เล่ห์ร้าย ใจลวงรัก sj snsd shinee F(x) etc

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ความทรงจำในวัยเด็ก 50%

" แม่รักหนูนะ แทยอน "

�

หญิงสาวผู้เป็นแม่ก้มลงจูบหน้าผากของทารกตัวน้อยที่นอนหลับตาพริ้มในเปล�

�� � ก่อนจะสวมสร้อยคอที่นำเธอติดตัวมาด้วยให้แก่ลูกสาว

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูคือลูกรักของแม่เสมอ" มือบางสัมผัสใบหน้าของผู้เป็นลูกอย่างแผ่วเบา �
�� � �
�� � และยกขึ้นมาปาดน้้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด


"ได้เวลาแล้ว ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มผู้รออยู่หน้าประตูเดินมาพาหญิงสาวออกไป

�� �เพราะเขารู้ว่าถ้าปล่อยไว้หญิงสาวคงไม่ยอมออกไปไหนแน่

"เราพายัยหนูไปด้วยไม่ได้หรือคะ ฉันทำใจไม่ได้ที่ต้องปล่อยแกไว้ที่นี "

�� � � หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและจ้องหน้าชายผู้เป็นสามี
�� �
� ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ ก่อนจะรวบตัวของหยิงสาวมากอดไว้

"คุณก็รู้ว่าเราทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่ใช่เพราะผมรังเกียจเด็กคนนี้ แต่เป็นเพราะแม่ของคุณไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเด็กคนนี้เป็น

ลูกคุณ คุณเข้าใจใช่มั้ย"

"แต่เขาเป็นลูกฉันนะคะ"

"เอาเถอะ ยังไงซะคุณแม่คุณก็จะดูแลเขาเป็นอย่างดีเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะตกเครื่องเอา"

ชายหนุ่มผละออกจากหญิงสาวและโอบไหล่เดินออกไปด้วยกัน แต่เมื่อก้าวถึงประตูหญิงสาวก็หันกลับมามอง

ทารกน้อยอีกครั้ง

"แม่ขอโทษนะ แทยอน"

8 ปีต่อมา

เพล้ง�

�

จานเซรามิคใบใหญ่ถูกขว้างใส่ เด็กสาวร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างโต๊ะอาหาร

�

แม้ว่าเธอจะหลบได้แต่ก็ถูกเศษของมันบาดที่ขาจนเลือดซึม แต่เด็กสาวก็ยังยืนตัวสั่นอยู่เหมือนเดิมโดยไม่ร้องไห้ออกมา

�

ทำให้เด็กสาวอีกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารหน้าบูดบึ้งอย่างเสียอารมณ์

"คุณย่าคะ ดูสิคะโดนขนาดนี้แล้วมันยังกล้าทำอวดดี มันไม่เห็นหัวคุณย่าแล้วแน่ๆเลยค่ะ"

"จองหองนักนะ ไปเอาไม้เรียวมาให้ฉัน" �หญิงวัยกลางคนหันไปสั่งคนรับใช้ที่ยืนอยู่เสียงเข้ม

แต่ผู้ถูกสั่งก็ลังเลใจด้วยความสงสารเด็กน้อยที่ยืนอยู่

"ฉันบอกให้ไปเอาไม้เรียวมา ไม่ยินหรือไง"

"แต่ เอ่อ คุณผู้หญิงคะ ดิฉันว่าแค่นี้แทยอนมันก็เจ็บมากแล้วนะคะ" สาวใช้ที่ค่อนข้างมีอายุมากที่สุด กล่าวคัดค้านอย่าง

กล้าๆกลัวๆ

"แค่นี้มันยังไม่เจ็บหรอก มันหน้าด้านหน้าทนพอๆกับพ่อมันนั่นแหละ"

เด็กสาวซึ่งถูกด่าว่าถึงบุพการี ได้แต่ยืนกำมือแน่นและกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์จนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด

"คุณย่าคะ มันด่าคุณย่าในใจแน่เลยค่ะ ยุนดูหน้ามันก็รู้แล้ว" ยุนอาวิ่งไปเกาะแขนผู้เป็นย่าและพูดจาใส่ไฟผู้ที่นับได้ว่าเป็น

พี่สาวแท้ๆของเธอ

"นี่แกด่าฉันใช่มั้ย นังแทยอน"

�

ผู้เป็นย่าตรงเข้าไปกระชากแขนเด็กสาวอย่างแรงจนทำให้ร่างบางเซไปตามแรงกระชาก

"เก่งนักหรือไงแกน่ะ โธ่เอ้ย สันดารต่ำเหมือนพ่อแกไม่มีผิด"

