บันทึกจากใจ...ถึงนาย..คนดี

เนื้อเรื่อง

          บางคนอาจจะว่า...ว่าชั้นบ้าที่มักจะคิดอะไรไปเอง...มันก็จริงน่ะ ถ้าคนไหนที่ไปแอบรักใครบางคนอยู่เวลาที่ใครคนที่เราชอบมาพูดคุยกับเรา...จับมือเรา..กอดคอเรา เราก็มักจะคิดไปเองว่า..เขาคนนั้นมีใจให้เรา....แต่ชั้นก็ไม่เถียงหรอกน่ะว่าชั้นไม่เคยคิดไปเองว่าใครคนนั้นมีใจให้ชั้น...ในตอนแรกชั้นก็คิดเหมือนกันว่าใครคนนั้นอาจมีใจให้เราเพราะในตอนแรกเราสนิทกันเหลือเกิน...ใครคนนั้นทำให้ชั้นรู้สึกว่า” อยากมาโรงเรียนทุกวัน เพราะว่าชั้นจะได้มาเจอกับใครคนนั้น ได้เห็นรอยยิ้มของเขา ชั้นจะได้เก็บรอยยิ้มของใครคนนั้นเอาไว้ในความทรงจำ....เวลาที่ใครคนนั้นยิ้ม หัวเราะ มันทำให้โลกดูสดใสขึ้นมาทันที.....ก็เขาเปรียบเสมือนยาชูกำลังสำหรับชั้นเพราะเวลาที่เขายิ้มให้กับชั้นมันทำให้ชั้นรู้สึกดี และมีความสุขมากๆ

        ครั้งแรกที่ชั้นได้เห็นหน้าเขา...บอกตรงๆเลยว่า “ไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย” เพราะว่าเขาขึ้เก๊กมากๆ ชั้นคิดว่าเขาต้องเป็นพวกคุณหนูแน่ๆ เพราะดูหน้าตาผิวพันแล้วเป็นเหมือนพวกคุณหนูที่แม่คอยตามใจ ตอนม1. ชั้นไม่เคยสนใจอะไรเขาเลยเพราะคิดว่าเขาคงเป็นพวกไฮโซคบแต่คนที่รวยๆด้วยกันหรือพวกหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนอะไรประมาณนี้แหละ แล้วอีกอย่างตอน ม1.ชั้นก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเขาด้วย แต่พอตอนม2. เรากลับได้อยู่ห้องเดียวกัน เขาดูเปลี่ยนไปมาก ไม่เหมือนกับเขาคนที่อยู่ม1.ที่ดูเป็นคุณหนูเลย แต่เขากลับดูโตมากขึ้นแถมยังดูหล่อมากๆด้วย จากคนที่ดูหงิมๆกลับเป็นเหมือนผู้ชายเจ้าเสน่ห์ เขาเป็นที่รักของใครๆคนที่ได้ใกล้ชิดกับเขาก็หลงรักเขากันทั้งนั้น ยกเว้นแต่ก็พวกทอม หรือผู้ชายเท่านั้นแหละ เขาถูกย้ายมาอยู่ห้องนี้คนเดียวโดยไม่มีเพื่อนในกลุ่มเขามาสักคน  แต่ว่าชั้นมีเพื่อนที่ย้ายมาจากห้องเดียวกันแล้วก็ยังมีเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตอนสมัยประถมอีกด้วยก็เลยทำให้ชั้นมีเพื่อนเยอะ ก็ชั้นเป็นคนพูดเก่งอัธยาศัยดีนี่นา...ฮิๆ  ชั้นและเพื่อนๆเห็นเขานั่งอยู่คนเดียวโดยไม่มีเพื่อน ชั้นมั่นใจน่ะว่าคงมีหลายๆคนอยากจะชวนเขาเข้ากลุ่มแต่ก็คงไม่กล้าเพราะว่าคงเห็นว่าเขาเป็นหนุ่มหล่อแค่เข้าใกล้สองก้าวก็ใจละลายแล้ว ก็เลยต้องทำให้เขายังคงต้องนั่งอยู่คนเดียว แล้วพวกชั้นก็ตัดสินใจว่าจะชวนเขาเข้ามาอยู่ในกลุ่ม โดยทุกคนเลือกให้ชั้นเป็นคนไปชักชวนเขาเข้ามาอยู่ในกลุ่ม โดยเพื่อนๆให้เหตุผลว่า ชั้นเป็นคนพูดมากเอ๊ย..