ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่บอกเธอ [BNior]
ไม่บอกเธอ
"เจบี มึงอยู่ไหนแล้ววะ" ชายหนุ่มผิวขาวกรอกเสียงไปในโทรศัพท์ นี่ก็อีก 5 นาทีจะถึงเวลาเรียนแล้ว ยังไม่เห็นหัวเพื่อนสนิทของเขาเลยแม้แต่น้อย
(เออน่า นยอง กูจะถึงแล้ว มึงบอกอาจารย์ไปก่อนว่ากูท้องเสีย เดี๋ยวกูถึงๆ)
"เออๆ กูโคตรเบื่อมึงเลย" ว่าจบ ปาร์คจินยอง นักศึกษาคณะวิศวกรรมไฟฟ้า วัย 21 ปีก็ตัดสายทันที
โคตรเบื่อเลย เวลาที่ต้องคอยโทรจิก คอยโทรถาม คอยตามตัว อิมแจบอมหรือเจบี เพื่อนสนิทของเขา
ทำไมต้องไปตามตัวมันด้วย
อิมแจบอมก็แค่ คนชอบตื่นสาย
อิมแจบอมก็แค่ คนขี้ลืม
อิมแจบอมก็แค่ เด็กเกเร
อิมแจบอมก็แค่ ชอบด่าและชวนเขาทะเลาะ
อิมแจบอมก็แค่ ...
เป็นคนที่เขาชอบมาตั้งแต่เด็ก ก็แค่นั้น .
"เฮ้ยมึง อาจารย์ยังไม่เข้าหรอวะ" ชายหนุ่มร่างหนาวิ่งเข้ามานั่งประจำที่นั่งของตัวเองอย่างรีบเร่ง เหงื่อโทรมกาย โถ่เอ้ย ชีวิตวิดวะ
"เออยัง โชคดีนะที่มึงมาทัน ไอ้หวังแม่งยังไม่โผล่หัวมาเลย" จินยองพูดพรางหยิบสมุดการบ้านออกมาให้เพื่อนสนิท รู้อยู่แล้วล่ะ ว่ามันมาถึง มันต้องถามถึงการบ้านอยู่แล้ว คนอย่างมัน เคยทำอะไรที่ไหน
"เอ้อ นยอง เมื่อเช้า กูเจอเด็กอักษรศาสตร์คนนึง อย่างน่ารัก กูนี่อยากให้มึงกับแจ็คสันเห็นมาก"
อีกแล้วหรอ .
"ตัวขาวๆนะ ยิ้มนี่โคตรน่ารัก"
พอแล้วมั้ง .
"กูเห็นเพื่อนเค้าเรียก ฮายองๆ แม่ง ฟังชื่อกูก็เขินล้ะ....."
ปึ้ง !!!
เสียงฝ่ามือเรียวกระทบกับพื้นโต๊ะดังปึ้ง ตามด้วยเสียงฮือฮาจากคนรอบข้าง ก็แหงสิ ไม่ตกใจได้ไง อยู่ๆปาร์คจินยองก็ลุกขึ้นตบโต๊ะแบบนั้น
"มะ...มึงเป็นอะไรวะ" แจบอมพูดตะกุกตะกักมองเพื่อนสนิทที่ยืนก้มหน้า
"กูปวดฉี่ว่ะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน" จินยอง วิ่งออกไปทันที โดยไม่ฟังเสียงเรียกจากเพื่อนสนิทเลย
"ทะเลาะกันแต่เช้าเลยนะ ผัวเมียคู่นี้" เพื่อนสนิทอีกคน หวังแจ็คสัน เดินเข้ามาพร้อมวางกระเป๋าเป้ลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆ แจบอม
"มันเป็นอะไรของมันวะแม่ง" เขาพูดอย่างหัวเสีย
"มันชอบมึง จบ" หวังแจ็คสันพูดเสียงเรียบพรางใช้นิ้วสไลด์โทรศัพท์เครื่องหรูไปมา
"เฮ้ย มึงบ้าละ กูกับมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยไหนละ มึงมาพูดงี้ กูรู้สึกไม่ดีนะเว้ย"
"ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีวะ มันนิสัยดีจะตายห่า ดีกับมึงทุกอย่าง"
"สำหรับกูกับมัน คำว่าเพื่อนคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วเว้ย กูไม่รู้ว่ามึงไปเอาเรื่องบ้าๆแบบนี้มาจากไหน แต่ยังไง กูก็ไม่มีทางชอบจินยองแน่นอน มึงก็รู้ เป็นเพื่อน มันยั่งยืนกว่าอยู่แล้ว" แจบอมร่ายยาวเหยียดแล้วลุกออกไปหาเพื่อนอีกกลุ่มทันที
"ได้ยินแล้วใช่ไหมจินยอง ... มึงใจเย็นๆนะ" แจ็คสันพูดกรอกเสียงตัวเองลงโทรศัพท์เครื่องสวยที่เอาออกมากดตั้งแต่นั่งเก้าอี้
(อืม กูเข้าใจแล้ว)
ปลายสายตอบ
14.00 น.
