง VDO มาเก็บภาพเชียว
อ๊าก………..ก ฉันโดนเบียดออกข้างทางไปที่เก้าอี้รอมุมอับ ที่ถูกคั่นด้วยตู้คาราโอเกะ 1 ตู้ ตรงนี้ไม่สามารถมองเห็นพวกบ้านั่นได้
ฉันเริ่มรู้สึกขยะแขยงหญิงสาวพวกนั้น รวมกระทั่งพาลเกลียดหนุ่มๆกลุ่มนี้ชะมัดยาด ฉันกวาดสายตามองรอบๆ เผื่อว่าจะมีตู้ตรงไหนว่างบ้าง แต่เอ๊ะ!! ตู้คาราโอเกะเต็มไปหมดทุกตู้แล้วเนี่ย สงสัยฉันต้องกัดฟันฟังเสียงนายนั่นที่เก้าอี้นั่งรอซะแล้ว ระหว่างรอฉันก็ได้ยินนายนั่นพูดใส่
ไมค์ตวาดให้ผู้หญิงพวกนั้นไป แต่มันกลับเพิ่มเสียงกรี๊ด!!
“กลับบ้านนอนไปได้แล้ว เริ่มจะไม่ชอบแล้วนะ!!!!!”
กรี๊ด……………………ด………………………………ด…….
เวรกรรม เขาไล่แล้วยังกรี๊ด หรือว่านั่นจะเป็นหนึ่งในท่อนฮุค??
-,.- เมื่อไรจะมีคนออกมาซะทีนะ..ฉันจะได้เข้าไปร้องเพลง!!!
…….10 นาที 15 นาที 30 นาที……
“ซอส เรากลับเหอะ Y_Y”
เป๊กพูดอย่างหมดอาลัย นายนี่เป็นคนยังไงนะ คิดแล้วก็ต้องทำสิ ไม่ได้ๆๆ เมื่อคืนอุตส่าห์เก้บน้ำค้างบนยอดหญ้ามากิน
“ไหนๆเราก็รอตั้งนานแล้ว ก็รออีกสักนิดเหอะ “
ฉันพูดไปอย่างนั้นทั้งๆที่อยากบอกใจจะขาดว่าว่าไหนๆก็ฟังเสียงห่วยๆซะจนหูชาแล้ว ก็รอๆไปอีกซักหน่อยเถอะ แต่เพื่อยืนยันเจตนารมที่แท้จริงให้เป๊กเห็น หุหุ ฉันยอม (จริงๆกลัวแฟนคลับพวกนั้นจะได้ยินแล้วกระโดดถีบเอา ตายตรงนี้อ่ะดิ)
“ บอกว่าดีเกินไป บอกว่าดีเกินไป เป็นเหตุผลที่ไม่เคยเข้าใจ”
คงไม่ต้องถามว่าใครเป็นคนร้องเพลงนี้
เฮ้อ!!เปลี่ยนเพลงได้สักที เพราะเพลงเดิมนายร้องมาสัก 10 เที่ยวได้แล้วมั้ง ตอนนี้ฉันทำได้แค่นั่งเฉยๆ และภาวนา 2 ข้อ คือ หนึ่ง ให้นายนั่นเลิกร้องเพลงซะ และ สอง ขอให้พรข้อแรกเป็นความจริง
‘แกรก’
ว้าวมีคนเปิดประตูออกมาแล้ว ฉันจะได้ร้องเพลงสักที แต่เอ๊ะ!!~ มันเป็นตู้ที่ติดๆกับตู้โอเกะของนายนั่นนี่ .. สงสัยเขาจะทนเสียงแสบหูนั่นไม่ไหว
มีเด็กสาวกลุ่มหนึ่งพยายามที่จะดันตัวเองเข้าไป แต่ฉันไวกว่า ของอย่างนี้ใครดีใครได้น๊ะจ๊ะ เมื่อฉันเข้าไปในห้องคาราโอเกะที่กำลังจะเป็นอาณาจักรของฉันในไม่ช้านี้ ฉันก็ลองมองไปทางห้องของนายนั่น มีเพียงแค่กระจกเท่านั้นที่กั้นเรา 2 คนเอาไว้
ฉันพยายามมองคนที่กำลังถือไมค์ ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของนายนั่น เขาดูเงียบๆขรึมๆ ร้องเพลงก็ยังเงียบเลย ผมทรงที่เป็นที่นิยมในช่วงนี้ช่างเข้ากับหน้าตาเอนเอียงไปทางญี่ปุ่นของเขา ปากแดงๆระเรื่อ กับดวงตาที่เป็นสีน้ำตาล เขาละสายตาจากจอแล้วมองมาที่ฉัน ว้าว~! ฉันชอบเขาจังเลย