แทยอนหันควับขึ้นมาจ้องหน้าผู้เป็นย่าด้วยแววตาที่โกรธจัด � �คุณหญิงใช้นิ้วมือจิ้มหน้าผากร่างเล็กอย่างแรงจนเกิดรอย

แดงเป็นจ้ำๆ

"ไม่ต้องมามองหน้าฉัน วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายคามือเลยคอยดู เอาไม้เรียวมาให้ฉันเดี๋ยวนี้"

ยุนอาถือไม้เรียววิ่งมาให้ผู้เป็นย่าของเธออย่างรวดเร็ว

"นี่ค่ะคุณย่า ตีมันให้ตายไปเลยค่ะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสะใจ และหันไปทำสีหน้าสะใจให้เด็กสาวที่ยืนอยู่

"น่ารักมากเลยจ้ะ หลานย่า" �ผู้เป็นย่ากล่าวชื่นชมหลานสาว ก่อนจะหันมาหาเป้าหมายที่ยังยืนจ้องหน้าเธออยู่

"แกตายแน่"


ไม้เรียวถูกฟาดลงไปยังร่างของเด็กสาวซ้ำไปซ้ำมาจนเลือดซึมออกมาหลายแห่ง แต่เด็กสาวก็ยังไม่ร้องสักแอะ

ทำเพียงกัดฟันแน่นเพื่อกลั้นความเจ็บปวดเท่านั้น �คนรับใช้ที่ยืนมองหลายคนไม่กล้าแม้แต่จะมองเพราะสงสารเด็กสาว

จับใจแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

คุณหญิงจ้องคนที่กำลังถูกฟาดด้วยความขัดใจที่เด็กสาวไม่ร้องออกมา

"อวดเก่งนักนะ มาดูซิว่าแกจะเก่งได้สักกี่น้ำ" เธอง้างมือจะฟาดอีกครั้งแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงสาวใช้คนสนิทวิ่ง

หน้าตาตื่นมาบอกเธอ

"คุณหญิงคะ แย่แล้วค่ะคุณคิมบอมกับคุณคิมโซอึนมาค่ะ"

"อะไรนะ มาได้ยังไงฉันไม่ได้นัดสักหน่อย"

"ไม่ทราบสิคะ แต่ว่าทั้งสองท่านมาขอพบคุณหญิงบอกว่าจะพาลูกชายมาแนะนำให้รู้จักค่ะ"

คุณหญิงมองเด็กสาวที่ยังยืนกอดออกอยู่ก่อนจะยื่นไม้เรียวให้สาวใช้

"พามันไปให้ไกลๆไป ฉันไม่อยากให้มันอยู่เสนียดในตึกใหญ่ของฉัน"

บรรดาสาวใช้รีบพากันเข้าไปดูแทยอนและพาไปทำแผลที่ตึกเล็กซึ่งเป็นที่พักของเด็กสาว

"ยุนอา หนูไปแต่งตัวสวยนะเดี๋ยววันนี้ย่าจะแนะนำว่าที่คู่หมั้นให้รู้จัก"

ผู้เป็นย่าบอกหลานสาวและเดินไปพบผู้มาเยือนที่ห้องรับแขก

"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" ยุนอายกมือไว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม สองสามีภรรยาต่างก็อมยิ้มในความน่ารักน่าชังของเด็กน้อย

"หนูยุนอากับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย ดิฉันนึกว่าอยู่ที่อเมริกากับคุณมิยองซะอีก"�คุณหญิงยิ้มเบาและลูบหัวหลานสาวอย่างเอ็นดู

"ก็ตั้งแต่ที่พ่อของแกเสียเมื่อปีที่แล้วนี่ล่ะค่ะ ดิฉันกลัวว่าหลานจะเป็นภาระให้มิยองเปล่าๆเพราะทางนั้นยังทำงานหนักอยู่

เลย ก็เลยเอามาอยู่ด้วยที่นี่ล่ะค่ะ"

"ก็ดีนะคะ ตาคิบอมเองก็คงจะอยากเจอน้องเหมือนกันนะคะ ดูสิหนูยุนอาน่ารักแต่เด็กอย่างนี้โตขึ้นมาคงสวยน่าดูเลย"

"เอ๊ะ ว่าแต่ตาคิบอมไปไหนคะ ว่าจะแนะนำว่าที่คู่หมั้นให้รู้จักสักหน่อย" คุณหญิงทำหน้าสงสัย เพราะไม่เห็นเด็กชายที่

กล่าวถึงเลย

"ตาคิบอมแกคงเขินน่ะค่ะ เลยบอกให้พ่อกับแม่คุยกันไปก่อนเดี๋ยวจะเข้ามาตอนช่วงอาหารว่างค่ะ" โซอึนตอบคำถามและ

