คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไอ้ตัวเล็กนยอง [BNior]
ไอ้ตัวเล็กนยอง
“ยังไงน้าก็ฝากน้องหน่อยนะลูก คืนเดียวเอง” เอง ? ...
“ไม่นานหรอกนะลูก” ไม่นานหรอกเนอะครับ …
“น้องเป็นเด็กดี” แต่เด็กมันเบะปากมองบนใส่ผมอยู่นะครับ ...
“กินก็ง่าย นอนที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีคนคอยดูว่าแกทำอะไรก็พอ” มันแลบลิ้นใส่ผมด้วย ...
“นี่ถ้าไม่ได้แจบอม น้าก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วนะลูกนะ ฝากด้วยนะลูก” หญิงวัยกลางคนพูดพรางดันหลังเด็กชายตัวเล็กวัย 5 ขวบมาทางผม
“กะ ... ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะดูน้องให้นะครับ ห้องผมก็มีอยู่แค่นี้ ไม่รู้ว่าน้องจะอยู่ได้ไหมด้วย” ผมตอบพรางรับประเป๋าสะพายสีเขียวแสบตามาถือไว้เอง
“ขอบคุณนะลูก ... นยอง เดี๋ยวแม่มารับวันพรุ่งนี้นะครับ อยู่กับพี่แจบอม ห้ามดื้อ ด้ามซน กินข้าวให้เป็นเวลาด้วยนะลูก” หญิงวัยกลางคนย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กชายตัวน้อยแล้วลูบหัวกลมๆนั่นไปมา เด็กน้อยก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่พยักหน้างึกๆแล้วคว่ำปากลงทันที
“โอเค น้าไปนะแจบอม ฝากด้วยจ้ะ” หญิงวัยกลางคนเดินจากไป เหลือเพียงแค่เด็กน้อยวัย 5 ขวบที่ยืนมองผมด้วยตาโตๆปากคว่ำๆนั่น
“นี่ จะยืนอยู่ตรงนั้นนานไหม เดินมานี่ จะบอกอะไรให้” ผมพูดเสียงเรียบแล้วกวักมือหยอยๆเรียกเด็กตัวเล็ก ที่ไว้ผมทรง ม้าเหิน เอ๊ะ เรียกว่าไรวะ ม้าเต่อ ... เออนั่นแหล่ะ ที่ใส่เสื้อฮูทแขนยาวสีชมพูและกางเกงขาสั้นสีดำ
ตั้งแต่เด็กนั่นเก้าย่างเข้ามาในห้องของผม ผมยังไม่ได้ยืนเสียงพูดเลยสักคำ เป็นใบ้รึเปล่า อันนี้ก็ยังไม่แน่ใจ
“ในห้องฉันไม่มีอะไรมาก เรื่องของเล่น เห็นแม่นายบอกว่ามีมา ก็เล่นที่มีไปแล้วกัน ส่วนนี่ไอแพด เล่นได้ โหลดเกมไว้เยอะ เรื่องอาหาร จะพาออกไปกินข้างนอก อยากกินอะไรให้บอกนะ เรื่องของของนายน่ะ เอาไปไว้ที่ห้องนอน แล้วอาบน้ำ และนอนในนั้น ฉันอาจจะมีเพื่อนมาหาบ้าง หรือมาทำงานบ้าง ก็ไม่ต้องไปยุ่งอะไรกับเค้า โอเคมั้ย” ผมร่ายยาวก่อนนะยกมือทำสัญลักษณ์โอเคให้เด็กน้อยดู
“.......” เด็กน้อยไม่ตอบ ยังมองผมด้วยสายตาแบบเดิมและปากยังคงคว่ำเหมือนกัน
“นี่ พูดเป็นหรือเปล่าเนี่ย ไหนบอกสิชื่ออะไร”
“.......” เออ เอาเข้าไป จะอยู่กันได้ยังไงวะเนี่ยตั้งคืนนึง พูดกันยังไม่รู้เรื่องเลย
“บอกให้พูดไง ...”