พูดเก่งแล้วก็อัธยาศัยดีเหมาะแล้วที่จะเป็นคนไปชวนเขาเข้ากลุ่ม แปลกน่ะถึงชั้นจะรู้ว่าเขาหน้าตาดีมากๆก็ตามเถอะ แต่ตอนที่ชั้นเดินไปชวนเขามาอยู่กลุ่มเดียวกันชั้นไม่เห็นรู้สึกหวั่นไหวอะไรเลยสักนิดแต่กลับรู้สึกเฉยๆชั้นเข้าไปชวนเขาว่า “นี่เจ...มาอยู่กลุ่มเราเอามั๊ย” เขายิ้มแล้วก็ตอบมาว่า “อือ...เราก็ยังไม่มีเพื่อนเลย เรามาคนเดียวเธอเป็นเพื่อนคนแรกในห้องนี้เลยนะ” แล้วเขาก็ยิ้มให้ชั้น ชั้นก็ยิ้มให้เขาแล้วชั้นก็ลากตัวเขามาที่กลุ่ม เพื่อนๆทุกคนก็แนะนำชื่อ เขาก็แนะนำชื่อตัวเอง แต่ชั้นมัวแต่คุยกับเพื่อนอีกกลุ่มอยู่ก็เลยลืมแนะนำตัวเขาก็เลยถามชั้นว่า “นี่เธอรู้จักชื่อชั้นได้ยังไง...ชั้นไม่เคยรู้จักเธอใช่ไหม” “อ๋อใช่เราไมเคยรู้จักกันหรอกแต่ว่าชั้นเคยได้ยินเพื่อนเธอเรียกเธอว่าเจ ชั้นก็เลยเรียกเธอว่าเจไง” แล้วเขาก็ถามชั้นมาว่า“แล้วเธอหละชื่ออะไร” ชั้นก็ตอบเขาไปว่า“ชั้นชื่อ...”ยังไม่ทันที่ชั้นจะตอบเพื่อนๆในกลุ่มก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “นกขุนทองไงหละเจ...ที่พูดเก่งๆหนะพูดมากๆ” เขาหัวเราะแล้วก็มองมาทางชั้นชั้นค้อนควับใส่เขาแล้วก็พูดไปว่า “ชั้นชื่อเพลง...ไม่ใช่นกขุนทอง...อย่าไปเชื่อพวกเพื่อนๆน่ะ” จากนั้นชั้นก็เป็นเหมือนเพื่อนที่สนิทกับเขามากที่สุดในห้อง เขาดูติดชั้นมากไปไหนเราก็ไปด้วยกันนั่งก็นั่งข้างๆกัน เวลาไปห้องน้ำ ไปกินน้ำเราก็ไปด้วยกัน ตอนแรกชั้นไม่รู้หรอกน่ะว่าชั้นเป็นอะไร แต่ดูเหมือนว่าชั้นจะรู้สึกแปลกๆเวลาที่อยู่ใกล้ๆเขาซะแล้ว ชั้นพยายามเดินห่างๆเขาเวลาที่เขากอดคอชั้นหรือจับมือชั้นชั้นก็พยายามแกะมือเขาออก เขาก็เคยถามชั้นน่ะว่าเป็นอะไรแต่ชั้นก็ไม่ได้ตอบอะไร ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมชั้นถึงทำอะไรอย่างนั้น ทีเวลาเพื่อนคนอื่นจับมือชั้นกอดคอชั้น ชั้นยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย ชั้นเฝ้าหาคำตอบอยู่หลายอาทิตย์ จนชั้นรู้คำตอบว่าชั้นเป็นอะไร ชั้น...