"จินยองแม่งไปไหนวะ โดดเรียนไปคาบนึงละ" แจ็คสันพูดพรางเก็บของใส่กระเป๋า ทั้งของตัวเอง และ ของจินยอง
"กู ... ไปละนะ" แจบอมพูดแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที จะรีบวิ่งไปไหนน่ะเหรอ นั่นไง โอฮายองคนนั้น เดินอยู่คนเดียว
"เฮ้อ กลายเป็นกูที่ต้องลำบากใจสุด" แจ็คสันบ่นเบาๆแล้วเอากระเป๋าสองใบพาดบ่า แล้วเดินตรงไปยังช็อป
"มันไปแล้วหรอ" จินยองเอ่ยถาม
"อืม ไปหาน้องคนนั้นอ่ะมึง" แจ็คสันพูด
"อืม มึงไปเหอะ เดี๋ยวกูกลับหอละ"
"มึงโอเคป่าววะ มาถึงจุดนี้ละ"
"ทำไมกูต้องไม่โอเควะ กูอยู่จุดเดิมของกูเลย ไม่ได้ขยับไปไหน ..... กูยังอยู่ที่เดิม : )" จินยองยิ้มบางๆแล้วหันหลังเดินออกมา
เอาตรงๆ โคตรไม่โอเคเลยว่ะ ความรู้สึกแบบนี้ กูว่ากูก็พยายามเข้าใจมึงนะ พยายามยอบรับในสิ่งที่มึงพูด .... แต่กูพยายามไม่เสียใจ ไม่ได้จริงๆว่ะ เจบี
@jrjyp : ขอโทษที่ฉัน รัก รัก รัก รักเธอ
ข้อความเลื่อนลอยถูกกดทวีตทันที นิ้วเรียวสไลด์หน้าจอสมาร์ทโฟนดูหน้าไทม์ไลน์ของทวิตเตอร์ไปเรื่อย อย่างไร้จุดหมาย
@deffjeffb : @jrjyp เศร้าอีกๆ อ่านหนังสือเถอะมึง มัวเพ้อ ฮ่าๆ
ก็กูเพ้อเพราะมึงเปล่าวะ ถ้ามึงรู้สักนิด มึงคงจะไม่พูดอย่างนี้
@jrjyp : @deffjeffb มึงแหล่ะอ่าน ฝันดี :)
เช้าวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมยังมาโรงเรียนเข้าเหมือนเดิม ที่แปบกไปกว่าทุกวันก็คือ แจ็คสัน ก็มาเช้าเหมือนกัน
"จินยอง กูว่ามึงตัดใจเถอะว่ะ ไอ้บีมันดูไม่มีท่าทีจะชอบมึงเลย แม่งบอกชัดซะขนาดนั้นน่ะ ... มึงหาใหม่เถอะ อย่าไปรอแม่งเลย"
"ถ้ากูรักใครได้ กูรักไปนานแล้ว ก็จะมารอมันอยู่ทำไม ... เอาเหอะน่า กูอยู่ได้ สบายใจอยู่แล้ว"
"สบายใจอะไรของมึง ตาบวมมาขนาดนี้ ร้องไห้ก็บอกกูมาเมื่อคืนเนี้ย ..." แจ็คสันเพิ่มเสียงของบทสนทนาดังขึ้นจนเพื่อนในห้องหันมามอง