“ชื่อ นยอง .. ปาร์ค จินยอง อายุ 5 ขวบ อยู่อนุบาล 2 ห้อง 3 เลขที่ 7 ชอบระบายสี เล่นตุ๊กตาหมา มีสัตว์เลี้ยงสองตัว ชื่อว่า .......” บลาบลาบลา ... เอาละกู พอไม่พูดก็นึกว่าเป็นใบ้ พอพูดทีก็มาเป็นบ้านเป็นหลัง เสียงใสเปล่งประวัติส่วนตัวออกมาทั้งหมด อีกหน่อยกูว่าเดี๋ยวบ้านเลขที่ต้องมา
“พอพอพอ” ผมพูดพรางเอามือบังปาดเล็กนั่นไว้
“นยองยังไม่ได้บอกบ้านเลขที่เลยนะ” นั่นไง กูว่าแล้ว ตอนอนุบาลกูก็ท่องอย่างนี้แหล่ะ
“เออๆ ไม่ต้องละ รู้เรื่องๆ”
“แล้วลุงอ่ะ” หื้มมมม เรียกลุงเดี๋ยวกูตบหัวทิ่ม
...
“.......”
“ลุง ชื่อลุงล่ะ” เด็กน้อยพูดเสียงใสแจ๋ว พร้อมจิ้มนิ้วชี้เล็กๆมาที่จมูกโด่งๆของผม (กูมั่นใจด้วย ว่าจมูกกูโด่งมาก)
“ชื่ออิมแจบอม เรียก พี่แจบอมก็ได้ ... ไม่ต้องมาเรียกลุง เพราะอายุแค่ 22 ไม่ได้แก่กว่าแม่นายซะหน่อย”
“ลุงแจบอม” เด็กน้อยพูดพรางยิ้มตาหยี น่ารักตายแหล่ะมึงอ่ะ
“ไม่ต้องมายิ้ม ฉันไม่ได้ชอบเด็กนักหรอกนะ ถ้าไม่อยากโดนตีก้นลายก็อย่าดื้อ โอเคไหม”
“โอเคครับ สัญญาเลยด้วย” เด็กน้อยพูดพรางยกมือใหญ่ๆของผมขึ้นไปแล้วเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกันไว้ ... ทำไรของมึงเนี่ย น้อง
....rrrrrrrrrrrrrrrrrr…
“ฮัลโหล ไงมึง” ผมยกโทรศัพท์เครื่องหรูแนบกับหู ...
ส่วนคนตัวเล็กก็นั่งจิ้มไอแพดเครื่องใหญ่ของผมหาเกมเล่นไป ได้ยินเสียงเล็กๆงึมงัมๆ
ว่า “ลุงพูดไม่เพราะเลย เดี๋ยวจะต้องให้มี๊ตี”
(เจบี มึงอยู่ห้องป่ะ) เสียงชายหนุ่มดังขึ้น ‘หวังแจ็คสัน ‘ เพื่อนผมเอง
“อยู่ๆ มึงจะมาหรอ”
(เออ กูกับมาร์คอยู่หน้าห้องมึง มาเปิดประตู) อ้าวห่าราก
“Surprise !!!!!!!!” เพื่อนชาวฮ่องกงและไต้หวันของผมตะโกนเสียงดัง
“ไอ้ห่า เบาๆ” ผมพูดพรางดึงเพื่อนชายทั้งสองคนเข้าห้องมา
“เฮ้ย นั่นลูกใคร น่ารักชิบหาย” ในขณะที่ผมกำลังรับถุงของกินจากมาร์ค ไอ้ห่าแจ็คสันแม่งพุ่งไปแล้วไง
ภาพที่เห็นคือ ชายวันยี่สิบต้นๆคลานเข่าเข้าไปหา เด็กชายตัวขาววัย 5 ขวบที่นั่งเล่นเกมอยู่บนโซฟา เด็กแม่งก็ดูกลัวมันนะ แม่งนั่งกอดไอแพด ตาโต หดขา ถดตัวหนีเลย ... มึงนี่เป็นภัยต่อเด็กจริงๆ
“เฮ้ยๆ ลูกน้าข้างบ้านแม่กู เค้ามาสัมภาษณ์งานใกล้ๆในตัวเมือง นี่เห็นว่า มหาลัยกูปิดเทอมแล้วเลยเค้าลูกเค้ามาฝาก” ผมพูดพรางชี้นิ้วไปที่เด็กน้อยตัวเล็กที่นั่งเอาไปแพดปิดหน้าตัวเองไว้
“อ๋อออ น่ารักว่ะ ชื่ออะไรครับตัวเล็ก” มาร์คพูดพรางถือจานขนมออกมาด้วย
“.......”
