[END] Buddy Conflict! กัดกันดีนัก...รักกันดีกว่า[Yaoi]

ตอนที่ 11 : ตอนที่ 11 : กุ๊กไก่ก๋ากันเก๋ไก๋

G  Minor!

ตอนที่ 11 กุ๊กไก่ก๋ากันเก๋ไก๋

          ตึกตัก ตึกตัก

            ณ วินาที ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครส่งเสียงออกมา ทำให้เกิดเดธแอร์ขึ้น ผมมองคนที่ตอนนี้นอนอยู่ใต้ร่าง เพ่งพินิจพิจารณาใบหน้าใสนั้นเต็มตาแบบFull HD กันเลยทีเดียว

            พอได้มองใกล้ๆ(แบบว่า ใกล้มากๆ) ทำให้เห็นตากลมโตนั่นชัดยิ่งกว่าเดิม แถมยังเบิกกว้างด้วยความตกใจอีกต่างหาก ขนตาที่เรียงกันเป็นแพหนานั่น ขับให้ใบหน้าดูน่ารักยิ่งขึ้นเข้าไปอีก ผมจ้องใบหน้าหวานนั้นอย่างไม่สามารถที่จะละสายตาได้ โดยเฉาะริมฝีปากเล็กๆนั้นที่พ่นคำด่าสารพัดใส่ผม ให้ตายสิ มันจะนุ่มขนาดไหนแล้วก็หวานขนาดไหนนะ เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมมองอยู่ตลอดเวลา กว่าจะรู้ตัว ใบหน้าผมก็ค่อยๆโน้มลงไปหาคนที่อยู่ใต้ร่างแล้ว...

            ออดดดด ออดดดด

          กึก

            “เอ่อ...สงสัยข้าวมาแล้ว เดี๋ยวกูไปดูแปปนะ” ผมลุกพรวดออกมาจากตรงนั้นทันที รีบเดินออกมานอกห้อง  สลัดความคิดบ้าๆออก

            ความคิดที่ว่า ผมกำลังจะจูบไอ้พาย นั่นผู้ชายนะถ้าเมื่อกี้ไม่มีเสียงออดมาขัดจังหวะ ผมอาจจะทำไปจริงๆก็ได้

            “ให้ตายสิ บ้าไปแล้วหรือไง”ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เอามือลูบหน้าไล่ความคิดบ้าๆของตัวเองออกไป เดินออกไปเอาข้าวที่สั่งมา จ่ายตังให้คนที่เอาขึ้นมาให้ แล้วก็เดินเข้าไปในครัว เทข้าวผัดสองกล่องใส่จาน

            “หอมจัง อะไรอ่ะ ข้าวผัดหรอ” มันว่าพลางทำจมูกฟุดฟิดๆ เหมือนหมาเลย สงสัยคงลืมเรื่องที่ล้มเมื่อกี้ในห้องไปแล้ว เพราะความหิวละมั้ง

            “อืม กินไหม”

            “ไม่กิน” อ้าว ไหนว่าหิววะ

            “งั้นก็ไม่ต้องกิน เดี๋ยวเอาไปเททิ้งให้” ผมยกจานเตรียมเอาไปทิ้ง แต่มันคว้าไว้ก่อน

“จะเอาไปทิ้งทำบ้าอะไรเล่า” มันว่าพลางทำหน้ายู่

“ก็ไหนบอกว่าไม่กิน” ผมวางจานข้าวมันกลับที่เดิม

“ก็ใช่ไง มึงถามว่ากินไหม กูไม่กิน แต่กูจะกินข้าวผัด ไม่ได้กินไหม โง่นะมึง”

ป๊อก!
 

“กวนตรีน” ผมเอาช้อนที่เคาะหัวมันไปที ข้อหาเล่นไม่รู้เวล่ำเวลา กวนได้ตลอดจริงๆ

“อูยย..เจ็บนะเว้ย เคาะมาได้ ไอ้บ้า”

“หุบปากแล้วก็กินไปซะ”

“เออ ขี้บ่นวะ” แล้วมันก็ก้มหน้าก้มตาโซ้ยข้าวผัดไป สงสัยหิวจริงๆ มันเลยไม่หันมาเถียงกับผมเหมือนทุกครั้ง ความหิวเปลี่ยนคนได้จริงๆ