"มึงเป็นไรร้องไห้ จินยอง" ไม่ใช่เสียงแจ็คสัน ไม่ใช่เสียงผมเองด้วย ... นั่นเสียงแจบอมครับ
"กูเครียดเรื่องสอบเฉยๆว่ะ ไม่มีอะไร ... แล้วเป็นไรเนี่ยมึง หน้าเป็นตูดเลย"
"เฮ้อ .. น้องฮายองเค้ามีแฟนแล้วว่ะ แม่งเอ้ย เค้าบอกกูสารภาพรักข้ากว่าแฟนเค้าไปไม่กี่นาทีเอง เสียดายชิบหาย ... พวกมึงสองคนน่ะ ถ้ามึงชอบใคร มึงบอกเค้าไปเลยนะเว้ย ก่อนที่เค้าจะไปเป็นของใครสะก่อน" แจบอมพูดจริงจัง แล้วหันมาจับมือของผมและแจ็คสันคนละข้าง
"โว๊ ... อย่าจริงจังไปเลยมึงน่ะ เดี๋ยวบ่ายๆ มึงก็หาคนใหม่ได้" แจ็คสันพูดแล้วหันกลับไปหาสมุดแล็คเชอร์ของตัวเองต่อ
"แล้วมึงล่ะ นยอง มึงชอบใครอยู่หรือเปล่า ?" แจบอมเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ
"เปล่าว่ะ" ปฏิเสธเสียดื้อๆ ...
"เฮ้ย มึงอย่ามาโกหกกูนะเว้ย เมื่อคืนที่มึงเพ้อในทวิตน่ะ ใคร บอกกูมาเลย" แจบอม เซ้าซี้ อยากได้คำตอบ
"ไม่มีเว้ย"
"เฮ้ย กูเพื่อนมึงนะ บอกกูดิ่" แจบอมยังไม่เลิก
ในที่สุด ความอดทนของผมมันก็ขาดผึง ....
"ก็เพราะมึงเป็นเพื่อนกูไง มันถึงได้ยากที่จะบอกชอบมึงขนาดเนี้ย !!!!!!" ผมตะโกนขึ้นมาเสียงดังท่ามกลางความวุ่นวายของนักศึกษาในห้อง แจบอมหันซ้าย หัวขวา
"มึงอย่าพูดงี้ดิ่วะ มึงเป็นเพื่อนกูนะจินยอง มึงมาคิดกับกูอย่างนี้ได้ไง เวลาหลายปีที่ผ่านมา มันยังพิสูจน์ไม่พออีกหรือไง ว่า เป็นเพื่อนมันดีแค่ไหน ... มึงอย่าพูดอย่างนี้กับกูอีกนะ..." แจบอมพูดเสียงเรียบแล้ว หันกลับไปนั่งจ้องที่สมุดของตัวเอง
ก็เพราะรู้ว่ามันเป็นอย่างนี้ไง กูถึงทำห่าอะไรไม่ได้เลย มึงบอกกูเองไม่ใช่หรือไง ว่าถ้าชอบใครก็ให้รีบบอกซะ นี่กูก็รอเวลามาหลายปีแล้ว เพิ่งจะมาสติแตกเอาตอนนี้ แล้วมันเป็นยังไงล่ะ ...