เด็กนั่นเงยหน้ามามองหน้าผม ผมก็พยักหน้าไปให้ หนึ่งทีเป็นเชิงบอกว่า ไอ้พวกห่านี่คุยได้
ไม่กัด
“ชื่อ นยอง .. ปาร์ค จินยอง อายุ 5 ขวบ อยู่อนุบาล 2 ห้อง 3 เลขที่ 7 ชอบระบายสี เล่นตุ๊กตาหมา มีสัตว์เลี้ยงสองตัว ชื่อว่า .......” เป็นไงละมึง เร็วกว่าแร็พเอก ก็ไอ้ตัวเล็กที่แหล่ะ เงิบสิมึง นั่งมองกันตาปริบๆ กูก็เงิบเหมือนมึงแหล่ะ บทเดิมเป๊ะ
“เอาะ อ่อออ ... เอาเป็นว่าน้องนยอง 5 ขวบเนอะ” แจ็คสันพูด
“พี่ชื่อ มาร์คนะครับ ส่วนนี่ พี่แจ็คสันนะ” มาร์คพูดเสียงอ่อนเสียงหวานพรางชี้ที่ตัวเอง
“ครับ ... นี่ พี่มาร์ค พี่แจ็คสัน” เด็กน้อยวางไอแพดลง แล้วชี้ไล่ชื่อทีละคน ... แหม ทีกูละเรียกลุง
“นี่ กินขนมกันเถอะ ขนมเต็มเลย” มาร์คยื่นจานขนมให้ นยองยิ้มตาหยีแล้วหยิบขนมมากิน
“ลุง ไม่กินเหรอ” กรรม
“ว่ะ ฮ่ะ ฮ่า ห๊าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้สองห่าพากันหัวเราะตัวงอ ดิ้นแด่วๆกับพื้น ห่าราก
“อ่ะ เอาเหอะ กินเถอะ” ผมพูดแล้วนั่งลงบนโซฟาข้างไอ้ตัวเล็ก
“ลุงๆ ลุงๆ” แจ็คสันตั้งสติได้ลุกขึ้นมาเรียกผม
“ลุงๆ กินหนมไหมลุง” ไอ้ห่าแอลเอนี่อีกคน
“พอพอ พวกมึงอ่ะ ถ้าไม่หยุดล้อ ออกไปจากห้องกูเลย” ผมพูด
“.....” อ้าวเงียบกันเลยพวกมึง เหลือแต่ไอ้ตัวเล็กนี่แหล่ะที่นั่งหัวเราะเสียงใสแสบหูอยู่ตรงเนี้ย
“เงียบ” ผมพูดเสียงเรียบ เด็กน้อยหุบปากหน้าจ๋อยไปเลย
“โอ๋ นยอง มาเล่นเกมกันดีกว่า ไหน เล่นเกมไหนอยู่ สอนพี่หน่อยสิ” มาร์คกับแจ็คสันชวนนยองเล่นเกมไป เด็กน้อยก็กลับมายิ้มได้เหมือนเดิม
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงอยู่ ก็ได้ ไอ้เพื่อนห่าของผมสองคนที่แหล่ะที่คอยเล่นกับไอ้ตัวเล็ก ถ้าไม่งั้นผม ก็คงไม่ได้เคลียงานปิดเทอมของผมแน่ๆ
“พี่แจบอม ... พี่มาร์คหน้ามนคนแอลเอ
กับ พี่แจ็คสันสุดหล่อพ่อทุกสถาบัน ให้มาบอกว่า จะกลับบ้านแล้วครับ”
ไอ้ตัวเล็กยื่นหน้ามาเกยขนโต๊ะทำงานของผม
ในขณะที่ผมหันไป
นะ....
น่ารัก ...
