คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...3...ลูกหนี้
“พี่ชินดงแล้วเราจะเอาไงต่อไปฮะ”ซองมินถามผู้พี่ที่ดูยังอารมณ์(เสีย)ค้างอยู่
“หืม ก็คงต้องซื้อใหม่น่ะสิแต่เราจะไปยอมเสียเงินเด็ดขาด”ชินดงเหล่ไปมองต้นเหตุที่นอนอยู่บนพื้นถนน
“ฮยอกไปลากยัยนั้นเข้ามาด้วยส่วนรถกับตู้ก็...ปล่อยไว้แบบนั้นนั่นแล่ะ”แล้วชินดงก็เดินเข้าครัวไป
“โดนใช้อีกและ อึบ!หนักเหมือนกันนะเนี้ย”ฮยอกแจจับคนเมาแล้วขับก่อนหลับคาถนนหิ้วปีกขึ้นมาแล้วลากเข้าร้าน เพราะตัวเขาสูงน้อยกว่าคนเมานั้นเอง
ในร้าน
“วางไว้ไหนดีอะซองมิน”ฮยอกของความเห็นเพื่อนที่กำลังจักโต๊ะต่อ
“เอาไว้ในโต๊ะในสุดแล้วกันนะ”แล้วซองมินก็หันไปะต่อจนเสร็จ(ขยันจริงๆ)
กริ้ง!
“ร้านเปิดรึยังค่ะ”ลูกค้าคนแรกของร้านเข้ามา ซองมินจึงดูนาฬิกานี้มันพึ้ง9โมงเอง
“ยังไม่เปิดครับ...จะสั่งไว้แล้วค่อยมาเอาก็ได้นะครับเพราะเค้กยังอบไม่เสร็จ”
“อ้อค่ะ แล้วถ้าเป็นคุกกี้อันนั้นซื้อได้เลยไหมคะ”เธอชี้ไปทางคุกกี้ฟังทองนั้นเอง
“ถ้าเป็นอันนั้นซื้อได้เลยครับจะรับกี่ห่อดีฮะ”นี้พึ่งจะเป็นลูกค้าคนแรกก็ขายคุกกี้สุดเลิฟก็ขายได้แล้ว กระต่ายปลื้ม^^
15.00น. (เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก)
“ขอบคุณมากนะครับโอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ”เสียงส่งแขกของฮยอกดังขึ้นหลังจากลูกค้าคนสุดท้ายออกจากร้านวันนี้ทั้งวันเขาต้องตอบคำถามสุดฮิต นั้นตู้ใครหรอค่ะ นั้นรถของใครค่ะ เกิดอะไรขึ้นที่หน้าร้านครับ
“อื้มมมมม”เสียงตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาเมื่อยปากมากกว่าปกติ
“อ้าว คุณหายเมารึยัง”ซองมินถามแต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ
“คุณ ฮะ”
“ที่นี้ที่ไหน”เอ่ยถามเสียงเรียบ
“คุณจำอะไรไม่ได้เลยหรอ”ฮยอกแจได้รับการส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“งั้นคุณก็จำไม่ได้น่ะสิ ว่าขับรถมาชนตู้ของพวกเราซะยับเลยน่ะ”
“ห๊ะ จริงหรอผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ”
“ขอโทษหรอ ขอโทษแล้วมันได้ตู้กลับมาไหม”ทีนี้กลายเสียงเสียงของชินดง ที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ละ...แล้วจะให้ผมทำยังไง”หนุ่มหน้าสวยทำหน้าเศร้า
“จ่ายมา”
“อะไรนะ”
“จ่ายมาไง ค่าตู้ที่นายทำพังน่ะ”
“ผะ...ผมมะ...ไม่มีเงินหรอก”ขอบตาของคนหน้าสวยเริ่มมีน้ำใสๆนองออกมา ทำให้อารมณ์คนเดือดจางลง แต่ยังไงเรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ
“ยะ...อย่ามาตลก รถที่นายขับมาแพงน่าดูเหมือนกันนะแล้วจะไม่มีเงินได้ยังไง”
