คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : พ่อ?
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Chapter 3 : พ่อ?
“อเ้าไปรับ” อุมันเปิประูเ้าไปในห้อโยที่มันยัไม่ไ้เาะประู เห้ย..มารยาทน่ะ
มีไหมวะ ทำไมไม่เาะประู่อน
“ไอ้ลูนนี้หนิ หัเาะประู่อนเป็นไหม” อุมันลาผมเ้ามาภายในห้อ ทำไมผม้อ
มา้วยวะเนี่ย ะโนไล่ออหรือป่าววะ?
“ี้เียอ่ะพ่อ” อุมันไหล่ผมให้นั่ลบนโฟา ่อนที่มันะนั่ล้าๆผม ผอ.เินมา
มออุับผมสลับันไปมา
“พ่อมอทำไมนัหนา” อุมันทำหน้าไม่่อยพอใ
“ใ่ิม แทฮยอหรือป่าว” ทำไมผอ.ถึรู้ัื่อผมอ่ะ
“ใ่รับผอ.” ผอ.เินมารหน้าผม่อนะยี้หัวผม
“น่ารันะเนี่ยเรา” ผอ.เลิยี้หัวผม่อนะยิ้มให้ผม อุมันมอผอ.แบบไม่พอใ่อนะึ
ผมเ้าไปอ มันเป็นอะไรอมันวะ
“นนี้อผม”
“แิว่าันะแย่เมียแหรือไ” ห๊ะ!! เมีย
“ผอ.รับผมยัมะ..”
“ไม่้อพูหรอแทฮยอ พ่อรู้ว่าเราอาย อ้อ..แล้วไม่้อเรียว่าพ่อว่าผอ.นะให้เรียว่าพ่อไ้”
นี่มันเรื่อบ้าอะไรันเนี่ย!! อายบ้าอายบออะไรเล่า แล้วที่สำัผมยัไม่ไ้เป็นเมียมัน้วย
แล้วให้เรียว่าพ่อนี่ืออะไร? ผมไม่ใ่ลูสะใภ้ผอ.นะ ผมไ้ะโนในใ ถึพูไป็โนัอี
“ไอุ้”
“รับ” อุมันมอพ่อัวเอโยที่ยัอเอวผมเอาไว้อยู่ มึมันหน้า้านมาอุ ผมว่า
ผมะไปประาศว่าถนนแถวบ้านใรำรุรุามาใ้หน้าอุไ้ มัน้านเหมือนัน
แถมเหมือนะ้านว่าอี้วย้ำ
“ทำไมลูถึเป็นแบบนี้” ผอ.ออ้อหน้าอุ
“แบบไหนรับ”
“แบบพ่อไลูีมาลูรัพ่อ ำไว้้านไ้อายอนะลู ั้นพ่อไป่อนนะเิามสบาย”
พูบเสร็สรรพ็เินัวปลิวออไปาห้อทันที พ่อลูู่นี้แม่เป็นอะไรันวะ ผมเาหัว
ัวเอ้วยวามสสัย อุมันับผมหันหน้าเ้าหามัน
“แทฮยอ”
“มีอะไร” มันเอื้อมมือมายี้หัวผมอย่าเมามัน ทั้พ่อทั้ลูเห็นว่าผมเป็นหมาหรือไวะ
เล่นหัวันอยู่ไ้ ผมปัมือมันออ
“ผมอถามอะไรอย่านึ” มันะถามอะไรวะ?