เข้ น่ารักมาก
ตามันโต ปากมันแดง แก้มมันใส
“พี่แจบอมครับ ...”
รู้ตัวอีกทีหน้าผมก็ห่างกับหน้าเด็กน้อยไม่ถึง 2 เซนแล้ว
เชี่ย นี่กูจะทำอะไร
“อ่อ เออ ไปไป ไปส่งมันกัน”ผมพูดแล้วดันหลังคนตัวเล็กให้เดินไปข้างหน้า
หลังจากที่เพื่อนผมสองคนเดินจากไปแล้ว ผมก็ไล่ให้ไอ้ตัวเล็กไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เพราะนี่ก็ 3 ทุ่ม คงจะดึกมากแล้ว สำหรับเด็กอายุเท่านั้น
“พี่แจบอมครับ ... นอนตรงไหนครับ” เสียงใสพูดขึ้นข้างหู
พอกูหันไปเท่านั้นแหล่ะ ....
ชุดหมีสีฟ้า
ตุ๊กตาหมาสีชมพู
กลิ่นแป้งเด็กนี่คลุ้งมาเชียว
กูโดนมึงแอทแท็กมาหลายรอบแล้วนะ
“อ่อ นอนบนเตียงนั่นเลย มีอยู่เตียงเดียวก็นอนด้วยกันไปแล้วกัน” ผมพูด
“นอนกันเถอะครับ พี่แจบอม” ไอ้ตัวเล็กไม่พูดเปล่าออกแรงดึงมือผมจนตัวเอน ลากผมไปที่เตียงนุ่ม
“อ่า นอนซะเถอะ พรุ่งนี้ถ้าตื่นเช้า จะพาไปกินขนมข้างนอก”
“.......” ไอ้ตัวเล็กมองหน้าผมตาปริบๆแล้วเอามือเล็กๆขึ้นมา เสยผมม้าเต่อๆของตัวเองขึ้นไป
“อะไร”
“จุ๊บเหม่งก่อนนอนไงครับ มี๊บอกว่าถ้ามีคนจุ๊บเหม่งก่อนนอน จะไม่ฝันร้าย” ... ชิบหายละ กูกลัวว่ากูจะไม่ได้หยุดแค่จุ๊บเหม่งมึงน่ะสิ
“ต้องจุ๊บเหม่งด้วยหรอ”
..... หงึกๆ ....
... จุ๊บ ... หอมมากมึง หอมมาก
“ฝันดีนะครับ พี่แจบอม ... จุ๊บ” ไม่พูดป่าว เปิดหน้าม้ากูแล้ว จุ๊บเหม่งให้กูเรียบร้อย ... ไอ้ตัวเล็กกอดคอหันเข้าหาตัวผมแล้วหลับไปทันที .... มันหลับไปแล้วไง
คนที่ว้าวุ่น
กูนี่
เด็กห่าอะไร ทำไมน่ารักชิบ ... โอ้ยกูกำลังอ่อนแอ
กูกำลังหวั่นไหว กูว่า กูถึงจุดโคม่า กูต้องการเครื่องช่วยหายใจ กลิ่นแป้งเด็กเต็มจมูกกูเลยตอนนี้
นี่กูอยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำมากเลย … ฮึก
คิดไรกัน
ผมจะไปล้างหน้า ให้กลิ่นแป้งมันหายไป
#ไอ้ตัวเล็กนยอง
สวัสดีค่ะ รีดเด้อออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เย้ อัพ OS ตอนแรกแล้ว โซตะไหมล่ะ 55555 น่ารัก ใสใส กับลุงแจบอมและไอ้ตัวเล็กนยอง
แล้วก็ยังมี พี่มาร์คหน้ามนคนแอลเอ กับ พี่แจ็คสันสุดหล่อพ่อทุกสถาบันด้วย
ก็แค่อยากแต่งเนอะ อ่านแล้วชอบ เม้นได้โหวตได้ไม่กัด
#ไอ้ตัวเล็กนยอง แท็กนี้ @ThePimtawan นี่แอคไรต์นะ
สำหรับเรื่องต่อๆไปก็แล้วแต่อารมณ์ไรต์เนอะคะเนอะ 55555
ความคิดเห็น