แต่ฉันก็มองทะลุไปที่ด้านหลังของหนุ่มในฝันของฉัน ย้ำ มองทะลุหนุ่มในฝัน ไปเจอไอ้ตัวอะไรซักอย่างที่มองหน้าก็รู้ว่าปากร้าย นายนั่นก็กำลังมองมาทางนี้ แต่หน้าของนายก็หล่อดีนะ เส้นผมที่ผ่านการย้อมของเขาทำให้ฉันนึกถึงครูโอนิซึกะในเรื่อง GTO ผมเกรียนติดหัวสั้นๆ กับผมสีทอง ดวงตาสีดำที่เข้ากับผิวสีแทน นายคนนี้นี่เองที่ไล่สาวๆพวกนั้นเข้าให้ ฮี่ๆๆ!~ ฉันขอมองต่อล่ะกัน แต่ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าถ้ามองดีๆ โดยไม่คิดถึงทรงผมอุบาดนั่นแลล้ว หน้าตาของเขาก็ดีใช้ได้เชียว
ฉันตั้งใจจะมองให้ลึกถึง ไส้ ปอด ตับ ม้าม แต่ถ้าจะให้เอามาทำพันธุ์ก็คงจะไม่เอา
“ซอสๆ ร้องเพลงไรดี ซอสๆ ได้ยินฉันไหม วู่ฮู้…..ว.”
เสียงนายเป๊กดังขึ้น ฉันเลยรู้สึกตัว มาเป็นคนปกติอีกครั้งหนึ่ง
“แล้วแต่นายเหอะ~ ฉันร้องได้ทั้งนั้นแหละถ้านายร้องได้อ่ะ”
’แกรกๆ’
เสียงนายเป๊กหยอดเหรียญ แล้วเลือกเพลง ใครจะไปสนใจนายหล่ะ!!~ ฉันหันไปมองห้องนายนั่นอีกครั้งหนึ่ง นายนั่นยังมองมาทางนี้ เขายังไม่ยอมปล่อยไมค์ที่แย่งมาจากหนุ่มในฝันของฉัน ชั่วร้ายมาก แม้ว่าเพลงจะจบลงไปแล้ว ก็ยังไม่เลือกเพลง ยังคงมองมาทางนี้ -_-“
“นายเบ๊อะ ห้ามร้องเพลงนั่นน๊ะ เพราะฉันตั้งใจจะร้องตั้งนานแล้ว เปลี่ยนเดี๋ยวนี้นะ”
นายนั่นพูดใส่ไมค์ แล้วชี้มาที่นายเป๊กผู้น่าสงสารของฉัน
“ตื่อ ตื๊อ ตือ ตื่อ ตื๊อ ..ห่างงงแค่เพียง เอื้อมมมมือ แต่นั่นนนคืออแสนนนไกล……..ล ………..“
วู้วๆๆ นายเป๊กร้องเพลงเพราะที่สุด เขาร้องต่อไปโดยไม่ได้สนใจ-..- ฮี่ๆๆๆ ไร้ความรู้สึกจริงเชียวเพื่อนฉัน
“นั่นมันเพลงของฉันคนเดียวนะ เฮ้ๆๆๆ ยัยเบื๊อกบอกเพื่อนเธอด้วยสิ วู้ ฮู้วว ”
ฉันหมดความอดทนซะแล้ว ความรู้สึกส่วนลึกบอกให้ฉันตอบกลับไป ฉันไม่คิดเฉยๆ แต่ฉันลงมือเลยหล่ะ ฉันคว้าไมค์แล้วตอบนายนั่นกลับไป
“วิ้ง………ง (เสียงไมค์ลั่น) ….ใครเบื๊อกมิทราบ .. ถ้าเพลงนี้เป็นของนายจริงแล้วทำไมไม่เก็บเอาไว้ฟังคนเดียวหล่ะ ฮิ้ว….ว”
ฉันตอบกลับไป เขาทำตาโตขมึงทึงตอบกลับมาใส่ฉัน แต่นั่นก็ไม่เท่ากับเสียงโวยวายจากข้างนอกที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนพวกเขา ถ้าฉันออกไปข้างนอกคนเดียว สาวๆพวกนี้จะชักปืนแล้วเอามากราดยิงฉันไหมนะ ตู้ที่ฉันกำลังยืนอยู่โดนพวกสาวๆนั้นทุบอย่างบ้าคลั่ง นายพวกนี้เป็นใครกัน เป็นดาราหรือเปล่าทำไมฉันไม่เคยรู้จัก