“อืม...ถามมาิ”
“แทฮยอว่าผมเป็นนนิสัยยัไ” ผมว่ามันน่าะรู้ัวเอนะว่านิสัยยัไ
“ถามัวเอสิ ถ้าอยารู้อ่ะ” มันับาผม่อนะยื่นหน้าเ้ามาใล้ผม มูมันับมูอ
ผมนัน ่อนที่มันะใ้มูมันลอเลียมูผมไปมา ่อนที่มันะหยุแล้วยื่นหน้าออไป
“ไปเรียนันเถอะรับ”
“อืม” ผมว่ามันแปลนะ ทำไมมันไม่ทำอะไรผมอ่ะ? ทุทีมัน้อวยโอาสผมนี่
“ถึผมอยาะเอาแทยัไ็้อมีนมาัอยู่เรื่อย อย่านี้ผมว่า่อยทำเลยอนเย็นไม่้อ
้าะีว่าริไหมรับ” มันมอผม้วยสายาเ้าเล่ห์ ผมว่ามันไม่แปลแล้วแหละ
“ะรีบไปเรียนไม่ใ่หรือไ ็รีบไปิ” ผมลุึ้น่อนะรีบเินออไปา้านอห้อ
“รอันบ้าสิรับ” อุมันเินเ้ามาอเอวผม เอาามรทำไมผมเินผ่านใร ถึ้อมี
นมอ้วย ไม่เยเห็นนหล่อหรือไวะ
“เห้ยไอ้วี” พอผมเินเ้ามาในห้อผม็แะมืออุออาเอวผม แล้วรีบเินไปนั่้า
ไอ้แบฮยอนทันที พวมันมอผม้วยสายาแปลๆ
“มึโนเอาเหรอ” นที่เปิประเ็นนแรเป็นใรไปไม่ไ้นอายุนิเพื่อนรัอผมนั่นเอ
“บ้านมึหรือไ ูยัไม่โน” สภาพผมมันโทรมนานั้นเลยเหรอวะ?
“ทำไมผมมึยุ่” นที่เปิประเ็นนที่สอือไอ้แบฮยอน พวมึเป็นเพื่อนใรวะ
เสือันิบหาย ผมัทรผมอัวเอให้เ้าที่เหมือนเิม
“็มันยี้ผมู” พวมันทำหน้าอ๋อัน
“ทำไมเสื้อมึยับ” นที่เปิประเ็นนที่สามือไอ้ยอูไ พวมึอยารู้นัเี๋ยวูะเล่าแม่
ให้หมเลย ผมระินิ้วพวมัน็ไ้เ้ามาสุมหัวับผม
“เสือนัไปถามไอ้อุเอ”
“โอเมึบอูเอนะ อุูมีเรื่อะถาม” พวมันเลิสุมหัวผมแล้วมออุ ผม็ไ้บ
หน้าัวเอลับโ๊ะ ถ้ามึอบเสียๆหายๆนี่เรื่อใหู่เลยนะ ในโรเรียนมีแ่นรู้ว่าผมเป็น
เ็ี เ็เรียนอยู่นะเว้ย
“มึอบไอ้วีป่าว” ประเ็นแรมึ็ใหู้อึ้เลยนะ เพิ่เอันไม่ถึหนึ่วันมันะมาอบูไ้ไวะ
พวมึนี่็ิันไ้เนอะ ไม่มีสมอันริๆ
“็ไม่เิ” รู้สึมึะอบแบบ่ำึ่นะอุ
“มึับไอ้วีเยไ้ันไหม” โป๊ะเ๊ะ! ไอ้พวเพื่อนเวรบาทีพวมึ็พูรและัเินไปนะ
นที่อยู่ในห้อ็ไม่ใ่น้อยๆนะรับมึ
“เือบไ้ แ่มีนมาั่อน” มึ็อบรไปนะอุ บาทีมึหัลวามหน้า้านมึล
บ้าเถอะนะ ผมแล้ทำเป็นหลับทั้ที่ยัฟัพวมันพูันอยู่
“แล้วมึะ...”
“วีอยู่ไหม!” เสียะโนเ้ามาในห้อ ใรมาเรียผมวะ ผมเยหน้าึ้นอ้อ...นที่เรียผม็ือ
ไอ้พี่อินนี่หว่าแล้วมันมาหาผมมีอะไรวะ
“มีอะไร” มันเินุ่มๆมาหาผม
“ไปับู่อน” โถว...ุพี่มึอินไม่รอำอบาผม่อนเลยเนอะ ะว่าไปมันะพาผมไป
ไหนวะ ทำไมมันถึ้อเรียผมมา้วย
ความคิดเห็น