นั่งกินข้าวกันไป ไอ้พายกว่าจะกินหมดได้ก็เสียเวลามากอยู่ เพราะว่ามันนั่งเขี่ยแครอททิ้ง =_=  โตขนาดนี้แล้ว ยังไม่กินผักอีก

“เพราะงี้ไง ถึงไม่โตสักที ผักแค่เนี้ยทำไมไม่กิน”

“ยุ่ง อยากกินป่ะหล่ะ อ่ะๆๆ เอาไปเลย เห็นว่าหิวหรอกนะ ถึงให้น่ะ” นั่น มันยังตักแครอทมาใส่ในจานผมอีก ขี้เกียจเถียงกับมันละครับ กินๆให้หมดไปซะ

พอกินข้าวเสร็จ ผมก็เก็บจานไปไว้ในซิงค์ ไม่จำเป็นต้องล้างหรอก เดี๋ยวก็มีแม่บ้านมาล้างให้อยู่ดี

“ฟู่ว อิ่มจัง มีของหวานไหมอ่ะ”

“นี่กะจะเอาให้คุ้มเลยสินะ” ผมหันไปมองมันด้วยหางตา มากินข้าวฟรีแล้วยังจะมาถามหาขนมอีก

“ก็แค่ถาม...” มันบ่นแบบไม่ใส่ใจ หันไป...เลื้อยอีกแล้ว บนโซฟาที่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เป็นสมรภูมิรบระหว่างผมกับมัน

ผมหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าไปอาบน้ำ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เมื่อกี้จะอาบแต่เพราะโดนไอ้ลูกแมวตัวเกรียนแกล้งซะก่อน มัวแต่ไล่จับจนเกือบจูบเลยไม่ได้อาบน้ำซักที พออาบเสร็จ ก็เห็นมันนั่งรื้อของในห้องผมอยู่

“ห้องมึงนี่ น่าเบื่อวะ มีแต่หนังสือเพลง กับหนังสือเรียน ไม่มีอะไรที่มันบันเทิงบ้างหน่อยหรอ อยู่แบบไร้ชีวิตชะมัด เกมส์อ่ะ การ์ตูนเงี้ย เคยเล่นเคยดูมั่งป่ะ”

“กูไม่ได้เป็นเด็กปัญญาอ่อนเหมือนมึง”

ส่วนใหญ่ของในห้องผมก็มีแค่พวกหนังสือเพลง หนังสือเรียน กีต้าร์ไฟฟ้า กีต้าร์โปร่ง กลองชุด พวกอุปกรณ์เกี่ยวกับดนตรีทั้งนั้น ส่วนหนังก็มีบ้าง อ้อ อีกอย่างนึงเลยที่ผมโคตรภูมิใจนำเสนอ คือ เหล่าบรรดาปลาเทวดาอัลตั้มโคลัมเบีย ในตู้กระจก ใบใหญ่ เวลาปิดไฟจะมีแสงสีเขียวฟ้าจากหลอดไฟLEDด้วย สวยสุดๆ แถมยังแพงมากๆด้วย มีอยู่ประมาณเจ็ดตัว ตัวละประมาณสามพันกว่า สั่งตรงจากนอก

“แค่เล่นเกมส์ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นเด็กสักหน่อย แค่เล่นเพื่อคลายเครียด เพื่อความสนุกเหอะ แล้วก็ถึงจะติดการ์ตูน ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่สนใจโลกความจริงสักหน่อย...รู้สึกเหมือนลืมอะไรสักอย่าง...อืม” นับว่าประโยคนี้เป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่เคยคุยกันมาเลย มันทำท่าหน้าเครียดนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว

            “ฉิบหายแล้ว...”

มันหยุดคิด ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของมันมา จากตอนแรกที่นั่งหน้าเครียด ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว
 

“ไอ้คิง มึง รีบไปส่งกูที่บ้านเดี๋ยวนี้เลย ตายละ จะสองทุ่มแล้ว โอย เสื้อผ้ากู เสื้อผ้ากูอยู่ไหน แห้งหรือยัง แล้วกระเป๋ากู อ๊ากกก”

