ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พิพากษาที่ 4 ดินแดนแห่งทะเลลึก
คำพิพากษาจากสวงสวรรค์
ข้าชื่อว่า อาเทอร์นักรบที่ชอบต่อสู้ข้าหลงรักสาวผู้หนึ่งชื่อว่า มีเฮว เธอเป็นองค์หญิงที่สวยมากถึงจะอย่างเด็กไป ข้าชอบอาวุธเกี่ยวกับดาบขนาดใหญ่ข้ามีความกล้าหารที่ดี ยอมเสียสระชีวิตทุกอย่างเพื่อให้เธอปลอดภัย...
ดินแดนที่ 4 เมืองแห่งทะเลลึก
" ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉัน...อย่างไม่อยากตาย!! "
" เอาดึง... ดึงขึ้นสิ ขึ้นมา " นะด่านฟ้าเรือหาปลา กลุ่มผู้ชายหลายคนได้ดึงเชือกเพื่อยกปลาทั้งหลายขึ้นมา แต่ผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีได้ไปสงเกตุเห็นปลาตัวหนึ่งไม่เหมือนใคร หางปลานั้นเป็นสีเขียวพอเอาออกมาดูนั้นกลับกลายเป็นร่างของมนุษย์หญิงแสนสวยที่มีผมยาวสีเขียว ใบหน้าสดใส ผู้ชายคนนั้นจึงพาเธอไปอยู่ที่ห้องพัก
" อ้าว! ตื่นแล้วเรอะ ฉันตกใจคิดว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ฉันชื่อ เคนชิโร นะเรียกมา เคน ก็ได้ แล้วเธอล่ะชื่อว่าอะไร "
" ฉันชื่อว่า ราเนีย ยินดีที่ได้พบกับคุณนะค่ะ " ทั้ง2คนได้ทำการรู้จักกันและตีสนิทสนมกันอย่างกับคู่รักกันเลย และเรือก็ได้มุ่งหน้ากับเมืองอีต้า เมืองแห่งทะเลที่ติดเข้ากับทะเล
" ทุกคนเตรียมลงเรือได้ อีกไม่นานเราจะถึงเมืองแล้ว " เสียงประกาศของชายผู้หนึ่งที่อยู่บนด่านฟ้าเรือดังขึ้นมา ทุกคนรีบวิ่งไปดูเมืองที่กำลังจะถึงและเตรียมของเพื่อลงจากเรือ พอเรือเทียบท่าแล้วนั้น เคนกับราเนีย ได้เดินลงไปพร้อมกัน
" เอ่อ... นี้เธอมีที่พักรึอย่าง ท่าไม่รังเกรียดล่ะก็ ไปพักที่บ้านเราก็ได้นะ " เคนได้ช่วนราเนียไปพักที่บ้านของตนเอง
" ค่ะ ก็ได้ค่ะ " ราเนียเสนอความต้อนรับของเคน พอเคนกับราเนียทั้ง2คนไปถึงบ้านของเคนแล้วนั้น พ่อแม่ของเคนได้ออกมาต้อนรับเคนอย่างมีความสุข แม่ของเคนได้ต้อนรับราเนียอย่างดีเหมือนกับราเนียจะเป็นสามีของเคนอย่างงั้น แต่ว่าพ่อของเคนไม่ชอบขี้หน้าของราเนียแม้แต่น้อย วันต่อมารุ่งเช้าราเนียได้ตื่นขึ้นมาและเห็นพ่อของเคนกับเคนกำลังคุยอะไรกันอยู่
" พ่อ... พ่อจะทำอย่างงี่ทำไมผมรักเธอคนนั้นนะ "
" ลูกพ่อ ลูกมีงานดีมีผู้หญิงหลายคนแอบรักแล้วทำไมไปเลือกอีโง่เง้าคนนั้น ไม่มีสมองเลือกคู่ครองเลยรึไง "
" พ่อจะมารู้อะไรเล่า พ่อนะแหละเป็นคนที่ไม่รู้ว่ารักคืออะไร " เคนทะเลาะกับพ่อเสร็จก็วิ่งหนีออกไป ราเนียที่ดูเหตุการณ์นั้นก็คิดว่าตนเองแหละเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายๆอย่างงี่ ราเนียจึงคิดหนีออกมาจากบ้านของเคนและวิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลิน พอเคนกลับมาบ้านได้เปิดเข้าไปในห้องของราเนีย