"งั้นกูขอโทษนะเว้ย" ผมพูดแล้วเก็บของของตัวเองใส่กระเป๋าลุกเดินออกมานั่งกับเพื่อนอีกกลุ่มแทน จนทำให้ แจ็คสันสมาชิกกลุ่มคนสุดท้ายของกลุ่ม หันไปหัวเราะ ยิ้มแห้งๆให้คนรอบห้อง
2 สัปดาห์ผ่านไป
ผมยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม มามหาลัยทุกวันเหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ผมไม่ได้อยู่กับแจบอมกับแจ็คสันแล้ว กับแจ็คสันก็ยังเป็นปกติ ผมก็ยังทักมันอยู่ทุกวัน แต่กับแจบอม ไม่ใช่ว่าผมไม่ทักนะ ... ทักมันแล้ว มันไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ
"จินยอง จินยองครับ" เสียงเรียกจากชายหนุ่มที่หน้าประตูเรียกสายตาจากนักศึกษาที่นั่งรอเรียนในห้องให้หันไปตามๆกัน ยกเว้นก็แค่ ... แจบอม ...
"พี่ซองจิน มีอะไรหรือเปล่าครับ" ผมเดินมาคุยกับพี่ชายชมรมที่รู้จัก พี่ซองจิน เป็นรุ่นพี่ผม 1 ปี เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าผมด้วย แต่ผมก็เพิ่งจะรู้จักเค้าเมื่อไม่นานนี้เอง
"เปล่า พี่แค่จะมาบอกว่า ตอนเย็นไม่ต้องเดินกลับหอนะ กลับกับพี่ก็ได้ คือ .... ทางผ่านหอพี่พอดี"
"โอ่ย ผมเกรงใจพี่จังเลย แต่ถ้าเป็นทางผ่านหอพี่จริงๆ ก็ ฝากตัวด้วยนะครับ" ผมพูดและยิ้มตาหยีให้พี่ซองจิน ก่อนจะโค้งให้หนึ่งครั้ง และพากันคุยเรื่องนู้นนี่รอเวลาเข้าเรียนไปเรื่อย
"มึงนี่มันยังไงวะ" ชายหนุ่มชาวฮ่องกงพูดขึ้น
"อะไรของมึง" ชายหนุ่มที่นั่งข้างหันมาพูดด้วยแล้วหันกลับไปสนใจจอมือถือต่อ
"พอมันเข้ามาหามึง มึงก็ทำเป็นไม่สนใจมัน ... ตอนนี้เป็นไงล่ะ นู่น พี่ซองจิน โคตรหล่อ เล่นดนตรีเก่ง ร้องเพลงเพราะ"
"..........." ชายหนุ่มไม่ตอบ เอาแต่จ้องไปที่ ชายสองคนที่ยืนคุยกันอย่างอารมณ์ดีอยู่หน้าห้อง
"มึงจ้องขนาดนั้น มึงไม่ไปขอร่วมวงสนทนากับเค้าเลยอ่ะ"
"วันนี้ มึงจะเรียนดีดี หรือจะเรียนทั้งน้ำตา" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ
"อูยยยย....."
เย็นของวันนั้น จินยองมานั่งรอพี่ซองจินที่บอกว่าจะให้ติดรถกลับหออยู่ที่โรงอาหารคณะ
~ line ~
Sungjin_Day6 :
จินยอง พี่ประชุมชมรมเลิกเย็นหน่อย รอได้หรือเปล่า ถ้ารอไม่ไหว กลับก่อนได้เลยนะครับ ขอโทษทีน้า
Jinyoung94 :
ไม่เป็นไรครับพี่ ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวผมกลับเอง ขอบคุณนะครับ ^^
และแล้วก็ต้องเดินกลับเอง ....
หมับ ....
"ไหนล่ะ คนที่จะมารับ" น้ำเสียงเรียบดังขึ้นจากด้านหลัง หลังจากมีคนมารั้งมือเขาไว้
เสียงนี้
เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน
แจบอม ...