ไหนๆก็หน้าด้านมาถึงตรงนี้แล้วก็ขอให้สุดๆไปเลยล่ะกัน ถือว่าปล่อยผี แต่ถึงจะเก๊กไว้มากเท่าไหร่ก็เหอะ ใจยังสู้แต่ร่างกายก็ชักปอดๆซะแล้ว ฉันเลยชวนเป๊กกลับบ้านโดยทิ้งให้ตู้คาราโอเกะบรรเลงทำนองเพลงต่อไป ฉันรีบออกมานอกคาราโอเกะ ฝ่าฝูงชนที่กระหน่ำฟาดกระเป๋า หรือสิ่งของที่มีอยู่ในมือมาทางนี้
เมื่อออกมาได้ฉันสูดอากาศบริสุทธืไปหนึ่งเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะชวนเป๊กกลับไปเล่นเกมต่อที่บ้าน
“ฟื้ด……………………….ด … ฮ่าาาาาาา”
ตายแล้วฉันรีบร้อนซะจนลืมมือถือกับกระเป๋าตังไว้ ฉันเลยต้องกัดฟันเข้าไปที่ห้องคาราโอเกะ และนั่นเป็นอีกครั้งที่ทำให้ฉันผู้ประสงค์ร้ายทั้งหลายฟาดฉันด้วยสิ่งของเท่าที่มีอยู่ในมือ
ฉันเดินเข้าไป แล้วหยิบกระเป๋าให้เร็วที่สุด แต่เอ๊ะ มือถือฉัน มือถือฉันอยู่ไหนเนี่ย
ฉันมองมามันอย่างรีบเร่งที่สุด ก่อนที่จะมีมือดีมาวางระเบิดใส่ฉัน
ว้าย ตาบ้านั่นนั่งอยู่ในห้องนี้ แถมยังถือมือถือ 3310 ของฉันด้วย อ๊าย…….ย น่าอายที่สุด แต่ไม่ใช่สิ ไม่ใช่เวลามาอาย
ว่าแต่เขาเอามือถือฉันไปทำไม หรือว่าแอบมาขโมย ไม่น่ะ
“เอามือถือฉันคืนมา ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจนะ”
“ก็มาเอาไปซี้ แน่จริงมาดิ วู้ฮุ้”
นายนั่นพูดแล้วเอามือถือของฉันวิ่งไปหาเพื่อนอีก 3 คน ในวงล้อมของสาวๆสิ้นคิด ฉันเลยมองหน้าเพื่อนๆของนายนั่นไว้เผื่อตอนไปแจ้งตำรวจ จะได้บอกลักษณะของนายนั่นกับเพื่อนถูก (อย่างน้อยฉันก็ยกโทษให้หนุ่มในฝันของฉัน) แต่เฮ้ย…แต่ละคนดูเด่นเหมือนเป็นคนดังหรืออะไรนี่แหละ รูปร่างหน้าตาก็สวยกว่าผู้หญิงด้วยซ้ำไป ฉันเกลียดนักผู้ชายประเภทนี้
สาวๆพวกนั้นมองฉันอย่างมุ่งร้าย เพราะอะไรรู้ไหม เหอะๆๆ เพราะตาบ้านั่นพูดกับฉันหน่ะสิ
ฉันหลบสายตาจากพวกเขา >.,< (และแฟนคลับเขา) แล้วทำท่าโกรธ O.,o พร้อมทั้งเดินหนีออกมา ดูเหมือนแผนนี้จะได้ผล .. นายนั่นโยนมือถือมาให้ฉัน โชคดีที่มือและตาของฉันไวพอที่จะรับมัน 555+ ฉันแค่ทำเป็นโกรธก็ได้มือถือคืนโดยไม่เสียแรงจัดการงั้นเหรอ ..*-* ฮี่ๆๆๆ ฉลาดนี่เรา
“ เฮ้ๆๆ ยัยงั่ง แล้วฉันจะโทรหานะ “
นายนั่นตะโกนตามหลังมา เขาไม่รู้เบอร์โทร.ฉันแล้วจะโทรมายังไง เฮ๊ะ!! หรือว่าเขารู้ ไม่น๊ะะะะะะะ
เพิ่งรีไรท์เสร็จค่ะ
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น