" ราเนีย... ราเนีย เธออยู่ไหนท่าอยู่แล้วตอบหน่อยสิ ราเนีย... ราเนีย.............!! " เคนวิ่งออกนอกบ้านไปตามหา ราเนียทันทีแต่ถึงตามหาอย่างไงก็ไม่พบราเนียอยู่ที่ไหนซะที ราเนียได้มายืนอยู่ด้านหน้าทะเลตรงชายหาดและมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกจากนั้นร่างกลายของเธอกำลังเปลี่ยนไป ขาที่เคยมี 2 กลายเป็นหางปลาสีเขียวร่างกลายของเธอกลายเป็น ชาวเงือกแสนสวยราเนียกำลังจะหายไปแค่ว่า
" ราเนีย... " เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นมา ราเนียหันไปด้วยความแปลกใจเคนกำลังวิ่งมาหาเธอ เธอตกใจเพราะว่าต้องให้เคนเห็นร่างท่แท้จริงของราเนีย
" นี้เธอเป็นนางเงือกหรอกเหรอ " เคนอึ้งไม่พูดอะไร
" ใช่แล้วล่ะ ขอโทษทีนะที่ฉันไม่ได้พูดความจริง ขอโทษจริงๆ " ราเนียร้องไห้ออกมาและอยู่ๆเคนได้วิ่งมากอดราเนียราเนียลืมตาและใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา
" ฉันรักเธอนะ ราเนียถึงเธอจะเป็นอะไรก็ช่างเหอะนะฉันก็อย่างรักเธอ จะรักเธอตลอดไป ถึงจะอยู่ห่างจากกันแค่ไหนก็ตาม ฉันก็จะรักเธอตลอดไป "
" จ้า ฉันก็จะรักเธอ เคนจะรักด้วยชีวิตของฉัน " และทั้ง2คนได้จูบกันกลางแสงพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า และเคนได้สลบไปราเนียได้โอกาศเธอได้วาดน้ำหนีไปจากเมือง พอเคนตื่นขึ้นมานั้นไม่พบราเนียอีกแล้ว แต่เคนมองไปเจอไข่มุกที่เกิดมาจากน้ำตาของราเนีย เคนยิบไข่มุกนี้ขึ้นมาและร้องไห้ และเหตุการณ์อีกอย่างได้เกิดขึ้นมีพายุหมุน และน้ำวนที่ใหญ่ยักษ์กำลังมุ่งหน้ามาพักเมืองแห่งนี้และผู้หญิงชาวเงือกผู้หนึ่ง ที่เคนเห็นนั้นคือ ราเนีย เธอกำลังวาดน้ำตรงไปที่น้ำวนยักษ์นั้นและเกิดแสงสว่างขึ้นมา พายุและน้ำวนยักษ์นั้นได้หายไปแต่ร่างของราเนียได้จมลงสู่กล้นทะเลลึก และอารินได้ปรากฎตรงหน้าราเนียและจับราเนียไว้และได้ช่วยราเนียให้มีชีวิตอีกครั้ง ราเนียได้กลายเป็นวิญญาณอยู่ในจิตใจของอารินเหมือนกับอาเทอร์และมีเฮว เมืองอีต้าแห่งนี้ได้อยู่อย่างมีความสุขอีกครั้ง
เสียงเรียกร้องในจิตใจของอารินได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ได้มีพลังวิญญาณที่ร้ายกาจพุ่งออกมาจากปราสาทหลังหนึ่งที่อีกไม่นานนี้ผู้ชุมนุมทั้ง 5 คนกำลังจะมาประชุมกัน ที่ปราสาทแห่งหอนาฬิกาอารินต้องรีบทำหน้าที่นี้อย่างเร็วที่สุดเพื่อที่จะหยุดปิศาจพวกนี้ให้ได้...
