|| สาวหวานหน้าใสกับหนุ่มเอาแต่ใจสุดฮอต ||

ลำดับตอนที่ #2 : >> ChapTer 1

-1-



ถ้าจะถามว่าฉันเป็นใคร ก็ให้นึกถึงหน้าของลูกที่เกิดจากแบรด พีท กับ ลินเซด์ โลฮาน ซะ .. ^^; เขินจัง



    555+ ถ้าคุณนึกออกก็รู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่ฉัน เพราะฉันไม่ได้เก่งหรือสวยขนาดผู้ชายจะต้องมองเหลียวหลัง แต่ฉันก็มีด้านดีของฉันน๊ะ เพราะฉันเป็นคนเอาใจเก่ง จนแฟนของฉันเบื่อและบอกว่า..ฉันดีเกินไป..TIT แต่ลึกๆแล้ว ความรู้สึกของฉันก็อยากมีรักใสๆน่ารักกุ๊กกิ๊กกับเขาบ้าง แต่จะทำไงได้ในเมื่อฉันยังเข็ด ตั้งแต่วันนั้นที่คนรักเก่าได้ทิ้งฉันไปกับสายลมและแสงแดดอันอบอุ่นในต้นเดือนเมษา..เฮ้อ..1 ปีมาแล้ว ฉันยังเจ็บใจไม่หาย วิ้ว~* ทำไมกันนะ



    พวกเพื่อนบ้าของฉัน ยัยน้ำจิ้มกับส้มโอ ป่านนี้คงเที่ยวทะเลอยู่กับแฟนๆของเขา แต่ฉันสิ  2 อาทิตย์มาแล้ว ยังไม่ได้โผล่หน้าไปไหนเลย  ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่คบนะ  เพราะพวกเธอก็ชวนฉันแต่ไม่ไปหรอก เดี๋ยวจะไปขัดขวางความสุขของเขาเปล่าๆ

ว่าแต่ว่าจะไปโผล่หน้าที่ไหนดีเนี่ย  คาราโกะเกะจะดีไหมเนี่ย  สนุกได้กับเงิน 10 บาท

ถ้าอย่างนั้นฉันโทรหานายเป๊กดีกว่า (>.,


    \"ฮัลโหล……….ล -,.-\"



    \"เป๊ก!!! ไปคาราโอเกะกัน ฉันอยากไปตอนนี้ เดี๋ยวนี้ มารับฉันด้วย ^o^ \" แคร่ก



    ฉันโทรไปปลุกนายเป๊กคุงแบบไม่ลงทุนอะไรเลย คุยธุระเสร็จก็วาง เดี๋ยวนายนั่นคงจะโทร.กลับมาเอง..ฮิฮิ



    \'กริ๊งๆๆๆๆๆ\'



    นั่นไงฉันว่าแล้วว่านายนี่ต้องโทรกลับ..ฉันกล้าพนันเลยว่าเมื่อกี้สิ่งที่ฉันพูดไป..ไม่ได้อยู่ในสมองนายนั่นเลยสักนิดเดียว



    \"ฮัลโหล..ว่าไงยัยซอส..โทร.มากวนฉันแต่เช้าเชียวนะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ ‘_’; \"



    เห็นไหม นายนี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล๊ย………..ย ฮี่ๆๆๆ



    \"เอ่อ ฉันอยากไปคาราโอเกะอ่ะ ไปด้วยกันหน่อยน๊ะ 2 อาทิตย์มาแล้วฉันไม่ได้ไปไหนเลย เนี่ยจะง่อยอยู่แล้ว\"



    \"ดีเลย เนี่ยฉันเพิ่งได้มอ\'ไซค์คันใหม่ ว่าจะชวนเธอไปเที่ยวพอดีเลย งั้นเดี๋ยวฉันไปรับนะ ^_^ \"



    “ว้าวๆ เก็บตังครบจนได้ซื้อเก่งจังเลย   ฉันรักนาย @^__^@ ”



    ฉันพูดไปด้วยความดีใจ   ต่อไปคงไม่ต้องเสียค่ารถเมล์แล้วสินะ การเดินทางก็สะดวกสะบายๆ อ๊ายยยยยยยย



    “ฉัน…ฉันก็รักเธอ”



    น้ำเสียงของเขาตะกุกตะกักเล็กน้อย และฉันก็วางสายไป แล้วจึงเคลื่อนย้ายตัวมาหน้าบ้านรอเขา 555+ ได้เที่ยวฟรีนั่งรถฟรี

สบายใจฉันจริงๆ นายนี่หน่ะบ้านรวยจะตาย ให้เอาเงินมาปูตามทางเดินก็ยังไหว



    **ฉันหารู้ไม่ว่าหลังจากที่ฉันก้าวเท้าออกจากบ้านนี้ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไปตลอดกาลลลลล **







    เป๊กพาฉันนั่งมอเตอร์ไซค์เขาไปจนถึงคาราโอเกะหรูหราแห่งหนึ่งซึ่งไกลจากบ้านฉันมาก ที่สำคัญมันติดกับทะเล เขาเคยพาฉันมาที่นี่ครั้งหนึ่งแต่น่าเสียดายที่ในวันนั้นร้านปิด แต่นายเป๊กนี่ช่างสรรหาที่เหลือเกิน ว่าแต่ว่า ถ้าสึนามิมาฉันจะทำไงดี ง่าาาาา หนูกลัว….ว -*-

วันนี้ร้านดูแออัดยัดเยียดเหลือเกิน  ราวกับว่าจะมีอะไรดีๆอยู่ข้างในร้านงั้นแหละ  ฉันยังคงเบียดตัวเข้าไปต่อ  แต่วันนี้ดูแปลกๆเหมือนจะมีแต่ผู้หญิงที่มา  ผู้ชายหายไปไหนหมดเนี่ย

เมื่อฉันเดินเข้าไปในร้ายเรื่อยๆ  เสียงกรีดร้องราวกับโดนโจรผู้ร้ายกระชากกระเป๋าดังขึ้นเป็นระยะๆ ทำให้ฉันสงสัยว่า  เกิดอะไรขึ้น?? ทำไมไม่แจ้งตำรวจหล่ะ  หรือว่าพวกเขามารอลงประชาทัณฑ์กันเอง

ฉันเลยรีบก้าวฉับๆเข้าไปข้างใน  ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่พรุ่งปรี๊ด  จนถึงขีดสุดแล้ว

แต่ที่รู้…เท่าที่เห็น…ก็มีแต่เสียงคล้ายๆกับสัตว์สี่เท้ากำลังออกลูก



    “ขืน..รัก..กัน..ไป..มี..แต่..เสีย..ใจ..”



    เสียงแว่วมาจากหนึ่งในตู้คาราโอเกะของร้าน  แต่ไม่รู้สิว่าตู้ไหน

สาวๆสิ้นคิดเริ่มแออัดมากขึ้น  ยิ่งใกล้ๆตู้มหาภัยนั่นก็มากขึ้นเรื่อยๆๆ  พวกเธอมาดูสมันออกลูกรึไงนะถึงทำหน้าตื่นเต้นอย่างนี้



“นี่ๆ  ได้ข่าวว่าพี่พีทคนใหม่ไม่ยอมคุยกับผู้หญิงเลย  เธอรู้ไหมเพราะอะไร”



“งื้อๆๆ  ฉันก็ได้ยินมาว่างั้นแหละ  ไม่แม้แต่จะมองด้วยหางตาด้วยซ้ำไป”



“เขาเพิ่งกลับมาจากเกาหลีเชียวนะ  กรี๊ดๆๆๆๆ”



ด้วยเสียงที่แฟนคลับนายตัวดีที่ชื่อพีทพูดกัน  ทำให้ฉันสงสัยว่าผู้ชายอะไรเนี่ยถึงบ้าดีแตกได้ขนาดนี้  หวังว่าคงไม่ใช่เจ้าของเสียงทุเรศนั่นนะ  ยิ่งได้ยินคำว่าเกาหลีฉันยิ่งอยากจะอ้วกแตกลงมากองที่พื้นร้านนี้ให้ได้  เพราะเดี๋ยวนี้ไม่ว่าหันไปมองทางไหนก็มีแต่เกาหลี  

ฉันเจอต้นตอแล้ว เป็นหนุ่มๆ 4 คนที่ล้อมรอบตู้ไปด้วยหญิงสาว ที่บ้างก็ถ่ายรูป บ้างก็กดอัดเสียงจากโทรศัพท์ บางคนจริงจังมากถึงขั้นเอากล้อง VDO มาเก็บภาพเชียว



อ๊าก………..ก  ฉันโดนเบียดออกข้างทางไปที่เก้าอี้รอมุมอับ  ที่ถูกคั่นด้วยตู้คาราโอเกะ 1 ตู้  ตรงนี้ไม่สามารถมองเห็นพวกบ้านั่นได้

ฉันเริ่มรู้สึกขยะแขยงหญิงสาวพวกนั้น รวมกระทั่งพาลเกลียดหนุ่มๆกลุ่มนี้ชะมัดยาด  ฉันกวาดสายตามองรอบๆ เผื่อว่าจะมีตู้ตรงไหนว่างบ้าง แต่เอ๊ะ!! ตู้คาราโอเกะเต็มไปหมดทุกตู้แล้วเนี่ย สงสัยฉันต้องกัดฟันฟังเสียงนายนั่นที่เก้าอี้นั่งรอซะแล้ว ระหว่างรอฉันก็ได้ยินนายนั่นพูดใส่

ไมค์ตวาดให้ผู้หญิงพวกนั้นไป แต่มันกลับเพิ่มเสียงกรี๊ด!!



“กลับบ้านนอนไปได้แล้ว เริ่มจะไม่ชอบแล้วนะ!!!!!”



กรี๊ด……………………ด………………………………ด…….



เวรกรรม  เขาไล่แล้วยังกรี๊ด  หรือว่านั่นจะเป็นหนึ่งในท่อนฮุค??



    -,.- เมื่อไรจะมีคนออกมาซะทีนะ..ฉันจะได้เข้าไปร้องเพลง!!!



    …….10 นาที  15 นาที   30 นาที……



    “ซอส เรากลับเหอะ Y_Y”



    เป๊กพูดอย่างหมดอาลัย  นายนี่เป็นคนยังไงนะ  คิดแล้วก็ต้องทำสิ  ไม่ได้ๆๆ เมื่อคืนอุตส่าห์เก้บน้ำค้างบนยอดหญ้ามากิน



    “ไหนๆเราก็รอตั้งนานแล้ว ก็รออีกสักนิดเหอะ “



    ฉันพูดไปอย่างนั้นทั้งๆที่อยากบอกใจจะขาดว่าว่าไหนๆก็ฟังเสียงห่วยๆซะจนหูชาแล้ว ก็รอๆไปอีกซักหน่อยเถอะ แต่เพื่อยืนยันเจตนารมที่แท้จริงให้เป๊กเห็น หุหุ ฉันยอม  (จริงๆกลัวแฟนคลับพวกนั้นจะได้ยินแล้วกระโดดถีบเอา ตายตรงนี้อ่ะดิ)



    “ บอกว่าดีเกินไป บอกว่าดีเกินไป เป็นเหตุผลที่ไม่เคยเข้าใจ”



    คงไม่ต้องถามว่าใครเป็นคนร้องเพลงนี้



    เฮ้อ!!เปลี่ยนเพลงได้สักที เพราะเพลงเดิมนายร้องมาสัก 10 เที่ยวได้แล้วมั้ง ตอนนี้ฉันทำได้แค่นั่งเฉยๆ และภาวนา 2 ข้อ คือ หนึ่ง ให้นายนั่นเลิกร้องเพลงซะ และ สอง ขอให้พรข้อแรกเป็นความจริง



    ‘แกรก’



    ว้าวมีคนเปิดประตูออกมาแล้ว ฉันจะได้ร้องเพลงสักที แต่เอ๊ะ!!~ มันเป็นตู้ที่ติดๆกับตู้โอเกะของนายนั่นนี่ .. สงสัยเขาจะทนเสียงแสบหูนั่นไม่ไหว



    มีเด็กสาวกลุ่มหนึ่งพยายามที่จะดันตัวเองเข้าไป แต่ฉันไวกว่า ของอย่างนี้ใครดีใครได้น๊ะจ๊ะ เมื่อฉันเข้าไปในห้องคาราโอเกะที่กำลังจะเป็นอาณาจักรของฉันในไม่ช้านี้ ฉันก็ลองมองไปทางห้องของนายนั่น มีเพียงแค่กระจกเท่านั้นที่กั้นเรา 2 คนเอาไว้



        ฉันพยายามมองคนที่กำลังถือไมค์ ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของนายนั่น เขาดูเงียบๆขรึมๆ ร้องเพลงก็ยังเงียบเลย  ผมทรงที่เป็นที่นิยมในช่วงนี้ช่างเข้ากับหน้าตาเอนเอียงไปทางญี่ปุ่นของเขา  ปากแดงๆระเรื่อ  กับดวงตาที่เป็นสีน้ำตาล เขาละสายตาจากจอแล้วมองมาที่ฉัน ว้าว~! ฉันชอบเขาจังเลย



    แต่ฉันก็มองทะลุไปที่ด้านหลังของหนุ่มในฝันของฉัน  ย้ำ  มองทะลุหนุ่มในฝัน ไปเจอไอ้ตัวอะไรซักอย่างที่มองหน้าก็รู้ว่าปากร้าย  นายนั่นก็กำลังมองมาทางนี้ แต่หน้าของนายก็หล่อดีนะ เส้นผมที่ผ่านการย้อมของเขาทำให้ฉันนึกถึงครูโอนิซึกะในเรื่อง GTO ผมเกรียนติดหัวสั้นๆ กับผมสีทอง ดวงตาสีดำที่เข้ากับผิวสีแทน นายคนนี้นี่เองที่ไล่สาวๆพวกนั้นเข้าให้   ฮี่ๆๆ!~ ฉันขอมองต่อล่ะกัน แต่ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าถ้ามองดีๆ โดยไม่คิดถึงทรงผมอุบาดนั่นแลล้ว  หน้าตาของเขาก็ดีใช้ได้เชียว



    ฉันตั้งใจจะมองให้ลึกถึง ไส้ ปอด ตับ ม้าม แต่ถ้าจะให้เอามาทำพันธุ์ก็คงจะไม่เอา



    “ซอสๆ ร้องเพลงไรดี ซอสๆ ได้ยินฉันไหม วู่ฮู้…..ว.”



    เสียงนายเป๊กดังขึ้น ฉันเลยรู้สึกตัว มาเป็นคนปกติอีกครั้งหนึ่ง



    “แล้วแต่นายเหอะ~ ฉันร้องได้ทั้งนั้นแหละถ้านายร้องได้อ่ะ”



    ’แกรกๆ’



    เสียงนายเป๊กหยอดเหรียญ แล้วเลือกเพลง ใครจะไปสนใจนายหล่ะ!!~ ฉันหันไปมองห้องนายนั่นอีกครั้งหนึ่ง นายนั่นยังมองมาทางนี้ เขายังไม่ยอมปล่อยไมค์ที่แย่งมาจากหนุ่มในฝันของฉัน  ชั่วร้ายมาก แม้ว่าเพลงจะจบลงไปแล้ว ก็ยังไม่เลือกเพลง ยังคงมองมาทางนี้ -_-“



    “นายเบ๊อะ ห้ามร้องเพลงนั่นน๊ะ เพราะฉันตั้งใจจะร้องตั้งนานแล้ว เปลี่ยนเดี๋ยวนี้นะ”



    นายนั่นพูดใส่ไมค์ แล้วชี้มาที่นายเป๊กผู้น่าสงสารของฉัน



    “ตื่อ ตื๊อ ตือ ตื่อ ตื๊อ ..ห่างงงแค่เพียง เอื้อมมมมือ แต่นั่นนนคืออแสนนนไกล……..ล  ………..“



    วู้วๆๆ นายเป๊กร้องเพลงเพราะที่สุด เขาร้องต่อไปโดยไม่ได้สนใจ-..- ฮี่ๆๆๆ ไร้ความรู้สึกจริงเชียวเพื่อนฉัน



    “นั่นมันเพลงของฉันคนเดียวนะ เฮ้ๆๆๆ ยัยเบื๊อกบอกเพื่อนเธอด้วยสิ วู้ ฮู้วว ”



    ฉันหมดความอดทนซะแล้ว ความรู้สึกส่วนลึกบอกให้ฉันตอบกลับไป ฉันไม่คิดเฉยๆ แต่ฉันลงมือเลยหล่ะ ฉันคว้าไมค์แล้วตอบนายนั่นกลับไป



    “วิ้ง………ง (เสียงไมค์ลั่น) ….ใครเบื๊อกมิทราบ .. ถ้าเพลงนี้เป็นของนายจริงแล้วทำไมไม่เก็บเอาไว้ฟังคนเดียวหล่ะ ฮิ้ว….ว”



    ฉันตอบกลับไป  เขาทำตาโตขมึงทึงตอบกลับมาใส่ฉัน แต่นั่นก็ไม่เท่ากับเสียงโวยวายจากข้างนอกที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนพวกเขา ถ้าฉันออกไปข้างนอกคนเดียว สาวๆพวกนี้จะชักปืนแล้วเอามากราดยิงฉันไหมนะ  ตู้ที่ฉันกำลังยืนอยู่โดนพวกสาวๆนั้นทุบอย่างบ้าคลั่ง  นายพวกนี้เป็นใครกัน  เป็นดาราหรือเปล่าทำไมฉันไม่เคยรู้จัก



     ไหนๆก็หน้าด้านมาถึงตรงนี้แล้วก็ขอให้สุดๆไปเลยล่ะกัน  ถือว่าปล่อยผี แต่ถึงจะเก๊กไว้มากเท่าไหร่ก็เหอะ  ใจยังสู้แต่ร่างกายก็ชักปอดๆซะแล้ว ฉันเลยชวนเป๊กกลับบ้านโดยทิ้งให้ตู้คาราโอเกะบรรเลงทำนองเพลงต่อไป ฉันรีบออกมานอกคาราโอเกะ ฝ่าฝูงชนที่กระหน่ำฟาดกระเป๋า  หรือสิ่งของที่มีอยู่ในมือมาทางนี้  



    เมื่อออกมาได้ฉันสูดอากาศบริสุทธืไปหนึ่งเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะชวนเป๊กกลับไปเล่นเกมต่อที่บ้าน



    “ฟื้ด……………………….ด … ฮ่าาาาาาา”



    ตายแล้วฉันรีบร้อนซะจนลืมมือถือกับกระเป๋าตังไว้ ฉันเลยต้องกัดฟันเข้าไปที่ห้องคาราโอเกะ  และนั่นเป็นอีกครั้งที่ทำให้ฉันผู้ประสงค์ร้ายทั้งหลายฟาดฉันด้วยสิ่งของเท่าที่มีอยู่ในมือ



    ฉันเดินเข้าไป แล้วหยิบกระเป๋าให้เร็วที่สุด แต่เอ๊ะ มือถือฉัน มือถือฉันอยู่ไหนเนี่ย



    ฉันมองมามันอย่างรีบเร่งที่สุด  ก่อนที่จะมีมือดีมาวางระเบิดใส่ฉัน



    ว้าย ตาบ้านั่นนั่งอยู่ในห้องนี้  แถมยังถือมือถือ 3310 ของฉันด้วย  อ๊าย…….ย  น่าอายที่สุด  แต่ไม่ใช่สิ  ไม่ใช่เวลามาอาย  



    ว่าแต่เขาเอามือถือฉันไปทำไม หรือว่าแอบมาขโมย ไม่น่ะ



    “เอามือถือฉันคืนมา ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจนะ”



    “ก็มาเอาไปซี้ แน่จริงมาดิ วู้ฮุ้”



    นายนั่นพูดแล้วเอามือถือของฉันวิ่งไปหาเพื่อนอีก 3 คน ในวงล้อมของสาวๆสิ้นคิด ฉันเลยมองหน้าเพื่อนๆของนายนั่นไว้เผื่อตอนไปแจ้งตำรวจ จะได้บอกลักษณะของนายนั่นกับเพื่อนถูก (อย่างน้อยฉันก็ยกโทษให้หนุ่มในฝันของฉัน) แต่เฮ้ย…แต่ละคนดูเด่นเหมือนเป็นคนดังหรืออะไรนี่แหละ รูปร่างหน้าตาก็สวยกว่าผู้หญิงด้วยซ้ำไป ฉันเกลียดนักผู้ชายประเภทนี้  



    สาวๆพวกนั้นมองฉันอย่างมุ่งร้าย  เพราะอะไรรู้ไหม  เหอะๆๆ  เพราะตาบ้านั่นพูดกับฉันหน่ะสิ



    ฉันหลบสายตาจากพวกเขา >.,< (และแฟนคลับเขา) แล้วทำท่าโกรธ O.,o พร้อมทั้งเดินหนีออกมา ดูเหมือนแผนนี้จะได้ผล .. นายนั่นโยนมือถือมาให้ฉัน โชคดีที่มือและตาของฉันไวพอที่จะรับมัน 555+ ฉันแค่ทำเป็นโกรธก็ได้มือถือคืนโดยไม่เสียแรงจัดการงั้นเหรอ ..*-* ฮี่ๆๆๆ ฉลาดนี่เรา



    “ เฮ้ๆๆ ยัยงั่ง แล้วฉันจะโทรหานะ “



    นายนั่นตะโกนตามหลังมา เขาไม่รู้เบอร์โทร.ฉันแล้วจะโทรมายังไง เฮ๊ะ!! หรือว่าเขารู้ ไม่น๊ะะะะะะะ









เพิ่งรีไรท์เสร็จค่ะ



(โปรดติดตามตอนต่อไป)