"พี่เค้าติดประชุม"
"เดี๋ยวกูไปส่ง"
"ไม่เป็นไร กูกลับเองได้"
"ก็กูจะเดินไปส่งไง"
ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มที่เค้าคุ้นเคยตรงหน้ายังถือโอกาศคว้ากระเป๋าเป้าสะพายหลังของเขาไปถือไว้เอง แล้วหันมาคว้ามือลากให้เค้าเดินตามไป
"มึงจะเอายังไงกับกูวะ แจบอม" เจ้าของกระเป๋าเป้ที่ถูกลากให้เดินตามไปยังหิพักของตนเองพูดขึ้นนิ่งๆ
"ก็ไม่เอาไง" แจบอมพูดโดยไม่ได้หันมามอง
"เอาไงก็พูดมาดิ่ กูทำตัวไม่ถูก !!!" ชายร่างบางหยุดยื้อตัวเองไว้และสะบัดข้อมือจากการเกาะกุมของชายตัวใหญ่กว่า เมื่อเห็นว่ามาถึงมุม ที่ไม่มีคนเดินผ่านมาแล้ว
"ไม่ให้กูชอบมึง ยุ่งกับมึง ก็นี่ไง กูออกมาแล้ว ... กูไม่ได้จะออกมาจากชีวิตมึงเลยหรอกนะ ... กูขอแค่เวลาทำใจ ว่ามึงกับกูเป็นเพื่อนกัน ให้กูแน่ใจก่อน ว่า กูจะไม่ทำตามใจตัวเองแบบวันนั้นอีก แล้วกูจะกลับไปอยู่กับพวกมึงไง ให้เวลากูหน่อ....."
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะโวยวายได้จบประโยค มือหนาของคนตัวโตกว่าก็ดึงใบหน้าหวานเข้ามาประกบปากทาบทับลงไปบนกลีบปากบางของคนตัวบาง ไม่ใช่จูบที่ต้องการเอาชนะหรือแค่อยากปิดปากตัดความรำคาญเท่านั้น แต่เป็นจูบที่นุ่มนวล และเนิ่นนานที่ส่งผ่านมา เป็นเวลานานสองนาน แล้วคนตัวใหญ่กว่าก็ผละมันออก แล้วเอาหน้าผากมนของตนเองชนกับส่วนเดียวกันของอีกฝ่ายไว้
"มึงกลับมาอยู่กับกูเหมือนเดิมเถอะนะ"
".........."
"มึงไม่ต้องทำอะไรแล้ว กูเข้าใจแล้ว"
".........."
"กูจะเป็นฝ่ายทำอะไรเพื่อมึงบ้างนะ"
"มึงไม่ต้องมาทำเพื่อจะทดแทนอะไรกูหรอกนะ" จินยองเอ่ยพูดเป็นประโยคแรกจากที่พวกเขาผละออกจากกัน
"ไม่ กูไม่ได้ทำเพื่อทดแทนอะไรมึง ... กูทำเพราะความรู้สึกของกู ... กูรักมึงนะ จินยอง กูขอโทษ" แจบอมพูดทั้งน้ำตาแล้วดึงจินยองเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแกร่ง
"กูก็รักมึงนะ นานมากแล้วด้วย ..."
ทั้งสองกอดกันอยู่อย่างนั้นนานมาก ไม่มีใครพูดถึงเวลาที่ล่วงเลยไป มีแต่คำพูดสัญญา ว่าจะดูแลกันอย่างนั้นตลอดไป
- คุณเคยรักใครสักคนโดยที่ตัวเขาไม่เคยรู้แบบจินยองไหม ?
หรือ คุณเพิ่งรู้ตัวว่าคุณเอง ก็รักเขา แบบแจบอมล่ะ ?
#ไม่บอกเธอบีเนียร์
• END •
เฮ่ลโหล เอาใจคนรักเพื่อนตัวเองแปปเชื่อว่าทุกคนต้องเคยเจอมา
เอาเป็นมา เม้น + โหวตให้ ไรต์พตว. หน่อยค่ะ :)
@ThePimtawan ทักได้ไรได้ 5555
ขอบคุณนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น