“รถนั้น เป็นของเพื่อนผมยืมมาขับ....เอางี้ไหมให้ผมมาทำงานที่นี้หักค่าตู้จากเงินเดือนผมไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมด”คนต้นเรื่องเสนอความคิด
“อื้มมมมมม นายแน่ใจนะ งั้นก็ได้หักเงิน30%ทุกเดือนจนกว่าหนี้จะหมดถ้าหากนายคิดหนีแล่ะก็ขอบอกว่าอย่า ไม่ฉะนั้น....”ชินดงยกนิ้วโป้งกดเลื่อนไปตามลำคอ และพยายามทำหน้าให้ดูโหดที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่มันช่างน่าขำสำหรับคนโดนขมขู่
“เริ่มงานตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป นายต้องมาให้ทันจัดร้านนั้นคือเวลา8โมงเพราะร้านเปิด10โมง เข้าใจมั้ย ส่วนเรื่องงานของนาย ไว้พร่งนี้ซองมินจะเป็นคนแนะนำให้เองเอาแล่ะ วันนี้แยกย้ายกันกับบ้านได้ อ้อ!แล้วรถของนายชั้นจะดูแลให้เองไม่ต้องเป็นห่วง”
“หมายความว่าไง”เสียงปรี๊ดแหลมขึ้นทันที
“ไม่เข้าใจภาษาคนรึไง ก็หมายความว่าชั้นจะยึดรถนายเอาไว้ไงเพราะถ้านายหนีไปจะว่ายังไงหมดหนี้เมื่อไหร่ชั้นจะคืนให้ทันที ห้ามค้านอะไรใดใดทั้งสิ้น เข้าใจไหมคุณลูกหนี้”
“ชั้นบอกแล้วไง ว่ามันรถเพื่อนน่ะ”เสียงแหลมตวัดไม่พอใจ
“แล้วไงเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว เพื่อนายคงไม่ว่าอะไรหรอก”
“นายนี้มัน......”ไม่ทันได้พูดต่อ
“เป็นลูกหนี้อย่ามาหือ ทำตามที่บอกซะ”รอยยิ้มแห่งชัยชนะได้เกิดขึ้นบนใบหวานอวบอ้วน
“แล้วพี่อะไรฮะ”ซองมินรีบแทรกขึ้นกลัวจะไม่ได้ถาม
“ฮีซอลน่ะ.....คิมฮีซอล”
“พี่ฮีซอล ผมชื่อซองมินนะฮะ ส่วนที่เก็บโต๊ะอยู่ชื่อฮยอกแจ แล้วนั้นพี่ชินดงฮะ”
“อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ”ฮีซอลยิ้มหวานให้ซองมินที่กำลังยิ้มหวานไม่แพ้กันมาให้ เจ้าของรอยยิ้มไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทำให้ใครบ้างคนหายใจสะดุด
“เอาแล่ะ แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้วหวังว่าพรุ่งจะได้เจอนายนะคุณลูกหนี้อย่าหนีไปไหนซะล่ะ”ชินดงบอกพรางขยับรอยยิ้ม
“เออ รู้แล้วน่ะไม่ต้องย้ำหรอก”ฮีซอลพูดเสียงแข็ง
“งั้นนายไปได้และชั้นจะปิดร้านไปๆๆๆๆ”ชินดงไล่อย่าไม่ใส่ใจ
“วันนี้พี่กลับก่อนได้เลยนะฮะ ผมขอไปเดินเที่ยวกับฮยอกแจก่อน”ซองมินขออนุญาตพี่
“อื้อ อย่ากลับดึกมากแล้วกัน”เมื่อคนเป็นที่อนุญาตซองมินรีบช่วยฮยอกแจเก็บหน้าร้าน
ส่วนชินดงแยกไปล้างครัวด้านใน สามแรงช่วยกันแข็งขันเป็นภาพที่น่าประทับใจยิ่งนัก ในเวลาไม่นานร้านทั้งร้านก็สะอาดเรียบร้อยไฟถูกดับจากด้านในไล่มาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าร้าน......
“เฮ๊ยนาย.....!!”
เกิดการอัพผิดเล็กน้อยเลยเข้ามาอัพใหม่เจ้าค้า
ความคิดเห็น