พูดคุยกับคุณหญิงอย่างสนุกสนาน �



เด็กสาวที่ยืนแอบมองบรรยากาศครื้นเครงในห้องรับแขกผ่านพุ่มไม้ถอนหายใจเบาๆ และหันไปนั่งกอดเข่า

ก่อนจะร้องไห้ออกมา

"หนูก็เป็นหลานคนหนึ่งของคุณย่า แต่ทำไมหนูถึงไม่มีสิทธิ์ได้รับความรักแบบนี้บ้าง"

"เธอเป็นใคร" เสียงของเด็กผู้ชายดังขึ้นทำให้แทยอนเงยหน้าขึ้นมามองรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร

"ใครน่ะ"

"ฉันอยู่นี่"

"อยู่ไหน"

"บนนี้ไง" แทยอนเงยหน้าขึ้นไปมองบนต้นไม้และก็ต้องแปลกใจ

เด็กผู้ชายผิวขาว แก้มป่อง ยิ้มให้เธออย่างจริงใจ รอยยิ้มที่เธอไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนมันทำให้เด็กสาวถึงกับ

ยิ้มตามไปด้วย�ทั้งที่เธอไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน

"ตกลงเธอเป็นใครเนี่ย"

"ฮะ ฉัน ถามฉันเหรอ"

"ก็อยู่กันแค่สองคนจะให้ฉันถามใคร" เขาพูดและขำความเหลอหลาของอีกฝ่าย �

แทยอนส่ายหน้าเบาๆและหันหลังจะเดินหนี

"เฮ้ยๆๆ อย่าพึ่งไปสิ" เด็กหนุ่มตะโกนเรียกเธอไว้

"ไม่ล่ะ ฉันจะกลับแล้ว"

"แต่ถ้าเธอไป" เด็กชายหยุดพูดไปอย่างๆอาย

"แล้วฉันจะลงยังไงล่ะ" แทยอนหันกลับมาจ้องเด็กหนุ่มก่อนจะขำออกมา

"นี่นายลงไม่ได้เหรอ" เด็กชายหน้าแดงแปร๊ด ก่อนจะพูดด้วยความอาย

"ก็ ก็ ก็ประมาณนั้น"

"แล้วขึ้นไปได้ยังไง"

"ก็ทีแรกมันมีบันได้ขึ้น แต่พอฉันหลับไปแป๊ปเดียวตื่นมา ก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนแล้ว"

แทยอนหัวเราะเบาๆเพราะบันไดนั้นเธอเป็นคนเอาไปเก็บเอง เพราะไม่คิดว่าจะมีคนจำเป็นต้องใช้แล้ว

"ฉันเอาไปเก็บเองแหละ"�

"อ้าว แล้วฉันจะลงยังไงล่ะ" เด็กชายแก้มป่องพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ด้วยความกลัว

"โดดลงมาสิ"�

"อะไรนะ"

"ฉันบอกว่าให้โดดลงมาสิ"

"จะบ้าเหรอโดดไปก็ตายสิ" เขาเถียงกลับอย่างไม่เห็นด้วย

"ฉันจะรับนายเอง" แทยอนพูดน้ำเสียงจริงจัง

"จริงนะ"

"อือ อย่าปอดแหกไปหน่อยเลย นายเป็นผู้ชายนะ"�

เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกๆ และลุกขึ้นยืนด้วยขาสั่นๆ แต่ภาพจากเบื้องล่างทำให้เขากลัวได้ไม่น้อย ถึงเขาจะเป็นผู้ชายก็เถอะ

"จะโดดแล้วนะ"

"อย่าลีลาน่า โดดเร็วๆ" แทยอนเร่งให้อีกฝ่ายรีบโดดลงมา เพราะเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่นานกว่านี้ได้

ตุบ

ร่างของเด็กชายล้มทับลงมาบนร่างของแทยอน ทำให้แผลที่ถูกตีเมื่อครู่เพิ่มความเจ็บมากขึ้น

แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอตกใจไปเกินกว่าที่ตอนนี้ �ปากของเธอและเขาประกบกันอยู่ �

เด็กหนุ่มเองก็ดูตกใจไม่แพ้กันจนลืมความเจ็บปวดจากการกระโดดลงมาเมื่อครู่

แทยอนผลักคนที่ทับอยู่ออกอย่างแรงจนคนที่ถูกผลักออกกระเด็นไป

"นาย นาย จำไว้เลยนะ" เธอรีบลุกขึ้นวิ่งหนีไปทันที

เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นจะวิ่งตามไปแต่ก็มองไม่เห็นร่างบางของเด็กสาวแล้ว

เขาจึงยกมือขึ้นมาจับริมฝีปากเบาๆและยิ้มออกมา

"ยัย เด็กแก่แดดเอ๊ย"�

�
�

