|| สาวหวานหน้าใสกับหนุ่มเอาแต่ใจสุดฮอต ||

ลำดับตอนที่ #1 : ..บทนำ..

ณ.สนามเด็กเล่น



“คุณชายอย่าไปเล่นทรายตรงนั้นสิครับ มันอันตราย เดี๋ยวคนที่เล่นกระดานลื่นจะลงมาทับเอานะครับ”

พีทไม่ได้สนใจพี่เลี้ยงที่ตมประกบแจ แม้กระทั่งตอนที่เขาอยู่โรงเรียน ก็เขาเป็นเด็กอนุบาล 3 แล้วนี่หน่า ปีหน้าเขาก็จะขึ้น ป.1 แล้ว เขาเลยไปนั่งเล่นตรงนั้น ไม่สนใจพี่เลี้ยง เด็กๆก็ยังเล่นกระดานลื่นตามปกติ



คนแรกผ่านไป….แค่ผ่านตัวเขาไปเฉียดฉิว

คนที่สองผ่านไป..ชนจนเขาหงายไปด้านหลัง



พี่เลี้ยงกำลังจะวิ่งมาประคองเขา



แต่คนที่สามนี่สิ…มาก่อนพี่เลี้ยง…ดูท่าเธอจะเพิ่งเคยเล่น..ดังนั้นแทนที่จะไหลลงมาตรงๆดีๆเหมือนคนอื่นๆเธอกลับล้มกลิ้ง กลุกๆๆ ลงมาตลอดทาง ยัยนี่ใส่กกน.เป็นรูปกระต่ายน้อยด้วยแฮะ



“ยัยกกน.กระต่ายอย่ากลิ้งลงมาทางนี้”

พีทสั่ง เธอก็ไม่ฟัง จริงๆแล้วคือเธอควบคุมตัวเองไม่ได้หน่ะเอง เธอคนนั้นก็ยังกลิ้งลงมาตราบเท่าที่แรงโน้มถ่วงของโลกจะมี



‘ตึง’

เธอล้มลงมา จมูกของเธอประกบเข้าให้กับแก้มพีท ที่พยายามจะลุกขึ้น พีทหน้าแดงมากเขาไม่กล้าขยับตัว แต่เธอก็ลุกขึ้นได้ร้องไห้ออกมา



“ฮือๆๆๆ ฉันทับคนตาย ฮือๆๆ ฉันจะโดนคุณอาตำรวจจับเข้าคุก”

เด็กหญิงคนนั้นสะอื้น ด้วยความตกใจกลัว



“ฉันยังไม่ตาย…เธอจุ๊บแก้มฉันแล้ว แสดงว่าเราต้องเป็นแฟนกัน ..ถ้าเราโตขึ้นก็ต้องแต่งงาน โอ๋ๆๆๆอย่าร้อง”

พีทพูดอย่างห่วงใยความรู้สึกเด็กคนนั้นมา เขาเอามือไปลูบผมเธอ หลังจากพีทพูดจบ พี่เลี้ยงก็เข้ามาอุ้มเขาไปทำแผล



“เธออยู่อนุบาลไหนเหรอ…พรุ่งนี้ฉันจะรับเธอไปกินข้าวเที่ยงน๊ะ”

พีทหันหน้ามาตะโกนบอก เขาโดนพี่เลี้ยงอุ้มแล้วเดินออกไปห่างไกลจากเธอเรื่อยๆ



เธอคนนั้นทำมือเป็นเลข 1 เธอร้องไห้น้อยลงแล้ว พวกครูพยายามมาปลอบเธอ พีทรู้สึกหายห่วงเพราะมีคนดูแลเธอระหว่างที่เขาไม่อยู่ …เธอคงรู้แค่ว่าเธออยู่อนุบาล 1 เท่านั้นเอง เธอก็คงรู้แค่นั้นสำหรับวันแรกที่เข้าเรียน



พีทพยายามหาทุกห้องของอนุบาล 1 และมาพบเธอ ที่ห้องเกือบสุดท้าย เธอมีที่ผูกผมเป็นรูปกระต่าย และมีกระเป๋าตังห้อยคอสีชมพูว้าวน่ารัก เขารอจนพักเที่ยง เมื่อเธอเดินออกมาน้ำมูกเต็มแก้ม เขาเลยใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดออกให้ แล้วจับมือเธอไปกินข้าวเที่ยง พีททำความรู้จักกับเธอตลอด1 ปี รู้ว่าเธอจะมาถึงโรงเรียนตอน 7 โมงเช้า ในมือจะมีไอติมถือมาทุกวัน เธอชอบกินไอติมรวมมิตร เขามักจะไปดักรอเธอที่ประตูห้องเรียนเธอพร้อมนมรสหวาน 2 กล่องสำหรับมานั่งกินตอนเช้าด้วยกัน (ว้าว..โรแมนติก) และเขาก้รู้ว่าเธอชื่อซอส ตรงกันข้าม เธอไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร เธอเรียกเขาว่านายมาโดยตลอด



น่าเสียดายที่ ‘อนุบาลกระต่ายน้อย’ มีให้เรียนแค่ชั้นอนุบาล เขาจึงต้องไปเรียน ป.1 ที่โรงเรียนอื่น เขาจำเป็นต้องอยู่คนละที่กับเธอ .. ปีต่อมาเมื่อหนูน้อยซอสไม่เห็นนายคนนั้น .. เธอก็ลืมๆเขาไป



…………………………..



12 ปีให้หลัง



ผมกลับมาจากเกาหลีหลังจากไปเรียน มัธยมจนจบ Grade 12 ที่นั่น ผมอยู่กับพ่อที่เกาหลีมา 6 ปีแล้ว Summer ของทุกๆปี ผมจะไปเยี่ยมแม่ที่ Au แต่ปีนี้ผมตั้งใจมาหาเพื่อนๆตัวแสบของเขา



“ป่านนี้รูอิคงกลับมาจาญี่ปุ่นแล้ว แฝดนรก เล้งและเล่ยคงจะโตขึ้นเยอะล่ะสิท่า”

ผมพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับมองหาเพื่อนๆที่สัญญาว่าจะมารับเขาที่สนามบิน ผมสังเกตุเห็น ชายหนุ่มแฝด และชายหนุ่มที่ใบหน้านิ่งราวไม่มีชีวิตปะปนอยู่ในกลุ่มสาวๆ เสน่ห์แรงเหมือนเดิมจนได้เพื่อนเรา



“เฮ้ แฝดนรก รูอิ ทางนี้”

ผมตัดสินใจตะโกน…มันได้ผล…พวกนั้นเดินมาทางนี้ แผดนรกคู่นั้นดูจะดีใจที่ผมกลับมา เขาบอกผมว่า



“รู้ป่ะ ตอนนายไม่อยู่,, รูอิมันก็ไปเรียนที่ญี่ปุ่นบ้านมันแล้วก็ได้เป็นนายแบบ กะนักร้องที่นั่น ดูสิ สาวไทยกรี๊ดสลบเชียว”

ผมไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกใจ เพราะรูอิเป็นคนญี่ปุ่น พ่อแม่เขามาเปิดสายการบินอยู่ที่ไทย เพราะหากจะเปิดสนามบินกว้างไที่ญี่ปุ่นก็คงต้องถมทะเลเอาแน่ๆ เพราะในเมืองใหญ่ๆมันไม่สามารถมีที่ให้มากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว

แต่นั่นก็ไม่ทำให้สำเนียงการพูดไทยของครอบครัวนี้ดีขึ้นเลย



“ ไฮ เพื่อนเลิฟ”

รูอิพูดกับผมด้วยสำเนียงที่เหมือนตอนพวกเขาเรียน ประถมด้วยกัน แต่รูอิก็เรียนได้แค่ ป.3 จึงไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นเพราะการเรียนเขาอ่อนมาก เขาไม่สามารถอ่านภาษาไทยที่มีวรรณยุกต์ได้เลย จริงๆคือเขาไม่สามารถเข้าใจภาษาไทยได้อย่างแตกฉาน



2 แฝดนรกก็ไม่ปล่อยให้สถานการณ์เงียบสงบได้เลย



“แต่เพื่อนรัก,,ในขณะที่นายเป็นสินค้าส่งออก พวกฉัน 2 คนกลับช่วยกันพัฒนาประเทศให้น่าอยู่ยิ่งขึ้น”



“ใช่แล้ว เราไปเรียนรู้ชีวิตของคนที่ไม่เหมือนพวกเรามา ฉันทำงานที่ร้านเค้กกับเล่ย”

เล้งพูดก่อนที่เล่ยจะได้พูด และทำเหมือนว่าการกระทำนี้ทำให้สังคมสงบสุข



“แล้วพวกแกช่วยกันพัฒนาประเทศตรงไหนเนี่ย”

ผมถามพวกเขาไปแบบหยั่งเชิง



“ก็พวกเราไปเรียนรู้วิถีชีวิตของสังคมอีกกลุ่มนึงที่มีเงินใช้เดือนนึงไม่ถึง 3 หมื่นอ่ะดิ เพื่อพวกเราจะได้เอามาพัฒนาให้คนมีสิทธิเท่าเทียมกัน เมื่อเราโตขึ้น และได้ทำงานบริหารประเทศ”

พีททำท่าทางตกใจเมื่อเล่ยตอบให้หายสงสัย ด้วยเหตุผลที่มากมายของเขา ก็น่าคิดอยู่



“แล้วจะใช้พอไหมเนี่ย 3 หมื่นฉันอยู่ได้ไม่ถึงสัปดาห์ด้วยซ้ำไป”



แล้วพวกเราก็ยุติการพูดคุยนั้นไว้ แล้วพากันไปฉลองการกลับมาของผมที่คาราโอเกะ สาวๆก็ยังคงตามมา ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะยิ่งคลั่งเมื่อรู้ว่าผมเป็นหนึ่งในนั้นยังมีผมที่ส่งตรงมาจากเกาหลี!!!!!! น่ากลัวจังเลย





…….ที่คาราโอเกะ……..



ผมพยายามร้องเพลงให้เสียงห่วยที่สุดเพื่อพยายามไล่สาวๆพวกนั้นทางอ้อม มีคนนึงพยายามถ่าย VDO เก็บเอาไว้ คนโน้นก็อัดเสียง คนนี้ก็ถ่ายรูป จนเขารำคาญแสงแฟลตวูบวาบ ผมอยากร้องเพลงอย่างสงบสุข หลังจากที่อาศัย อินเทอร์เน็ตฟังมาเสียนาน ผมหมดความอดทนจึงไล่สาวๆพวกนั้นผ่านทางไมค์ สาวๆพวกนั้นกลับยิ่งกรี๊ด ผมเกรงใจเจ้าของร้านมาก ดูเหมือนเธอจะรำคาญ ผมเลยตัดสินใจแสดงบทเป็นคนไม่ดี เพราะผู้หญิงไทยมักชอบผู้ชายอ่อนหวาน อิอิ เพราะผมอ่านเสป๊คสาวมาจากเน็ตอ่ะดิ ผมเลยร้องเพลงซ้ำๆไปมาทั้งๆที่เบื่อจะตายอยู่แล้ว ผมเล่นสงครามประสาทกับพวกนั้นแต่ไม่เป็นผลกับสาวๆ แต่ได้ผลกะห้องคาราโอเกะข้างๆ เพราะเขาเปิดประตูออกไป ผมรู้สึกผิดที่มาทำลายบรรยากาศสนุกๆของคนอื่น แต่ในทันทีก็มีคนเข้ามาในห้องข้างๆห้องนั้นเกือบจะทันที เธอเป็นผู้หญิงที่ผมคุ้นหน้า มากับชายหนุ่ม ผมส่งไมค์ให้รูอิแล้วมองเธอ เธอช่างเหมือนใครบางคนที่ผมรู้จัก แต่น่าจะไม่ใช่ เธอมองมาทางนี้ หัวใจของผมเคค้นไม่เป็นจังหวะ เธอหันไปคุยกับชายหนุ่มของเธออีกครั้ง และเธอก็ใช้เวลาช่วงสั้นๆมองมาทางนี้ ผมคว้าไมค์จากรูอิ และพูดหาเรื่องเพื่อนของเธอ เพื่อให้เธอหันมาทางนี้ เธอกลับไม่หันมายังคงมองคนของเธอร้องเพลงต่อ ดูท่าทางพวกเขายังจะไม่เป็นแฟนกัน นายนั่นคงพยายามใช้เพลงนั้นจีบเธออยู่ ผมคิดฟุ้งซ่าน และเรียกร้องความสนใจครั้งสุดท้าย



“นั่นมันเพลงของฉันคนเดียวนะ เฮ้ๆๆๆ ยัยเบื๊อกบอกเพื่อนเธอด้วยสิ วู้ ฮู้วว ”



เธอหันกลับมาต่อว่าผม

ใช่แล้ว

เธอคือซอสแน่ๆๆ

เด็กผู้หญิงคนนั้น

รักแรกของผม







---------------

__________________________________________________############# _______________________________________________####___________##### _____________________________________________###__________________#### _______________________________________########_____________________### _________________________###################__________________________### _______________________####_____________________________________________### ____________________####_________________________________________________### ___________________###____________________________________________________### __________________##_______________________________________________________## ________________###__________________________________________________###____## ______________###_________________________###______________________######____## ______________#___________________________###___________________##########____## _____________##____________________________###______________##_############___### _____________##____________________________________________##_##############___## ________#######___________________________________________##_###############___## _______##____##__________________________________________#__################___## _______#__#####_________________________________________#__#################___## _______#########________________________________________#__#################___## ________#########_______________________________________##_################___## ________________##______________________________________##_###############___## _________________###____________________________________##_##############___## ___________________######________________________________#_#############___## _______________________########__________________________#_###########___### ______________________________######_____________________##__######____### ___________________________________#####________________####________#### ______________________________________#####_________####___######### __________________________________________##_______## ___________________________________________##_____## __________________________________________########## __________________________________________########## _________________________________________###______# _______________________________________###________## ______________________________________##___________## ____________________________________###_____________## ___________________________________###_______##______# __________________________________##________##_____##_## __________________________________#_________##_____#__## _________________________________##_________##____##___##_______#### _________________________________##________##_____#____##____###_## __________________________________##_______##_____###__##__##___## __________________________________###______##____##_#__###____## ____________________________________##_____##_____###__###_###### ______________________######________###____###__#__##_#######___## _____________________##____###________###___########_____#______## _____________________###______##_______##_______________________## _____________________##_________##____##________________________## ______________________####_______######________########________## ______________________###__________###________##_____##________## _______________________###_##_________________##____##________## ________________________###___________________##___##________### _________________________###_#________________##__##________## ___________________________###_________________####____#___## ____________________________#####_______________###__#_##_### _______________________________#####_____________##_##__### __________________________________#######_________#__####