คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 ทำไมกลายเป็นแบบนี้
Chapter 2 ทำไมกลายเป็นแบบนี้
เช้าวันใหม่ที่แสนจะ(ไม่ค่อย)สดใสเพราะปวดเหมื่อยไปทั้งตัว ฉันลืมตาขึ้นแต่แสงที่ระเบียงห้องทำให้ฉันค่อยๆปรับสายตาให้อยู่ในระดับที่เห็นได้ชัดก่อนจะบิดขี้เกียจทำไมมันปวดไปทั้งตัวนะ วันนี้วันศุกร์นี่นาต้องรีบไปโรงเรียนแล้ว ฉันคิดก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงนอนแบบคนปกติเขาทำกันน่ะนะ แล้วก็รีบเข้าห้องน้ำทันที
เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็รีบแต่งตัวโดยใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนที่มีเนกไทประกอบบวกกับกระโปรงลายสก๊อตและฉันก็เดินออกจากห้องมาหาอะไรทานก่อนไปโรงเรียนในวันนี้
กุกกัก..กุกกัก..กุกกัก..กุกกัก..
ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ในห้องครัวและกลิ่นหอมชุยลอยมาแตะจมูกทันที คิดแล้วน้ำลายไหล แต่เอ๊ะ!!เสียงและกลิ่นมันมาได้ไงน้าทั้งทีเราก็อยู่คนเดียวหรือว่าพวกเจ้าหญิงอีกสามคนมารับฉันไปโรงเรียนพร้อมกัน เฮ้ย!!!ลืมสนิทเลยว่าห้องๆนี้น่ะนอกจากฉันแล้วยังมีไอ้ขี้กวนประสาทด้วยและเมื่อคืน โอ้ย!ไม่อยากจะคิด
“อ้าว!ตื่นแล้วเหรอยัยขี้เซา เอ้า!เอาไปซักให้ฉันตอนเย็นเดี๋ยวนี้”
ไอ้บ้าเอ๊ย!นอกจากจะบ้าแล้วยังคิดว่าตัวเองน่ะใหญ่นักเหรอไง หน็อยแหนะกล้าดียังไงมาโยนเสื้อของตัวเองให้ฉันแล้วยังมีหน้ามาออกคำสั่งให้ซักให้อีก รู้จักคริสตัลคนนี้น้อยไปซะแล้ว
“นี่นายคิดว่าฉันเป็นเมดให้นายงั้นเหรอ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ซัก”
“จะซักหรือไม่ซัก”
“ไม่โว้ย”
“ฉายาเจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างเธอคงไม่เหมาะคงจะต้องเปลี่ยนเป็นเจ้าหญิงขี้โวยวายแล้วล่ะถึงจะเหมาะ”
ไอ้บ้า! มาหาว่าฉันขี้โวยวายงั้นเหรอ
“เอาไง กรุณาบอกเหตุผลมาให้ฉันฟังหน่อยเหอะว่าทำไมฉันต้องซักให้นายด้วย”
“เหตุผลมันไม่น่าฟังนะเธอจะฟังเหรอ???”