ข้าชื่อว่า อาเทอร์นักรบที่ชอบต่อสู้ข้าหลงรักสาวผู้หนึ่งชื่อว่า มีเฮว เธอเป็นองค์หญิงที่สวยมากถึงจะอย่างเด็กไป ข้าชอบอาวุธเกี่ยวกับดาบขนาดใหญ่ข้ามีความกล้าหารที่ดี ยอมเสียสระชีวิตทุกอย่างเพื่อให้เธอปลอดภัย...
ดินแดนที่ 4 เมืองแห่งทะเลลึก
" ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉัน...อย่างไม่อยากตาย!! "
" เอาดึง... ดึงขึ้นสิ ขึ้นมา " นะด่านฟ้าเรือหาปลา กลุ่มผู้ชายหลายคนได้ดึงเชือกเพื่อยกปลาทั้งหลายขึ้นมา แต่ผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีได้ไปสงเกตุเห็นปลาตัวหนึ่งไม่เหมือนใคร หางปลานั้นเป็นสีเขียวพอเอาออกมาดูนั้นกลับกลายเป็นร่างของมนุษย์หญิงแสนสวยที่มีผมยาวสีเขียว ใบหน้าสดใส ผู้ชายคนนั้นจึงพาเธอไปอยู่ที่ห้องพัก
" อ้าว! ตื่นแล้วเรอะ ฉันตกใจคิดว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ฉันชื่อ เคนชิโร นะเรียกมา เคน ก็ได้ แล้วเธอล่ะชื่อว่าอะไร "
" ฉันชื่อว่า ราเนีย ยินดีที่ได้พบกับคุณนะค่ะ " ทั้ง2คนได้ทำการรู้จักกันและตีสนิทสนมกันอย่างกับคู่รักกันเลย และเรือก็ได้มุ่งหน้ากับเมืองอีต้า เมืองแห่งทะเลที่ติดเข้ากับทะเล
" ทุกคนเตรียมลงเรือได้ อีกไม่นานเราจะถึงเมืองแล้ว " เสียงประกาศของชายผู้หนึ่งที่อยู่บนด่านฟ้าเรือดังขึ้นมา ทุกคนรีบวิ่งไปดูเมืองที่กำลังจะถึงและเตรียมของเพื่อลงจากเรือ พอเรือเทียบท่าแล้วนั้น เคนกับราเนีย ได้เดินลงไปพร้อมกัน
" เอ่อ... นี้เธอมีที่พักรึอย่าง ท่าไม่รังเกรียดล่ะก็ ไปพักที่บ้านเราก็ได้นะ " เคนได้ช่วนราเนียไปพักที่บ้านของตนเอง
" ค่ะ ก็ได้ค่ะ " ราเนียเสนอความต้อนรับของเคน พอเคนกับราเนียทั้ง2คนไปถึงบ้านของเคนแล้วนั้น พ่อแม่ของเคนได้ออกมาต้อนรับเคนอย่างมีความสุข แม่ของเคนได้ต้อนรับราเนียอย่างดีเหมือนกับราเนียจะเป็นสามีของเคนอย่างงั้น แต่ว่าพ่อของเคนไม่ชอบขี้หน้าของราเนียแม้แต่น้อย วันต่อมารุ่งเช้าราเนียได้ตื่นขึ้นมาและเห็นพ่อของเคนกับเคนกำลังคุยอะไรกันอยู่
" พ่อ... พ่อจะทำอย่างงี่ทำไมผมรักเธอคนนั้นนะ "
" ลูกพ่อ ลูกมีงานดีมีผู้หญิงหลายคนแอบรักแล้วทำไมไปเลือกอีโง่เง้าคนนั้น ไม่มีสมองเลือกคู่ครองเลยรึไง "
" พ่อจะมารู้อะไรเล่า พ่อนะแหละเป็นคนที่ไม่รู้ว่ารักคืออะไร " เคนทะเลาะกับพ่อเสร็จก็วิ่งหนีออกไป ราเนียที่ดูเหตุการณ์นั้นก็คิดว่าตนเองแหละเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายๆอย่างงี่ ราเนียจึงคิดหนีออกมาจากบ้านของเคนและวิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลิน พอเคนกลับมาบ้านได้เปิดเข้าไปในห้องของราเนีย