คงแอบรักเจเข้าซะแล้วหละ... เมื่อชั้นรู้ว่าชั้นแอบรักเขาชั้นก็เริ่มเขียนไดอารี่ว่าในแต่ละวันชั้นกับเขาเราได้ทำอะไรกับบ้างแล้วชั้นก็บรรยายความรู้สึกที่ชั้นมีให้เขาเขียนลงไปในไดอารี่ ต่อมาชั้นกับเขาเราก็ดูห่างๆกันไปไม่สนิทกันเหมือนก่อน แต่เขากลับไปสนิทกับเพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่ม แต่ว่าชั้นก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป แต่ว่าไม่รู้ทำไมชั้นถึงดูไม่ค่อยสบายใจเหมือนเคยเลย เวลาฟังเพลงที่ประเภทแอบรักเพื่อน ชั้นก็ต้องนึกถึงเขาตลอดเวลาแล้วก็ร้องไห้ออกมา นึกถึงเวลาที่เราเคยได้ใกล้ชิดสนิทกัน จากวันนั้นในไดอารี่ก็มีแต่เรื่องที่ชั้นบันทึกถึงเขาในแบบเศร้าๆชั้นบรรยายความรู้สึกเสียใจลงไปในไดอารี่ ทุกตัวอักษรที่ชั้นเขียนมันล้วนออกมาจากความรู้สึกข้างในหัวใจของชั้นทั้งนั้น ชั้นนั่งคิดว่าทำไมตอนแรกเราถึงได้พยายามผลักใสไล่ส่งเขานักน่ะ ทำไมเราต้องพยายามเดินห่างๆเขา ถ้าเราไม่ทำแบบนั้นไปตอนนี้เขาอาจจะยังคงสนิทกับเราก็ได้ ตอนไปโรงเรียนถึงเขาจะสนิทกับเพื่อนคนนั้นแต่เขาก็ยังคงคุยกับชั้นยังคงปรึกษาชั้นในเวลาที่เขามีเรื่องทุกข์ใจ ชั้นก็ทำตัวปกติเพราะชั้นไม่อยากให้เขารู้ว่าชั้นรักเขา และพอถึงตอนขึ้นม3.เขากับชั้นเรายิ่งดูห่างกับอีกก็ตอนขึ้นม3.นี้เพื่อนๆในกลุ่มดูเหมือนว่าจะไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเคย ชั้นก็ไปกับเพื่อนอีกคน ส่วนเขาก็ไปกับเพื่อนในกลุ่มเวลากินข้าวเราก็ไม่ได้ไปด้วยกันแล้ว ชั้นเหมือนว่าออกมาจากกลุ่มแล้ว เขาก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับชั้นแล้ว ชั้นก็คิดว่าคงเป็นโอกาสที่ดีที่ชั้น ถือโอกาสลืมเขาและหันมาคิดกับเขาแค่เพื่อน ชั้นพยายามไม่คุยกับเขาไม่สนใจเขาเวลาเขาชวนไปไหนชั้นก็จะปฏิเสธ แล้วยิ่งชั้นรู้ว่าเพื่อนของชั้นก็รักเขาชั้นก็พยายามหลีกทางให้เพื่อนของชั้นได้มีเวลาอยู่กับเขา เวลาที่เจชวนชั้นไปไหนชั้นก็เลยจะให้เพื่อนคนนี้ไปกับเจแทน ชั้นคิดว่าทำแบบนี้จะลืมเขาได้ แต่ไม่เลยมันกลับทำไห้ชั้นยิ่งเจ็บมากขึ้น ทุกวันนี้ชั้นก็ยังเขียนไดอารี่ถึงเขาอยู่มันใกล้จะเต็มเล่มแล้ว ต่อมาตอนม3.เทอม2ดูเหมือนว่าชั้นจะได้กลับมาอยู่ในกลุ่มเหมือนเคยแต่ว่ามันก็คงจะสายเกินไปแล้วเจไม่ได้สนิทกับชั้นอีกแล้วแต่เขากลับสนิทกับเพื่อนคนนั้นไปซะแล้ว เขาสองคนดูสนิทกันมากสนิทกันจนถึงขั้นเขียนว่า เจกับรันเรารักกัน บนกล่องดินสอของรันเพื่อคนนั้น ชั้นคงกลับมาสายไป ตอนนี้ชั้นได้แต่แอบมองเขาได้แต่แอบเก็บรอยยิ้มของเขา เวลาผ่านไปอีกเหลือแค่ไม่กี่อาทิตย์เราก็จะต้องสอบขึ้นม4.