ไม่ชอบเลยท่ากวน(ทีน)ของเขาเนี่ย
“ใช่แล้ว”
“ก็ใครไม่รู้ที่นอนกับฉันเมื่อวานนอนน้ำลายยืดเปื้อนใส่เสื้อฉันน่ะสิ เธอพอจะเริ่มเห็นภาพลางๆหรือยัง”
“เหอะ เสียใจพอดีเมื่อคืนฉันไม่ได้นอนกับนะ..O_O”
“จะแก้ตัวว่าไงดีล่ะทีนี้”
“กะ..ก็ได้เจ้าหญิงอย่างฉันไม่มีคำว่าแก้ตัวในหัวสมองอยู่แล้ว”
แล้วสุดท้ายฉันก็มาโรงเรียนครบสามสิบสองไม่ขาดไม่เกิน สงสัยฟ้าดินกำลังเล่นตลกกับฉันอยู่แน่ๆ วันนี้ตอนเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยเพราะกว่าฉันจะยอมตกลงซักเสื้อให้เขาก็ปาเข้าไปเกือบถึงเวลาเคารพธงชาติ แถมตอนที่ฉันเดินเข้ามาโรงเรียนกับนายเฮเซลก็มีกลุ่มพวกผู้หญิงมองกันแบบส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้ฉันส่วนพวกผู้ชายที่ชอบฉันก็ส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้เฮเซล โอ๊ย! ไม่เคยกังวลขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย และฉันกับเฮเซลก็ต้องเดินคู่กันอย่างนี้จนว่าจะถึงห้องเรียนอีก
นักเรียนห้องฉันที่ก่อนหน้านี้เคยสุมหัวซุบซิบนินทากัน(เพราะคาบนี้เป็นคาบโฮมรูมอ่ะ ครูเลยปล่อยให้ตายสบาย)ก็หันมามองผู้มาใหม่(ฉันกับเฮเซล)เป็นจุดโฟกัสเดียวแล้วบางคนก็เริ่มซุบซิบกันซะดัง เท่าที่ฉันได้ยินก็คงจะประมาณ
…มาด้วยกันได้ไง…
…เป็นแฟนกันหรือเปล่า….
…หรือว่าเฮเซลจะมาเปิดตัวแฟนตัวจริงอย่างจริงจัง…
ใครว่าฉันเปิดแฟนตัวจริงเขาล่ะยะแต่ถึงยังไงก็เป็นแฟน(ปลอมๆ)อยู่ดี โฮะๆๆๆฐานะเยอะกว่าพวกหล่อนย่ะ และที่แย่ไปกว่านั้นคือ
…หน็อยบังอาจมาแย่งเฮเซลของฉัน แม่จะจับสั่งสอนให้เข็ด…
…นึกว่าเป็นเจ้าหญิงแล้วฉันจะกลัวเหรอ…
ทนไม่ไหวแล้วโว้ย! ฉันที่อยากจะระเบิดอารมณ์ก็ระงับไว้ทันก่อนจะขอตัวนายเฮเซลไปหาเพื่อนๆที่ยังส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นเต็มทีแล้วค่อยเดินไปหา
“หวัดดี”ฉันทักออกไปอย่างไม่คอยเต็มเสียง
“แกมากับเฮเซลได้ไง บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ว่าแล้วว่าต้องได้เล่า
“ก็...!@#$%..อย่างที่บอกนั่นแหละ”
“เฮ้ย! เอาจริงเหรอเนี่ย แหมเพื่อนฉันจะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วสินะ”โมเรีย
“แล้วคริสก็มีแฟนหล่อด้วยอีก”แอนนา
“แหม! นี่ยัยคริสคนนี้ถ้าแกไม่เอาก็บอกฉันเป็นคนแรกนะฉันจะได้เสียบต่อ”T_Tยัยเชอรี่
“น้อยๆหน่อยนะ พวกแกไม่เข้าใจที่ฉันบอกเมื่อกี้หรือไงไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ”
“แต่ก็เป็นแฟนปลอมๆ”แอนนา
“ความสัมพันธ์ของแกสองคนอาจจะคืบหน้าก็ได้”โมเรีย
“จากแฟนปลอมๆ”เชอรี่
“ก็กลายเป็นแฟนจริงๆ”โมเรีย
“ไชโย้!!!”จะตะโกนหาพระแสงทำไมวะ
O___O;;..O___O;;..หน้าฉันกับแอนนา
O__O???????? หน้าคนทั้งห้อง