" ราเนีย... ราเนีย เธออยู่ไหนท่าอยู่แล้วตอบหน่อยสิ ราเนีย... ราเนีย.............!! " เคนวิ่งออกนอกบ้านไปตามหา ราเนียทันทีแต่ถึงตามหาอย่างไงก็ไม่พบราเนียอยู่ที่ไหนซะที ราเนียได้มายืนอยู่ด้านหน้าทะเลตรงชายหาดและมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกจากนั้นร่างกลายของเธอกำลังเปลี่ยนไป ขาที่เคยมี 2 กลายเป็นหางปลาสีเขียวร่างกลายของเธอกลายเป็น ชาวเงือกแสนสวยราเนียกำลังจะหายไปแค่ว่า
" ราเนีย... " เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นมา ราเนียหันไปด้วยความแปลกใจเคนกำลังวิ่งมาหาเธอ เธอตกใจเพราะว่าต้องให้เคนเห็นร่างท่แท้จริงของราเนีย
" นี้เธอเป็นนางเงือกหรอกเหรอ " เคนอึ้งไม่พูดอะไร
" ใช่แล้วล่ะ ขอโทษทีนะที่ฉันไม่ได้พูดความจริง ขอโทษจริงๆ " ราเนียร้องไห้ออกมาและอยู่ๆเคนได้วิ่งมากอดราเนียราเนียลืมตาและใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา
" ฉันรักเธอนะ ราเนียถึงเธอจะเป็นอะไรก็ช่างเหอะนะฉันก็อย่างรักเธอ จะรักเธอตลอดไป ถึงจะอยู่ห่างจากกันแค่ไหนก็ตาม ฉันก็จะรักเธอตลอดไป "
" จ้า ฉันก็จะรักเธอ เคนจะรักด้วยชีวิตของฉัน " และทั้ง2คนได้จูบกันกลางแสงพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า และเคนได้สลบไปราเนียได้โอกาศเธอได้วาดน้ำหนีไปจากเมือง พอเคนตื่นขึ้นมานั้นไม่พบราเนียอีกแล้ว แต่เคนมองไปเจอไข่มุกที่เกิดมาจากน้ำตาของราเนีย เคนยิบไข่มุกนี้ขึ้นมาและร้องไห้ และเหตุการณ์อีกอย่างได้เกิดขึ้นมีพายุหมุน และน้ำวนที่ใหญ่ยักษ์กำลังมุ่งหน้ามาพักเมืองแห่งนี้และผู้หญิงชาวเงือกผู้หนึ่ง ที่เคนเห็นนั้นคือ ราเนีย เธอกำลังวาดน้ำตรงไปที่น้ำวนยักษ์นั้นและเกิดแสงสว่างขึ้นมา พายุและน้ำวนยักษ์นั้นได้หายไปแต่ร่างของราเนียได้จมลงสู่กล้นทะเลลึก และอารินได้ปรากฎตรงหน้าราเนียและจับราเนียไว้และได้ช่วยราเนียให้มีชีวิตอีกครั้ง ราเนียได้กลายเป็นวิญญาณอยู่ในจิตใจของอารินเหมือนกับอาเทอร์และมีเฮว เมืองอีต้าแห่งนี้ได้อยู่อย่างมีความสุขอีกครั้ง
เสียงเรียกร้องในจิตใจของอารินได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ได้มีพลังวิญญาณที่ร้ายกาจพุ่งออกมาจากปราสาทหลังหนึ่งที่อีกไม่นานนี้ผู้ชุมนุมทั้ง 5 คนกำลังจะมาประชุมกัน ที่ปราสาทแห่งหอนาฬิกาอารินต้องรีบทำหน้าที่นี้อย่างเร็วที่สุดเพื่อที่จะหยุดปิศาจพวกนี้ให้ได้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น