แล้ว และต่อมาเขาก็มาปรึกษาเรื่องหนึ่งกับชั้น เขาบอกว่าเขาได้ไปแอบชอบคนอยู่คนหนึ่งเป็นเพื่อนของเขานั่นแหละเขาถามชั้นว่าเขาควรทำยังไงจะบอกดีไหมชั้นก็เลยถามเขาไปว่า“เพราะอะไรเธอถึงได้ไปแอบรักเขา อย่างเธอมีแต่คนแอบรักน่ะเจ ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาดีมากเลยหรือเธอถึงได้แอบชอบ”เขาตอบชั้นมาว่า“ปล่าวหรอกผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หน้าตาดีหรอก เราไปแอบรักได้ยังไงก็ไม่รู้ นี่เพลงบางทีคนเราก็ไม่ได้ดูกันที่หน้าตาหรอกน่ะ” ชั้นคิดในใจว่า“ใช่...ถึงนายจะไม่ได้รักคนที่หน้าตา แต่ยังไงชั้นก็ไม่มีวันได้เป็นที่หนึ่งของนายหรอก เจ” “เพลง เพลงเป็นไรฟังเราอยู่หรือป่าว” “เอ่อ ฟังเราฟังอยู่....แล้วทำไมหละเขาให้ความหวังนายเหรอ” “อือเขาให้ความหวังเรา....แล้วตกลงว่าเราควรจะบอกเขาดีไหม” “ถ้านายมั่นใจ นายก็บอกไปเถอะดีกว่าเก็บเอาไว้แต่ถ้านายกลัวคำตอบนายก็ไม่ควรบอก” เขาหยุดคิดแป๊บหนึ่ง“อือเรารู้แล้วว่าจะบอกหรือไม่บอก ขอบใจมากน่ะเพลง”เขาเข้ามากอดชั้น ส่วนชั้นก็ได้แต่ตัวแข็งออยู่ แล้วเขาก็เดินจากไป แล้ววันต่อมาขณะที่ชั้นนั่งอยู่เขาก็วิ่งเข้ามากอดชั้นแล้วก็พูดว่า“เพลงเราทำพลาดไป เราพลาดไปแล้ว”น้ำเสียงของเขาดูเศร้ามาก “พลาดอะไรเจ นายเป็นอะไร” “เพลงเขาบอกกับเราว่า เขาชอบน่ะ แต่เป็นเพื่อนดีกว่า เราพลาดไปจริงๆเราไม่ควรบอกเขาไปเลย” ชั้นได้แต่นั่งมองเขา เขาดูเศร้าเหลือเกิน “แล้วเขาไม่ยอมคุยกับนายเหมือนเดิมเหรอนายถึงได้เสียใจขนาดนี้” “ปล่าวหรอกเขาก็คุยกับเราเหมือนเดิม แต่ว่ายังไงเราก็พลาดไปอยู่ดี เพลงลองคิดดูซิถ้าเพลงไปบอกรักกับคนที่เพลงแอบชอบแล้วคนนั้นเขาบอกว่าปฏิเสธมา เพลงจะยังคงกล้าคุยกับเขากล้าเจอหน้าเขาอีกไหม” “ถ้าเป็นชั้น...ชั้นก็คงจะหนีไปให้ไกล ไกลเท่าที่ชั้นจะทำได้” “เพลงนี่เธอเศร้ากับเรื่องของชั้นจนถึงขนาดร้องไห้เลยเหรอ” ชั้นรีบเช็ดน้ำตา“เจ...นายไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของชั้นหรอก นายไม่เคยรู้เลย” ชั้นตัดสินใจวิ่งออกมา และจากนั้นชั้นก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเหมือนว่าชั้นพยายามที่จะหลบหน้าเขา หลังจากชั้นได้อ่านวิชาที่จะสอบวันสุดท้ายเสร็จแล้ว ชั้นก็มาเขียนไดอารี่หน้าสุดท้าย

ชั้นเขียนว่า