“ขอโทษไม่มีอะไร”
โมเรียบอกขอโทษพวกเพื่อนๆที่ตกใจกับการกระทำของเธอกับเชอรี่
ฉันเหลือบเห็นนายเฮเซลที่หันมาดูเหตุการณ์ เขาสบตากันฉันก่อนจะหันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและก็หัวเราะอยู่กับเพื่อนผู้หญิงสองคนของเธอที่คาดว่าคงจะสนิทกันมากจนถึงขั้นเล่าความลับของกันไม่ปกปิดและก็หวังว่าเรื่องของฉันนายจะไม่บอกให้คนอื่นรู้นะ
วันนี้ฉันเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องรู้แค่ว่าวันนี้โมเรียจะมาฉันไปเป็นคู่ซ้อมให้อีกแล้ววันนี้ฉันก็คงต้องได้เจอพี่ไซท์น่ะสินะแต่ถ้าพี่ไซท์ทำใจเรื่องของฉันได้ก็ดีเพราะพี่ไซท์ก็หล่อพอๆกับนายเฮเซลนั่นแหละ เรื่องเมื่อตอนเช้าเพื่อนๆในห้องต่างมาถามฉันจนเข้าใจว่าทำไมฉันถึงได้เข้ามาในห้องพร้อมกับเขา ซึ่งฉันไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาจะมาถามฉัน ส่วนฉันก็ตอบไปโดยไม่คิดว่า ’อ๋อ เรื่องนั้นน่ะเรามาถึงโรงเรียนพร้อมกันก็เลยเดินเข้ามาพร้อมกัน’แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่เชื่อว่ามันจะแค่นั้นจริงๆผู้หญิงพวกนี้ก็ฉลาดจังเลยเนอะ
“ไปนะเชอรี่ แอนนา”
โมเรียพูดเพราะเราต้องแยกไปห้องซ้อมที่อยู่ในโรงยิม
“จ้า แล้วเจอกัน”
แอนนาบอกก่อนจะเดินออกไปกับเชอรี่
“นี่ แกทำใจได้ยัง”
โมเรียถามขึ้นเมื่อเราทั้งสองเดินมาใกล้ถึงโรงยิม
“เรื่องไร”
“ก็เรื่องพี่ไซท์น่ะสิถามได้”
“ก็ถ้าพี่ไซท์ตัดใจได้แล้วฉันจะแคร์ทำไม”
“เออ แล้วเรื่องของนายเฮ…”
“ก็ปกติ ไปเหอะ”
ฉันพูดจบก่อนจะเดินออกห่างจากโมเรียทั้งที่มันยังทำท่างงที่ฉันตอบก่อนที่มันจะพูดคำถามหมดแต่ก็ไม่ได้ซักถามแล้วเดินตามมาอย่างเงียบๆ
ตอนนี้นักเรียนที่เข้ามาซ้อมเทควันโดก็มารวมตัวกันอยู่ตรงหน้าประธานชมรม แปลกแฮะ!ทำไมวันนี้พี่ไซท์ดูมีสีหน้าเครียดๆ และฉันก็รู้สึกได้ว่ามันพร้อมที่จะระเบิดออกมาเมื่อไรก็ได้ วันนี้ทั้งคาบเวลาพี่ไซท์กับเราสบตากันพี่ไซท์ก็ดูมีสีหน้าที่หงุดหงิดไม่เหมือนทุกครั้งแต่พอหันไปหาคนอื่นก็ปกติดี หรือว่าพี่ไซท์จะโกรธฉันที่มีแฟน(ปลอมๆ)แล้วเลยหงุดหงิด
“วันนี้นะครับ เราจะฝึกซ้อมทักษะที่เรียนกันไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แต่ว่าคาบนี้เราจะต้องเปลี่ยนคู่ซ้อมพร้อมแล้วก็เปลี่ยนคู่ได้”
ฉันเห็นหลายคนกำลังหาคู่ซ้อมอยู่ในนั้นฉันก็เห็นโมเรียเดินไปหาพี่ไซท์คงจะขอคู่คู่กับพี่เขามั้งเพราะผู้เรียนจะมีเศษหนึ่งคนที่จะต้องคู่กับผู้ฝึก
จึก จึก
เหมือนมีอะไรมาสกิดตรงไหล่ฉัน พอฉันหันไปก็พบว่าเป็นเพื่อนห้องเดียวกับฉันนั่นเอง ถ้าจำไม่ผิดเธอก็คงจะเป็นคนที่รวมอยู่ในกลุ่มที่คุยกับเฮเซลเมื่อเช้านั่นเอง แต่ถึงอยู่ห้องเดียวกันยังไงฉันก็ไม่รู้จักชื่อของเธอหรอก
