ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Retarded [BNior]
RETARDED
"จินยอง หนูอายุเท่าไรแล้วจ๊ะ" หญิงวัยชราถามหนุ่มน้อยวัย 20 ต้นๆ
"5 ขวบครับ" หนุ่มน้อยตอบกลับตาหยีแล้วกระชับตุ๊กตาหมีที่กอดอยู่ให้แน่นกว่าเดิม
"ก็อย่างที่เห็นนี่แหล่ะจ้ะ จินยองยังคิดว่าตัวเองเป็นเด็กอยู่ ทั้งที่ อายุก็จะ 21 อยู่แล้ว" หญิงชราคนดังกล่าวถอนหายใจ
"ไม่ต้องห่วงนะครับ ยังไง ผมก็คงต้องพาน้องไปอยู่ด้วยที่บ้าน เพราะ น้องก็โตแล้ว ไม่อยากให้เป็นภาระกับที่นี่น่ะครับ ... ยังไง คุณป้าช่วยทำเรื่องรับตัวน้องให้เลยนะครับ" อิมแจบอม พูดด้วยท่าทีสุภาพ แล้วโค้งให้คุณป้าผู้ดูแลหนึ่งครั้ง ก่อนที่คุณป้าจะเดินออกไป
"จินยอง จำพี่ได้ใช่ไหมครับ ?" แจบอม นั่งลงข้างๆหนุ่มน้อยที่นั่งกอดตุ๊กตาเอียงตัวไปมาคล้ายกันมีบทเพลงบรรเลงอยู่รอบๆตัว
"จำได้สิ นี่พี่แจบอมไงล่ะ พี่แจบอมดูโตมากๆเลยนะฮะ จินยองยังไม่โตไปไหนเลย" หนุ่มน้อยตอบด้วยรอยยิ้ม
ปาร์ค จินยอง หนุ่มน้อยวัยย่างเข้า 21 ปี เมื่อก่อนเป็นเด็กกำพร้าพ่อ มีก็แต่แม่ที่อยู่ต่างจังหวัด ตัวเขาเองมีอาการป่วยทางจิต แม่จึงพามารักษาตัวที่โซล นานๆจะมาหาสักที แต่เมื่อ 2 ปีที่แล้ว แม่ก็มาจากเขาไปอีกคน ตอนนี้ จินยองจึงไม่เหลือใครเลย ... ตอนนี้ก็ยังดีเพราะยังมี พี่แจบอม พี่ชายข้างบ้านสมัยเด็ก ที่มีอายุห่างกันเพียงแค่ 1 ปี ที่จะมารับเขาไปอยู่ด้วย
"จินยอง ถึงบ้านแล้วครับ" แจบอมสะกิดคนที่ปรับเบาะเอนนอนกอดตุ๊กตาหลับไปตั้งแต่เมื่อรถออก
"หืมมมม จินยองขออีกแปปนึงนะฮะ พี่หมียังไม่อยากตื่นเลย"
"เดี๋ยวค่อยไปนอนในบ้านต่อนะครับ นี่ไง ถึงบ้านพี่แล้ว ลุกขึ้นมาดูเร็ว" แจบอมพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่ม เมื่อได้ยินคำว่าบ้านของพี่แจบอมเท่านั้นแหล่ะ เจ้าเด็กหนุ่มร่างเล็กก็ดีดตัวขึ้นมาทันที
"โห บ้านพี่แจบอมใหญ่มากเลยฮะ ไปเร็วๆ ลงลงลง" จินยองรีบเปิดประตูรถยนต์ลงไป แต่ก็ไม่ลืมจะคว้าพี่หมีตัวใหญ่ของตัวเองไปด้วย
"พี่หมี ดูบ้านพี่แจบอมสิ หลังใหญ่มากเลยยยยยยย !!!" จินยองยืนคุยกับตุ๊กตาหมีของตัวเอง
"ไปเร็ว เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่ยกกระเป๋าไปให้" คนตัวใหญ่พูดพรางดันหลังเด็กหนุ่มให้เดินเข้ารั้วบ้านไป
เด็กหนุ่มที่ไม่เคยได้ออกไปไหนเลย วันๆเจอแต่กับคุณป้าเจ้าหน้าที่ดูแล อยู่แต่ในโรงพยาบาล พอมาเจอกับคำว่าบ้านเข้าจริงๆ ก็วิ่ง กระโดดโลดเต้น รอบห้องนั่งเล่น จนลืมไปเลยว่า พี่หมีนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นตรงพรมเช็ดเท้าไปซะแล้ว
"เดี๋ยวจินยองนั่งดูการ์ตูนอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่เอาของขึ้นไปเก็บแล้วเดี๋ยวลงมานะ" แจบอมพูดยิ้มๆ คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วไปอุ้มพี่หมีมานั่งดูการ์ตูนด้วยกันบนโซฟา
"ครับแม่ ผมไปรับน้องมาแล้ว" แจบอมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
(ดูแลน้องดีดีนะลูก แจบอม น้องไม่เหลือใครแล้วจริงๆ)
"เฮ้ออ ผมรู้แล้วล่ะครับ ... ดูน้องก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน"
(โอเค ถ้าลูกคิดอย่างนี้ได้ แม่ก็โล่งอก กลัวลูกจะต่อต้านน้องซะอีก ถ้ามีอะไรก็โทรมาหาแม่ได้นะลูก)
"ครับ สวัสดีครับ"
เฮ้อ ... หน้าที่ของผมคงไม่ได้หยุดอยู่แค่เป็นนักศึกษาซะแล้ว ยังต้องมาดูแลน้องชายข้างบ้านที่ป่วยมีอาการทางจิตอีก ถ้าแม่ของจินยองไม่เขียนจดหมายฝากแม่ผมไว้ ผมก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้สินะ .... ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะครับ เอาคนมาอยู่ด้วยคนนึง แถมคนที่ว่า ยังไม่เหมือนคนปกติทั่วไปอีก
ผมไม่ได้รังเกียจน้องหรอกนะครับ แต่ผมก็ยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อไป ตอนนี้ผมอยู่ ปี 3 อีกปีก็จะจบ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ยังต้องมารับผิดชอบชีวิตเด็กหนุ่มคนนึงอีก คิดภาพตัวเองไม่ออกเลยจริงๆ
เคร้ง !!!!!!!
"เกิดอะไรขึ้น จินยอง !!!" ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่าง เมื่อได้ยินเสียงดังเกิดขึ้น
"ฮือ พี่แจบอม จินยองกับพี่หมีทำแก้วน้ำกับเหยือกน้ำแตกอ่าาาา" เด็กหนุ่มยืนเก้ๆกังๆ ร้องไห้โฮเสียงดังจนผมต้องรีบวิ่งลงมากอดปลอบ
"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร พี่ไม่ว่าอะไรหรอก แต่วันหลังต้องระวัง รู้ไหมครับ"
"ฮะ จินยองจะพยายามไม่ทำอะไรให้พังอีกแล้วฮะ" จินยองฝังหน้าตัวเองลงกับไหล่กว้างของผม ปล่อยโฮออกมาเสียงดัง เหมือนเด็กน้อยที่กำลังสำนึกผิดตอนทำความผิดครั้งแรก
"พี่แจบอมฮะ กล่อมจินยองกับพี่หมีนอนหน่อยสิฮะ" จินยองโผล่หน้าออกมาจากประตูห้องนอน หาผมที่กำลังนั่งทำโปรเจ็กอยู่
"จินยอง นอนก่อนไม่ได้เหรอครับ พี่กำลังเร่งโปรเจ็กอยู่นะครับ"
"นะฮะ นะ จินยองนอนไม่หลับเลย" เด็กหนุ่มเริ่มงอแง จนผมต้องเดินตามคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนอน
"พี่แจบอม จะให้จินยองอยู่กับพี่แจบอมตลอดใช่ไหมฮะ" เด็กหนุ่มน้อยที่ตาปรือใกล้จะหลับแล้วเต็มที่เอ่ยถามหลังจากที่ผมร้องเพลงให้ฟังกว่า 3 เพลง
"ครับ ต้องอย่างนั้นสิครับ"
"ขอบคุณนะฮะ" จินยองพูดเสียงเบาก่อนจะหันมากอดคอผมไว้และหลับไป
อ่าาา งานผมคงต้องค้างไว้อย่างนั้นอีกคืนสินะ ...
เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่จินยองมาอยู่ด้วย ชีวิตผมก็เปลี่ยนไปพอสมควร ผมต้องไปมหาลัยทุกวัน เช้าบ้าง บ่ายบ้าง กลับมา ก็จะมีของในบ้ายพัง วันละชิ้น วันละชิ้น ด้วยความที่จินยองยังคิดว่าตัวเองเป็นเด็กอยู่ ก็เล่นไปต่มประสาเด็ก ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ... จินยองเป็นเด็กดีครับ เขื่อฟังผม แม้จะมีซนบ้าง แต่ผมบอกอะไรก็ฟังตลอด มีงานบ้านบางอย่าง จินยองก็ช่วยผมได้ จะมีที่หนักใจบ้างก็คือผมต้องนอนพร้อมน้องทุกคืน ทำให้งานโปรเจ็กของผมก็ไม่คืบหน้าไปเท่าไรเลย เกือบทุกเย็น แม่ผมก็จะโทรมาหาว่าเป็นไงบ้าง ผมก็ได้แต่ตอบไปตามตรงเลยว่า ผมเหนื่อย
"พี่หมี ... พี่แจบอมเค้าเหนื่อยนะ พี่หมีต้องห้ามดื้อเข้าใจไหม" เสียงเล็กๆลอดออกมาจากห้องนอนที่ปิดไม่สนิท
"จินยองนะ ได้ยินพี่แจบอมคุยกับโทรศัพท์ทุกเย็นเลย ว่าพี่เค้าเหนื่อย แล้วก็ระบายให้โทรศัพท์ฟังด้วยว่า วันๆเราสองคนทำอะไรพังไปบ้าง ..."
"จินยองว่า เราต้องหัดเลิกซนได้แล้วนะ พี่แจบอม จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยกับเราอีก"
"อ้อพี่หมี ... เราหัดนอนหลับกันเองเถอะ ไม่ต้องให้พี่แจบอมมากล่อมหรอก เพราะพี่แจบอมต้องทำการบ้านส่งคุณครู ... ฝันดีนะพี่หมี"
หลังจากเสียงเงียบไปแล้ว ก็สร้างรอยยิ้มเล็กๆข้างมุมปากของผมได้เหมือนกัน อย่างน้อย ผมก็ได้รู้ว่า จินยอง ก็อยากแบ่งเบาบางผม ให้ผมได้พักผ่อนบ้าง
ในขณะที่ผมกำลังนั่งเขียนโปรเจ็กที่ใกล้จะเสร็จแล้วลงในกระดาษอยู่ จินยองก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับจานใส่คุ้กกี้และแก้วนมแก้วใหญ่
"พี่แจบอม กินนมก่อนเร็ว" คนตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ผมไม่ได้พูดอะไร ก็ยิ้มตอบกลับไป
ปึ้ก !! เคร้ง !!
"เฮ้ย !!!" ผมอุทานเสียงดังลั่น เมื่อภาพตรงหน้าปรากฏขึ้นเป็นช็อตๆคาตา
จินยองที่ถือจานคุ้กกี้หนึ่งมือ และ นมแก้วใหญ่อีกหนึ่งมือเดินเข้ามา ก่อนที่เท้าของจินยองจะขัดกับอะไรบางอย่างทำให้ร่างเล็กล้มลงไปอย่างแรงกับพื้นโต๊ะ แล้วแก้วนมแก้วนั้นก็หกและแตกลงบนโต๊ะที่ผมใช้เขียนโปรเจ็ก ... โปรเจ็กของผม !!!!! เปียกหมดเลย !!!!!
"จินยอง !!! ทำไมไม่ระวังอย่างนี้ ดูสิ งานพี่เละหมดแล้ว !!!" ชายหนุ่มตวาดเสียงดังลั่นบ้าน แล้วลุกขึ้นยืนมองผลงานของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ยังคงนั่งตกใจหน้าเหวออยู่
"พี่แจบอม จินยองขอโทษนะฮะ เดี๋ยวจินยองช่วยทำใหม่นะฮะ" เด็กหนุ่มพูดแล้วเดินมายกกระดาษกองๆทีเปียกชุ่มไปด้วยนม จนทำให้ตัวหนังสือแทบจะมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ
"ไม่ต้อง !!!! โธ่เว้ย !!!!" แจบอมสบถเสียงดังลั่นแล้วเดินออกไปจากบ้านทันที
จินยองไม่รู้จะทำยังไง ตัวเองก็เป็นแค่เด็กห้าขวบ(ในจินตนาการ) คนนึง ก็ได้แต่บรรจงเก็บกวาดที่ตรงนั้นไปด้วยร้องไห้ไปด้วย เขาเสียใจนะ ที่ช่วยอะไรพี่แจบอมไม่ได้ แล้วยังมาทำของพี่แจบอมเสียอีกด้วย
ชายหนุ่มร่างหนาเดินออกมาจากบ้าน ขี่มอเตอร์ไซต์คันใหญ่ออกมา ตรงมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัย เพื่อคุยกับเพื่อนในกลุ่มเรื่องงานที่เสียหายไปแล้ว โดยฝีมือของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่เค้าทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว หึ .. จะได้รู้สะบ้าง
เวลาผ่านไปนานพอสมควร รู้เวลาอีกที ก็ 3 ทุ่มแล้ว ผ่านไปเกือบๆ 5 ชั่วโมงที่แจบอมออกมาจากบ้าน ตอนนี้อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นบ้างแล้ว เพราะเพื่อนในกลุ่มเข้าใจเขาและบอกกับเขาเองว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวช่วยกันทำไมใหม่ได้ น้องมันไม่รู้เรื่องอะไร อย่าไปโทษน้องเลย
แจบอมเดินเข้ามาในบ้านที่ไร้วี่แวว ของสภาพเดิมตอนก่อนที่เขาจะออกไป โต๊ะที่เปียกถูกเช็ดจนสะอาด เศษแก้วเล็กๆน้อยๆก็ถูกเก็บจนเกลี้ยง ... และนั่น ...
กระดาษ 3-4 แผ่นที่เป็นลายมือ ... ของใครสักคน เหมือนลายมือของเด็กน้อยคัดลายมือเหมือนตอนที่เขาเป็นเด็กๆ ... นี่จินยองนั่งลอกงานของเขาใหม่ทั้งชุดนี่เลยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย เด็กคนนั้นไม่เคยแม้แต่จะเรียนหนังสือ ไม่เคยแม้แต่จะจับปากกาเขียน เคยก็แต่จับสีมาระบายเล่นๆบ้าง ... นี่ จินยองทำอะไรอย่างนี้เพราะกลัวเขาอย่างนั้นเหรอ
ชายหนุ่มวางงานลงบนโต๊ะแล้วเดินไปหวังจะไปเปิดประตูห้องนอน เข้าไปหาเด็กน้อยของเขา
"พี่หมี ... ฮึก" เสียงสะอื้น
"เรากลับไปอยู่ที่โรงพยาบาลกันไหม ฮึก ... เราไม่อยากให้พี่แจบอมต้องลำบากใจเพราะเรากันแล้วอ่า ... เราทำพี่แจบอมเหนื่อยมาหลายเรื่องแล้วนะ พี่แจบอมไม่เคยพูดออกมาเลย แต่ครั้งนี้ พี่แจบอมตะโกนใส่จินยองเองเลยนะ ... ฮึก ... พี่แจบอมต้องเกลียดเราแล้วแน่ๆเลย ฮือออ ...
เราไม่อยากเป็นภาระพี่แจบอมแล้วพี่หมี เราไปอยู่ที่เดิมของเราเถอะนะ
เรากลับไปอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมห้องเดิมของเราเถอะ
จินยองไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ...
จินยอง ไม่อยาก ...
ปัญญาอ่อน เลย พี่หมี ฮืออออออ" แล้วเสียงสะอื้นหนักหน่วงก็เงียบลงไป
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูน้ำตาไหลนองหน้า ... เขาทำเกินไปจริงๆ กับจินยอง เขาไม่รู้ว่า ในโลกของเด็กคนนี้ต้องเจอกับอะไรบ้างในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มีแค่ตุ๊กตาหมีเป็นเพื่อนคุยยามเหงา จนวันที่เขาไปรับเด็กหนุ่มก็ดูมีความสุขราวกับได้เกิดขึ้นมาใหม่บนโลกใบนี้ ... พี่ขอโทษนะ จินยอง
ชายหนุ่มค่อยๆเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง เปิดโครมไฟสีส้มที่หัวเตียงเพื่อดูหน้าของเด็กน้อยที่หลับไม่รู้เรื่องอย่างชัดเจน ดวงตาบวมช้ำบอกว่า ผ่านการร้องไห้มาหนักมาก ก่อนที่ผมจะกลับมา
นั่นอีก ....
มือทั้งสองข้างที่ถูกผ้าสีขาวพันๆไว้หลายๆทบนั่นอีก ชายหนุ่มค่อยๆคลายผ้าทั้งสองข้างออก ก็ยิ่งร้องไห้หนักว่าเดิม มือเรียวน้อยๆ ทั้งสองข้าง มีรอยแผลเล็กๆเต็มไปหมด ยังมีเศษแก้วติดอยู่บางส่วนอีกด้วย ... นี่คงเก็บเศษแก้วนมเองด้วยสินะ .... ชายหนุ่มร้องไห้อย่างเงียบเสียงที่สุด แล้วดึงตัวเด็กหนุ่มที่หลับอยู่มากอดไว้อย่างแน่นแล้วหลับไปด้วยกัน
เช้าวันต่อมา เด็กหนุ่มลืมตาหนักอึ้งขึ้นมาสู้กับแสงอาทิตย์ยามเช้า ยังรู้สึกว่าหนักๆตาอยู่เลย คงเพราะร้องไห้หนักไปนั่นแหล่ะ
"เอ๊ะ ..." เด็กหนุ่มยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดู ก็ตกใจ เมื่อคืนนี้เขาเอาผ้าขนหนูในตู้มาพันไว้นี่ เพราะเลือดมันออกหลังจากที่เขากำเศษแก้วทิ้งขยะไป ... ไหงตื่นมา เป็นผ้าก็อตพันไว้อย่างสวยงามงี้ล่ะ
เด็กหนุ่มลุกพรวดจากเตียงวิ่งลงมาข้างล่าง เห็นชายหนุ่มกำลังจัดโต๊ะอาหารที่มีจานอาหารสองจารอยู่บนโต๊ะ ... และพี่หมีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆด้วย
"ตื่นแล้วหรอครับ จินยอง มาทานข้า...."
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มร่างหนาจะได้พูดอะไร เด็กหนุ่มก็พุ่งเข้าไปกอดเขาไว้แน่น ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง แล้วพูดซ้ำๆ
"จินยองขอโทษนะฮะ พี่แจบอม จินยองขอโทษ ฮือ"
"พี่ก็ต้องขอโทษเราเหมือนกัน ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ เด็กน้อย" ชายหนุ่มกอดตอบแล้วลูบหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู
"ถ้าพี่แจบอมไม่อยากให้จินยองอยู่ด้วย จินยองกลับไปอยู่ที่โรงพยาบาลก็ได้นะฮะ จินยองอยู่ได้สบายมากเลย" เด็กน้อยพูดพรางเอาหลังมือปัดป่ายเช็ดน้ำตาที่นองหน้าอย่างลวกๆ
"ไม่ครับ ไม่ต้องไป จินยองอยู่กับพี่ที่นี่
พี่จะดูแลจินยองเองนะครับ :)" แจบอมพูดแล้วสวมกอดคนตัวเล็กอีกครั้ง
ชีวิตคนเราทุกคน เจอกับเรื่องราวต่างๆ แตกต่างกันออกไป
อยู่ที่ว่า ใครจะเข้มแข็งรับมือกับเรื่องราวที่ต้องเจอได้มากแค่ไหน เท่านั้นเอง ...
#BNiorRetarded
----------------------------------------
ง่อว จบไปอีกตอน ตอนนี้ดราม่าล้วนๆจ้า
คือชอบแต่งดราม่า เป็นโรคจิตป่าวไม่รู้ 555555 ฝากติดตาม
เม้นหน่อยเถิด สกรีมในแท็กก็ได้ #BNiorRetarded
นี่แอค พตว. @ThePimtawan
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น