**-3-ถึงเจ ตอนที่นายได้อ่านไดอารี่เล่มนี้ชั้นก็คงจะได้ย้ายไปเรียนต่อที่โรงเรียนในกรุงเทพแล้ว ชั้นไม่ต้องการให้นายถามอะไรชั้นหลังจากอ่านไดอารี่แล้วไงชั้นถึงได้ตัดสินใจเอาไดอารี่เล่มนี้มาว่างไว้ ไม่ได้ให้นายด้วยตัวเอง เจไดอารี่เล่มนี้ทุกตัวอักษรชั้นเขียนมันด้วยความรู้สึกนึกคิดที่มันออกมาจากใจ  ก็เหมือนกับที่นายเคยพูดว่านายพลาดไงนายพลาดที่บอกรักผู้หญิงคนนั้น แต่สำหรับชั้นชั้นไม่ได้พลาดน่ะเจ ชั้นได้บอกรักคนที่ชั้นแอบรักแล้วแต่ชั้นไม่ต้องการคำตอบจากคนคนนั้นต่างหาก เพราะว่าชั้นรู้คำตอบอยู่แล้ว ชั้นรู้ว่าชั้นกับนายเราเป็นได้แค่ไหน เจชั้นรู้ว่ายังไงเราก็เป็นได้แค่เพื่อน ชั้นไม่ขอให้นายมารักชั้น แต่ชั้นขอให้ชั้นมีนายไว้ให้รักก็พอแล้ว  เจนายเจ็บที่ผู้หญิงคนนั้นปฏิเสธนายนายเคยถามชั้นว่าถ้าเป็นชั้นชั้นจะทำยังไง ชั้นขอตอบนายว่า ชั้นแอบรักนายมาตลอด2ปี ทั้งๆที่นายไม่เคยรู้เลย นายไม่เคยสนใจชั้นเลยสักนิด ชั้นไม่เจ็บกว่านายอีกเหรอ เพราะฉะนั้นนายต้องสู้ต่อไปน่ะเอาชนะใจผู้หญิงคนนั้นให้ได้ เจนายเป็นคนที่ทำให้ชั้นรู้ว่าความรักเป็นยังไง นายเป็นคนแรกที่ชั้นรักแต่ชั้นสัญญาน่ะว่าจากนี้ชั้นจะลืมนายให้ได้เลยV_V                                                        รักเสมอน่ะเพื่อน

จากเพลง

ตอนนั้นเจยังไม่ได้ออกมาจากห้องสอบ มันก็เป็นโอกาสที่ดีเลยที่ชั้นจะแอบลาเพื่อนๆในกลุ่มโดยไม่ให้เจรู้ “ทุกคนเราต้องไปแล้วน่ะ เราจะไม่ลืมเลยว่าเรามีเพื่อนๆที่ดีแบบพวกเธอ เราจะคิดถึงพวกเธอทุกวันน่ะ” “เพลงนี่เธอจะไปเมื่อไหร่พวกเราอยากไปส่งเธอที่บ้าน” “ก็พรุ่งนี้ตอน7โมงเช้า” “นี่แล้วเธอจะไม่บอกเจเหรอว่าจะไปแล้ว” “อ๋อเดี๋ยวเราบอกเองแหละพวกเธอไม่ต้องบอกเจหรอกน่ะ...งั้นเราไปก่อนน่ะต้องรีบไปเตรียมของ” แล้วชั้นก็เดินไปที่ล็อกเกอร์ของเจชั้นเอาไดอารี่ไปวางเอาไว้หน้าล็อกเกอร์ ลาก่อนน่ะเจ  เช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อนๆก็มาส่งเพลง“เพลงนี่เธอจะไปจริงๆเหรอ”ชั้นพยักหน้าแทนคำตอบ ชั้นมองหาเจแต่ก็คิดได้ว่าเจคงไม่รู้ว่าเราจะไปเมื่อไหร่เขาคงไม่มาหรอก “เออแล้วนี่มีใครบอกเจหรือยังทำไมเจยังไม่มา”รันพูดขึ้น“ไมต้องหรอกเพื่อนๆไม่เป็นไร...เออชั้นต้องไปแล้วหละ” “เพลง! เดี๋ยวก่อนซิ....” ชั้นเห็นว่าเจมาเขาตะโกนเรียกชั้นแต่เจขอโทษน่ะชั้นไม่อยากรู้คำตอบอะไรอีกแล้ว ลาก่อนน่ะเจ

แล้วรถก็เคลื่อนออกห่างไปเรื่อยๆ....จนชั้นมองไม่เห็นพวกเขา...................