“สวัสดี ฉันชื่อเชลแล็ก(shellac)เราอยู่ต้องเดียวกันนี่”เชลแล็กงั้นเหรอ
“อ้อ เช่นกัน ฉันชื่อคริสตัล”
“แหม! ไม่ต้องแนะนำตัวเองหรอก มีที่ไหนใครๆจะไม่รู้จักเธอ ก็เธอคือหนึ่งในเจ้าหญิงที่น่าถ้าจำไม่ผิดเธอเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งใช่ไหม”
“ใช่ มีไรเหรอ”
“เห็นเธอยังไม่มีคู่เลยจะมาเป็นคู่ด้วยน่ะ”จริงสิฉันยังไม่มีคู่เลย
“อืม”
ยี่สิบนาทีผ่านไปเธอก็ชวนฉันคุยตอนฝึกซ้อม ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้ายัยเชลแล็กจะพูดเรื่องคนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวโยงกับอีตาบ้าเฮเซล
“เธอรู้ยังนะว่าเฮเซลกับโซลาคบกันมานานแล้วน่ะ”
โซลาหรือโซคือคนที่ฉันเห็นเมื่อตอนเช้าที่นั่งอยู่กับเฮเซลและก็ยัยนี่ ด้วย คบกันนานแล้ว ยัยนี่จะบอกอะไรกันแน่เนี่ย
“….”ฉัน
“เนี่ยนะ! ความรักของทั้งคู่กำลังไปได้สวยเลย แต่ฉันได้ข่าวมาว่า”ว่าไรล่ะ เงียบทำไมใจสั่นไปหมดแล้วนะ “ว่าคู่นี้ทะเลาะกันหนักเลย เห็นโซมาเล่าให้ฉันฟังว่าเฮเซลน่ะแอบไปคบกับคนอื่นและเห็นว่าเธอคนนั้นเพิ่งไปหักอกพี่ไซท์ด้วยนะ เธอพอจะรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร” ฉึก จื้ดเลยอ่ะ
“คะ..คือว่า”ฉัน
“ทุกคนมารวมตัวกันได้แล้ววันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ คือพี่มีธุระสำคัญต้องไปเคลียร์ต่อ”
เสียงพี่ไซท์ที่ดังออกมาพร้อมหน้าตาเคร่งครัดที่มีเหงื่อออกเต็มหน้า ว่าแต่ไอ้ธุระสำคัญนี่มันคืออะไรกันวะเพราะถึงสำคัญแค่ไหนพี่ไซท์ก็ยังแยกแยะออกว่าเวลานี้มันคือเวลาอะไร แต่มันคงจะสำคัญจริงๆนั่นแหละเพราะพี่ไซท์ถึงเลิกก่อนตั้งสามสิบนาทีและตอนนี้ก็ประมาณ 18.30 น.
ทันทีที่เดินออกมาจากโรงยิมพร้อมโมเรีย โมเรียก็บอกว่าจะไปรอป๊ามารับที่หน้าโรงเรียนและถามฉันว่าจะกลับด้วยไหมแต่ฉันกลับปฏิเสธเพราะว่าเมื่อเช้าฉันกับเฮเซลเดินมาเนื่องจากว่าคอนโดก็อยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลเลยเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน เมื่อฉันแยกย้ายกับโมเรียเสร็จฉันก็รีบเดินไปเพราะฉันออกอีกทางประตูส่วนโมเรียไปรออีกประตูเราไม่ได้เดินไปด้วยกันและประตูมันก็ไกลกันพอสมควร ฉันจะก้าวพ้นขอบประตูโรงเรียนก็มีเสียงหนึ่งทักคนทำให้ฉันหันหลังไปมอง
“หยุดเดี๋ยวนี้เจ้าหญิง ถ้าเดินออกไปล่ะก็กลับไปไม่ครบสามสิบสองแน่”
เด็กนักเรียนผู้หญิงสามคนนั่นเองและคาดว่าน่าจะไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนคอนเซฟเพราะดูจากชุดยูนิฟอร์มที่พวกเธอทั้งสามใส่
“มีไรก็พูดมาอย่ามาลีลา”
“หน็อย!สถานการณ์อย่างนี้แล้วยังจะมาปากดีอยู่อีกเรอะ”ยัยผมสีเพลิงพูดขึ้น
“แล้วจะทำไม”
“ก็ทำอย่างนี้ไง”ยัยผมทองพูดก่อนที่เธอจะ..
เพี๊ยะO..O
“แน่จริงมาตัวต่อตัวเซ่ อย่างนี้มันหมาหมู่ชัดๆ”
ฉันได้ชิมของเหลวที่ไหลเข้าไปในปากก่อนที่จะเอานิ้วโป้งเช็ดมันออก
“จับมันไว้”
ยัยผมสีน้ำตาลที่คาดว่าจะอายุเยอะสุดสั่งยัยสองคนที่เหลือแล้วพวกเธอก็รีบเข้ามาล็อกแขนฉันคนละข้างก่อนที่ยัยผมน้ำตาลจะปรี่เข้ามาตบฉันเพื่อซ้ำตรงที่ยัยผมทองตบเมื่อกี้
“ฉันไปทำอะไรพวกเธอเนี่ย”
เพี๊ยะ
“หึ ทำไรงั้นเหรอแกก็รู้ตัวเองดี”ยัยผมสีเพลิงที่ล็อกแขนฉันพูดขึ้น
“ใช่ต่อจากนี้แกไม่ต้องมายุ่งกับพี่เฮเซลและพี่ไซท์อีก”ยัยผมทองที่ล็อกแขนของฉันอีกข้างพูดขึ้น
“และถ้ายังยุ่งอีกแกจะเจออย่างนี้”
ยัยผมน้ำตาลพูดก่อนที่จะยกฝ่ามือขึ้นมาเพื่อที่จะตบฉันอีกครั้งฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากหลับตาและเผชิญความเป็นจริง
เพี๊ยะ
ยัยสองคนที่ล็อกแขนฉันรีบปล่อยมือออกจากฉันทันทีและทำไมฉันไม่รู้สึกว่าไม่เจ็บเลยซักกะติ๊ด แถมยังรู้สึกถึงความอบอุ่นข้างหน้าฉันด้วย
“เธอสามคนเป็นใคร”
…O__O….
“ระ..รุ่น..พี่ไซท์”ใช่ผู้ชายที่มายืนรับฝ่ามือนั้นแทนฉันก็คือพี่ไซท์
“ฉันถามว่าพวกเธอเป็นใครถึงมาทำร้ายนักเรียนโรงเรียนฉัน ไม่ได้ให้เรียกชื่อฉันโว้ย”
น่ากลัวมากและก็คำพูดที่พี่ไซท์พูดมามันรู้สึก..เหินห่างไปหน่อยมั้ง..
“พะ..พวกฉันเป็นแฟนคลับของรุ่นพี่”ยัยแก่(หัวน้ำตาล)พูดขึ้น
“พวกเธอทำอย่างนี้ทำไม”
“….”
“ไสหัวไปซะ แล้วอย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกเธออีก”
“เข้าใจแล้วค่ะ”ยัยสามคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะรีบวิ่งหนีไป
“ขอบคุณค่ะพี่ไซท์”ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกผิด
“เธอก็ด้วยนึกว่าเธอเป็นรุ่นน้องที่ฉันเคยชอบแล้วฉันจะสงสารงั้นเหรอ หลงตัวเองไปหน่อยมั้ง และก็อย่าลืมสิ่งที่เธอทำไว้กับพวกฉันนะ”
พี่ไซท์พูดจบก็เดินจากไป เจ็บๆๆไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อนแล้วไอ้คำพูดเมื่อกี้ที่ว่า‘อย่าลืมสิ่งที่เธอทำไว้กับพวกฉันนะ’พี่ไซท์ยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอแถมยังทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยรู้จักกันอีก นี่พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับฉันเนี่ย!!
ความคิดเห็น