“เฮ้ย ใจเย็นดิ จะรีบไปไหน เสื้อผ้ามึงยังส่งซักอยู่เลยนะ กระเป๋าก็ยังไม่แห้ง” ผมปรับอารมณ์ตามมันไม่ทันจริงๆ จากตอนแรกที่มันทำท่าฉุนๆ ที่ผมว่ามันเป็นเด็กปัญญาอ่อน กลายเป็นตอนนี้มันสติแตกไปแล้ว

“ใจเย็นได้ไง น้าอันกลับมาสองทุ่มครึ่ง แล้วป่านนี้กูยังไม่กลับบ้านอีก โดนไอ้อิ้งค์ด่ายับแน่ๆ”

“เออๆ เดี๋ยวไปส่งก็ได้วะ” พูดจบผมก็หยิบกุญแจรถออกมา หยิบกระเป๋าที่ตากอยู่ตรงระเบียงและก็แว่นโยนใส่มัน ส่วนเสื้อผ้า ผมคงต้องเอามาให้มันวันอื่นเพราะยังซักไม่เสร็จ แล้วก็พามันไปส่งที่บ้าน ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่ามันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับอิ้งค์นะ พอจะเดาได้คร่าวๆแล้วว่าทำไมคราวที่แล้วมันถึงซื้อหนังสือการ์ตูนเกย์ ความจริงอิ้งค์มันเป็นสาววาย ใครๆก็รู้ คงโดนใช้ให้ไปซื้อให้แน่ๆ ตอนนั้นมันถึงทำหน้าพะอืดพะอมตอนที่หยิบหนังสือขึ้นมา

“แล้วไม่ให้กูไปส่งหน้าบ้านหรอ ลงทำไมตรงนี้” ผมถามขึ้นเมื่อมันให้ผมส่งลงตรงที่หน้าปากซอยหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

“ไม่ต้องรู้สักเรื่องได้ป่ะ” เหมือนเป็นการด่าผมว่า ‘เสือก’ แบบอ้อมๆ “แล้วก็...ขอบใจ”

มันพูดจบก็รีบวิ่งออกจากรถ หอบกระเป๋าของมันออกไป ถึงประโยคสุดท้ายมันจะเบามากจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ แต่ผมก็ได้ยินชัดเต็มสองรูหู

ปกติผมก็ไม่ใช่คนยิ้มมากอารมณ์ดีหรือดีใจกับอะไรเล็กน้อย แต่ ให้ตายสิ

ตอนนี้ผมรู้สึกปวดแก้มชะมัด ไม่มุมปากบ้าๆนี่ก็ยังยิ้มไม่หยุด เฮ้อ ปกติผมไม่ใช่คนหลุดง่ายนะ นิสัยปกติของผมคือค่อนข้างเงียบนะ ไม่ใช่คนพูมากอะไร แต่ก็อัธยาศัยดี ไม่ค่อยเล่นอะไรที่มันปัญญาอ่อน อย่างปาหมอนนี่ก็นานมากแล้วที่เคยเล่น

กลับมาถึงห้องตัวเองอีกครั้ง นั่งเปิดคอมเล่นสักพัก ใกล้ๆจะสี่ทุ่มละ ผมเดินกะจะเอาอาหารให้ปลากิน แต่พอเห็นสภาพเท่านั้นละ ลมจะใส่ แทบจะเป็นลมทันทีเลย

เหล่าบรรดาลูกๆของผมกำลังนอนหายใจรวยริน ค่อยๆลอยขึ้นมาเหนือน้ำ เนื่องจากขาดออกสิเจน แถมน้ำยังเริ่มขุ่นเพราะเครื่องกรองน้ำไม่ทำงาน ส่วนสาเหตุน่าจะมาจากปลั๊กที่เสียบอยู่ ถูกใครที่ไหนไม่รู้ดึงออกมา

ใครคนที่ว่าก็คงจะมีอยู่คนเดียว ที่ทำแบบนี้

คนที่ผมพามาที่นี่แล้วก็เพิ่งส่งกลับบ้านไปยังไงล่ะ

End King’s Part

                            ………………………………………………………………………
 

ต่อจ้า

            ผมเลือกที่จะลงหน้าปากซอยเพื่อไม่ให้มันเข้ามาส่งถึงบ้าน เดี๋ยวถ้าเกิดว่ามันรู้ว่าบ้านผมอยู่ไหน มันได้เอาระเบิดมาลงแน่ๆ เพื่อเป็นการป้องกัน ผมเลยเลือกที่จะให้มันมาส่งที่หน้าปากซอยแทน

            “อูยย...หนาวจังวะ”

            ไอ้กางเกงนี้ก็สั้นจริงไรจริง เสื้อนี่ก็ตัวใหญ่จัง ปิดกางเกงจนจะมิดอยู่ละ แถมบรรยากาศหลังฝนตกนี่บวกกับอากาศตอนกลางคืนที่เริ่มเย็น เลยทำให้หนาวกว่าปกติ ผมรีบวิ่งเข้าบ้าน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู อ๊ากกก 19.57 แล้ว

            แกร๊ก..

            เปิดประตูบ้านเข้าไป มองซ้าย มองขวา โอเค ทางสะดวก น้าอันยังไม่กลับมา ก่อนจะค่อยๆย่องขึ้นห้อง ค่อยๆเปิดประตูให้เสียงเบาที่สุด..

            “ทำไมเพิ่งกลับมา”

            มัวแต่กลัวว่าน้าอันจะกลับมา โดยลืมไปเลยว่า มีคนที่น่ากลัวยิ่งกว่าน้าอัน ยืนเป็นยักษ์อยู่ตรงประตูห้องข้างๆ

            ตายแน่ครับงานนี้ ตายแน่ๆ

            “ก็..ก็..ก็ฝนมันตกอ่ะ เลยต้องแวะหลบฝนก่อน แล้วทีนี้เจอไอ้ปันเลยแวะหลบฝนบ้านไอ้ปันมันมาน่ะ เลยต้องรอให้ฝนหยุดตกก่อน ถึงค่อยกลับบ้านอ่ะ ไม่ได้หนีไปไหน ไม่ได้หนีเที่ยว ไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีนะ”

            ผมพูดเร็วซะจนลิ้นเกือบจะพันกันอยู่แล้ว กลัวไอ้อิ้งค์โกรธเพราะกลับบ้านช้าอีกตามเคย เดี๋ยวเอาไปบอกม๊าขึ้นมา ผมซวยแน่ๆ

            “ต้องให้บอกี่ครั้งกี่หนห้ะ ว่าไปไหนทำไมไม่โทรบอก ดีนะที่แม่ยังไม่กลับมา แล้วถ้าน้าแอนรู้เข้า#$^U@()Nf%^*)_1#!@%i*&)$#q^#$&%$*^*i.....”
 

            “โอเคคร้าบๆๆ ขอโทษคร้าบ จะไม่กลับช้าอีก สัญญาเลย!”

รีบวิ่งเข้าห้องทันทีไม่ต้องให้ไอ้อิ้งค์มันบ่นไปมากกว่านี้ แถมไม่ได้กลับมาในสภาพชุดนักเรียนอีกด้วย แต่ก็ถือว่าโชคดีที่ผมกลับมาทันน้าอัน ไม่งั้น หูแฉะคูณสองแน่ๆ

………………………………………………………………………

“ฮ้าววว~”

ผมฮาวเป็นรอบที่สิบให้กับวันที่แสนจะโคตรน่าเบื่อ อาจารย์ที่อยู่หน้าห้องผมก็พล่ามไม่หยุด แถมวิชาคณิตศาสตร์ยังเป็นวิชาโปรดของผมด้วย

โปรดออกไปจากชีวิตกูทีครับ

พอหมดชั่วโมงสุดท้าย ผมกะว่าจะรีบกลับบ้านซักหน่อย เพื่อที่จะได้ไปเล่นเกมส์ที่เพิ่งซื้อมาเมื่วานให้หนำใจ

“น้องๆ น้องครับ”

เมื่อวานว่าจะซื้อหนังด้วยนี่หว่า ลืมเลยแหะ

“น้องๆๆๆๆ น้องคนนั้นอ่ะ”

เอ หนังสือเรื่องใหม่ออกยังวะ เมื่อวานก็ลืมดูอีก

“น้องครับน้องงง น้องคนที่ตัวเตี้ยๆอ่ะ”

เสียงใครบางคนที่ตะโกนไม่ได้ดึงดูดความสนใจผมเท่าไหร่ จนกระทั่งถึงประโยคเมื่อกี้ ผมถึงกับหันควับทันที ผมว่าต้องหมายถึงผมแน่ๆ

“พี่เรียกผมหรอ” ผมถามพลางชี้หน้าตัวเองแบบงงๆ เมื่อหันไปเห็นคนที่เรียกผมก็คือรุ่นพี่ที่ไอ้คิงเคยลากผมไปหาอยู่ครั้งนึง

“ใช่ พี่เรียกน้อง”

“แต่ขอโทษนะพี่ ผมไม่ได้ชื่อเตี้ย”

ว่าจบก็หันหลังเตรียมเดินหนี

“เห้ยๆๆ อย่าเพิ่งไปสิ เฮ้อ กวนตรีนอย่างที่ไอ้คิงว่าจริงๆ” ถึงพี่แกจะบ่นประโยคสุดท้ายเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินชัดเต็มสองรูหูและครับ

“แล้วพี่เรียกผมทำไม ผมต้องรีบกลับบ้านนะ”จะกลับไปเล่นเกมส์ว้อย

“ไปลองชุดไง”

พูดจบพี่แกก็ลากผมไปเลย

“เดี๋ยวๆ พี่จะพาผมไปไหน ลองชุดอะไร ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

ผมพยายามยื้อตัวสุดแรง

“อ้าว ก็วันนั้นไอ้คิงมันบอกว่าน้องจนมาเป็นตัวแทนให้กับชมรมห้องสมุดนี่”

?????

“ห้ะ!” ผมเคยตกๆเรื่องบ้าๆนั่นด้วยหรอวะ “มั่วแล้วพี่ ผมไม่เคยตกลงอะไรทั้งนั้น ตัวทงตัวแทนห้องสมุดอะไร ไม่ใช่แล้วพี่” ผมรีบปฏิเสธทันที

“ก็วันนั้น มันบอกพี่ว่าน้องจะมายอมเป็นตัวแทนให้นี่ ไม่รู้ล่ะ จะเปลี่ยนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว”

ไม่ว่าเปล่า พี่แกยังคงลากผมมาจนถึงห้องสมุดแล้วตอนนี้ ผมที่ยังคงงงๆอยู่ ถูกใครต่อใครนักไม่รู้ จับไปวัดตัว โน่น นั่นนี่ กลายเป็นตุ๊กตาให้แก่เหล่าสาวๆในชมรมห้องสมุดวัดตัวกันอย่างสนุกสนาน

“ตัวพอดีเลยอ่ะ พอมีคนถอนตัวไปนึกว่าจะหาคนแทนไม่ได้แล้วซะอีก งั้นน้องลองไปใส่ชุดทางด้านนู้นดูนะคะ”

ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้ปฏิเสธไปพี่แกก็คงไม่ฟังผมอยู่ดี ผมจะทำยังไงได้ นอกจากเดินไปหยิบชุดขึ้นมาใส่

พอจะเข้าใจแล้วครับ ว่าทำไมเขาถึงถอนตัวไป

เพราะชุดที่ว่าเนี่ย มันเป็นหัวมาสคอตกุ๊กไก่อันใหญ่มาก เจาะรูตรงตาให้สามารถมองเห้นได้ และตรงตัวอูมๆใหญ่ๆ ดูจากลักษณะคือ มันต้องหนักมากๆแน่เลย แล้วก็รองเท้าคู่ใหญ่ๆรูปตีนไก่สีเหลือง

บอกได้เลยว่า ถ้าใครได้ใส่ อายไปสามชาติอ่ะ แล้วอีกอย่างที่ผมสงสัย

“พี่จะให้ผมใส่ชุดนี้จริงๆหรอ ไมไม่ให้คนอื่นใส่อ่ะ”

“พี่ก็อยากจะหาคนใส่อยู่อ่ะนะ แต่ว่าชุดที่พี่ทำกันมามันยาวแค่เนี้ยเองอ่ะ แหะๆ”พี่แกยกมาเทียบให้ดู คือ มันสั้นแค่เลยขาอ่อนมาหน่อยเดียวเอง “ตอนแรกพี่ก็อยากจะให้ผู้หญิงใส่อ่ะนะ แต่ไม่มีใครใส่เลย ส่วนหัวมันหนักด้วย ถือว่าช่วยๆพี่เถอะ นะ”

ให้ตายสิ ผมแพ้รอยยิ้มคนสวยนะ อยากจะปฏิเสธอยู่หรอก แต่ดูท่าทางพี่ๆหลายๆคนคงทุ่มกับชุดนี้มาก ดูจากรอยต่างๆที่มือที่แปะพลาสเตอร์ไว้ ทั้งสีที่เปื้อนตามตัว หน้าตาอดหลับอดนอนของพี่ๆแต่ละคน ทำเอาผมไม่กล้าปฏิเสธ

“แล้วไม่มีกางเกงหรอครับ”

“น้องคงต้องใส่กางเกงขาสั้นข้างในล่ะ แต่อย่าให้มันเลยชุดออกมานะ จุดขายของเราอยู่ที่ตรงนี้ ^^”

“แล้ว...ทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ” ผมลองถามออกไปดู

“เพราะว่า ถ้าน้องใส่ มันไม่จะดูไม่สั้นเกินไป เหมือนเวลาคนอื่นใส่ยังไงล่ะ”

สรุป พี่ก็บอกผมมาตรงๆเถอะ ว่าต้องการคนเตี้ยๆใส่

            ………………………………………………………………………

และแล้ววันที่ว่าก็มาถึง สัปดาห์ห้องสมุดก็จัดขึ้น ผมต้องรีบมาเช้ากว่าปกติ เพื่อมาใส่ชุดไก่บ้าๆนั่น ไม่รู้ทำไมต้องเป็นไก่ ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับห้องสมุดเลย =_= และที่ผมต้องมาเช้ากว่าปกติ ก็เพื่อไม่ให้คนอื่นๆรู้ ว่าผมต้องมาแต่งตัวมาสคอตน่าอายแบบนี้ เลยต้องโทรไปบอกไอ้เฟรนด์ไว้ว่า ป่วย ไม่ได้ไปโรรงเรียน ผมโดนไปรอบๆโรงเรียนตามพวกพี่โจและก็พี่ขวัญไป ป่าวประกาศเกี่ยวกับกิจกรรมเกี่ยวกับสัปดาห์ห้องสมุด

ผมพาสภาพทุเรศๆของตัวเองเดินไปทั่วโรงเรียน บางคนก็มองอยากแปลกตาแปลกใจ บางคนก็มองด้วยความสงสัย แต่ส่วนใหญ่จะมองผมเป็นตัวตลกกันซะมากกว่า ใครต่อใครเดินผ่าน มันก็เอามือมาตบหัวผมกันคนละทีสองที ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในหน้าที่นะ ฮึ่ม แล้วไอ้ตัวการหลักที่ทำให้ผมต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมยังไม่เจอมันเลยแหะ

มีหลายต่อหลายคนเข้ามาขอถ่ายรูปผม แถมยังจะพยายามถอดหัวมาสคอตผมอีก ต่อให้ตายผมก็จะไม่ถอดหัวไก่นี่ออกเด็ดขาดเลย

“ฟู่ว เสร็จหมดแล้วใช่ไหมพี่ ผมจะได้ไปเปลี่ยนชุด”

“เหลืออีกที่นึง น้องรอพี่แปปนึงนะครับ เดี๋ยวพี่เอาของไปเก็บก่อน” พี่โจวิ่งกลับไปที่ห้องสมุดอีกครั้ง ทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางอากาศร้อนๆ หน้าบ่อปลาคาล์ฟขนาดใหญ่ประมาณ 3เมตร ลึกเกือบเมตรนึง ถ้าไม่เกรงใจผมคงโดดลงไปเล่นน้ำให้หายร้อนแล้วนะเนี่ย  ไอ้คิงนะไอ้คิง เพราะมันคนเดียวเลย ผมต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้

หมับ

“อยู่นี่เอง ไอ้เตี้ย” ฝ่ามือหน้าจับเข้าที่ไหล่ข้างขวาของผม เสียงคุ้นเคยเอ่ยอยู่ข้างๆหู

“ไอ้บ้า มาไม่ให้สุ้มให้เสียง” ผมรีบถอยห่างออกมาอัตโนมัติทันที สายตาตอนนี้มันน่ากลัวมากก (ก.ไก่แสนล้านตัวเลย) อารมณ์ตอนแรกที่กะว่า ถ้าเห็นหน้ามันปุ๊บจะด่ามันถูกพับเก็บเข้าหัวไก่ๆของผมอย่างรวดเร็ว

“มะ..มองหน้ากูไม หน้ากูเหมือนแม่มึงหรอ อ่อ หรือหน้าเหมือนไก่นะ จ้องอยู่ได้” ยังไม่วาย กวนตรีนใส่มันกลับไป แต่มันเงียบครับ ยังจ้องหน้าผมเขม็งเลย อูย คราวนี้ไม่เล่นแหะ

“หึ เมื่อวานทำอะไรไว้ ...หวังว่าคงจำได้นะ” ทั้งสีหน้าและแววตาของมันตอนนี้ จริงจังสุดๆ ทำเอาผมไม่กล้ากวนมันเลย

ว่าแต่ เมื่อวานหรอ ผมทำอะไรนะ ก็เปล่านิ ผมแค่เห็นว่ามีปลาแปลกๆอยู่ในตู้มันเจ็ดแปดตัว ด้วยความหมันไส้ เลยดึงปลั๊กออกซิเจนตู้ปลามันออก เอาแผ่นหนังมันไปซ่อนไว้หลังทีวี แอบขโมยน้ำหอมมันมาฉีดรองเท้านักเรียน อืม แค่นั้นเองนะ (10นาทีนี่ เอ็งทำได้ขนาดนี้เลยหรอ : ไรท์เตอร์)

“เรื่องอะไรหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ค่อยๆย่องถอยหลัง เตรียมใส่เกียร์หมาเต็มที่ แต่ดูท่าชุดมันคงหนัก วิ่งไวไม่ได้แน่ๆ

“ครั้งนี้กูไม่ใจดีเหมือนครั้งก่อนๆแน่”

ผมหันมองซ้ายทีขวาที หาอะไรบางอย่างที่พอจะช่วยผมได้ สายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง ที่คาดว่าน่าจะถ่วงเวลาให้ผมหนีมันได้ มันทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาหาผม ผมเลยตัดสินใจ

“เห้ย UFO!!”  ผมตะโกนลั่น พลางชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับเจอสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดบนโลกใบนี้

“-_-”

หย๋า ดูสายตามันสิ  โคตรดูถูกเหยียดหยามอ่ะ T_T กะ..ก็คิดออกแค่นี้อ่ะ มุกสมัยพระเจ้าเหา ใครๆก็รู้ ถ้าเชื่อก็กินหญ้าเถอะ

“อะ..เอ่อ นั่นๆๆ!! ผู้หญิงแก้ผ้า”

ควับ

คราวนี้มันหันกลับไปมองตามมือที่ผมชี้ พอมันเผลอปุ๊บ ผมรีบพุ่งเข้าหามันแล้วกระโดดถีบสองขาคู่ทันที

“เฮ้ยย!!”

ตู้มม!

ฮ่าๆๆๆๆๆ ตอนนี้มันล้มลงไปว่ายน้ำเล่นกลางบ่อปลาคาล์ฟเรียบร้อยแล้ว ผมอาศัยจังหวะนี้ รีบลุกขึ้น หอบชุดพะรุงพะรังพร้อมกับหัวไก่เวรๆนี่ วิ่งออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เหลือบตาไปมอง มันกำลังเกาะขอบบ่อขึ้นมาแล้ว ฉิบหาย วิ่งเข้าให้ไวเลยไอ้พายเอ้ย

ก่อนที่เอ็งกำลังจะถึงฆาตเพราะมัจจุราชที่เพิ่งถีบลงน้ำไปเมื่อกี้นี้!!

つづく

Talk 
 

           อืม แบบ ตอนแรกกะจะลงแค่อีกนิดเดียว แต่ไหนๆก็ไหนๆละ ลงให้มันครบ 100 % เลยละกัน ช่วงนี้ค่อนข้างขี้เกียจนิดนึง สอบเสร็จแต่งานยังไม่หมด เฮ้อ เครียด ช่างเรื่องคนเขียนเถอะ เข้าสู่ตอนนี้ก่อน อ่า บอกแล้ว ชื่อตอน มันก็ต้องมีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องสิ เห็นมะ เกี่ยวเต็มๆเลย น้องพายไก่ ฮ่าๆๆๆๆๆ ตอนหน้าจ้าตอนหน้า อืม...มีอะไรไปแล้วบ้างนะ...อยากจูบ...จะจูบ...แล้วไงต่อ...อืม...ช่างมันเถอะ ลุ้นเอง >///< ปล. ทุกความคิดเห็นเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า♥